Fálkinn - 25.10.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9

/

aða lögrétta, — játning eftir játn-
ingu, því að lögréttan getur ekki
dœmt neinn nema hann hafi játað.
Og þetta er einmitt einkennið á
Kareníusi Andersen. Hann er glæpa-
maður og hefir peningaskápa-
sprengingar að sérgrein, en hann
stendur alltaf við það, sem hann
gerir. Og standi hann ekki við það
þá liefir hann ekki gert það. Að
um líkt leyti meðgekk hann í máli,
þar sem líkurnar voru miklu veik-
ari. Þetta er sálfræðilegt atriði,
sem hefir eigi litla þýðingu. Fyrir
aðeins tveimur dögum var hann
inni á skrifstofu minni. — Eg hefi
verið við margt riðinn, herra lög-
maður, sagði hann. En í þetta skifti
er ég sára saklaus. Og ég — ég trúði
honum!
Og hvaða sannanir liggja fyrir
í málinu? Eg hefi minnst á þær. í
þessu máli er ekki hægt að byggja
á fingraförunum á hurðinni, og i
því sambandi vil ég minna enn
einu sinni á framburð ungfrú Bakke
og skrifstofumannsins, Andersen var
þar fyrri hluta dagsins og fingra-
förin ldjóta að hafa komið þá.
Hvað sem öðru líður, herrar mín-
ir, lögréttumenn, þá er enginn vafi
úm þetta mál. Enginn getur sagt með
jákvæðri vissu, að Andersen hafi
brotið upp þennan skáp, og efinn
— hér varð rödd lögmannsins eins
og þrumugnýr, sem fyllti salinn —
efinn verður og á samkvæmt okkar
réttarfari að verða ákæra til ávinn-
ings.
Svo einkennilega er ástatt i þessu
máli, að afbrotalif mannsins sjálfs
— g'læpaskrá hans — undirstrikar
að hann segi satt. Og við höfum
engar tvímælalausar sannanir. Vog-
ið þið, háttvirtu lögréttumenn, að
dæma saklausan mann? — Eg skora
á yður, eins innilega og mér er
unnt — ekki fyrst og fremst sem
verjandi lians, heldur sem maður,
sem vill afstýra ranglæti. Karenius
Andersen verður að dæmast sýkn
af þessu máli.
Lögmaðurinn settist og þurrkaði
döggina af einglyrni sínu. Hann var
hrærður.
Dómararnir drógu sig í hlé og
voru stundarfjórðung að ráðfæra sig.
Þegar þeir komu aftur las oddvitinn
úr dómsbókinni:
— Er ákærði, Karenius Andersen
sekur.... o. s. frv. — Nei!
Þegar Ketsnúðurinn og lögmað-
urinn kvöddust, voru augu hins fyrr-
nefnda full af aðdáun.
— Þér kunnið tökin á því, lög-
maður!
— Já, bara að þér kynnuð ekki
eins vel tökin á yðar starfi, svaraði
lögmaðurinn. Nú verðið þér að
leggja þjófalykilinn og borinn á
hilluna, Andersen. Annars fer svo
að lokum, að ekki einu sinni ég
get varið yður....
— En yður dettur þó ekki í hug..
svona flónslegt innbrot! Ketsnúð-
urinn sór og sárt við lagði.
Nei. Lögmaðurinn tók fram í.
Það er óþarfi fyrir yður að fara
að rökstyðja fyrir mér. Mér stendur
alveg á sama um sérkunnáttu yðar!
En sem sagt: Þér verðið að fara
varlega!
Lögmaðurinn fór og Ketsnúðurinn
stóð eftir. Hjartás, vinur hans, kom
til hans. — Eg óska þér til ham-
ingju. Þarna tókst honum upp!
— Farðu til... . Heldurðu ekki
að liann imyndi sér, að ég hafi ver-
ið við þetta riðinn. Annað eins við-
vanings fálm. Eg hefði gaman af
að sýna honum..
— Ha-a — hvað meinarðu? Hjart-
ás glápti stórum augum á Ketsnúð.
— Meina? Það var eins og Ket-
snúður vaknaði af draumi. — Vit-
anlega meina ég ekki neitt, flónið
þitt. Hann sneri sér burt og fór,
ón þess að svara tillögu Hjartaáss
um að aura saman í snaps í tilefni
af málalokunum.
Ketsnúður labbaði niður á bryggj-
ur. Það var alltaf eitthvað að velt-
ast í hausnum á honum: ósann-
gjarn grunur lögmannsins, skrif-
stofuhurð og gamaldags pening'a-
skópur i manntómri byggingu. Þetta
væri svo auðvelt — svo auðvelt.
Ketsnúður blístraði og dró upp
á sér brækurnar. Það var farið að
kvölda og allt að verða svo hljótt.
Ketsnúður ranglaði um. Ranglaði
um göturnar og hvarf.
Stenersen rannsóknarfulltrúi var
kominn á vettvang, þegar lögmaður-
inn kom á skrifstofuna einn morgun-
inn snemma. Það var ef til vill
ofurlítið bros í augnakrókunum ó
fulltrúanum, því að það var hann,
sem hafði haft á hendi rannsókn-
ina í máli því, er lögmaðurinn hafði
unnið síðasta mælskulistarsigur sinn
i.
— Hafið þér fundið nokkuð að
styðjast við? spurði lögmaðurinn
óðamála.
Stenersen benti á dyrnar.
— Það eru þessi merki, en lög-
maðurinn telur þau vitanlega ekki
liafa neina úrslitaþýðingu — að
minnsta kosti ekki fyrir n.ttinn. En
annars þykist ég nú þekkja Ket-
snúðinn á ummerkjunum.
Lögmaðurinn glennti upp augun.
■— Merkin? Meinið þér Andre^en?
Stenersen brosti. — Já, ég meina
Andersen. Lögmaðurinn sagði i rétt-
inum í gær, að liann hefði verið
hér á skrifstofunni, og hérna eru
merkin eftir hann. Svona merki ger-
ir enginn nema Andersen. Eg hugsa
að við finnum hann von bráðar.
Og ég held að allir muni bráðlega
skilja, að það var hann sem var
sekur í málinu í gær.
Lögmaðurinn hlustaði ekki eftir.
— Hvað sögðuð þér? spurði hann
utan við sig.
— Eg sagði bara, að nú væri
kannslce hægt að fá fyrra málið tek-
ið upp aftur, því að hér eru sann-
anirnar öruggar gegn Ketsnúðnum,
og hafi hann framið þetta innbrot
þó hefir hann framið innbrotið hjá
Olsen og Co. líka. Auk þess — nú
brosti rannsókriarfulltrúinn • út í
annað munnvikið — hefir hann víst
ekki yður fyrir verjanda i þetta
skifti, herra lögmaður.
— Verjanda? Lögmaðurinn vakn-
aði eins og af draumi. — Jú, auð-
vitað. Verið þér sælir, Stenersen.
Fulltrúinn leit forviða á hann.
— Maðurinn lilýtur að vera brjál-
aður, tautaði hann og hristi höfuð-
ið.
En samt var það nú svona. Þegar
Ketsnúðurinn var næst á sakborn-
ingabekknum, sat lögmaðurinn i
verjendastúkunni.
Enn á ný glampaði á einglyrnið
hans. Enn á ný brýndi hann rödd-
ina og lét vera flóð og fjöru i mælsk-
unni.
X-B 2l6-9rí
RINSO
ÞVÆLIR ÞVOTTINN
HREINAN
Já, R I N S 0 gerir þvottinn
eins og nýjan — og bjartan ....
Svo er fíinso fynr að
þakka að blærinn verður
bjartur og litirnir eins og
nyir' Og fíinso fer svo vel
með þvottinn. Og hvita
tauið — allir vita hve
mjallhvitt það verður með
Jjví að þvæla þ.að i fíinso-
löðri
Kom sér undan hengingu.
Tók inn blásýru. — Hér birtist ein
af síðustu myndunum, sem teknar
voru af Göring fyrir réttinum í
Niirnberg. Nú hefir hann fengið
sinn dóm, en kom sér undan hegn-
ingu með því að taka inn blásýru
tveimur tímnm áður en dómnumj
skyldi fullnœgt. — Hefir nú verið
fyrirskipuð rannsókn vegna atburð-
ar þessa.
Úr fangelsinu í Niirnberg. — / þessu
fangelsi voru stríðsglæpamennirnir
þýsku geymdir, meðan þeir biðu
dóms. Vopnaður varðmaður stóð
fyrir utan hverjar klefadyr og hafði
nánar gæiur á föngunum, svo að
þ.eim tækist ekki að fremja sjálfs-
morð. En svo bregðast krosstré..!

— Hversvegna sagði unnustan yð-
ar yður upp? spyr liún.
— Eg sagði ofurlitið vængjuð orð
við hana.
— Bara vængjuð orð? Nú skil ég
ekki, Lárus.
— Eg sagði „gæs.“
Unga frúin: — Heyrðu góði, livað
geturðu hlaupið langt á þremur mín-
útum?
— Minnsta kosti einn kilómeter.
— Gerðu það þá snöggvast. Klukk-
an hefir stansað og ég þarf að sjóða
egg.
•— Herrar minir. Þetta mál er út
af innbroti lijá sjálfum mér. Það
er ég, sem stolið hefir verið frá.
Eg hefi kært máljð og engum er
það meira áhugamál en mér, að sá
seki fói sina refsingu. En — vel
að merkja — stí seki. Það er hann
sem ég vil láta dæma. Hann og
engan annan.
Og svo fóru leikar að Karenius
Andersen var sýknaður á ný.
Einn af starfsbræðrum lögmanns-
ins sneri sér að honum á eftir og
spurði: — Trúið þér þvi, að And-
ersen hafi ekki verið við þetta rið-
inn. En lögmaðurinn svaraði: —
Eg trúi á refsifrelsi hans.
Þegar lögmaðurinn kom á skrif-
stofuna morguninn eftir lá þar bög'g-
ull til lians. í honum var peninga-
kassi með 1500 krónum.
Lögmaðurinn hló: Þarna sér mað-
ur. Eg held fram refsifrelsi And-
ersens. Hann þolir ekki að sjó pen-
ingaskáp.
9fc 9|e