Fálkinn - 22.10.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
r ð i n g i n n
Eftir Winston Clewes
STÓRA svarta bifreiöin nam stað-
ar við girðinguna. Hermaður kom
á gluggann. — Slökkvið ljósin og
stöðvið hreyfilinn, sagði hann stutt-
ur í spuna. — Má ég sjá plöggin
yðar.
Maðurinn við stýrið rétti fram vega
bréfið. Hann slökkti á ljósunum. —
Eg vil Iielst ekki stöðva hreyfilinn,
heyrðist liann segja innan úr myrkr
inu. Rafgeymirinn er bráðum
straumlaus.
•— Eg sagði: Stöðvið hreyfilinn,
endurtók liðjíjálfinn. — Það er
skipun!
-v- Það er leiðinlegast fyrir skip-
unina yðar. En ég er smeykur við
að ég hafi ekki tima til að þrátta við
yður. Annaðhvort verðið þér að
lileypa mér áfram eða ég verð að
fá að tala við hann húsbónda yðar.
— Hans, hrópaði liðþjálfinn, •—
tilkynnið kapteininum að hér sé
bifreið, sem þurfi að rannsaka.
Hans hvarf. Maðurinn i bifreið-
inni opnaði liurðina og steig út. -—
Ef þessi töf veldur einhverjum ó-
þægindum .... byrjaði hann.
Liðþálfinn beygði sig yfir stýrið
og kannaði bifréiðina að innan. —
Eg hefi mínar skipanir, sagði hann
önugur. Ivapteinninn ....
— Hvað er um að vera hér?
spurði kapteinninn. — Hvern fjár-
ann eruð þér að hugsa, liðþjálfi?
Hversvegna liefir hreyfillinn ekki
verið stöðvaður?
Liðþjálfinn kom út úr bifreiðinni
með svarta leðurtösku í hendinni.
Hann smellti saman hælunum og
stóð teinréttur. i— Herra kapteinn,
sagði hann. Þessi maður hefir neit-
að að stöðva hreyfilinn. Mér er
skipað að forðast árekstra svo ....
— Rétt, sagði kapteinninn. —
Vegabréfið yðar, má ég sjá það.
Hann skoðaði vegabréfið við lítið
vasaljós og lét svo ljósið falla á
andlitið á manninum til að sjá
framan i hann. — Afsakið, sagði
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent
hann og lýsti á vegabréfið aftur.
Bogið nef, svart yfirskegg, nef-
klemmur -— það kemur heim. —
Þér eruð ekki þýskur, doktor Herz-
feld? spurði liann. Nafn yðar virð-
ist .....
— Nei, herra kapteinn, sagði dokt
orinn. En skyldfólk mitt getur talið
sér til gildis að hafa þýskt blóð í
æðum. En nú er ég að flýta mér.
Það er ■—• von Krug hershöfðingi,
bætti hann við hvíslandi. Þér hafið
víst heyrt að hann er veikur ....
— Nei, sagði kapteinninn hrærð-
ur. ~ Hvað ....
— Svo að þér liafið ekki heyrt
liað? Læknirinn beit á vörina. —
Eg hefði kannske ekki átt að ....
— Þér liafið treyst því að ég get
þagað, sagði kapteinninn.
— En það er svo ástatt, að gera
verður uppskurð á honum undir
eins. £g er sérfræðingur í innvortis
sjúkdómum, og af því að ég er hlynnt
ur Þjóðverjum .. . Þér skiljið?
sagði liann að lokum. — Eg má
en'gan tíma missa.
—Nei, skiljanlega ekki, sagði
kapteinninn. Hleypið þér lionum á-
fram, liðþjálfi, —- fljótt. Afsakið
að þér hafið verið tafinn, læknir.
— Sjálfsagt, sagði læknirinn. Þér
hafið yðar skyldur eins og ég mín-
ar. Hann opnaði handtöskuna. —
Verkfærin mín, sagði hann liáðs-
lega. Viljið þér líta á ....?
— Nei, nei, sagði kapteinninn. —
Þér megið ekki tefja yður á því.
Læknirinn ók áfram, yfir brúna
og inn i bæinn. Með annarri hend-
inni þurrkaði hann svitann af enn-
inu, — liann var að renna niður
í augun á honum,
HÁU húsin í gamla bæjarhverf-
inu voru eins og varnargarður
kringum hann á allar hliðar. Hann
hrosti í kampinn í myrkrinu. Lík-
urnar til þess að varðmaðurinn
við brúna þekkti hinn rétta Herz-
L'ld — og vissi að Ijósmyndin á
vegabréfinu væri ekki af Herzfeld
— höfðu verið miklar. En núna —
jafnvel þó að kapteinninn símaði á
aðalstöðvarnar, þýddi það ekki ann-
að en að húist væri við honum þar.
En innan þess tíma mundi liann
liafa haft skipti á töskunum.
Síðan Föðurlandsvinadómstóllinn
hafði kveðið upp dauðadóminn yf-
ir manndýrinu von Krug, og hann
hafði lagt fram áætlun sína um af-
tökuna, vissi hann að hún gat ekki
brugðist.
Gatan sem hann ók um var auð
og tóm. Staðurinn átti að vera til
vinstri handar — þarna var hann.
Hann slökkti Ijósin á bifreiðinni og
sveigði inn í þrönga hliðargötu, hún
var dimm eins og jarðgöng milli
liárra steinveggjanna með turnum
og stöllum, sem háru við liimin.
Húsin voru ekki nema tómt skurn —
rústir eftir sprengjuárásirnar, þarna
var enn brunaþefur. Þrjátíu metra
inni i götunni stöðvaði hann bif-
reiðina og slökkti á kyrrstöðuljós-
inu. Hann lét hreyfilinn snúast áfram,
og fór út úr bifreiðinni. Tók svörtu
töskuna úr framsætinu og opnaði'
aðra afturhurðina Hann lireyfði sig
hratt og hljóðlaust, eins og hann
hafði tamið sér, lyfti aftursætinu
í bifreiðinni og tók þar upp litla
svarta tösku svipaða hinni fyrri,
lnin liafði verið fest með ólum við
hliðina á rafgeyminum, þar sem
hinh rafgeymirinn átti að réttu lagi
að vera. Hanu losaði um ólarnar,
tólc töskuna varlega upp og setti
hana frá sér á götuna. Hann hafði
skipti á henni og fyrri töskunni,
setti sætið aftur á sinn stað og lok-
aði hurðinni. Svo setti liann nýju
töskuna lijá sér í framsætið og
brosti að sjáfum sér, að liann skyldi
liandleika hana svona varlega; þvi að
hann vissi vel að sprengiefnið sem
í henni var mundi ekki springa
.nema taskan væri opnuð. Og hann
vissi líka, að þegar augnablikið
kæmi mundi hann opna töskuna án
þess að hika. Hann settist inn i bif-
reiðina, iokaði hurðinni og leitaði
sér að sígarettu. Þessi hálfa mín-
úta, sem þetta hafði kostað, liafði
verið annað hættulega augnablik-
ið, en nú var eins og honum
létti og hann var alveg rólegur.
Hann kveikti sér í sígarettunni, —
og einhver lagði höndina á hand-
legginn á honum gegnum gluggann
á hurðinni.
Hann slökkti á eldspýtunni og leit
hægt við. — Hver er þetta? spurði
hann. Hann sá ekkert þvi að augun
höfðu ekki samlagast myrkrinu eftir
að liann liafði b.orft á logann á
eldspýtunni.
Hás mannsrödd sagði: —í Guðs
bænum .... Hann liafði lieyrt hvísl-
ingar í myrkrinu og svo sömu rödd-
ina aftur — Það er allt í lagi, eins
og ég liefi sagt. Hann er ekki Þjóð-
verji. Nú kom maðurinn í jós, dökk-
ur yfirlitum með slútandi flókahatt.
— Hvers óskið þér? spurði lækn-
irinn.
var líkast og maðurinn kjökr-
- Það er konan mín. Hún —
T-»1 i »1 ‘JC

— Náið í Ijösmóður, sagði lækn-
irinn kuldalega. —- Eg get ekki hjálp-
að yður, æ því miður.
Maðurinn greip í dyragrindina.
— Nei, sagði hann. Þér megið ekki
aka áfram. Fyrr skal ég fleygja mér
undir bifreiðina. Þér skiljið ekki.
Þetta er konan mín. Orðin komu
eins og flaumur út úr honum. —
Hún vildi ekki yfirgefa mig þegar
þeir komu — og síðan höfum við
lifað hérna — þarna inni — hann
benti með liöfðinu — eins og rottur
Eg befi stolið því sem ég hefi kom-
ist yfir til þess að lialda í okkur
lifinu. Við liéldum að þegar til
kæmi — mundum við kannske hafa
það af — sjálf — ef við gætum
haldið í okkur lífinu og verið sam-
an. Nú er tíminn kominn, en ég
þoli ekki meira. Ef það væri um
mig sjálfan að ræða —• ég get þol-
að allt — en ég þoli ekki að sjá
hana kveljast. Hann barði linefan-
um í bifreiðarhurðina. — Heyrið
þér hvað ég segi? Þetta .... Nú
brást röddin honum. Hann laut
niður að hurðinni og grét.
Lítil liönd kom út úr myrkrinu,
hún togaði i liandlegginn á lionum
og vildi ckki gefast upp — hún
sagði án orða: Við skulum koma
liéðan! Hann svai aði liranalega: •—
Eg veit hvað ég geri! Láttu mig
vera! Svo sneri hann sér að lækn-
inum aftur. — Heyrið þér, sagði
liann, — þér eruð mannleg vera en
ekki einn af svínunum. Hann bað
og grátbændi. ■— Þér iðrist þess
alla ævi ef þér hjálpið mér ekki —
liún er svo ung. ekki fullra nitján
ára, sjáið þér .... Hann dró stúlk-
una fram úr myrkrinu, hversdags-
legt, ungt andlit, óhreint og afmynd-
að af kvölum.
Læknirinn gat ekki dulið greniju
sína, liann svaraði: Alla ævi mína
— ég hefi sagt yður að ég hefi
engan tíma. Og hvað ætlist þér yf-
irleitt til að ég geri — ég er ekki
læknir .......
Ungi maðurinn strauk höndunum
yfir augun. Hann riðaði. — Sjúkra-
húsið, sagði hann. •— Það er ekki
langt þangað. Flytjið þér okkur í
sjúkrahúsið.
— Og livað svo ?
■—- Þeir taka við henni þar. Þeir
verða að gera það. Til þess eru
sjúkrahúsin.
-— Og þér?
Ungi maðurinn yppti öxlum. •—
Mér er sama um mig. Eg er búinn.
Þcir geta tekið; mig ef lieir vilja.
Stúlkan stundi.
ALLT í einu heyrðist ný rödd —
djúp rödd, sem sagði upphátt og í
eðlilegum íón:
— Eftir liverju eruð þið að bíða.
Á stúlkuveslingurinn að ala barnið
hérna á götunni, af því að þið getið
ekki ákveðið ykkur? Þau stóðu
kyrr eins og styttur, öll þrjú. Sá
nýkomni hló. — Gerði ég ykkur bylt
við? Þið vissuð ekki að ég var
hérna. Ójæja. Hann hló aftur. —
En komið þið nú. Sestu inn. Og svo
þú, ungi maður. IJann opnaði dyrn-
ar að aftursætinu og lokaði svo
liurðinni á eftir þeim. — Sjálfur
get ég setið fram í hjá yður, kunn-
ingi. Við setjum — handtöskuUa
yðar — á gólfið •—- og svo fer vel
um okkur öll. Hann hallaði sér aft-
ur á bak og andvarpaði. Þetta var
stór raumur og það lagð-i frá hon-
um lykt af vindlareyk.
Læknirinn sner: sér að honum.
— Má ég .... spurði hann.
•— Það megið þér gjarna, svar-
aði maðurinn. — Eg er úr örygg-
islögreglunni — Fleischer liðþjálfi.
Það var nú alít og sumt. •— En hvað
uin það, liélt liann áfram makráður,
— ég vona að ég sé mannleg vera
fyrir því. En svona var þessu var-
ið: Hann var vinnumaður, taldist til
landráðasveitarinnar, sem kölluð var.
— Eg hlustaði á grálbænir unga
mannsins þangað til ég fékk tár —
já, svei mér þá — fékk tár í aug-
pn. Og ég hugsaði sem svo: ég
fer með þeim, ef svo kynni að fara
að einhver varðsveit gerðist svo
lieimsk að .... Stúlkan veinaði, en
beit á jaxlinn. — En er ekki betra
að við reynum að komast af stað,
sagði liann, fullur af Samúð.
Læknirinn kinkaði kolli. Hann
hugsaði í óða önn. — Hvaða leið
á að fara? spurði liann.
Rennið bílnum aftur á bak út á
«

!