Fálkinn - 05.12.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
um við vonandi tækifæri til að tala saman
einir, svo að við getum afráðið hvar og
hvenær við hittumst aftur. Fyrst og fremst
verðið þér að kynnast frænku minni. Leyf-
ist mér að gefa yður í skyn, að þó að hún
és léttúðug þá er hún nú samt skörp-
ust af þeim öllum. Og má ég gefa yður
bendingu um að þér skuluð uppgötva live
yndisleg og: falleg stúlka Alice Brysac
skjólstæðingur liennar er, það er best að
láta einhvern annan gest en yður verða hug-
fanginn af frænku minni. Hvað mig sjálf-
an snertir þá mun ég gex-a mér allt far um
að geðjast Cally.
Ilann gekk á undan þeim inn í forsalinn
og inn í setustofuna. Þegar þau gengu á
eftir honum notaði Hoot tækifærið lil að
segja lágt við Cally: — Svo að þú sagðir
honum þá frá því?
— Það gerði ég alls ekki svaraði hún.
— Hann gat sér þess til. Eg get svarið það.
— Eg trúi þér, sagði Iloot lágt.
Frænka Pauls var um sexlugt, með hlá-
hvítt hár og prýðilega vaxin. Hún tók
signor Pionxbo á sama alúðlega liált og
hún tók öllum vinum Pauls. Við Cally var
hún sérstaklega innileg, svo að það var
auðséð að hún taldi, að hún liefði sérstöðu
í Morlaix-húsinu.
Alice Brysac var grönn, ung stúlka með
jarpgult liár; hxxn var í ljómandi fallegunx
hvítum kjól, sem Gally gat sér til að lilyti
að vei-a frá Schiaparelli eða Lanvin. Hún
brosti oft og talaði lítið.
Kaupsýslumaðurinn, Brock, var frá versl-
’unarfélagi i U.S.A. Hann var í fjögra daga
verslunarferð í Frakklandi. Hann tók fast
i liöndina á Hoot og kreisti hendurnar á
Cally og sagðist hafa gaman af að hitta
einhvern að vestan.
Alice Brysac átti að leika nokkur lög á
píanó áður en sest væri að borðum. Hún
sendi blítt hæverskubros til allra viðstaddra
meðan hún var að gei’a píanóstólinn mátu-
lega háan, svo hrosti hún aftur yfir allan
hópinn, sem sómdi sér prýðilega í flökt-
aixdi birtunni frá kertunum á liljóðfærinu,
laut }7fir nólnaborðið og einbeitti sér svo
að tónverki eftir Wagner. Hún lélc tón-
verkið með ákefð. Jafnvel geislarnir frá
kertunum skulfu.
Paxxl fór lil Hoot ásamt Cally. Wagnerski
gauragangurinn var svo mikill að Paul vax-ð
að endurtaka það senx hann sagði tvisvar,
áður en Iloot Iieyrði það. — Sagði Cally
yður að við ættum ef til vill vatnslilamynd,
sem þér hefuð málað? Þessi mynd hangir
inni í bókastofunni, ef yður kynni að langa
til að sjá hana.
Það var mjög liátt undir loft og skugg-
sýnt í bókastofunni. Bókaskáparnir voru
frá nitjánd'u öld og með inngreyptu fílabeini.
Paul kveikti á kerti í viðbót og afsakaði
að rafnxagnsljósin í París væru í ólagi enn
þá. Það nxundu líða einn eða tveir mán-
uðir þangað lil hægt væri að gera sér von
um að fá rafmagn á heimilum í þessunx
hoi'garhluta. Hann héll ljósinu upp að
vatnslitamyndinni yfir arninum. Hoot
liorfði á myndina. Það var auðséð á skarp-
leilxi aixdlitinu að lxann hafði oi'ðið fyrir
níiklum vonbrigðum. Cally var forviða á
hégómagirnd lians — að hann skildi vilja
leggja líf sitt og frelsi í liætlu til þess að
ganga úr skugga xmi livort málverk i franx-
andi manns húsi væri eftir liann eða aðra.
Henni fannst þetta svo ólíkt honum. Svo leit
hún sjálf á myndina, og gat ekki botnað
í þessu. Hún sá það gi'einilega núna. Mynd-
in var ekki eftir Hoot. Það var ekkerl í
lienni sem minnti á liann. Fyrirnxyndin var
sú sama sem hún liafði séð áður. Sacré
Coeur, Moolin Rouge, útsýni yfir húsþökin.
En það vantaði eitthvað. Henni fannst þetta
vera altt önnur mynd en liún hafði séð um
daginn, og það var með allt öðru yfirbragði,
en fyrirmyndin var nákvæmlega sú sama.
Hún fór að halda að augun ættu sök á
þessu. Þurfti hún að fá sér ný gleraugu?
Hún heyrði að Hoot sagði við Paul:
—- Nei!
Paul yppti öxlum. — Jæja, myndin er sú
sanxa, þrátt fyrir að ég vonaði að Cally
hefði rétt fyrir sér er hún hélt að það væri
mynd eftir John Houten. Eg vona að við
getum vex'ið eins og fimm mínútur i næði
eftir matinn. Eg á xnai'ga vini.
Nú kom hár og þrekinn enskxir flugfor-
ingi inn í bókastofuna. — Því miður tafð-
ist ég, ganxli vinur! Ilann rétti Paul liönd-
ina, en hann setli kertið aftur á borðið í
einn silfurstjakann. — Þin töfrandi fi'ænka
sagðist halda að þú værir liérna í bókastof-
unni, og ef þú væi'ir þar átti ég að segja
þér, að miðdegisvei’ðurinn væri tilbúinn.
Paul sagði við Cally: — Þetta er Deevers
flugsveitaforingi, sem liefir skrifað — —.
Ilann tók eftir að Hoot geklc kringum stóra
borðið og áleiðis til dyranna. — Signoi',
mig langar til að — — —. Hann lauk ekki
setningunni.
Englendingurinn liafði konxið auga á
Hoot. Hann hrópaði: — Nei, Drottinn
minn! og skellli breiðri hendinni á öxl
Houtens. — Valentini Giocchinno! Eruð þér
liérna? Eg liélt að þér væruð dauður! Hann
sneri sér að Paul. — Hversvegna sagðir þú
mér ekki að þú hefðir fundið Giocchinno, og
að hann ætlaði að konxa lxingað í kvöld.
liefði ég vitað það þá mundi ég liafa símað
til flugdeildarinnai'. Eg gæti liugsað nxér
að hún hefði flogið liingað öll í einum hóp
til þess að lieilsa kunningjanum. Hann
hjálpaði til að senda fleiri nauðlenta flxig-
nxenn heimleiðis en .......
Hool varð órótt við þetta og nxuldraði
eitthvað. Svo að flugmaðurinn þagnaði. —
Ó! sagði liann og lirökk við. — Eg vona
að ég lxafi ekki talað af mér?
Cally fanst eilífðartínxi líða þangað lil
nokkur sagði orð næst.
Paul hló. •— Kæri Deevers. Eg get ekki
betur séð en að þú hafir gert gestinn okkar
hi’æddan.
— Eg lield mér sé óhætt að segja, að ég
eigi vini þínum lif mitt að launa, sagði
Deevers flugsveitaforingi.
Hoot sagði' — Eg hefi aldrei séð yður.
Þekki yður ekki. Þetta er misskilnngur!
Englendingurinn laut niður að Hoot. —
Hefi ég talað af mér. Eg taldi víst að stríð-
inu væi'i lokið lijá okkur ölhmx hérna
íxiegin?
Paul hló aftur og bjarminn af kertunum
flögraði um stórt, gáfulegt andlit hans. —
Ágætt! Þetta er ljómandi gott! Svo sneri
hann sér að Hoot: — Góði vinur. Gangið
þér undir nxörgum nöfnum? Suniuni handa
Frökkum og öðrum handa Þjóðverjunx?
Það liefir verið þrautalending margra og
hún verið hentug og notadi’júg, en mér
finnst þelta úri'æði vera oi'ðið nokkuð gam-
aldags. Eg held að nú sé tískan sú, að
koma með yfirlýsingar um skoðanir, jafn-
vel þó að ég liati allar yfirlýsingar af
heilum hug.
— Morlaix, sagði Englendingurinn með
kurteisri en kuldalegri rödd. — Eg sé að
mér hefir skjátlast. Eg þekki ekki gest
yðar. Eg geng að því vísu, að þessi mis-
gáningur minn vei'ði ekki nefndur utan
veggja þessarar stofu. Hann gekk framhjá
Hool kinkaði afsakandi kolli til hans um
leð og hann fór út úr stofunni.
Hoot sagði: —Hæ, hæ! og hrosti út i
annað munnvikið, beið svolítið, sneri sér
svo á liæli og skyldi þau Paul og Cally ein
eftir i bókastofunni.
Paul sagði: — Góða Cally. Eg hefi fengið
liöfuðverk af öllu þesu bulli. Viltu gera svo
vel að biðja liana frænku mína að bíða
ekki eftir nxér? Eg kenx eftir nokkrar mín-
útur, ég ætla bara að skreppa upp i svefn-
herbergið nxitt og ná nxér í skammt til að
hressa mig. Þú afsalcar mig vonandi? Mér
þykir svo vænt um að þú skyldir liafa
Jolin með þér hingað í lcvöld. Við skulum
lijálpa honum, er það ekki, livað sem þess-
um enska þöngulhaus líður! Eg er sann-
færður um að það lilýtur að vera liund-
leiðinleg bók, senx Deevers liefir skrifað.
Nú lxefi ég einsett mér að lesa hana alls
elcki.
Cally stóð kyrr fáeinar mínútur eftir að
Paul var farinn. Hún hoi'fði á vatnslita-
myndina og fitjaði upp á trýnið. Svo fór
lxún að bíta í þumalfingurinn á sér, en
mundi nú að hún nxátti það ekki, og tók
fingurinn út úr sér. Nú tók hún eftir þvi
að liún var með gleraugun. Paul liafði þann
sið að komast neyðarlega að orði, þannig
að það vei'kaði eftir á. Hún var alls ekki
afbrýðissöm gagnvart þessari hárfögru Alice
Brysac, sem bjó þarna í húsinu hans. Nei,
liún var það ekki, en liún vildi samt sýn-
ast eins l'alleg og liægt vai', við miðdegis-
boi’ðið. Ilún tók af sér gleraugun. Hand-
taskan lxennar lá í anddyrinu, svo að lxún
lagði gleraugun á skrifhorð Pauls. Hún