Fálkinn - 07.02.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
6
»HAUKURINN«
— Þú veist hvar Kolnik á heima?
— Já, í Bronx.
— Honum líður ekki vel.
— Get ímyndað mér það.
— Fór heim í þessu. Skilið?
— Skilið!
— Þú og drengirnir verða að sinna hon-
um.
— O. K. — Ekkert annað?
— Ekkert annað!
Svo gekk Ballard inn i mannlausan har-
inn. ,
— Svolítið glas, Dick!
— Sjálfsagt, lautinant.
Ballard tæmdi glasið í einum teig og fékk
tvö til.
— Nú er víst kominn liáttatími, Dick.
Góða nótt.
— Góða nótt, lautinant.
Bifreið Ballards beið á horninu.
— Það er best að koma sér heim, Gerk!
Og bifreiðin þaut inn Broadway.
IX. 1 ÞOKUNNI.
Síðari bifreiðin úr Hálfmánakjallaranum
ók mjög varlega. Það var auðséð að menn-
irnir, sem í henni voru, vildu ekki tefla
á tvær hættur. Því að það hefði getað orð-
ið örlagaríkt fyrir þá, ef þeir hefðu lent í
áakstri eða orðið fyrir öðru óhappi.
Að vísu var umferðin nauðalítil á þessum
tíma sólarhringsins, en þokan gerði allan
akstur erfiðan. Á hvaða augnabliki sem
vera skyldi gat bifreið lcomið fram úr ein-
hverri hliðargötunni, og þá var slysið ekki
lengi að vilja til.
Það munaði minnstu að árekstur yrði á
horninu á 96.götu. Þar kom bifreið á fleygi
ferð frá vinstri og snerti hjólhlifina á stóru
bifreiðinni.
— Þú ekur kannske of nærri miðri göt-
unni, sagði einn maðurinn við þann, sem
sat við stýrið.
Þeir í stóra vaginum sinntu þessari bif-
reið ekki frekar. En hinsvegar tóku þeir
vel eftir henni, sem voru í litla gráa tvíset-
anum, sem kom á eftir.
— Þekktuð þér þennan bíl, Sarge? spurði
Haukurinn. — Það er ekki annað sýnna
en að Kolnik eigi að fara að gefa lögregl-
unni skýrslu. Það var leiðinlegt að lautin-
antinn skyldi vakin af sínum væra svefni
okkar vegna, og svo svikinn um bráðina i
þokkabót.
Sarge var niðursokkinn í sínar eigin hug-
renningar.
— Þér megið ekki misvirða við mig, þó
. að ég segi yður nokkur sannleiksorð, hús-
hóndi.
— Eg hefi heyrt mörg sannleiksorð af
yðar munni, Sarge. Sum þeirra hefi ég
lagt mér á hjarta en sum ekki. Hvað haf-
ið þér á samviskunni? Er það með hattinn
minn?
— Já, einmitt, húshóndi. Eg veit að yður
þykir gaman að hafa nafnið yðar með gyllt
um stöfum í hattinum, og við því er ekk-
ert að segja. Eða réttara sagt: við því er
ekkert að segja svo lengi sem þér hafið
hattinn á höfðinu eða nálægt yður. En í
nótt varð mikið uppistand út af þessu.
— Haukurinn svaraði ekki.
— Og setjum svo að Kolnik gefi lögregl-
unni lýsingu af yður?
— Kolnik hefir svo margt annað að liugsa
um að hann gleymir alveg hvernig ég lít
út. Hann mundi auðvitað þekkja mig ef
hann sæi mig aftur — en, ég verð nú tek-
inn fyrr en að hann fái þá ánægju í ann-
að sinn. Og hin tvö — það eru 'vitanlega
möguleiki á því. En ég geri ráð fyrir, að
þér séuð enn sá eini, sem veit um leyndar-
mál mitt, Sarge.
— Kannske, sagði Sarge. En framvegis
vil ég helst fá að hafa hattinn yðar undir
höndum þegar svo ber undir.
— En skiljið þér etkki, Sarge, ef ekki
hefði verið hatturinn þá hefði ég ekki feng-
ið að upplifa þetta með lautinantinn.
það gefur okkur góð spil á hendina síðar,
sannið þér til.
Þessi orð gáfu þeim tilefni til að minnast
erindisins, sem þeir liöfðu átt í Hálfmán-
ann þetta kvöld og liins óvænta árangurs,
er af þeirri heimsókn varð.
Sarge gætti þess að vera í hæfilegri fjar-
lægð frá rauða ljósinu á stóru bifreiðinni.
Hún beygði í áttina til Hudsonsfljólsins
við Catliedral Parkway og liélt áfram norð-
ur, áleiðis lil Drive. Þegar hún kom i út-
jaðar Manhattan herti hún á ferðinni. Svo
beygði hún allt í einu við Trinity-kirkju-
garðinn og ók svo niður á Broadway aftur.
Þeir höfðu elt hana nokkra kílómetra er
þeir heyrðu hvell, og undireins á eftir sá
Sarge að fjarðlægðin til rauða ljóssins var
orðin miklu minni. Hann nam staðar og
sá nú að stóra bifreiðin stóð kyrr.
— Gat á lofthringnum, sagði Sarge. —
Okkur er víst óhætt að aka ofurlítið nær
og sjá hvað þeir gera.
Hann ók hægt áfram svo að þeir gálu
nú greinilega séð ummót vagnsins. Þokan
var svo þétt að það var engin liætta á að
hinir tækju eftir þeim. Fjórir rnenn höfðu
komið út úr bilnum og stóðu vinstra megin
við bifreiðina. Svo fóru þeir útaf strætinu,
tveir og tveir saman.
— Getið þér séð hvar við erum, Sarge?
spurði Haukurinn.
Sarge kinkaði kolli. — Það er gamla
Schwerdtmanns-húsið, sem stendur þarna
uppi.
Vinstra megin vegarins sáu þeir óljóst
nokkur tré, og lilheyrðu þau leifunum af
eina hóndabænum á Manhattan.
— Þetta er ekki afleilur felustaður að
vetrarlagi, sagði Haukurinn.
— Nei, mér sýnist þeir hera eitthvað á
milli sín.
— Tvö lík. Já, stóra bifreiðin hefir hvergi
numið staðar síðan hún ók út úr bílaskál-
anum undir Hálfmánanum.
Haukurinn? opnaði hifreið sína og steig
út.
— Eg lield að ég verði að labba þangað.
Hafið þér gát á mér á meðan, Sarge. En
hreyfið þér yður ekki héðan nema eitthvað
komi fyrir.
Áður en Sarge gat maldað í móinn var
Haukurinn kominn spölkorn fram á veg-
inn og hélt sig hægra megin. Bráðum sást
hann aðeins sem skuggamynd í bjarman-
um frá rauða bílljósinu.
Haukurinn gerði ráð fyrir að einn mað-
ur væri kyrr í bílnum, nefnilega hilstjór-
inn. Hann dró sjálfskeiðung með heittu
blaði upp úr vasa sínum. Og þegar hann
var kominn að bílnum var liann fljótur í
snúningunum. — Annað afturhjólið var
sprungið. Hann boraði stórt gat á hitt lijól-
ið. Og það var aðeins eitt .varahljól á bif-
reiðinni.
IJann var varla búinn að þessu þegar
hann lieyrði fótatak nálgast. Og áður en
mennirnir fjórir komu fram úr þokunni
hafði liann fleygt sér flötum í skurðinn
meðfram veginum.
Mennirnir settust inn i bifreiðina og óku
af stað án þess að hafa skift um hjól. Þeir
óku mjög hægt.
Þegar bifreiðin var kominn í hvarf slóð
Haukurinn á fætur og henti Sarge, sem
kom akandi til lians.
— Eg liugsa að við getum snúið við, sagði
hann. -— Við höfum átt erfiða nótt og höf-
um sjálfsagt gott af að komast í rúmið.
— Já, og svo væri þægilegt að geta notað
framljósin á bílnum í svona þoku, svaraði
Sarge.
Haukurinn hallaði sér aftur i sætinu.
Það liafði ekki gengið sem verst í nólt,
hugsaði liann með sér. Það sem hann var
ánægðastur yfir var þetta, að nú vissi liann
hvað orðið var af manninum, sem hafði
verið skotinn i Hálfmánanum. Þessi
sprunga á gúmmíinu hafði komið á allra
lieppilegasta tírna.
X. Árla morgunkaffi.
Næturvörðurinn á Copley-Vendome varð
að líta á töfluna einu sinni enn og gá að
hvort sér liefði ekki skjátlasl. Númer 917
átti að vekjast klukkan 6. Það voru ekki
margir gestir á Copley-Vendome, sem áttu
nokkurt erindi á fætur svo snenima. Og
allra síst númer 917. En þarna stóð það
skýru letri að liann skyldi vakinn klukk-
an 6.
Númer 917 voru eflirsóltustu húsakynnin
i hótelinu Copley-Veildome. Þau voru á
annari liæð og með ágætu útsýni yfir noklc-
urn liluta Central Parks og Broadway. Úr
gluggunum var einnig hægt að sjá Empire
State Building og Paramount Tower.
Næturvörðurinn hringdi á aðstoðarmann
sinn. — Heyrið þér, Ilarmsley, er það á-
reiðanlega rétt, þetta með 917?