Fálkinn - 22.03.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
19
til dyranna á meðan á samtalinu stóð, en
um leið og hún opnaði, sneri hún sér við.
— Eg trúi þér ekki, endurtók liún stilli-
lega, ég trúi því ekki, sem þú hefir sagt
mér fyrr en ég lieyri það af vörum Eriks
sjálfs, og það kemur aldrei fyrir að ég
heyri hann segja þelta. Eg hefi verið hon-
um svo góð, sem ein kona getur verið
nokkrum manni, ég hefi verið honum trú
og unnað lionum ósegjanlega heitt, og
ég mun aldrei hætta að elska liann, eða
liætta að treysta honum. Erik svíkur lield-
ur ekki —, hvorki drenginn sinn eða mig!
Eg hata þig ekki, hélt hún áfram alvöru-
gefin, ekki eins og þú hatar mig, þrátt
fyrir það þótl ég hefði ástæðu til þess.
Eg hefi aðeins meðaumkun með þér, því
ég veit hversu bágt þú átt með því hug-
arfari, sem þú herð. Eg gef ekki upp von-
ina um að Erik sendi hoð eftir mér eða
sæki mig. Eg veit að hann gerir það; ég
hefi enga ástæðu til að vantreysta lionum,
en ég hefi ríka ástæðu til að efast um
sannleiksgildi orða þinna. Vertu sæl!
Inga leit hvasst til Sylvíu um leið og
hún gekk út úr dyrunum, en Sylvía var
snúin við inn í forstofuna og lét sem liún
heyrði ekki orð hennar.
Þrátt fyrir það, þótt Inga hefði látið
svo, sem hún tryði ekki orðum Sylvíu, gat
hún ekki varist óróleika í sál sinni er hún
var ein á leið lieim lil sín. Hún fann að
með samtalinu við Sylvíu höfðu efasemd-
ir hennar aukist lil muna, efasemdir, sem
höfðu svo lengi grafið um sig frá þvi að
hún fékk síðast hréfið frá Erik. Hvernig
átti hún að skýra þessa þögn, livernig átti
hún að fá svar við liinum mörgu spurn-
ingum, sem liópuðust upp í huga liennar?
Þessa nótt grét hún sig í svefn. Hún
grúfði sig niður i svæfilinn til þess að
Per litli hevrði síður til hennar.
Hversu lengi þurfti hún ennþá að bíða
eftir því að Erik skrifaði henni, hún vildi
ekki trúa Sylvíu, sem hafði reynt að rægja
hann, en hve lengi mundi hún þurfa að
híða? Og hversu lengi mundi hún ennþá
halda þrótti sínum og lieilsu?
Daginn þann er hún flutti úr húsnæði
sínu, lét hún gömlu konuna, sem hún
hafði búið hjá, fá hið nýja lieimilisfang
sitt, og bað hana að senda sér þangað
bréf, ef svo hæri lil að henni yrði skrifað.
Svo fór hún með drenginn, sem fylgdist
með áhuga með starfi flutningsmannanna,
sem hjálpað höfðu þeim til að bera hin
fáu húsgögn sem Inga átti, út úr herberg-
inu út á smá handvagn, sem þeir óku
þeim á.
Inga reyndi að vera róleg, og gerði sér
það ljóst, að drengsins vegna yrði hún að
standast þær raunir, sem þjáðu huga
hennar.
Um kvöldið, þegar hún var búin að
koma sér fyrir í liinu nýja herbergi, —
litlu og óvistlegu herbergi á fjórðu hæð
— og horfði niður í garðinn þar sem hún
sá nokkur börn að leikjum sínum, fannst
henni með sjálfri sér, að hún væri dæmd
til að vera þarna til æfiloka. Þarna i þess-
um óvistlega stað og leiðinlega bæjar-
hverfi. Og nú lét hún í fyrsta sinn hug-
fallast með öllu.
Alla nóttina lá hún vakandi og hlustaði
á drenginn, sem alltaf var hóstandi. Um
morguninn var hún ekkert farin að sofa,
en lá í rúmi sínu og starði fram fyrir sig
í vonleysi og örvæntingu.
Nú fann hún að efasemdirnar og bitur-
Ieikinn höfðu tekið rúm í sál hennar.
XII. KAFLI.
— Mamma! Eg get vel hjálpað þér til
þess að vinna inn peninga, sagði Per
kvöld eitt tveim vikum eftir að þau voru
flutt í litla herbergið i fátækrahverfinu.
Inga liafði verið úti allan daginn til að
reyna að finna sér eitthvert starf, en kom
heim þreytt án nokkurs árangurs. — Eg
var í dag niðri í porti með börnunum,
og þar var einn drengur, sem sagði mér
að ég gæti unnið inn peninga með því
að selja hlöð á götunum. Má ég ekki gera
það, mamma?
— Ó, Per! sagði Inga mæðulega og tók
drenginn í faðm sinn. — Þú veist að ég
vil ekki að þú sért með börnunum hér úti
í portinu. Hvers vegna fórstu þangað í
dag?
— Börnin voru í svo skemmtilegum
leik, og mig langaði til þess að vera með,
og þau voru mikið betri við mig núna
lieldur en síðast. Má ég gerast hlaðasölu-
drengur:
— Nei, þú ert ekki nógu hraustur, og
— það þýðir ekkert fyrir þig að tala um
það meira! sagði Inga og reyndi að vera
ákveðin. — Nefndu þetta ekki framar,
Per. Á moi’gun er sunnudagur og þá för-
um við í skemmtigöngu saman.
— En ég vildi hjálpa þér með þessu,
mamma! sagði Per og tárin konm fram í
augu hans, er hann varð fyrir þessum
sáru vonbrigðum.
Nú þegar hann var búinn að sjá leið til
þess að hjálpa mömmu sinni, varð það að
engu haft. — Þú hefir alltaf sagt, að það
væri engin skömm að því að vinna hvað
sem fyrir félli, aðeins ef það væri heiðai’-
leg atvinna, og það er blaðasalan vissulega.
— Já, en þú ert alltof lítill, og ekki
nógu hraustui’. Eg vil ekki hlusta á þetta
lengur, Per. Nú mátt þú ekld rella meira
við mig, ég er mjög þreytt.
Já, þú ert voðalega þreytt, svaraði
Per og vafði handleggjunum um liáls
móður sinnai’, og lagði tái’vota vanga sína
upp að henni. — Bara ef þú verður ekki
veik, mamma. Ef þú verður veik, þá get-
um við ekki komist til pabba, heldur þú
það?
Inga liristi höfuðið. Fyrr um daginn
þegar liún fór út til að leita sér vinnu,
eftir auglýsingum dagblaðanna, hafði hún
heimsótt görnlu konuna, sem liún hafði
áður búið hjá- Á hvei'jum morgni frá því
liún hafði flutt, vonaði liún, að liið lang-
þi’áða bréf frá Erik lægi heima hjá gömlu
konunni, og að hún hefði gleymt að senda
það til sín. En þrátt fyrir það þótt von-
irnar um það væru nú farnar að dofna,
vildi hún samt vita vissu sína.
En það hafði ekkert bréf komið, og
gamla konan hafði látið í ljós sára með-
aumkun með henni út af vonbrigðum
hennar, og lofað að senda til hennar
strax ef bréf kæmi.
Inga hafði farið aftur heim og fundið
til sárax’a vonleysis en nokkru sinni áður.
Henni fannst það næsta undai-legt hversu
þungt henni féll þetta, þrátt fyrir það
þótt hún hefði miklu fremur búist við
því að ekkert bréf væri komið. Hún á-
kvað með sjálfri sér, að fara ekki fleiri
ferðirnar til gömlu konunnar. Ef Erik
myndi skrifa, var hún viss um að gamla
konan sendi sér bréfið.
— Nú fer ég að xnatreiða, Per! Eg
keypti mjög góðar pylsur handa þér, sagði
Inga og geklc að prímus sem stóð í einu
horni hei'bergisins á litlu blikkklæddu borði.
— En þú vei'ður þá að borða líka, sagði
drengurinn, sem veitl hafði þvi glliygli að
upp á síðkastið horðaði hún ekkert annað
en brauð og smjörlíki, þótt hún væri með
einhvern betri mat handa honum.
— Eg er ekkert svöng, en þú hlýtur
aftur á móti að vera það, sagði Inga og
brosti. Að undanförnu hafði hún borðað
eins lítið og hún gat, en hins vegar hafði
hún reynt að gefa di'engnum heitan og
góðan mat daglega. Heimi hryllti við lil-
hugsuninni um það, hvað hún ætti til
bragðs að taka þann dag, er liún væri
búin að eyða sínurn siðasta eyri, og ef
hún fengi enga alvinnu áður. Hún vissi að
hún gæti ekki gætt drengsins fyrir áhrif-
um götubai-nanna í þessu nýja umhverfi,
sem þau voru nú flutt í, og jók það enn
á áhyggjur hennar. Fram að þessu hafði
henni heppnast að lialda honum frá göt-
unni, en hún vissi að fyrr eða siðar kæmi
að því, að hann yrði virkur þátttakandi
í félagsskap barnanna. Hann var aðeins
barn ennþá og lienni fannst að hún gæti
ekki skipað lionum að sitja inni allan
daginn, og horfa á leiki hinna barnanna,
án þess að taka þátt i þeim.
En hún vissi hversu óhollur félagsskap-
ur það var fyrir hann, að vera með börn-
unum í þessum borgarhluta. Fyi’st þegar
hann hafði farið út, án þess að hún vissi
af því, sá hún, þegar hann kom inn aftur,
að hann hafði grátið, og þegar hún spurði
hann liverju það sætti, sagði hann henni
ástæðuna.
Ki’akkarnir höfðu kallað hann „heimsk-
ingja og bjána“ og spottast að fötunum
hans, sem voru þó hreinlegri en þeirra