Fálkinn - 25.10.1946, Blaðsíða 8

Hermann Munter:
Stolt fagmannsins
Lögmaðurinn var nýbúinn aS
kveikja sér í morgunvindlinum og
farinn aö atliuga póstinn sinn, sem
lá í kyrfilegri röð á skrifborSinu
hans. Þetta var skrifstofupósturinn
— opnaSur og skráSur. En þarna
voru líka girnileg bréf, meS nettri
rithönd á umslaginu og orSiS „Pri-
vat“ skrifaS i liorniS.
LögmaSurinn greip stórt og fall-
egt umslag, liallaSi sér aftur á bak
í stólnum og brosti.
f ÞaS var drepiS á dyrnar.
— Kom inn! Hann fleygSi bréfinu
ergilegur niSur í skúffuna.
Skrifstofustúlkan birtist: Herra
Andersen vill tala viS lögmanninn!
LögmaSurinn varS súr á svipinn.
Andersen var frægur innbrotsþjóf-
ur og skápasprengir, og alls ekki
í tölu þeirra skjólstæSinga, sem lög-
manninum var annt um.
— Hvernig i dauSanum dettur
ySur í hug aS koma hingaS? Eg
hefi sagt ySur, aS ég mundi koma
til ySar i varShaldiS! Þér hafiS þó
víst ekki strokiS?
Sei, sei, nei! Hann Evenensen
— lögregluhundurinn — situr hérna
frammi meS augu á hverjum fingri.
En hann taldi óhætt aS sleppa mér
einum hingaS inn til ySar. Hann
veit aS ég strýk ekki frá ySur, lög-
maSur. Því hanh’veit aS viö — viS
höfum veriS saman fyrr, lögmaSur!
— Jú, ætli þaS ekki. Þetta er
nú í fjórSa skiftiS, sem þér....
— ÞaS held ég nú — og þess-
vegna mátti ég til aS fá aS tala viS
ySur einan hérna, en ekki þarna
i tugthúsinu, þar sem þeir eru
alltaf aS snuSra og hlera, því aS
i þetta skifti, lögmaSur — í þetta
skifti er ég alveg hreinn og sak-
laus eins og nýfallinn snjór.
Andersen, sem lika var kallaSur
KetsnúSurinn, gerSi krossmark und-
ir hökunni á sér, en augun voru á
sifelldu flökti til og frá. Þau voru
hvöss og þurftu aS athuga allt.
Þau ljóma af ráSvendni, hugsaSi
lögmaSurinn meS sér. — En vitan-
lega er hann sekur.
— AuSvitaS eruS þér saklaus!
sagSi hann upphátt. ÞaS hafiS þér
sagst vera i öll hin skiftin.
KetsnúSurinn leit mildum álösun-
araugum á lögmanninn.
— Eg var sekur þarna í Ossean-
málinu, eins og þér vitiS. En þá
meðgekk ég líka.
— Já, þegar þér voruS svo óhepp-
inn aS missa húfuna ySar. Annars
hélt ég aS þaS liefSi veriS hann
Svaði, félagi yðar, sem hefSi veriS á
ferðinni í það skiftið.
— Hann Svaði félagi minn! Nú
sýnið þér mér móðgun! Hann, sem
ekki einu sinni getur boraS gat
á járn.
— Jæja. Eg hefi því miður enga
ástæðu til að efast um sérkunnáttu
yðar í innbrotafræði. En ég vildi
bara óska aS aðrir efuðust um hana.
En séuS þér kominn hingað til aS
sannfæra mig um kunnáttu yðar
og afrek í skápasprengingafaginu.
þá verS ég aS biðja yður um að
koma einhverntíma seinna.
— Nei, það er nú eithvað annað
— þér megið ekki skilja þetta svo,
lögmaður. En í þetta skifti er ég
alveg eng'ilsaklaus. Fyrr mundi ég
sökkva í jörðina en. . . .
Nú hringdi siminn.
— Já, góðan daginn! Andlit lög-
mannsins varð að einu brosi og
það birti yfir þvi eins og sól kæmi
fram úr skýjaþykkni. Röddin varð
viðkvæm. — Já, biddu við. Eg ætla
bara að fara í annan sima. Jú —
sei, sei nei — ég á ekkert annríkt.
Bíddu augnablik!
LögmaSurinn spratt upp og fór
inn i næsta herbergi.
Nú fór breitt bros um andlitið á
Ketsnúðinum.
— Kvenfólk! tautaði hann og
spýtti með undraverðri hittni tó-
baksgusu i pappirskörfuna. KetsriúS-
urinn var vel uppalinn og óhreink-
aði aldrei gólfdúka.
Það leið og beið að lögmaðurinn
kæmi aftur. Ketsnúðurinn hafði gott
næði til að litast um. Augun döns-
uðu um alla stofuna. Um skrifborS-
ið, og um bókahillur og skápa. —
Skápa, já — og þarna stóð peninga-
skápurinn.
Peningaskápur. KetsnúSurinn ýtti
frá sér með höndunum og lokaði
augunum. — Ekkert bull, þetta kem-
ur ekki þér við! Ketsnúðurinn leit
viljasterkur og ákveðinn í hina átt-
ina. En — það var eins og skápur-
inn hefði langa sogarma, eins og
kolkrabbi. Og þeir toguðu í Ket-
snúðinn. — Bull! — það lá við
að hann kallaði upp. Skápurinn bað
um að sér væri veitt athygli.
— Kæri Ketsnúður! lokkaði skáp-
urinn og gamli og lélegi lásinn skotr-
aði til hans augunum. — Kæri Ket-
snúður, er ég þér einskis virði?
Líttu innan i mig. Maginn á mér
er fullur af peningaseðlum. Barma-
fullur — þér til yndis og ánægju.
Taktu mig, ég opna þér faðm minn,
ef þú villt rjála við læsinguna á
mér. Eg opna mig og gef þér aleigu
mina.
Æ, hvernig peningaskápar geta
hrifið og lokkað þá, sem þekkja
hve ónýtir þeir eru og hafa mætur
á því, sem í þeim er!
KetsnúSurinn engdist sundur og
saman undan freistingunni. Hann
einblíndi á gólfið eða negldi aug-
un við loftið. Hann hélt dauðahaldi
í stólinn. En hvað stoðaði það?
LögmaSurinn ætlaði aldrei að verða
búinn i símanum, og Ketsnúðurinn
var ekki jafn staðfastur og Jósep
var fyrir komu Pótifars. Skápurinn
lokkaði h'ann eins og þýð rödd. Ket-
snúðurinn gat ekki staðist.
Hann gaut augunum kringum sig,
hlustaði vel og vandlega og læddist
svo eins og köttur að peningaskápn-
um. Hann var sérfróður um lása og
liafði séð á svipstundu hvernig þess-
ari læsingu var háttað. — Lásinn
var smíðaður 'fyrir aldamót og
Ketsnúðurinn horfði fyrirlitlega á
hann, — ekki nema fimm mínútna
verk að ná honum upp. Hann hlust-
aði aftur, en lögmaðurinn hafði
gleymt öllu nema elskunni sinni,
sem var að tala við hann í síman-
um.
Nú talaði samviskan aftur sínu
alvarlega máli í brjósti KetsnúSsins.
— Hún er kannske ólæst líka,
nei, ég má ekki stela frá lögmannin-
um — verjanda mínum. Er nokkur
leið til þess?
Og svo kom tóbaksgusa út úr
Ketsnúðnum. í þetta skifti lenti hún
á gólfinu, en fyrir utan dúkinn.
— En ætlaði ég að gera eitthvað
hérna? KetsnúSurinn horfði hugs-
andi kringum sig. Og svo þessi hurð,
hann leit á dyrnar á einkaskrifstof-
unni, sem voru beint út á ganginn.
— Hún er kanske ólæst líka,
þessi hurð. Það er nú meira hvað
fólk getur verið hugsunarlaust.
í sama bili var tekið í dyrnar
að hliðarherberginu. Ketsnúðurinn
vatt sér til, eins og elding og færði
sig á sinn rétta stað. Andlit hans
starði lireyfingarlaust á lögmanninn.
Hann hnyklaði brúnirnar. Hann
liafði alveg gleymt Ketsnúðnum og
þetta voru snögg umskifti og ill frá
símasamtalinu til KetsnúSsins.
— Eruð þér hér ennþá. Hvað
viljið þér mér eiginlega? FlýtiS þér
yður með erindið. Eg hefi lítinn
tima.
— Nei. Nú þykknaði í Ketsnúðn-
um lika. — Eg skal ekki vera að ó-
náða yður, herra lögmaður!
— ÓnáSa? ÞaS glampaði á augu
lögmannsins eins og blikandi sverð.
ÓnáSa! Ekki varðar mig um þó að
fjúki í yður. Farið þér nú — ég
á annríkt. Eg skal tala við yður
síðar, i fangelsinu. Verið þér sælir.
KetsnúSurinn horfði um stund á
lögmanninn, eins og hann ætlaði
að segja eitthvað, en lögmaðurinn
var þá kominn á kaf í póstinn. Ket-
snúðurinn kreisti fingurna að húf-
unni sinni og skelti svo hurðinni
á eftir sér.
Réttarsalurinn var troðfullur af
fólki. Ekki vegna þess að skápa-
sprengingarmál Ketsnúðsins þætti
svo sérstaldega merkilegt heldur af
því að lögmaðurinn hafði tekið að
sér vörnina. Á hann vildu allir
hlusta. Þessvegna voru áheyrenda-
sætin fullskipuð. Ekki aðeins til
hægri, þar sem glæpamenn, land-
eyður og lýSurinn af götunni sat og
fékk ókeypis námskeið í réttarfari
til þess að nota sér við glæpastörf
sín í framtíðinni, heldur líka liinu-
megin, þar sem fullt var af fræða-
þyrstum lagastúdentum ásamt tals-
verðu af kvenfólki, upp á punt.
BlaSamannaborSið var alsetið, og
meira að segja gamlir lögfræðing-
ar qg frægir höfðu komið í réttinn
til að hlusta á starfsbróður sinn.
Lögmaðurinn átti að láta til sin
heyra. Og lögmaðurinn vissi af því.
Jakkettinn fór honum vel. Rönd-
óttu buxurnar voru með hárbeittri
pressurönd, og í hnappagatinu var
dálítiS krysantemumblóm. Einglyrn-
ið skrúfaS fast í augað, og ekki
eitt einasta af svörtum höfuðhár-
unum lá öfugumegin viS reikina.
Lögmaðurinn stóð upp. Kliður
fór um salinn. — Þei! Lögmaðurinn
er að taka til máls.
— Háttvirtu dómarar — heiðraða
lögrétta! Rödd lögmannsins var
sterk og myndug, og hljómaði fall-
ega í salnum. RæSa lians ljós og
lipurt samin. Stundum varð liann
hátíðlegur, stundum klökkur og lét
persónulegar tilfinning'ar tala. Hann
tætti allt sundur, sem ákærandinn
hafði sagt, svo að það stóð ekki
steinn yfir steini, tætti það í agn-
ir og stráði þvi eins og hvítum snjó
sakleysisins út yfir salinn.
— Eg hefi þekkt þennan mann,
sagði lögmaðurinn að lokum. Eg
hefi þekkt hann og ég þekki aðra
glæpamenn. Og af þeirri ástæðu
get ég talaS með jafn mikilli vissu
og ég geri í dag. Karenius Ander-
sen liefir ekki lifað vammlausu lifi
um dagana. Nei, ónei, — hin langa
refsingaskrá lians er sönnun fyrir
því. Hvað er skráð þar? Jú, þar
eru réttarpróf eftir réttarpróf, heiðr-
JOA\ BLONDELL
Fræg filmstjarna
„Mýkra og jafnara hörund
Hversu *fallegt sem hörund yðar
er, þá þarl það .samt slöðuga
umhyggju Lux handsápunnar.
Þessvegna nota 9 filmstjörnur af 10
þessa sápu til að halda hörupdinu
sléttu, björtv og tjömandi.
LUX HANDSÁPA
Notud aj 9 filmstjörn-
um af hverjum 10.
rs 679-BaS