Fálkinn - 20.05.1949, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
Ivan Arvanoff:
MANNAVEIÐAR
í SVEITUNUM kringum fjallið
Irsche Wand lejmast nokkur
smáskot liér og livar í skógin-
um, og eru oft margar mílur á
milli þeirra. Það eru skógar-
höggsmenn, smalar og skógar-
verðir, sem eiga heima í þeim.
Kringum öll húsin eru sterkar
girðingar, sem ekki verður kom-
ist gegnum. Húsin eru öll með
sama lit, scm er svo líkur skóg-
arlitnum, að maður tekur ekki
eftir þeim fyrr en komið cr al-
veg að þeim. Þau eru liljóð og
dauð þarna í ríki þagnarinnar.
Óvíða eru konur i þessum hús-
um, og hvergi börn.
Mennirnir sem lifa ævi sina
í þessum híhýlum hafa reynt
margt. Fleslir þeirra eru ekkju-
menn, sem harma konur sinar.
Einn daginn flaug furðufrétt
um hyggðina, fregn sem gerði
út af við kyrrðina i einu vet-
fangi. Hræddir og æstir þutu
menn milli bæja og sögðu hver
öðrum hræðileg tíðindi:
— Eg talaði við Grigoi’i To-
majaga í dag við svörtu lindina.
I nótt hvarf svartflekkótta geit-
in hans. Gætið þið vel að ykk-
ur, — það er vafalaust djöfull-
inn, sem er kominn hérna í
skóginn!
— Alexei Pirota segir að þið
skuluð setja logandi kerti i
gluggana. Ófreskjan drap liund-
inn hans, svo að segja við þrösk-
uklinn hjá honum.
•— Demeter Sikora hefir svar-
ið við hinn lieilaga kross, að
hann skuli drepa villimanninn.
Ilann elti konuna hans heim
undir bæ í dag. Hún var náföl
og skalf eins og espilauf.
Það var eins og liræðslan við
hættuna sem ógnaði myndaði
hring kringum fjallið. Fyrir
innan þann hring hafði sólin
misst alla sína fegurð. Hræðsl-
an kom hinum rólegu, harð-
gerðu mönnum til að hnykla
brúnirnar, og hrukkurnar urðu
dýpri og dýpri.
Demeter Sikora var sterkur
og hraustmenni, hræddist elcki
neitt — ekki einu sinni björn-
inn. En er þeir höfðu lagst í
levni með hnífa i hendinni, við-
búnir að ráðast á útilegumann-
inn, var eklci laust við að liann
fyndi til hræðslu.
Hann vissi ekkert nánar um
þetta villidýr. Félagar hans
sögðu að það væri maður, þeir
liöfðu séð hann öðru hverju i
mikilli fjarlægð þjóta fram lijá
eins og skugga. Veslings konan
hans, hún Anuka, hafði orðið
svo hrædd þegar ófreskjan elti
hana, að ómögulegt var að reiða
sig á það sem liún sagði. Hún
fullyrti að þetla væri mann-
eskja með höldi og blóði. Mað-*
urinn var kafloðinn á bringunni
og í andlitinu, augun voru blóð-
hlaupin og þegar hann dró and-
ann vældi hann eins og úlfur.
Og samt var Demeter Sikora
jafnan í fyrirsát og alltaf að
hrýna stóra veiðihnífinn sinn.
GEISLAR kvöldsólarinnar skinu
eins og gull milli trjánna, en
kaldan súg lagði gegnum skóg-
inn svo að gult laufið, sem fall-
ið hafði, feyktist til og frá.
Þetta sumar hafði útilegu-
maðurinn gert íbúunum kring-
um Irsche Wand stórtjón. Hann
hafði stolið húpeningi og brauði
og meira að segja ásælst tóbak-
ið þeirra. Hann var slægur eins
og refurinn, sterkur eins og
björninn og djarfur eins og
djöfullinn sjálfur. Það var ekki
nokkurt viðlit að komast í færi
við hann eða ginna harin. Fá-
tæku rútensku bændurnir
reyndu árangurslaust að fela
það litla sem þeir áttu, en liann
fann það, hann vissi allt, eins
og hann sæi til þeirra inni í
þeirra eigin húsum, þegar þeir
héldu að enginn sæi til sín.
Þá bar það við einn kaldan
þokumorgun að Demeter Sik-
ora hóf gönuhlaup sitt milli
bæjanna í Irsche Wand og
hrópaði eins og vitlaus maður:
— Hjálp! Hjálp! Hún Anuka
er horfin! Horfin! Hún var
heima þegar ég kom heim i
kvöldmatinn. *Hún gaf mér
kvöldmatinn, og svo var ekki
meira vatn inni og hún tók
skjóluna og fór út að brunnin-
um. Þá heyrði ég allt í einu að
kallað var á hjálp og flýtti mér
út. En árangurslaust. Eg leitaði
dyrum og dyngjum, en fann
hana ekki. Hún var liorfin.
Óður og kjökrandi hreytti
hann orðunum úl úr sér og
flýtti sér svo áfram á næsta bæ!
Ilann hljóp milli bæja i þrjá
daga án þess að eira nema
augnablik á sama stað og að
heita mátti matarlaus. Loks
hneig liann út af, liálfmeðvit-
undarlaus.
ÞEGAR hann raknaði við aft-
ur var stofan full af fólki. Ein-
hver tók í axlirnar á honum og
hristi hann. Þegar hann stóð
upp sá hann að allir í sveitinni
höfðu safnast saman hjá hon-
um, eins og þeir vildu lionum
eitthvað. Nú vaknaði þjáning
hans aftur og liann spurði, ön-
ugur og örvæntandi í senn:
— Hvað viljið þið mér.
Grigori Tomajaga — það var
hann sem liafði hrist hann —
svaraði:
-— Þú hefir beðið um hjálp.
Nú erum við komnir!
Augun í honum Ijómuðu þeg-
ar hann heyrði þetta, og það
kom roði í kinnarnar á honum
út af voninni. Hann sá að það
var morgunn. Hann renndi aug-
unum til mannanna, sem stóðu
kringum hann. Allir voru þeir
vopnaðir, með öxi í hendi og
hníf við beltið.
Hvað hefir ykkur komið
saman um?
Tomajaga varð aftur fyrir
svörunum:
— Við erum margir. Kring-
um tuttugu og fjórir. Við sláum
hring kringum bælið hans í
skóginum og eltum hann svo
þangað til við náum honum.
Sikora sagði ekki neitt. Hann
leif aftur rannsóknaraugum á
mennina sem stóðu kringum
liann, það skein beinhörð harð-
neskja út úr augunum á þeim.
Enginn liikaði, enginn var í
vafa. Þeir voru eintómur vilji,
harðir eins og steinn, fastir sem
fjall. Hann reis hægt upp, virt-
ist dálítið riðandi, en rétti svo
úr sér. Hann slokaði í sig úr
stóru mjólkurskálinni þangað
til hún var tóm, þvoði sér síðan
í framan úr köldu vatni, tók
öxina, sem lá úti í horni, girti
sig beltinu með hnífnum og
hélt út í skóg.
Hinir fóru á eftir Iionum án
þess að mæla orð, tilbúnir í allt.
Nú hófst leitin, en þeir slógu
ekki hring því að þeir voru of
fáir til þess. Þeir nálguðust
hellisskútann í hálfhring, eins
og þegar þeir voru á veiðum.
En þeir voru ekki á dýraveið-
um núna heldur á mannaveið-
um.
Tomajaga og Sikora liöfðu
gert hernaðaráætlunina í sam-
einingu. Ef annarhvor þeirra
kæmi auga á manninn áttu þeir
að gefa merki, blístra hvellt og
lengi. Þeir stefndu beint á hell-
inn. Þegar merki væri gefið
átlu hægri og vinstri fylkingar-
armur að hraða sér áfram og
umkringja hellinn.
Trén voru hrímguð og sólin
komst óhindruð niður milli
trjánna. Allt lauf var fallið af
þeim og þess vegna gátu þeir
séð langt inn í skóginn.
Tomajaga varð fyrstur til að
koma auga á hann. Hann leið
fram á milli trjánna eins og
skuggi, en samt skildist Grigori
undir eins að þetta var hann.
Hann blístraði merkið, eins og
um talað var, svo livellt að það
skar i eyrun. Mennirnir hröð- >