Fálkinn - 05.12.1947, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Myndaframhaldssaoa
eftlr Kaptein Marryat:
Börnin í Nýjaskógi
Edvard gaf sig nú á tal við föður
stúlkunnar, sem hafði fengið það
hlutvérk hjá sljórn Cromwells að
uppræta með öllu veiðiþjófnað í
Nýjaskógi. En Edvard var einarður
í svörum, þótt hin rannsakandi
augu skógarvarðarins hvíldu stöðugt
á honum. Lél hann ennfremur skýrt
í Ijós hollustu sína við konungdóm-
inn og fyrirlitningu á Cromwell.
F.kki reiddist skógarvörðurinn þó
obs Armitage. Þótti honum gott að
lieyra, að Edvard hefði átt orða-
skipti við Stone skógarvörð um
konungshollustu, þvi að sjálfur var
var hann iiks sinnis og Edvard.
Þegar Edvard hafði fengið hvolp-
ana, fór hann héimleiðis. Ekki
gleymdi hann samt að kveðja vel
Patience Stone, dóttur Stones skóg-
arvarðar.
þessum ummælum um meistara
sinn, og dóttir hans fylgdist með
samtalinu af áhuga, Bar hún ýms-
ar kræsingar fyrir Edvard að þvi
loknu.
Nú bar mann að garði. Það var
Osvald skógarvörður, sem bjó í
húsinu líka. Var liann oftast á ferða-
lagi um skóginn meðan hjart var.
Hann átti hundana, sem Edvard
átti að sækja og var góðvinur Jak-
Þegar Edvard kom heim, sagði
hann Jakob frá erindrekstrinum.
Tahli hann, að Stone skógarvörð-
ur yrði þeim þungur í skauti, ef
jjeir ætluðu sér að stunda veiðar í
Nýjaskógi. — Edvard hafði ákveðið
að fara á veiðar næsta dag með
Osvahl, því að i fylgd með honum
var mönnum lieimilt að skjóta veiði-
dýr. Jakob bað hann að fá Osvald
með sér heim eftir veiðiferðina,
því að sjálfur væri hann orðinn
g'amall og þyrfti að skipa ýmsum
málum sínum i samráði við hann,
áður en hann dæi.
Næsta dag hittust þeir Osvald og
Edvard og tókst þeim að skjóta
sinn hjörtinn hvor. Dáðist Osvald
mjög að skotfimi Edvards. Síðan
héldu þeir lieim i kofann til Jakobs
og þar sagði bann Osvald söguna
um börnin eins og hún var. Þau
væru börn Beverlys ofursta frá
Arnwood. Taldi hann nauðsyn á,
að einhver annar en liann sjálfur
vissi leyndarmál barnanna, l)ví að sá
dagur gæti komið, að Cromwell
hröklaðist frá, oð þá væri óvíst,
að hann lifði sjálfur lil að bera
vitni um rétt barnanna.
Stóne skógarvörður varð hýr á ið. Hafði hann þá orð á því, að sonur Jakobs gamla.
brá, þegar þeir Osvald og Edvard sér fyndist einkennilegt, að svo Um nóttina hreiðraði Edvard um
komu með hjört heim á skógarsetr- görvilegur piltur sem Edvard væri sig í heystabba á skógarvarðarsetr-
l r töfrahelmi
náttnrnnnar
Steinrunninn skógur.
Fyrir um það bil einni öld síðan
voru nokkrir gullgraftarmenn að
sveima um klettaeyðimerkurnar i
Arizóna, sem er eitt af Suðurríkj-
um Bandaríkjanna. Þeir villtust og
reikuðu víða.
Meðan nokkrir þeirra voru að
undirbúa náttstaðinn, gekk einn
gullleitarmannanna frá þeim út á
klappirnar með öxi sína og vildi
freista þess, hvort ekki fyndist ein-
hver eldiviður, Þeta var gamall
svertingi, sem gegndi matreiðslu-
störfum hjá ferðamönnunum.
Tjaldstaðurinn var i gjá, en þegar
svertinginn hafði gengið nokkjur
hundruð skref þaðan, kom hann á
slétt land. Þar sá liann fjöldann
allan af trjástofnum. Hann furðaði
sig á þessari sýn, en varð henni
mjög feginn og hugði gott til glóð-
arinnar að fá hér nóg undir pott-
inn. Hann reiddi hátt öxina og lijó
af afli í næsta trjástofn.
En nú brá honum enn meir. Öxin
klauf ekki tréð, eins og hann hafði
búist við. Hún lirökk af því og
gneistar hrutu i allar áttir.
Svertinginn hjó enn, en það fór
á sömu leið. Þá tók hann á trénu
og fann að það var kalt viðkomu
sem járn og þungt eins og steinn.
Þá var þeim svarta nóg boðið.
Hann kastaði frá sér öxinni ofboðs-
lega hræddur, og hljóp til tjald-
anna, æpandi og skrækjandi, og
hrópaði, að allt umhverfið væri
ruglað og spillt af illum öndum.
Gullleitarmennirnir hlógu auðvitað
að honum. En þegar þeir fóru að
athuga þetta nánar, brá þeim eigi
síður í brún. Þeir voru komnir á
einn hinn merkilegasta stað í heimi.
Þeir voru komnir í „steinrunna
skóginn.“
Þarna eru steinrunnin tré á geysi
viðáttumiklu svæði. Sumsstaðar að-
eins lágir stofnar sumstaðar stærri
trjálilutar og greinar. Þetta eru tré,
sem vaxið hafa á vatnsbökkum,
endur fyrir löngu. Smámsaman liafa
trén brotnað og fallið niður í vatn-
ið og orðið vatnssósa. í vatninu
hefir verið kísilsýra, sem komin
var úr sandsteini, sem þarna er
allsstaðar undir. Sellurnar í viðn-
um liafa fyllst af kýsilsýru og' orðið
að steini. Þannig hafa þau varð-
veitt lögun sína og útlit um óra-
tíma.
inu. Ekki þótti honum nógu hlýtt
að liýrast þar, svo að hann gekk
niður í húsagarðinn til þess að hita
sér. Og það reyndist heppilegt, að
hann átti leið fram hjá íbúðarhús-
inu. Eldtungur teygðu sig út um
gluggann á herbergi ungfrú Pati-
ence Stone. Edvard sá að eldurinn
var ennþá litill, en magnaðist. Náði
hann i stiga og reisti liann upp að
gugganum, braul rúðu og stökk inn
í herbergi Patience. Hún var hálf-
meðvitundarlaus af reyk. Edvard tók
hana og' bar liana út í hesthús, þar
sem stór hálmbingur var.Síðan bjóst
hann til að hefja björgunarstarfið.