Fálkinn - 23.05.1947, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 633
LáFétt skýring:
1, Konu, 4. kvennabósi, 10. dýra-
mál, 13. borg, 15. rista, 16. drykk,
17. syndakvittun, 19. skemmd, 20.
bæjarnafn, 21. ræði, 22. ieiða, 23.
þjóta, 25. stela, 27. skemmt, 29.
kennari, 31. pyntingartæki, 34. fé-
lag, 35. fugl, 37. meira, 38. kona,
40. stjórnir, 41. félag, 42. tónn, 43.
hljóp, 44. liætta, 45. Evrópumaður,
48. op, 49. tveir eins, 50. veiðar-
færi, 51. á iitinn, 53. sólguð, 54.
lielmingur, 55. höfðingi, 57. húsdýr,
58. raðtala, 60. aflientu, 61. höfuð-
borg, 63. kærir, 65. mýkja, 66. hæð-
ir, 68. skjálfa, 69. hlass, 70. afl-
taugar, 71. boði.
Loðrétt skýring:
1. Þingmarin, 2. vökvar, 3. hárs,
5. glímumaður, 6. smjörlíki, 7. end-
ist, 8 ögn, 9. frumefni, 10. þrengst,
11. hatíðá, 12. sendiboða, 14. nærri,
16. tré, 18. lóða, 20. not, 24. kon-
ungar, 26. skógardýr, 27. fyrirliða,
28. munnar, 30. gælunafn, 32. mjög,
33. mann, 34. lengra, 36. málmur,
39. bit, 45. giskaðu, 46. Japani, 47.
ríkis, 50. tákna, 52. óskar, 54. kalla,
56. lélegir, 57. rétt, 59. skipi, 60.
sjó, 61. blóm, 62. þræll, 64. efni,
66. skinn, 67. frumefni.
LAUSN A KR0SSG. NR. 632
Lárétt rá&ning:
1. Orf, 4. fúskari, 10. fró, 13. kálf,
15. stýri, 16. slór, 17. snark, 19.
óra, 20. gjóla, 21. .Ager, 22. all, 23.
laki, 25. glóp. 27. Bóla, 29. Ok, 31.
skorpnaði, 34. UK, 35. fata, 37. sop-
in, 38. naga, 40. frár, 41. TK, 42.
NN, 43. ungt, 44. mal, 45. dúknála,
48. nit, 49. ar, 50. fal, 51. arf, 53.
Ra, 54. vola, 55. níari, 57. vakur,
58. Danir, 60. vonir, 61. fis, 63.
riðan, 65. átið, 66. Ilúnar, 68. raka,
69. mar, 70. drangar, 71. rif.
Lóðrétt ráðning:
1. Oks, 2. rána, 3. flagg, 5. U.S.,
6. stóa, 7. kýrlöpp, 8. Aral, 9. RI,
10. flóka, 11. róli, 12. óra, 14. frels-
ar, 16. sjalinu, 18. krók, 20. glóð, 24.
Hoffman, 26. postular, 27. bannland,
28. skattar, 30. karar, 32. rokk, 33.
Nina, 34. uggir, 36. tál, 39. ann,
45. dalur, 46. njólinn, 47. ariar, 50.
fokið, 52. fanir, 54. vanir, 56. niðar,
57. vota. 59. ríki, 60. vám, 61. fúa,
62. sag. 64. naf, 66. Hr., 67. Re.
Clare lampann í andlitið á honum. Og Hauk-
urinn gerði það sem á vanlaði, með því að
berja hann í hausinn með stól.
Hypes riðaði og datl og lá á gólfinu og
baðaði út öllum öngum. í sama bili kom
Carroll hlaupandi upp stigann og beint til
þeirra. Haukurinn brá fyrir hann fæti svo
að hann datt á gólfið ofan á Hypes. En
liann var ringlaður eftir áfallið, sem hann
liafði orðið fvrir, og hélt að Carrol væri að
ráðast á sig líka og barðist um á liæli og
hnakka. Carroll þekkti ekki Hypes, liann
barði frá sér á móti svo að þarna hafði tveim
lögregiuþjónum lent saman í hörku áflogum.
Fólk kom úr öllum áttum, kvenfólkið hróp-
aði upp yfir sig, en karlmennirnir reyndu
að skilja áflogalmndana.
Haukurinn gaf sér ekki lóm til að horía
á hvernig þessum leik lyki. Clare var farin,
og þegar hann hafði fundið hattinn sinn
tók hann til fótanna og hvarf líka.
Hann tók lyftuna upp á fjórðu hæð og það
an liljóp hann svo upp stigann á fimmtu
liæð. Hann drap fjögur högg á dvrnar á
527, og Clare lauk upp.
Hann gekk framlijá henni inn í herbergið
án þess að taka eftir þeim aðdáunaraugum,
sem liún horfði á hann. Hún lokaði dyrun-
um og sneri sér að lionum.
— Það var gaman að sjá yður aftur Iieil-
an á húfi, gæskan!
Þér eruð dugleg slúlka, Clare. Það vat'
góð hugmynd lijá yður þetta með lampann.
— Sáuð þér nokkuð til delans, sem kom
með Hypes?
—Nei.
— Þá er hann víst uppi á sjöttu liæð að
snuðra.
— Sjöttu hæð?
— Já, þar sem herbergið mitt er.
— Er þetta þá ekki herbergið yðar?
—r- Nú er ég liissa á yður, Clare! Hvað á
ég að gera í herbergi, þar sem væntanlega
er ekki Iiægt að þverfóta fyrir lögreglumönn-
um ?
— Eg liélt að ég liefði þekkt maga slynga
pilta, en þér. . . .Clare lilammaði sér á rúm-
stokkinn og sal þar og liorfði á hann. Hann
hafði telcið umslag upp úr innri jakkavas-
anum og rétti lienni.
— Gerið þér svo vel!
Hvað er þetta?
Ferðapeningarnir! Þér verðið að vera
i burtu að minnsta kosti fjórar vikur, Clare.
Hún sat og fiktaði við seðlana, sem hún
hafði tekið úr umslaginu. — Þetta voru
ekki smáræðis peningar!
Fimm hundruð.
— En við töluðum ekki um meira en tvö
hundruð?
—- Þér verðið helst að komast af slað und-
ir eins í fyrramálið, til Bermuda eða Vesl-
ur-India, eða á einhvern annan stað, sem
ekki þarf vegabréf til.
Hún sat hugsandi um stund.
— Þér ætlið víst ekki að segja mér, að
þér hafið gegnumgengið allt þetta i dag
aðeins til að koma mér af stað?
— Nei, svaraði hann. — En mér fannst
gott að geta lokið því af.
— Og svo?
— Svo þætti mér vænt um að þér hélduð
yðar hlut af samningnum. Þér liafið lofað
að segja mér fjárþvingunarsöguna, sem varð
lil þess að Brady ginnti senatorinn í HáJf-
mánann.“
Nú var lykli stungið i skráargatið að utan-
verðu, og Clare spratt upp.
Hver er það? hvíslaði hún.
Senniléga maðurinn, sent hefir leigt
þetta herbergi! svaraði Haukurinn.
Sarge stóð í dyrunum.
— Hvert í heitasta. Eruð þið hérna?
— Hvað, hélduð þér að við mundum vera
annarsstaðar ?
—- Ja, það get ég nú ekki sagt um. Eg
Iiélt að minnsta kosti að þið væruð ekki
hérna úr þvi að gistihúsið er fullt af lög-
regluliði.
— Jú, liérna erum við, en ég get ómögu-
lega skilið livernig við eigum að komast
héðan, sagði Clare.
—. Það er verst fyrir Clare, sem á að
fara í ferðalag á morgun, sagði Haukurinn.
Hann gekk út og opnaði gluggann, sem
vissi úl að liúsagarði gistiliússins. Leit hann
niður á þakið á háum skúr, sem svalir lágu
að frá sjálfu húsinu. Brunastigi var á hús-
veggnum rétt hjá glugganum. Það var far-
ið að skvggja — eftir hálftíma yrði orðið
aldimmt.
— Það er ekkert skemmtilegt útsýni úr
glugganum yðar, Sarge, sagði Haukurinn.
—. Nei, en hvenær sem ég fer á þessi
stóru gistihús alhuga ég að brunastigi sé
við herbergisgluggann. Það er aldrei að
vifa hvað fyrir getur komið.
— Það er góð varúðarráðstöfun, Sarge.
Herbergið mitt á sjöttn hæð veit út að Her-
ald Square. Og ef eldsvoði yrði væri mér
nauðugur einn kostur að hoppa úl um glugg-
ann.
— Ef þér þyrftuð þess núna þá væri nóg
af mönnum að taka á móti vður. Það er
lögregla við allar dyr gistihússins og kring-
um það allt. Og allir gestirnir hérna standa
og góna og búast við að einliver ósköp ger-
ist.
Haukurinn gekk aftur úl að glugganum.
Það er besl að við reynum að átla
okkur ofurlítið á staðháttum áður en dimint
er orðið, sagði liann. Frá brunastiganum
hlýtur að vera liægt að fara svalirnar yfir
á skúrinn og komast svo þaðan að útgöngu-
dyrum starfsfólksins og út á götuna. Það
er ekki að sjá að lögreglan hafi hugsað neitt
um bakhlið gistihússins. Hún mun vfirleitt
ekki liafa mikla trú á að við séum i gisti-
hvxsinu framar, svo að það mætti segja mér
að eftir dálitla stund yrði vörðurinn við
herbergi mitt á sjöttu liæð aukinn, í þeirri
von að ég kæmi til baka.
■— En liéðan í frá hafa þeir fjölda af
hundum á hælunum á yður, liúsbóndi.
Við kvíðum því ekki fyrr en að því