Fálkinn - 23.05.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DREXELL DRAKE:
21
-HAUKURINN*
Sarge sneri sér að fokvondum lögreglu-
manninum. — Gerðuð þér það? spurði liann
og færði sig fvrir bildyrnar. Hann liafði alls
ekki hugsað sér að fá bifreið. Hann ællaði
aðeins að tefja liana.
— Já, það gerði ég, urraði Manley lög-
regluþjónn. — Færið þér yðnr frá! Það er
lögreglan sem þér cigið við hér!
Það var kominn þéttmgur af fólki kring-
uin bilinn og aðrir hílar létu blístrurnar
ganga . Umferðalögreglumaður kom og
liraðaði sér til þeirra.
- Lögreglan! sagði Sarge fyrirlitlega.
— Já, það er lögreglan, sagði hinn og
i'Ietti upp boðangnum á jakkanum og sýndi
einkenni sitt.
— Nú, það hefðuð þér gelað sagt strax,
sagði Sarge. — Takið þér þá bílinn!
Manley hoppaði inn. Bill Clare sást enn
uppi í götunni.
En Sarge liló ánægður. Þvi að leigubifreið
Manleys varð aðeins of sein til að komast
yfir 29. götu áður en rauða ljósið kom upp.
Og á meðan hann beið hvarf bill Clare úr
augsýn.
Sarge barst með straumi hinna fótgang-
andi austur á bóginn. Það var nú mál lil
komið að hann færi að atliuga liver liefði
fyrirfarið sér á lieimili Sneeds senators.
XXVIII. Clare leysir frá skjóðunni.
Haukurinn hafði, eins og Sarge vissi, ver-
ið við því húinn að hann yrði skyggður, og
hafði ekki gert neitt til þess að ganga clt-
ingarmönnunum úr greipum. Hann hafði
sjálfur sagt Lavan umdæmisstjóra að hann
ætli heima á Clavmore Hotel, og honum
fannst ekki nema sanngjarnt að þjónar
Lavans fengju að gera sér það lil gamans
að elta liann, til að sannfærast um að þetta
væri rétt. Hann hafði ekið beina leið á
gistihúsið.
En hann vildi ógjarnan að njósnað væri
um sig á sjálfu gislihúsinu og þessvegna
gcrði liann ýmsar ráðstafanir er hann kom
þangað. Hann þurfti ekki að fara að ár-
mannshorðinu, því að hann hafði lykilinn
að herberginu, sem hann hafði leigt á sjöttu
hæð, í vasanum. Og svo hafði liann auka-
lykil að herbergi Sai-ge á fimmtu hæð.
Tvær lyftur voru í forsalnum, og notaði
Haukurinn aðra þeirra. En hann fór hvorki
á fimmtu eða sjöttu hæð úr lyftunni, lieldur
upp á áttundu liæð. Þar fór liann út og
sendi lyfluna niður. Svo tók hann hina lyft-
una niður á aðra hæð. Ef einhver njósnaði
um hann niðri í forsalnum, þá ldaut sá
að komast að raun um að hann hefði farið
upp á áttundu hæð. Nú gekk liann niður
stigann niður á messaninhæðina. Þar settist
liann á stól fyrir utan lestrarstofunna. Það-
an gat liann séð ármannsborðið og mestan
liluta forsalsins.
Það var engin tilviljun að hann kaus að
setjast að á Claymore Hotel. Aðstaðan var
að mörgu leyti góð þar. Framhlið gisti-
hússins og aðaldyr vissu lit að Herald Square
og auk þcss voru dyr á gistihúsinu lit að
tveimur hliðargötum.
Hann hafði beðið í tuttugu minútur þegar
Clare kom inn. Hann lét eins og hann væri
að horí'a á nýkomna gesti, sem stóðu hjá
ármannsstúlkunni, og hún gekk nokkur
skref framhjá lionum. Svo beygði hún sig
til þess að laga aðra skóspennuna sína.
— Talaðu ekki við mig gæskan, livíslaði
hún. Eg ætla hara að segja yður að Hypes
og annar af bófum Ballards hafa elt yður
hingað. Vinur yðar hað mig að segja yður
það. Eg fer inn og skrifa hréf.
Haukurinn leit ekki við undir eins. Það
var gott að Sarge hafði liaft augun lijá sér.
Hann hefði þorað að veðja um, að Sarge
mundi sjá fvrir því að Clare yrði ekki veitt
eftirför af lögreglustöðinni. Enda var það
Sarge að þakka að Manley lögregluþjónn
missti af sporinu. En hvorki hann tða
Haukurinn vissi, að Carroll lögregluþjónn
var þegar lcominn í ársal gistihússins.
jiað var Caroll, sem gerður liafði verið úl
jiegar Cahill hafði leyst frá skjóðunni.
Skipunin, sem Carroll hafði fengið var
jiess efnis, að liann ætti að liafa gát á
manni, sem hét Mortimer Halbert Graves,
og var sagður eiga heima jiarna á gisli-
húsinu.
Verra var jiað þó með Hypes. Hann
hafði séð Haukinn og þekkti líka Clare.
En hinsvegar vissi hann ekki undir hvaða
nafni Haukurinn bjó á Claymore Hotel.
Haukurinn fór inn í lestrarstofuna. —
Clare sat þar við tvöfalt skrifhorð og
var að skrifa. Hinn lielmingur borðsins
var laus og hann settist jiar, beint á
móti lienni. Mörg önnur borðin voru al-
skipuð fólki.
Haukurinn ýtli lil liennar umslagi. Hún
tók út jiað sem í því var: lykil og lítið
hréf.
„Eí' þörf gerist jiá notið Jiennan lykil og
hiðið mín á herbcrginu. Opnið ekki nema
barin séu fjögur högg á dyrnar,“ las
lnin.
Lykillinn var með númerinu 527. Það
var herbergi Sarges.
— Sími til herra Graves! Sími til herra
Gaves! hrópaði vikadrengur niðri í ár-
salnum.
— Farið ])ér fram á svalirnar og atliug-
ið hvort nokkur gefur sig fram við vika-
drenginn. Eg ælla að athuga hvort ég
finn ekki símaklefann án lians aðstoðar,
hvíslaði Haukurinn um leið og liann stóð
upp. Hann fann simaklefa þarna á jiess-
ari hæð, en tók ekki heyrnartólið fvrr cn
hann hafði séð að Clare var farin út úr
lesstofunni.
Þegar gistihúsmiðstöðin svaraði spurði
liann: Hafið þér samtal við Graves?
— Er Jietla lierra Graves? Augnablik
— ég skal gefa yður samband.
Þetla var Sarge. — Skilaði Clare nokkru
til yðar viðvíkjandi Ilvpes, húsbóndi?
— Já.
— Eg vildi bara vita hvort ])að væri
í lagi. Heyrið þér, ])að var ein af vinnu-
konunum hjá Sneed senator, sem hafði
fargað sér. Þeir fundu hana hengda i
leðuról.
— Fenguð þér að vita hvað hún hét?
— Joycc Allcn. Það var víst fullorðin
kona.
— Eg veit liver hún var. Svo að ]>að
var sjálfsmorð?
— Það lítur nú eittlivað kynlega út, eftir
því sem mér skilst.
Nú var drepið varlega á rúðuna í sima-
klefanum. Haukurinn gægðist út og sá Clare
bregða fyrir um leið og hún gekk fram á
svalirnar.
Komið liingað eins fljótt og þér getið,
Sarge! Það verður vist nóg handa vður að
gera liérna, sagði Haukurinn.
Það stafaði af dálitlu, sem hún hafði séð
niðri í ársalnum, að Clare aðvaraði Hauk-
inn. Maður einn, sem með hálfu auga var
hægt að sjá að væri lögreglumaður, hafði
farið að horði ármannsins. Hann fletti upp
jakkanum, og ármaðurinn hleypti lionum
innfyrir að miðstöðvarhorði gistihússins. —
Lögreglumaðurinn mun liafa Iieyrt þegar
nafn Graves var hrópað upp og ætlaði sér
að hlusta á samtalið. En þó varð Clare enn
meir liissa þegar lnin sá að Hypes elti fyrri
lögreglumanninn.
Svo var nefnilega mál með vexti að með-
an Hvpes stóð niðri í ársalnum og beið
eflir Hauknum hafði hann séð Carroll koma
á gistihúsið. Hann skildi þegar að Carroll
var sendur þangað af Lavan umdæmisstjóra,
og gat sér þess tit að þetta væri í tilefni af
veru Hauksins á gistihúsinu.
Haukurinn gekk fram á svalirnar og nam
staðar fyrir aftan eina súluna. Skömmu sið-
ar kom Carroll og fór í áttina til símaklef-
ans. Háukurinn renndi sér framhjá súl-
unni og ætlaði að komast niður í ársalinn, cn
stóð þá augliti til auglilis við Ilypes. Þessir
samfundir komu ekki Hauknum eins mikið
á óvart og lögregluþjóninum. Þeir slóðu
og góndu hvor á annan um stund.
Eg var að gá að yður, sagði Hypes
harkalega.
— Jæja.
— Ballard laulinant vill lala við yður.
Þér vcrðið að koma með mér.
— Yður mun ekki skjátlast?
Engar vífilengjur! Þér munið hafa les-
ið kvöldblöðin?
Clare kom út úr lesstofunni og gelck um
svalirnar hjá þeim án þess að líta til hægri
eða vinstri. Hún lét sem hún ætlaði áfram
cn nam staðar hak við Hypes án þess að
Iiann veitti því athygli. Hún greip htinn
lampa á næsla borði.
- Iíyrr! hrópaði Haukurinn.
Hypes leit við og í sama vetfangi keyrði