Fálkinn - 25.10.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Edmund Snell:
Maðurinn með járnhöndina
L
-— Og að öðru leyti fylgist ég alltaf vel
með. Eg liefi leyndarmál — og við höfum
kannske báðir leyndarmál — eða hálft
leyndarmál, sem falla livort saman við
annað. Það er ekki gott að vita. Eg ræð
yður til að hugsa málið betur og koma
svo til mín á morgun. Hringið þér á und-
an yður, og svo skulum við aftala tímann.
Eg á nefnilega afar annrikt.
Þegar greifinn var að standa upp, kon;
gestgjafinn með kokkteilinn. Bernardi
lyfti glasinu, hneigði sig til Armourer og
drakk út i einum teig. Svo kinkaði hann
kolli og» kvaddi og hvarf inn um dyr, sem
tjöld voru dregin fyrir, en gestgjafinn
trítlaði á eftir honum.
Armourer hafði staðið upp í kurteisis-
skyni, en settist aftur. Hann var rólegur
á yfirborðinu, en innvortis var hann meira
en órólegur. Þrátt fyrir þessa hálfgildings
ákvörðun sína um að drepa sig, fannst
honum enn lífið dýrmætt — að minnsta
kosti svo dýrmætt að ekki mætti fleygja
því burt til ónýtis. Það varð ekki annað
séð en að örlögin hefðu ákveðið að hann
ætti ekki að yfirgefa þennan heim ennþá,
og ef liann ætti yfirleitt nokkurs völ, þá
vildi liann tvímælalaust heldur lifa í
hættu en að deyja.
Vínið sem hann hafði drukkið á fast-
andi maga rann um æðar honum eins og
logi. Upp á vissan hátt, hugsaði hann með
sér, væri gaman að etja kappi við menn
sem svifust einskis, eins og i gamla daga.
Kannske var það eitthvað í þessa átt,
sem Bernardi hafði tæpt á — það og geýsi-
legt kaup. Hann vissi hvernig tilviljun-
in . gat ráðið hinu óvænta og ótrúlega,
og það gæti orðið skrambi skemmtilegt
að........
Hann ætlaði að fara að súpa á glasinu
sínu aftur þegar myndin af litlum, fölum
manni, sem hné dauður niður á gólfið,
birtist fyrir hugarsjónum hans. Kluds-
höndin. Hugsum okkur ef Bernardi væri
eitthvað við það mál riðinn? Þá gæti það
verið einhvers virði að taka tilboði hans,
vinna tiltrú þessa dularfulla manns og
fletta svo ofan af lionum á eftir! En fyrst
varð hann að ná í Westall. Annars yrði
allt hans starf í blindni.
Hann vor sokkinn niður í þessar hugs-
anir svo að hann tók ekki eftir að geng-
ið var um dyrnar. En hann rankaði við
sér þegar hann heyrði að rödd sagði
skammt frá honum:
— Bernardi greifi á von á mér!
Hann leit upp og sá skrautbúna konu,
sem stóð og var að tala við gestgjafann.
Hann starði, deplaði augunum og spratt
upp.
— Helen!
Unga stúlkan leit við, mældi hann ís-
köldum augum og sagði:
— Afsakið þér! Eg heiti Enid Mason,
en ekki Helen. Eg man ekki til að hafa
séð yður áður. Hún strunsaði framhjá
honum inn um dyrnar bak við forhengið
með gestgjafann á hælunum. Tjaldið lagðist
fyrir dyrnar aftur, en Armourer spratt upp
og, reif tjaldið til hliðar. Hann sá allt í
rauðri þoku, lika kósakkaþjón Bernardis,
sem stóð innan við tjaldið.
—Ekki þessa leið, herra! urraði hann,
og Armourer sá leiftra á stál i hendinni
á honum.
— Burt með yður! svaraði Armourer.
— Eg þarfa að tala við húsbónda yðar um
áríðandi mál!
Oddurinn á rýtingnum kitlaði hann í
síðuna.
— I fyrramálið, herra, en ekki í kvöld.
Hans hágöfgi bað mig gefa yður nafn-
spjaldið.
Þjónninn lyfti hendinni, ýtti Armourer
til hliðar, og þungt forhengið féll aftur
fyrir dyrnar. Ungi Englendingurinn stóð
um stund og hugsaði ráð sitt, enþá tók
hann eftir að svo sem þumlungs langur
sláloddur stóð út úr forhenginu og var
nafnspjaldi fest á oddinn. Hann hugsaði
sig um sem snöggvast, tók svo kortið milli
þumalfingurs og vísifingurs og gekk að
borði sínu með það.
Úti í horninu á matstofunni lék sigau-
nahljómsvéitin „Valse macabre“ pam-
kvæmt beiðni hans. Það heyrðist suð af
röddum og glamur í bollum. Hann tók
upp glasið og drakk út úr því. Umhugsun-
in um að Helen ætti að borða kvöldverð
með greifanum alein gerði hann örvíln-
aðan. Vitanlega var þetta flónskulegt af
honum, þegar á það var litið að þau voru
ekki trúlofuð lengur, og hún hafði opin-
berléga neitað að kannast við hann. En
livað átti allt þetta að þýða? Hversvegna
var hún komin þarna? Hann gat ekki
fundið neina skýringu á þvi, hvernig sem
hann reyndi. Hann starði á spjaldið án
þess að geta lesið hvað stóð þar. Hún
hafið kallað sig Enid Mason. Það gat
hugsast að Mason væri nafnið, sem faðir
hennar hafði tekið sér um stundarsakir. —
Honum fannst vera að rofa til.
— Serge Bernardi, greifi, stóð á nafn-
spjaldinu. — Castello Negro, Grimaldi,
Italia. —
Hann fékk ákafan hjartslátt. Castello
Negro — það var ítalska og þýddi „Svarta
liöllin!“ Það v'ar að minnsta kosti að rofa
til yfir málinu að nokkru leyti.
Og Grimaldihéraðið lá rétt fyrir hand-
an landamærin, lítið meira en hálftíma
leið þaðan sem hann var staddur.
IV. kap.: Agndúfan.
— Faites vous jeuz, messieurs, mes-
dames. Spilapúkinn, sem var að minna
gestina á að leggja undir, talaði með
miklu nefhljóði og röddin var skerandi:
— Les jeux sont faits. Rien ne va plus!
Tréskálin, sem hafði innanborðs vonir
svo margra manna hægði á snúningnum
og stóð loks kyrr. Litla, gljáandi kúlan
breytti stefnu, hoppaði upp eins og hún
væri ekki lengur nein kúla heldur hugs-
andi vera, hikaði á mörkum rauðs og
svarts og rann svo loksins ofan i holu.
— Öreigi! sagði Armourer upphátt, en
enginn hlustaði á hann. Nefhljóðsröddin
heyrðist aftur, og spilapúkinn hafði nóg
að gera. Eftirvæntingin, sem lá i loftinu,
hafði sefast dálítið. Fólk talaði aftur með
eðlilegri rödd og á furðulega mörgum
tungum. Hin venjulega skipun spilapúk-
ans heyrðist aftur, og skipaði að halda
reglu! Á andlitunum kringum borðið gat
Armourer glöggt þekkt .viðvaningana frá
atvinnuspilurunum — þeir sem höfðu gert
fjárhættuspilið að kaupsýslu, gagnstætt
hinum, sem komu þarna inn svo sem
klukkutima i senn til að skemmta sér.
Þarna voru mörg andlit, sem aðeins sjást
í Monte Carlo — samsettur hópur Mamm-
onsdýrkenda. Háir, snyrtilegir Italir inn-
an um Austurlandabúa, Ameríkumenn,
Englendinga og Aregntíumenn. Upplitað-
ar ekkjur, alstráðar demöntum, tötraleg-
ir æfintýramenn og meyjar, strákar og
stelpur nýkomin af skólabelcknum.
Hann sundlaði. Loftið kringum hann
var allt í einu orðið þungt og kæfandi.
Hann fann að liann varð að komast út
eitthvað langt i burt. Það var heldur eng-
in meining í að vera þarna lengur, þvi
að vasar hans voru tómir, og litla hrúg-
an af spilapeningunum, sem hann hafði
byrjað með, var notuð upp til agna. Hann
ætlaði að fara að standa upp þegar hendi
var stutt á öxlina á honum og lionum
ýtt niður aftur. Þegar hann leit upp sá
hann dömu með slæðu fyrir andlitinu
standa yfir sér.
— Hreyfið yður ekki, hvíslaði liún á
slæmri ensku. — Eigum við að spila sam-
an? Upp á helmingsskifti? Hver veit nema
að hamingjuhjólið snúist þá? Hún þrýsti
nokkrum spilapeningum í lófann á hon-
um. — Við leggjum allt undir i einu,
cheri, og i sama lit. Hvaða lit stingið þér
upp á?
Armourer hugsaði sig um.
— Svart! sagði hann loksins.
Svolítill trilluhlátur heyrðist bak við
bláu slæðuna.
— Ef þér segið svart þá setjum við á
rautt.
Armourer féllst á það. Hann stóð upp
úr stólnum sínum og fékk hana til að setj-
ast á liann í staðinn. Um leið og liann
gerði þetta rak hann olnbogann í magann
á digrum Portúgala, sem stóð bak við
liann. Hann sneri sér við til að biðja af-
sökunnar, en daman með slæðuna tólc
í handlegginn á honum og benti með rauð-
lalckaðri nöglinni:
— Rautt sagði hún sigri lirósandi. —
Eg færi yður gæfu, sjáið þér. Við tvö-'
földum viðurlögin.
Armourer laut fram og brosti ofurlítið
og sópaði til sín spilapeningunum. Tím-
inn leið og fyrir hvert skifti sem hjólið
snerist fjarlægðust sjálfsmorðshugsanirn-
ar. Þau spiluðu eftir vitfirringardjörfu