Fálkinn - 07.01.1949, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
lielniina, giftist, fór lil Ameríku 1930. Nafn
mannsins ókunnugl. Þriðja dóttirin, Paula,
gift Paffer í Leipzig 1933. Eftir vopnalilé-
ið, er keisaraherinn liðaðist sundur, fór
von Lettow úr herþjónustu. Gekk aftur í
lierinn 1924 og var þar án þess að'hækka
i lign þangað til í júní 1934, er hann fór
fyrir fullt og allt. Dó í janúar 1939 úr háls-
bólgu, í Állenstein, en þar átti hann heima.
— Er það ekki þetta, sem yður vantaði?
sagði sir Pellinore.
Jú, þetta er ágætt. Þetta, að liann fór
aftur í lierinn 1924 sýnir að hann var dug-
legur hermaðui-. En það er auðséð að þetta
hefir ekki verið neinn atkvæðamaður.
— Það liefir alltaf reynst erfitt að kom-
ast yfir ákveðið ínark í þýska hernum,
nema þeir sem liafa átt hauk í liorni á
hærri stöðum. Hann var ekki nema gener-
almajór þegar liann fór úr hernum. En
von Lettow er gamalt og golt þýskt nafn.
Skrifstofan hefir dugáð vel að útvega allar
J)essar upplýsingar með svo skömmum fyr-
i rvara.
Gregory kinkaði kolli. Eg verð að læra
ártölin og nöfnin á þessum ættingjum ut-
anað. Svo eyðilegg ég hréfið. Hann var
fæddur 1880. Svo ég verð þá 59 ára.
Sir Pellinore skoðaði liann i krók og
kring. — Þér eruð miklu elhlegri síðan
þér voruð krúnurakaður. Eg mundi giska
á að þér væruð milli 15 og 50 ára. En Irer-
foringjar lifa regluhundnu lífi, svo að þér
getið vel talist nokkru eldri.
•— Eg hugsa að ég standist prófið. Svo
voru það samböndin. Þér verðið að gefa
mér nöfnin af einhverjum af vðar mönn-■
um, sem vinna fvrir yður í Þýskalandi.
Það get ég ekki. Það kémur ekki til
mála.
Treyslið þér mér ekki? Gregory spratt
upp eius og naðra og örið yfir vinstri
augabrúninni sásl greinilega.
— Jú, vitanlega, en við verðum að gera
ráð fyrir að Geslapo hafi komist á snoðir
um hverjir hjálpa okkur i Þýskalandi og
þá er liöfð gát á þeim. Ef þér hafið sam-
hand við þá, má búasl við að grunur falli
á yður lika. Og það mundi spilla öllu fyr-
ir okkur.
Mér verður þá ómögulegt að koma
boðum til yðar?
— Nei. Og það er ekki heldur þörf á
|)vi. Hlutverk yðar er að finna hermála-
leiðtoga uppreisnarnianná og afhenda hon-
um skjölin, sem liggja í Berlín. Þangað til
það er gerl verðið þér að telja yður ein-
mana úlf.
— Eg skil. En hvernig er það með nafna-
skrána um herforingjana i (iestapo og bréf-
ið frá stjórnarherrum bandamanna? Þér
bafið elckri sagt mér ennþá livar ég á að ná
í þessi skjöl. Og þegar þér hafið sagt mér
það þá get ég varla farið til viðkomandi
og sagt: Afsakið þér, ég er einmana úlfur
og langar til að fá leyniskjölin.
— Vitanlega ekki, sagði sir Pellinore og
brosti. Þér skuluð fá númer. lllutverkið
sem þér liafið tékið að yður er afar mikils-
vert, og þess vegna fáið þér alveg sérstakt
númer, sem hefir verið ónotað lengi og
ekki getur orkað tvímælis. Við liöfum
slcráð yður sem léyniþjónustumann nr. 1.
Gregory brosti. Eg er upp með mér
af því. Og til livers á ég að snúa mér með
þetta númer?
Þegar þér iaið að vita liver er foringi
fyrir samsærinu þá farið þér lil Berlín.
Farið út í Tiergarten hvaða dag sem er,
milli klukkan 12 og 12%, inn um hliðið
sem er næsl zebraliúsinu, og gangið að
bekknum, sem þér sjáið til liægri liandar.
Þar sjáið þér mann, eða kannske konu,
sem situr og er að borða nestisbita. Bíðið
þangað til aðrir eru ekki nærri og setjist þá
við hliðina á viðkomandi og byrjið samtal
með þessum orðum: „Eitt striðið er öðru
lílct, finnst yður ekki?“ Viðkomandi mun
svara og tala um stund, og býður vður svo
vindling með þessum orðum: „— Má ég
bjóða yður einn?“ Þér svarið: „Með yðar
levfi ætla ég að reykja einn af mínum.“
Eftir dálitla stund segir viðkomandi: „Þér
eruð ekki frá Berlín, er það? Eftir mál-
hreim yðar að dæma eruð þér einn frá
Bayern.“ Þér svarið: Eg er einn.“
En „ich bin ein“ er léleg þýska, sagði
Gregory. Enginn mundi segja svo nema
nafnorð kæmi á eftir.
— Vitanlega ekki. En það er einmitt auð-
kennið. En þér megið ekki nota það fyrr
en þér eruð viss um að þér talið við rétta
persónu.
Skiljanlega. Og svo?
Svo mun viðkomandi kveðja yður og
fara. Þér eltið hann i hæfilegri fjarlægð
þangað til bann l'er inn í liús eða þá að
maður kemur og ávarpar yður. Þá fáið
þér skjölin.
Þetla virðist vera einfalt. Var ])að
nokkuð fleira?
Nei, ahnað var það ekki.
Bifreið stóð og beið í dimmri götunni
fyrir utan húsið. Blæurnar fyrir rúðun-
um voru dregnar niður, og á gangstétt-
inni og akbrautinni sá Gregory móta fyrir
skuggum með stálhjálma. Hann gat sér
þess til að þetta væru lögreglumenn, sem
ættu að stöðva fólk, svo að enginn sæi
]:egar hann færi inn í bifreiðina.
Bifreiðin rann af slað og ók álram i
dimmunni. Af því að tjöld voru fyrir rúð-
unum gat lumn haft ljós í bifreiðinni. Hann
notaði timann til að læra upplýsingarnar um
dauða hershöfðingjans þýska. Þegar komið
var á ákvörðunarstaðinn kunni hann þær
ulanað og afhenti þá sir Pellinore blaðið.
Þakka yður fyrir, sagði sir Pellinore
og leit á klukkuna. - Við vorum ekki
nema tæpan klukkutíma. Það var ekki
sem verst. Þetta er Heston.
Þegar þeir komu út í mvrkrið varð Gre-
gory þess vísari að þeir voru staddir í girð-
ingu og liár timburveggur allt í kring. Lög-
regluþjónar tóku á móti þeim og ungur
maður, sem ekki var í einkennisbúningi
vísaði þeim inn í skrifstofu. Þar sátu tveir
menn og biðu. Það var eftirlitsmaður og’
ungur maður i flugmannabúningi.
Eftirlitsmaðurinn stóð upp, hneigði sig
fyrir sir Pellinore og sagði við Gregory:
Eg vil ekki spyrja yður nafns, en þetta
er Charllon fliíglautinant, sem á að flytja
vður til Þýskaands.
Ungi maðurinn brosti og rétti fram
höndina. Grá augu hans og vingjarnlegt
andlitið vöktu traust. Gregorv fann að liann
kaus lieldur að fljúga með þesum manni
en hverjum öðrum, sem hann þekkti.
Eg er hræddur um að þér takið á
yður hæltuferð mín vegna, sagði liann
brosandi um leið og hann tók í höndina á
flugmanninum.
Charlton yppti öxlum. •— Ekki nærri
eins hættulega og það sem þér liafið tek-
ist á hendur. Eg liefi æft mig í næturlend-
ingum í marga mánuði og geri ráð fyrir
að ég geti komið yður til skila heilu og
höldnu, þrátt fyrir myrkvunina.
— Eg er viss um að yður tekst það, sagði
Gregory. — Ef þá að loftvarnarlið óvin-
anna finnur okkur ekki.
— Vélin er gerð fyrir liáloftsflug. Við
förum vfir landamærin í 12.000 metra hæð
og það er ólíklegt að þeir finni okkur þar.
Það er gott að lieyra það. Eigum við
að leggja upp?
— Já, til er ég.
Þeir gengu út á völlinn allir fjórir. Þar
var dimmt eins og i kolapóka, en eftirlits-
maðurinn vísaði þeim til vegar með vasa-
ljósi. Charlton brölti upp í flugvélina, þar
sem ekki sást nema skima á mæliborðinu.
Góða ferð, sagði eftirlitsmaðurinn.
Góða ferð, drengur minn, sagði sir
Pellinore hás. Hann klappaði Gregory á
öxlina um leið og hann steig upp í vélina.
Þökk fvrir. Gregory brosli og rétli
upp höndina. Eg þarf á heppni að halda.
En ég hefi alltaf verið bjartsýnn, og ef
hep])nin er með vona ég að ég lifi það að
geta sopið i’ir siðustu flöskunni, sem þér
eigið af Menlzendorff Kummel.
Svo var hurðinni skellt aftur og hreyf-
illinn fór að spinna. Charlton hafði látið
hann bitna áður en Gregory koin. •— Það
maðurinn. Það er best að þér vefjið einni
eru ullarvoðir bak við yður, sagðí flug-
þeirra utan um vður. Eg hækka mig strax
og’það verður kalt þegar upp kemur.
Vélin rann af stað meðan Gregorv seild-
ist eftir ullarvoðinni. Þeir tókust fljótlega
á loft og flugvöllurinn hvarf sjónum.
Dynurinn í hreyflinum var ])að eina sem
rauf næturkyrrðina, er lílil flugvél sveif
upp a við i loftinu. Gregory horfði niður.
Hann hafði oft ílogið að nóttu til en var
vanur að sjá vfir land, sem liægt var að
átta sig á eftir Ijósunum. En nú var alls-
staðar syartamyrkur.
Eftir því sem vélin bækkaði fór Gregory
að finna loftbreytinguna og fékk suðu fvr-
ir eyrun. Hann gapti bvað eftir annað til
að jafna loftþrýstinginn. Hæðarmælirinn
sýndi 1500 nietra. Skömmu síðar lentu þeir
í skýi en vélin hækkaði jafnt og þétt.
■— Nú erum við vfir ströndinni, sagði
Charlton skömmu síðar, og Gregory sá að
þeir voru komnir i 5000 metra hæð. Og
vélin rann áfram, hæðin varð 6000—7000
metrar.
Charlton liafði opnað súrefnisgeym-
inn svo að nú varð hægt um andardrátt-
inn, en það var orðið hrollkalt, og Gregory
þótli vænt um að hafa þvkkan hersliöfð-
ingjafrakkann. Langt fyrir neðan þá var
Norðursjórinn með myrkvuð skip á verði
gegn þýsku kafbátunum eða þau hiðu dags-
birtunnar og tækifærisins fil þess að byrja
eltingarleikinn á ný. 8000 metrar — 10.000
Þykkt lag af hrími hafði lagsl á rúðurnar.