Fálkinn - 07.01.1949, Blaðsíða 9

9
FÁLKINN
voru alllaf einhverjir að hæt-
ast við. Yirðingarmönúum var
tekið með samskonar söng-
kveðju og Sljoskin. Meðal ann-
arra kom Mitkevilsj póstmaður,
mikill dansmaður og upp á
kvenhöndina; liann var viss
gestur i öllum samkvaémum.
Hann gaf hljómsveitarstjóranum
heila rúhlu og sneri sér svo
samstundis að fánaberanum;
„Með ])ví að við erum auðsjáan-
lega einu fulltrúar mennta-
mannastéttarinnar hér á staðn-
mu þá leyfi ég mér að kynna
mig: póst- og símafulltrúi Ivan
Maksimovitsj Mitkevitsj.
Sljoskin rétti honum höndina
náðarsamlega.
Nú var leikið danslag. En
ekki var neinni ákveðinni áætl-
un fylgt. Éinliver gestanna gekk
l)ara til hljóðfæraleikaranna og
hað um dans — venjulegur
dans kostaði tuttugu og flokka-
dans þrjátíu kópeka og skor-
aði svo á vini sina að nota
gólfið.
Lítið þér á, herra Sljoskin,"
sagði Drisner, „þarna situr
hrúðurin úti í horni. Þér skul-
ið fara til liennar og segja:
Maseltoff Ma-sel-toff. Farið
þéi- og segið það.“
„Hversvegna ?“
„Treystið þér mér .... þetla
er fallegasta heillaóskin, sem
við eigum. Segið þér hara Mas-
eltoff, og takið eftir hve glöð
hún verður.“
Fánaherinn tók vinstri liendi
um sverðshjöllin og fetaði sig
gegnum þvöguna til hrúðarinn-
ar, sem var lögulegur kvenmað-
maður með gullroðið hár, búldu-
leit nokkuð og með áherandi
svartar augnahrúnir.
„Maselloff, maseltoff! . .. .“
heyrðist eins og kliður um alla
þvöguna. Gestirnir virtust fagna
þessu og kinkuðu kolli lil fána-
berans.
Brúðurin roðnaði og stóð upp
með sælubros á vörunum, lygndi
aftur augunum og svaraði „Mas-
eltoff!“
Eftir dálitla stund kom hún
aítui’ til fánaberans og hauð hon-
um glas af víni.
„Leggið þér nokkra aura
handa henni á skutulinn,“ livísl-
aði Drisner á hak við hana.
„Það er siður hérna.“
Fánaherinn fleygði tutlugu
kópekum á skutulinn.
„Alúðar þakkir,“ svaraði brúð
urinn og hprfði á hann með
glampandi augunum.
„Fyrr má nú vera frekjan,“
hugsaði Sljoskin með sjálfum
sér. „Það býður fólki í veislu
og þröngvar því svo til að horga
sjálft.“
Hann vissi að visu með sjálf-
um sér að Drisner mundi aldrei
fá þessar þrjátíu rúhlur aftur,
en samt sárnaði honum að
þurfa að sjá af peningunum.
Klukkan var lárigt gengin
ellefu. í innri hlöðuhelmingn-
um, sem matast skyldi í, var
eldra fólkið að dansa. Hljóð-
færaleikararnir þrír, sem geng-
ið höfðu fyrir hrúðarfylgdinni,
léku majufes, hinn gamla hrúð-
ardans Gyðinga. Æruverðar og
tvíhreiðai' liúsmæður með hvita
og gula höfuðklúta úr silki, og
gamlir, gráskeggjaðir hraskar-
ar mynduðu stóran liring og
sungu flókið og eggjandi lag og
klöppuðu saman höndunum
jafnframt. Inni í miðjum lirirign
um stigu tveir gamlir karlar
hátíðlegan dans, með vambirn-
ar út í loftið og studdu hendi á
mjöðm. Æskulýðurinn, sem liafði
safnastí í kring til að horfa á,
skellihló, en það var enginn
hæðnivottur i þeim hlátri.
„Skárri er það nú andskot-
ans vitleysan,“ liugsaði fánaher-
inn.
Undir miðnætti var horið á
horð og maturinn var geddu-
kássa og feit gæsasteik með
sætri sósu. Fánaberinn drakk
ómælt af sterku ávaxtavíni og
varð hlindfullur. Hann horfði
kring um sig, aulalegum og
syudandi en sárgrömum aug-
um, og var síhikstandi. Magiur
gráhærður öldungur mcð vin-
gjarnleg hrún augu sat á möti
honum og reyndi að halda uppi
við hann samræðum um heini-
sppkilég efni.
„Þér eruð meuntaður mað-
ur,“ sagði hann, „og þessvegna
vitið þéi' að ekki er nema einn
guð til. Hversvegna eru menn-
irnir þá alltaf að rífast, úr því
að þeir hafa allir þann eina og
sama guð. Trúarbrögðin eru
margskonar, en aðeins einn guð.“
„Þessi guð ykkar er óvættur!“
sagði fánaherinn allt í einu há-
alvarlegur.
Gamli maðurinn hrosti vand-
ræðalega. Hann vissi ekki al-
mennilega hvernig hann átti að
snúa sér í þessu, og lét því eins
og hann hefði ekki skilið hann.
„Ilí ■ • • • hí .... hí .... Og
biblíuna eigum við lika .... og
Móses og Ahraham og Davíð
konung .... já, alveg eins og
í yðar trúarhrögðum, alveg
eins ....“
„Uss, .... farðu til helvítis,“
öskraði Sljoskin. „Hver kross-
festi Krist?“
Gamlj maðurinn þagði og það
kom angistarsvipur á hann. En
í hug Sljoskins magnaðist heift-
in. Það hrann í lionum hatrið
er hann sat andspænis þessum
ókunna manni, sem var svo
samkvæmur sjálfum sér, svo
vingjarnlegur og nærri því
barnslega glaður, eins og menn
eru oft á hátíðum Gvðinga.
Hinar eldgömlu venjur og trú-
arsiðir, sem tengdu þetta fólk
saman, fylltu tvístraða og van-
hirta sál hans gremju og eins
konar öfund. Honum gramdist
hin dularfulla fegurð Gyðinga-
kvennanna og liin látlausa fram
koma karlmannanna sömu
mannanna, sem dags daglega
voru eins og skríðandi ormar
i verslununum sínum og á göt-
unni. Og því drukknari sem
hann varð því meiri varð titr-
ingurinn i nösunum á honum
og því fastara heit liann á jaxl-
inn.
Að loknum snæðingi var hor-
ið af horðum og maður i síð-
um kufli hljóp upp á borð og
lor að syngja á jiddisku með
drafandi rödd. Þegar söngnum
lauk kom Epstein gamli með
silfurskál og sjö ljósastjaka og
setli á borðið.
Allir klöppuðu saman lófun-
um og söngvarinn fór að kyrja
á ný. Og nú kom faðir hrúðar-
innar aftur með ýmsa silfur-
muui og peningaseðla með
handi um og lagði á horðið. Og
svo fóru allir hoðsgestirnir að
dæmi hans. Með ]>essu móti var
hrúðhjónunum gerl kleift að
stofna hú. Ungur maður sat
við horðið og skrifaði hverja
gjöf i dálitla hók.
Nu ruddist Sljoskin gegnum
þvöguna, þreif í öxlina á skrif-
aranum og hrópaði hásri röddu:
„Hvaða bölvaður óþverri er
])etla?“
Hann riðaði fram og aftur
og átti bágt með að standa.
Nú varð dauðaþögn. Allir
liorfðu hræddir en um leið ógn-
andi á fánaberann. Við þessa
ömurlegu þögn sleppti hann sér
alveg. Það var eins og rauð,
ógnandi þoka umlykti hann og
hyrgði honum sýn.
„Gyðingahvski!“ öskraði hann
uppvægur. „Svíðingar! Helvítis
hyski! Hver krossfesti Jesú
Ivrist? En biðið þið hæg, við
skulum sýna vkkur í tvo heim-
ana, við skulum kenna ykkur
hvernig þið eigið að drekka
kristinna manna hlóð á pásk-
unum! Það skal ekki við það
sitja að fiðrið þeytist úr sæng-
unum vkkar, heldur skulu garn-
irnar slitnar úr ykkur! Déskot-
ans hlóðsugurnar! Þið hafið
sogið hlóð og merg úr Rúss-
landi, og nú ætlið þið að selja
ættjörðina okkar.“
„Þetta viljum við ekki hlusla
á,“ sagði liikandi, ungleg rödd
innarlega í hópnuin.
„Þér eruð gestur i framandi
húsi og megið ekki haga yður
svona,“ hrópaði annar.
„Þér eruð dálaglegur liðsfor-
ingi .....“
„Herra Sljoskin! Eg hið yð-
ur .... ég hið yður innilega.“
Það var póstmaðurinn sem hélt
í handlegginn á Sljoskin og
revndi að stilla hann. „Gerið
þér þetta ekki. Látið þér ])að
eiga sig. Það borgar sig ekki
að hleypa sér i æsing út af
þessu.“
„Burt með þig, grápaddan
þin!“ öskraði fánaherinp, „ann-
ars mölva ég kringhma á þér!“
Hann reiddi hnefann en Mit-
kevitsj gat forðað sér undan í
tæka tíð og fánaherinn hrataði
nokkur skref út á hlið og var
rétt dottinn.
„Dirfist þið að þrátta! Nið-
ingar! Eftir dálitla stund kalla
ég á hermennina, og þá verðið
þið höggnir í spað!“ öskraði
hann eins og óður væri og dró
sverðið úr slíðrum. Ivvenfólkið
veinaði og íorðaði sér fram fvr-
ir milligerðina.
En á næsta augnahliki liafði
Drisner gripið í handlegginn á
Sljoskin og í sama vetfangi
hafði kraftamaðurinn Sjajiiro
tekið í axlir honum aftan frá.
Einhver kippti sverðinu úr
hendi hans og hraut ]>að í
tvennt um miðjuna. Og annar
sleit axladjásnin af einkennis-
húningnum Iians.
Sljoskin gat ekki inunað livað
gerðist eflir þetta. Ilann vissi
ekki að kapteinninn hans liafði
verið kvaddur til og hafði kom-
ið með tvo hérmenn með sér,
og hann vissi ekki heldur að
hann liafði ýerið horinn heim
meðvitundarlaus.
En undir eins daginn eftir
hljóp liann, eftir að hafa feng-
ið alvarlega skýringu hjá yfir-
hoðara sinuin, frá Epstein til
Friedmanns og þaðan lil Drisn-
ers og frá Drisner til Mitkcvitsj
og gráthændi þá um að þegja
yfir þvi, sem gerst hafði. Það
kostaði hann mikla auðmýk-
ingu að fá axladjásnin sín aft-
ur og hrotna sverðið.
Svo læsti hann sig inni í her-
bergi sínu. Og kraminn af nið-
urlægingunni, iðruninni og
timhurmönnunum Iá liann Jangt
fram á nótl og signdi sig há-
grátandi frammi fyrir mvnd
Tiernigovs af Maríu mev, sem
hékk í rósrauðu handi yfir
rúminu hans.
1740 MILLJÓN METRAR '
af gervisilki voru framleiddir i
Bandarikjunum árið sem leið. Er
])að 11 '/< meira cn verið hefir áður og
niesta framleiðslan, sem verið liefir
i Bandarikjunum af þessari vöru síð-
an farið var að lialdá skýrslur um
framleiðsluna.