Fálkinn - 07.02.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Mandini hló napurt. — Hefirðu
gleymt 1000 dúkötunum, sem þú
lónaðir honum bróðursyni mínum.
Hann varð að skrifa á kvittun fyrir
þremur þúsundum.
— Haltu þér saman! öskraði Per-
ez. — Eg tapaði þeim peningum.
Hann liengdi sig í fangelsinu, af
því að þú, föðurbróðir lians, vildir
ekki hjálpa lionum.
— Þið fáið nógu snemma að vita
hvað þið liafið gert fyrir ykkur.
Cæsar mun sjá um það.
— Hvílík fantabrögð og liarð-
ýðgi, veinuðu víxlararnir.
— Þei, þei, sagði Gog, — þið
megið ekki tala svona um okkar
ógæta fursta. Hver veit nema hann
heyri hvað það er sem þið segið.
Þegar Cæsar fer að eiga við ykkur
þá skulið þið ekki svara honum
strax. En þegar hann er byrjaður
fyrir alvöru, þá skuluð þið öskra
eins og þið getið og svara játandi,
öllu sem hann spyr ykkur um. Og
ef liann er ekki sérlega upplagður
eða verulega vondur þá hættir liann
ekki sist vegna þess að hann er
slæmur í löppunum, lia, ha, lia!
— Það verður kannske ekki ann-
að en þið verðið klipnir dálítið
með töngum, þegar hann er búinn
að ná næturkuldanum úr kroppnum
ó ykkur, og svo eruð þið búnir í
dag!
Perez brópaði til Mandini:
— Það ert þú, óþokkinn þinn,
sem hefir komið mér i þessa bölvun
— eða þá að það er Gallo. Já, það
er Gallo.
Gog liastaði á hann:
— Þei, öskraðu ekki svona, því
að þá vaknar Cæsar og kemur!
Það heyrðist skruðningur fyrir
utan dyrnar og Cæsar kom haltr-
andi inn i pyntingarklefann, bölv-
andi og ragnandi yfir löppinni á
sér. Þegar hann sá Mandini og Perez
skipaði liann samstundis að kveikja
undir pottunum, livernig sem víxl-
ararnir mölduðu í móinn.
— Þögn! urraði Cæsar, — ég
vil ekki hafa neinn kjaftavaðal i
vinnutímanum. Þið megið öskra eins
og þið getið en ekki neitt mas.
Hann skipaði að setja fram teygi-
bekkina og spönsku stígvélin og lét
vinnumenn sína, sem komu með
honum fara að glóðhita tengur og
hita oliu.
— Gog, kallaði hann, — brýndu
gaddana á spönsku jómfrúnni, þó
að þessir náungar séu orðnir svo
gamlir, að þeir kæri sig varla um
kvenfólk, — æ, æ, kveinaði liann,
—- ég verð víst aldrei góður í þess-
um fæti framar, og nú liefir Antonio
fursti pantað 25 pör iijá mér —
það verða 50 stigvél, sem þarf að
prófa. Fari þau til fjandans.
— Jú, en þú færð tuttugu dúkata
fyrir hvert stígvél, og það verða
1000 dúkatar, svo að þú ert birgur
ævilangt.
— Þegi þú! öskraði Cæsar. Fjand-
inn liafi þá peninga. Mig langar
mest að komast sem lengst burt frá
þessu öllu saman. En varðmenn-
irnir hafa gát á mér. Bjóst jjú ekki
einu sinni til einskonar hjálm með
göddum i, Gog?
— Það liefi ég aldrei gert, sagði
Gog. — Eg er eldri og einfaldari
en svo að ég geti gert þessháttar.
Það þarf mciri menn en mig til
slíks.
Hvaða ræflar eru þetta, sem bér
eru komnir? sagði Cæsar og benti
á víxlarana. Héyrðu, þú með apa-
nefið, hvað heitir þú?
Gog sagði lionum nöfnin á nýju
föngunum tveimur, sem biðu eftir
pyntingunum. Eftir nokkurt rex urðu
þeir Perez og Mandini sammála um
að bjóða Cæsari 50 dúkata fyrir að
sleppa þeim út. En þá varð Cæsar
alvarlega reiður:
— Haldið þið kjafti, annars sting
ég glóandi töngum upp í skoltinn á
ykkur. Það er þrefaldur vörður fyr-
ir utan dyrnar, og hafi nokkur
heyrt að þið eruð að reyna að múta
mér, getur farið illa.
í sama bili kom Antonio fursti
inn. Hann liafði hlerað i næsta
herbergi, gegnum ofurlitla lúku, sem
ekki sést í pyntingarldefanum.
— Jæja, sagði hann strangur á
svipinn, — svo að þið ætlið að inn-
ieiða mútuspillingu hér í pyntinga-
klefanum líka, eina heiðarlega staðn-
um, sem til er í ríki mínu!
— Nei, tigni fursti, svaraði Perez.
Það var Mandini, sem stakk upp
á því fyrst.
— Það er svívirðileg lygi, herra
fursti! lirópaði Mandini. Það var
Perez, sem átti tillöguna.
— Ó, sannleikur, sagði Antonio
angurvær, — hvi felur þú alltaf á-
sjónu þína. Við verðum að láta
Cæsar prófa hvor ykkar segir satt.
■—■ Náð, yðar iiátign, lirópuðu báð-
ir vixlararnir livor í kapp við ann-
an. — Við vorum báðir sammála
um að bjóða Cæsari 50 dúkata til
að sleppa okkur.
— Þarna sjáum við, sagði Antonio.
— En hversvegna reynduð þið ekki
lieldur að múta mér? Hvað fæ ég
fyrir að sleppa ykkur?
— Ó, yðar hátign, stundi Perez
— ég er fátækur maður. Hvað ætli
ég gæti gefið yður?
— Nei, nei, það er líklega synd
að taka við peningum hjá fólki,
sem á svo lítið að gefa.
— 100 gullpeninga! lirópaði Mand-
ini.
— 200! sagði Perez.
En Antonio hristi dapur liöfuðið.
— Það er of lítið lianda mér og of
milcið fyrir ykkur. Við verðum að
láta réttlætið hafa sinn gang.
Víxlararnir buðu 1000 gullpen-
inga og' Antonio sagði, að þeir gætu
talað um það seinna. En hann ætlaði
að biðja þá ofurlítillar bónar.
— Hvað er það, spurðu báðir
kvíðandi.
— Það er dálítið, sem kostar
ekki neina peninga.
Þá flýttu báðir víxlararnir sér
að segja, að sér skyldi vera ánægja
að ])vi að gera liverja þá bón, sem
furstanum þóknaðist að fara fram
á.
— Eg hefi alltaf óskað þess, að
þegnar minir gætu iifað í friði og
sátt hverir við aðra, og þessi ó-
friður mihi tveggja borgara hér í
bænum finnst mér viðurstyggilegur
og ókristilegur.
Faðir ísak, sem stóð við hliðina
á furstanum kinkaði kolli i ákafa
og tautaði eitthvað fyrir munni ‘sér.
— Þessvegna er það ósk mín,
hélt furstinn áfram, — að þið sætt-
ist og verðið vinir.
Víxalararnir gutu liornauga hvor
til annars, en svo kinkuðu þeir
kolli, með scmingi þó.
— Og svo ætlast ég til þess, Perez,
að þú gefir Gallo, syni Mandini,
Júliu dóttur þína, sem tryggingu
fyrir því að vinátta ykkar haldist.
— Nú, svo að það var þá Gallq,
sem átti sökina, tautaði Perez fok-
vondur.
En Mandini flýtti sér að segja:
— Ekkert væri mér kærara, en að
fá hina dygðugu jómfrú Júlíu fyrir
tengdadóttur.
— Og ég, hélt Perez áfram, —
hefi ailtaf óskað mér að eignast
tengdason eins og hinn hrausta Gallo
sem ekki kann að hræðast.
Antonio liló hátt og sðgði, að það
væri lieppilegt, að þeir skyldu hafa
hittst. Hann gaf einum liirðmann-
anna bendingu, og innan skamms
komu Gallo og Júlía inn í pynting-
arklefann.
— Jæja, þá höldum við brúð-
kaup bráðum, sagði Antonio og neri
saman höndunum.
Undir eins og Júlía sá föður sinn
hljóp hún til hans og sagði grát-
andi: — Ííæri faðir, þeir hafa von-
andi ekki gert neitt illt?
— Farðu! sagði Perez önugur,
og reyndu að komast sem fyrst i
hjónabandið, svo að ég komist upp
ur þessum bölvuðum potti. Vatnið
er alltaf að verða heitara og lieitara.
— Það er ekki liættulegt, sagði
Antonio og stakk fingrinum ofan i
pottinn. En nú þarftu ekki að kynda
meira, Gog. Svo hrópaði liann á
böðulinn Cæsar og kroppinbakinn
Kobo, og sagði þeim að þeir ættu
að vera svaramenn, og lét siðan
föður ísak gefa þau Gallo og Júliu
saman.
— Þú ert sannarlega svo falleg
stúlka, Júlía min, sagði Antonio, að
ég verð að biðja fyrir mér að ég
leiðist ekki í freistni. *
— Kæri sonur, sagði ísak, — ef
herrann freistar þin mjög, þá er
það kannske vilji hans að þú ieið-
ist í freistinguna.
Antonio tók liring með dýrum
demanti af litlafingri og gaf Júliu
í brúðargjöf. — Nú verður þú að
láta mig vita, barnið gott, ef mað-,
urinn þinn fer ekki vel með þig.
Og livað gefur þú barninu þínu í
brúðargjöf? spurði liann Perez. —
Hvar eiga ungu hjónin að búa?
— Yðar hátign, ég gef þeim höll-
ina mína við Stóratorg.
__ Og hvað finiist þér, Mandini,
hæfilegt að Perez gefi dóttur sinni
í heimanmund?
— Hundrað þúsund dúkata, sagði
Mandini ánægjulega.
— Hundrað þúsund dúkata, orgaði
Perez, og það ungum manni, sem
ekki kann að fara með peninga.
— Og þú Mandini, hvar eiga ungu
hjónin að vera þegar þau dvelja
í sveitinni?
— Eg gef þeim óðal mitt, sem er
tíu mílur héðan — 10.000 hektara
lands.
— Og hve mikla peninga finnst
þér, Perez, að Mandini eigi að gefa
syni sínum?
— Tvö lmndruð ])úsund dúkata,
sagði Perez og brosti í kampinn.
— Ertu vitlaus! öskraði Mandini,
— og Perez bara lielminginn?
— Jæja, Perez, sagði Antonio, —
þú gefur varla minna en Mandini.
Og þegar Perez svaraði ekki bætti
hann við: — Mér finnst vatnið nokk-
uð kalt. Eg held að við kyndum dá-
lítið meira, eða hvað finnst þér,
Perez?
— Náðugi fursti, ekki vil ég vera
slakari en Mandini. Eg gef 200.000
dúkata.
Bravó! sagði furstinn við fjár-
málaráðherrann. — Skrifaðu skjöl-
in. Eg vissi ekki að þessir kramar-
ar ættu svona mikla peninga, Það
er gott að vita hvar gullið er að
finna. Og mundu, að ríkið tekur
tíunda lilutann.
Nú var gengið frá skjölunum i
flýti. Og svo liélt Antonio áfram:
— Viltu svo spyrja þá livaða gjafir
þeir ætii að gefa mér. Eg vil ekki
skifta mér af þessum fjármálum
sjálfur. En ég var rétt búinn að
gleyma, að við skuidum heilagri
kirkju nokkuð iíka. Án liennar hefði
.þessi hjúskapur ekki orðið. Vantar
kirkjuna þína ekki ljósastikur úr
gulli, ísak?
ísak spennti greipar. Og okrar-
arnir lofuðu andvarpandi, að þeir
skyldu gefa sinn stjakann hver.
— Já, kæru börn, og munið að
ég vil helst stóra og þunga stjaka,
þvi að þeim léttu hættir svo við að
velta.
— Og svo eru það 50.000 dúkatar
til furstans, sagði Usuro.
Hann skrifaði tvo víxla, hvorn
75.000 dúkata að upphæð, og bað
vixlarana að skrifa undir. Viðauk-
inn var bara þóknun fyrir umstang-
ið, sagði liann.
—, Mandini, venjulega eru það
við sem tökum þóknun af öðrum,
en nú heimtar hann 50% af okkur.
Og svo skrifuðu þeir undir.
— Þakkir, þegnar góðir, sagði
Antonio. Eg vissi að þið munduð
verða mér þakklátir fyrir náðina,
sem ég hefi sýnt ykkur.
Svo skipaði Antonio þá báða em-
bættismenn. Mandini varð hirð-ölm-
usu-útdeilandi, en Perez fékk sér til
sárrar gremju titilinn: Vinur liinna
hungruðu.
Þeir voru færðir i skartklæði og
nú fóru allir upp í hátíðasalinn,
Fyrst gengu kertissveinarnir með
stór kerti. Svo Perez og Mandini
með marskálksstafi í hendinni og
biskupaliúfu á höfðinu.
Svo komu ungu hjónin og svara-
menn þeirra, kroppinbakurinn Kobo
og böðullinn Cæsar. Var nú sest að
veislu undir dillandi liljóðfæraslætti.
Þúsundir kerta brunnu i sainum,
og á borðunum voru allskonar kræs-
ingar, svo sem dádýr steikt í lieilu
líki, fasanar og mannliæðar liáar
posteikur, en gosbrunnarnir gusu
ágætustu vínum. Fíflin ærsiuðust af
kappi og dansmeyjarnar dönsuðu.
Og nú fékk Camarillo að lesa kvæði
sitt — lofkvæði til hins kæra fursta.
En lionum til mikillar undrunar
vakti ofurlítill viðauki, sem liann
hafði gert á síðustu stundu, mestan
fögnuð. Þar skýrði hann frá því
hvernig Antonio með aðstoð guð-
anna liefði gert kraftaverk — stigið
ofan úr liásæti sínu til þess að
sameina tvær elskandi sálir, sem
hafði verið stíað sundur af mann-
vonsku feðra þeirra. En furstinn
hefði brætt klakahjörtu ])eirra, svo
að þcir féllust i faðma eftir margva
ára hatur. En mesta furðuverkið
var að þessir tveir forhertu Jirælar
Mammons höfðu sagt skiiið við af-
guð sinn í auðmýkt og einlægni,
til að helga sér líknarstarfsemi i
víngarði herrans.
— Þökk, kæru börn, sagði Anton-
Framhald á bls. 11.