Fálkinn - 05.12.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
KAREL
"" SPÁKONAN *
Allir skilja víst fljótt, að þetta
hefði hvorki getað komið fyrir
lijá okkur í Tékkóslóvakíu éða
Frakklandi og Þýskalandi, þvi
að í öllum þessum löndum eru
dómararnir skyldugir að dæma
yfirsjónir manna eftir lagahók-
stafnum, en ekki eftir skilningi
sínuni og samvisku. Af þvi að
hér verður sagt frá dómara,
sem kvað upp úrskurð sam-
kvæmt heilbrigðri skynsemi
sinni og i trássi við lagagrein-
arnar, þá leiðir af því að þetla
gat aðeins gersl í Englandi og
það meira að segja í sjálfri
London, eða nánar tiltekið í
Kensington. Eða kannske að það
hafi verið í Brompton eða Bays-
water? Dómarinn hét Kelley.
Konan sem var dæmd hét hlátt
áfram frú Editli Myers.
— Heyrðu gæska, sagði Mac
Leary lögregluþjónn við kon-
una sína eitt kvöldið, — ég
Iiefði gaman af að vita hvað þetta
kvendi, frú Myers þessi, liefir
eiginlega fyrir stafni — Hverju
hún lifir af! Núna, í febrúar-
mánuði, sendir hún vinnukon-
una sína út til þess að kaupa
asparges. Auk þess hefi ég geng-
ið úr skugga um það, að liún
fær heimsóknir tólf til tuttugu
lcvenna af öllu tagi á hverjum
degi — frá þvottakonum og upp
í hertogafrúr Þú lieldur því
kannske fram að hún muni vera
spákona. Jæja, það getur vel
verið að hún noti það sem
skálkaskjól fyrir eitthvað ann-
að, t. d. njósnir. Mig langar til
að komast að niðurstöðu um
þetta.
—Heyrðu Bob, sagði snilling-
urinn hún frú Mac Leary. -—
Láttu mig um það!
Svona atvikaðist þeð, að dag-
inn eftir barði frú Mac Leary
að dyrum hjá frú Myers, vitan-
lega án giftingahringsins og
klædd og greidd eins og ung
stúlka. Hún varð að bíða um
stund þangað til lokið var upp.
— Fáið yður sæti, barnið gott,
sagði gamla konan er liún liafði
virt þennan feimnislega gest
fyrir sér. — Hvað get ég gert
fyrir yður?
— Mig langar svo til----------
ég verð tvítug á morgun og
langar til að fá að vita eitthvað
um framtíðina.
— Jæja, góða mín, hvað heit-
ið þér með leyfi? sagði frú
Myers og tók spil, sem hún fór
að stokka i ákafa.
— Jones, hvíslaði frú Mac
Leary.
— Jæja þá, ungfrú Jones.
Yður skjátlast víst. Eg er ekki
vön að spá í spil, — geri það
eklci nema einstöku sinnum
sem vinargreiða og af því að
ég liefi gaman af að gleðja aðra.
Takið þér nú af spilunum með
vinstri liendi og leggið þau í
fimm staði. Lítið þér nú á!
sagði hún um leið og hún sneri
við fyrstu hrúgunni. — Tígull!
Tígull þýðir peninga. Og hjarta-
gosi — það er gott spil.
— Ó, sagði frú Mac Leary
með eftirvæntingu. Haldið þér
áfram!
— Tígulgosi, sagði frú Myers
og sneri við næstu lirúgu. Tíg-
ultía — það þýðir ferðalag. En
hérna, liérna sé ég lauf, og það
eru alltaf einhverjir annmark-
ar á því, — en svo kemur hérna
hjartadrottning!
— Hvað veit það á? spurði
frú Mac Leary og glennti upp
augun eins og hún gat.
-— Meiri tígull! sagði frú
Myers hugsandi er liún sneri
við þriðju hrúgunni. -— Kæra
barn, þér eigið von á miklum
peningum, en ég sé ekki enn-
þá hvort það eruð þér sjálf,
sem farið í ferðalag, eða ein-
hver sem er nákominn yður.
En svo er hérna maður sem
vill reyna að hindra þetta, nokk
uð roskinn maður.
— Kannske það sé hann fað-
ir minn? sagði frú Mac Leary.
— Þarna kemur það! sagði frú
Myers hátíðlega. — Þetta eru
fallegustu spilin, sem ég liefi
séð á ævi mini. Áður en árið
er liðið munuð þér gifta yður,
og þetta er ríkur, ungur maður,
milljónamæringur eða kaup-
sýslumaður, en fyrst verðið þér
að sigrast á miklum örðuglcik-
um. Það er roskinn maður sem
skerst í leikinn. Eftir brúðkaup-
ið farið þér í langferð, senni-
lega yfir úthafið.
— Jæja, og svo borgið þér
mér eina gíneu til svertingja-
trúboðsins.
— Eg þakka yður fyrir, frú
Myers, sagði frú Mac Leary og
tók upp eitt sterlingspund og
shilling úr handtöskunni sinni.
★
★
En livað mundi það kosta ón
þessara örðugleika?
— Spilin láta ekki múta sér,
ungfrú góð! sagði frúin spek-
ingslega.
Mér líkar elcki þess spá, sagði
Mac Leary og klóraði sér hugs-
andi bak við eyrað. Og svo
heitir konan alls ekki frú Mv-
ers, lieldur Meyer, og hún er
frá Lúbeck. Eg þori að veðja
tíu á móti fimm um, að það
sem hún segir fólki er hennar
eigin hugarburður. Eg verð að
gefa skýrslu um þetta.
Og Mac Leary lét ekki sitja
við orðin tóm heldur gaf liann
skýrslu og fór með liana á
réttan stað, þar sem ekki er
tekið vettlingatökum á þess-
háttar.
Þannig atvikaðisl það að hin
lieiðarlega frú Myers kom fyrir
dómarann, hann herra Kelley.
— Jæja, frú Myers, sagði
dómarinn, — livernig er því
eiginlega varið með þessar
spilaspár yðar?
— Drottinn minn •— á ein-
liverju verður maður að lifa.
Maður getur ekki dansað fyrir
peninga á mínum aldri.
— Hm, hérna er kæra á yður,
þess efnis að þér kunnið alls
ekki að spó í spil. Þér hagið
yður eins og bakari, sem fer
að selja leirklessur fyrir súkku-
laði. Fóllc á kröfu á því að rétl
sé spáð fyrir því þegar það
borgar heila gíneu fyrir. Hvers-
vegna fáist þér við þetta úr því
að þér kunnið það ekki?
— Eg veit um fólk, sem hefir
farið ánægt frá mér. Herra
dómari, ég spói fólki því, sem
því þykir gaman að heyra.
Gleðin yfir því er í sannleika
þessara shillinga virði, og oft
kemur það fram sem ég spái.
— Frú Meyers, sagði ein konan
við mig nýlega, — ennþá hefir
enginn spáð mér eins vel og
þér hafið gert. Þessi frú á
lieima í St. Johns og er i skiln-
aðarmáli við manninn sinn.
— Hérna er vitni gegn yður!
—- Frú Mac Leary, viljið þér
segja okkur það, sem þér vitið!
— Frú Myers las úr spilunum,
sagði frú Mac Leary, óðamála,
— að ég mundi giftast innan
árs og eignast forrikan mann
og fara með honum í langa
sjóferð.
— IJversvegna endilega í sjó-
ferð? spurði dómarinn.
— Vegna þess að tígultían
var í annarri hrúgunni, og hún
táknar ferðalag, sagði frú My-
ers.
— Bull, taulaði dómarinn,
— tígultían táknar von. Það er
tígulásinn, sem merkir ferða-
lög. Og ef tígulsjö liggur við
hliðina á honum þá merkir
það að l'erðin verði löng. —
Svo að þér hafið þá spáð vitn-
inu að konan eigi eftir að giftasl
áður cn árð er liðið — ríkum,
ungum manni —. En frú Mac
Leary hefir nú verið gift í þrjú
ár, okkar ágæta lögreglufull-
trúa Mac Leary. Hvað segir þér
um það, frú Myers?
— Herra minn trúr, sagði
gamla konan, — eins og þetta
geli ekki alltaf komið fyrir. En
konan var svo uppduhhuð,
þarna sem hún sat fyrir fram-
an mig, og vinstri hanskinn
hennar var trosnaður, og af því
getur maður dregið þá ályktun,
að hún hafi ekki liaft ofmikið
af peningum, en langi hins-
vegar til að vera vel búin. Hún
sagðist vera tultugu ára, en hún
er að minnsta kosti tuttugu og
fimm.
— . Tuttugu og fjögra! tók
Mac Leary fram í með þjósti.
— Það kemur í sama stað
niður. En hana langaði til að
giftast — þessvegna lést hún
vera ógift. Þessvegna lét ég
spilin spá lienni ríkum manni.
Mér fannst það eiga svo vel við.
-— En hvað áttuð þér við með
annmörkunum og roskna mann-
inum og sjóferðinni? spurði
frú Mac Leary.
—- Eitthvað verður fólkið að
fá fyrir peningana, svaraði
frúin..
— Þetta er nóg, sagði dóm-
arinn. Spádómslist yðar er ekki
annað en svik. Maður verður að
skilja spilin. Það eru að vísu
lagðar ýmislegar merkingar í
spilin, en tígultían merkir al-
drei ferðalag, munið þér eftir
því! Þér verðið að greiða fimrn-
tíu sterlingspund i sekt fyrir
að liafa rekið verslun með
verðlausan varning. Auk þess
eruð þér grunaðar um njósnir,
en ég býst við að þér neitið því.
— Það get ég kallað guð til
vitnis um, hrópaði frú Myers,
en dómarinn tók fram í fyrir
henni. — Jæja, þá Iátum við
það kyrrt liggja. En af því að
þér eruð útlendingur og hafið
ekki neina fasta atvinnu þá
neyðist ég til að vísa yður úr
landi. Þakka yður fyrir, frú