Fálkinn - 07.06.1946, Qupperneq 12

12
PÁLKINN
Övre Richter Frich: .
----------- 4
Þöglu börnin frá Úral
óvinir nálgast.
Hinir óskiljanlegu duttlungar lífsins
höfðu sameinað þessar óhámingjusömu,
þöglu verur, og nú átlu þau að freisla lífs-
ins saman og etja kappi við óbyggðirnar,
sem svo oft hafa gert mennina að dýrum
i baráttu sinni fyrir lífinu í víti útlegðar-
innar.
Morguninn eftir vaknaði telpan við að
ofurlítið brúnt dýr var á stjái í bælinu
þeirra. Bjarnarhúni var með nefið ofan
í næfrakrúsinni og sleikti hunang af miklu
kappi.
Hvar var drengurinn, félagi bennar?
Hafði bann j'firgefið bana? Nú bypjaði
liúninn sig á burt og hvarf til stórs brúns
flykkis undir trjánum.
Innan úr kyrrðinni bárust allt í einu
fjarræn og hræðileg bljóð: Hundar geltu
í ákafa og menn ráku upp öskur. Óvinirn-
ir voru að nálgast, liættulegustu óvinir út-
laganna í frumskógunum: maðurinn og
hundurinn.
Henni skildist von bráðar að það var vin-
ur hennar og félagi, sem þeir voru að elt-
ast við þarna niðri á ásnum.
Angistarsviti spratt fram á enni liennar!
Átti hún að missa vininn aftur, sem for-
sjónin hafði sent henni? Gat hún gert
nokkuð til að hjálpa honum?
Hún átti liættulegt vojjn í bakpokanum
sinum. Meðan hún var að ná í skamm-
byssuna, heyrði hún brothljóð í greinunum
í kjarrinu. Þar kom vinur hennar á barða
spretti. Fyrstu geislar morgunsólarinnar
slcinu á brúnan líkamann, sem kom þarna
eins og kólfi væri skotið, líkastur ungu pard
ursdýri. Stynjandi af mæði og löðrandi í
svita fleygði liann af sér þungri byrði og
brosti er hann kastaði mæðinni. Það var
sigurljómi í brúnum augunum og liann
lyfti hendinni, eins og í kveðju skyni.
Telpan horfði á hann með aðdáun. Vin-
ur hennar, verndari hennar var hjá henni.
Hundgáin færðust nær og blandaðist
grófum, æstum mannaröddum.
Óvinirnir voru ef til vill i sinum fulla
rétti. Andlit þess elsta bar merki þess, að
liann hafði fengið sér ærlega neðan i því.
Hann var einn af þessum sveitakaupmönn-
um, sem rúðu bændurna eftir þvi sem
ástæður voru til og höfðu alla klæki á
braðbergi. Hann drakk vitið frá fórnar-
lömbum sínum í rússnesku eldvalni. Sjálf-
ur var hann líka þyrstur. En brennivínið
rýrði mótstöðuafl bændanna og jók harð-
neskju og ágirnd hans.
Nú liafði hann komist að raun um að
einliver stal af vörubirgðum lians með ein-
hverju ótrúlega sniðugu móti. Hann fyllt-
ist réttlátri reiði, fékk sér sporhund og tvo
hermenn, og vopnaðir byssum og vodka
lögðu þeir svo upp að rekja spor þjófsins.
Fyrri hluti: Útlagarnir
En veiðiferðin tók óvænta stefnu.
Flótlamaðurinn gat öruggur tekið sér
livíld. Hann liafði séð stóru birnuna með
húnann sinn skammt frá bæli sínu. Og
hann vissi, að væri það noklcuð sem björn-
inn hataði þá var það hundgá og feitir
menn með byssur í höndunum.
Og það rættist. Birnan slæddi þungum
hramminum í hundinn, svo að hann livarf
í einni svipan til hinna eilífu veiðilanda.
Síðasta geltið kafnaði í miðjum kliðum.
Síðan kom að kaupmanninum. Kringlótt-
ur, rauður hausinn fór i mylsnu undan næsta
böggi bjarnarins, sem stóð ekki að balci
bestu höggum hnefaleikamanna. Þegar her
mennirnir sáu foringja sinn falla slepptu
þeir byssum sinum í skelfingunni og tóku
til fótanna og linuðu ekki á fyí*r en þeir
voru komnir út úr skóginum.
Birnan kjafsaði á eftir þeim. Þetta voru
bleyður, sem þorðu ekki að berjast.
Birnan urraði ánægjulega, ýtti við líkun-
um og fór svo upp í hlíðina með ungann
sinn. Hún var stolt af sjálfri sér og hafði
gefið syni sínum stutta en lærdómsríka
lexíu í því, hvernig rnaður á að fara með
slettirekur.
Flóttinn.
Um sólarupprás héldu pilturinn og teljian
af stað og stefndu á bláu fjöllin, sem þau
sáu út við sjóndeildarhringinn. Burt, að-
eins burt, var það eina, sem þau liugsuðu
um. Þau höfðu enga hugmynd um að þau
nálgðust hinar ókönnuðu eyðimerkur i
hjarta Úralfjallanna, sem kallaðar eru
skógurinn illi.
Burt frá fljótinu, burt frá þjóðveginum,
upp í eyðilendurnar og kyrrðina miklu lá
vegur barnanna.
Þau undu sér ekki hvildar.
Hugboð di-engsins sagði lionum að upp
frá þessu yrði liann að forðast mannabú-
staði. Hann bafði veitt vel í skemmu kaup-
mannsins. í poka sínum hafði hann allt,
sem bann vanhagaði um til lífsins yfir vet-
urinn. Ilann bafði engar siðferðilegar liug-
myndir um livað þjófnaður væri. Hann
tók það sem hann þurfti, þar sem hann
gat náð í það. Ofurlítil stúlka liafði orðið
á vegi lians, og nú hafði liann skyldur við
hana. Hún virtist vera fædd undir sömu
ógæfustjörnunni og hann sjálfur. Og stúlk-
an leit upp til hans, eins og liann væri
æðri vera.
Hún fylgdi öllum hreyfingum lians með
djúpri aðdáun. Hún var orðin barn skóg-
arins sjálf og gal lesið bók náttúrunnar
með glöggum augum. En drengurinn var
ekki aðeins vinur hennar lieldur líka drotn-
ari liennar. Ilann liafði til dæmis tekið
bakjiokann liennar undir eins, en innihald
hans liafði gefið lionum tilefni til marg-
víslegra umhugsana.
Hann hafði bundið böggulinn sinn ofan
á bakpokann og studdi liann með linakk-
anum þegar liann gekk. Byrðin var alls
ekki lélt, en hann var teinréttur undir
lienni og öruggur í spori.
Þegar þau tóku sér náttslað kom margt
merkilegt úr bögglinum, sem börnin liöfðu
aldrei séð áður. Þar var svínslæri og síðu-
flesk, bjúga, sykur og eldspýtur, ketill,
þurrkað ket, dálitið af méli og salti og
auk þess súkkulaði og sælgæti.
Drengurinn bafði víst hugsað til henn-
ar vinkonu sinnar þegar liann var að velja
í nestið hjá kaupmanninum. Ilann vissi
um ábyrgðina, sem á honum lá. Og nú
varðaði það mestu að finna helli eða yfir-
gefið bjarnarhíði í skóginum, þar sem þau
gætu liýrst þegar vetrarbyljirnir kæmu.
Viku síðar komu þau á ojiið svæði; þau
böfðu gengið marga tugi mílna til suð-
austurs. Tryllingur frumskógarins starði á
þau frá risavöxnum, undnum trjám, og
djúpt niðri í mýrarfenjunum sváfu fílar
og forynjur liðinna jarðsögutímabila svefn-
inum langa, eftir síðasla úrslitabardagann
í lífinu. Eittbvað af þeirri skelfingu, sem
fylgt hafði undrakrafti fornsögudýranna
lá ennþá yfir þessum mýrum, sem menn-
irnjjr óttuðust svo mjög, og þar sem allt líf
var slokknað.
Drengurinn skimaði hikandi kringum
sig. Hann varð einhvers áskynja, hann
grunaði að óvinir væru í nánd.... Þetta
var á því augnablilci sem Jegor kom út
úr helli sínum og gerði krossmark fyrfr
sér svo að börnin urðu róleg.
Áhyggjur Jegors.
VEIR vetur liðu og það fór að grænka
og nýtt vor að færasl yfir skóginn.
Þremenningarnir í hellinum liöfðu
ekki alltaf átt góða daga, en þeim hafði
lærst sú list að verjast versta óvininum:
kuldanum og sultinum.
Svo var þolinmæði Jegors fyrir að þakka
að börnin lærðu smátt og smátt að beita
mannsröddinni. Og þá fóru þau að segja
frá foreldrum sínum og bernskuárum.
Telpan var dóttir námuverkfræðings frá
Kanada, og hafði hann unnið í platínu-
námu í Úral í mörg ár. Hann hét Cliamp-
lain og teljian liafði verið skírð Ann-María.
Á skammbyssunni, sem ferjumaðurinn
liafði tekið af verkfræðingnum dauðum,
stóð nafnið Montreal undir verksmiðju-
merkinu, og benti þetta á að barnið væri
fætt þar.
En að hvaða gagni kom það, að Jegor
vissi um foreldra og upjiruna barnanna?
Þau voru öll eins og strandgóss i þessari
eyðimörk skóga, fjalla og mýra. Og börn-
in langaði ekkert til að komast á burt
þaðan. Skógurinn var þeirra heimili, dýr-
in þeirra daglega ánægja, og lífsindi þeirra
var fyrsti lækurinn, sem leistist úr viðjum
klakans á vorin, og litskrúð sumargróðurs-
ins.
En sveik hann ekki þessa unglinga um
það líf, sem þau áttu kröfu til? Hvað yrði
um þau þegar drottinn kallaði hann á
burt héðan?
Hann liorfði á Taras gamla, sem stóð
undir grenitrénu og sleikti lífgandi sólar-
geislana.