Fálkinn - 20.05.1949, Page 12

12
FÁLKINN
21.
ÚT í OPINN
þegar enginn sér til. En þau eru svo mörg
að það mundi taka marga klukkutíma að
finna þau öll. Þeir sem hafa umsjón með
skjalasafninu okkar mundu aldrei leyfa
þetta, jafnvel þótt ég hafi tiiltrú í flokknum
Þegar bréfin eru komin í skjalasafnið á
annað borð er ómögulegt að ná þeim þaðan.
— Þá verðið þér að fara með mig þang-
að sem skjölin eru.
— En sú tillaga? sagði hann háðslega.
— Hver á ég að segja að þér séuð. Trotski
eða konungurinn af Siam.
— Þér getið sagt að ég sé þýskur félagi.
Eg tala yel þýsku, svo að þér þurfið ekki
að óttast að þetta komist upp. Við gætum
sagt að ég sé nýkominn frá Hollandi og
að við hefðum grun um að sum bréfin
sem þér hafið fengið séu fölsk. Þér getið
sagt að eina leiðin til að ganga úr skugga
um þetta sé að ég fái að sjá bréfin. Og
þér verðið að leggja áherslu á hve áríð-
andi það sé að fá vitneskju um livort
bréfin séu fölsk eða ekki, því að það geti
varðað ykkur alla fangelsi.
Archer iiugsaði sig um snöggvast. —
Jæja. Eg hugsa að það sé hægt. En ég felli
mig eklci við það. Eg tala við yður í fullri
alvöru. Eg vildi ekki vera í yðar sporum
ef okkar menn kæmust að raun um að
þér eruð ekki sá, sem þér segist vera.
Fyrst og fremst ætla ég að segja yður að
staðurinn sem við geymum skjöl okkar
á er best varði staðurinn í landinu. Flokk-
urinn neyðist til að vernda skjölin sin og
sína rixenn. Eg ræð yður í einlægni frá að
koma þangað.
— Eg lield varla að þér þurfið að óttast
að þeir komist á snoðir um liver ég er. Eg
þori óhræddur að hætta á það. Eg verð að
sjá bréfin og heldur fyrr en seinna.
— Jæja, sagði Arclier og stóð upp. —
Þér getið þá ekki sagt að ég hafi elcki
aðvarað yður. Eg ætla að síma og sjá
hvort nokkur er við, sem getur hleypt
okkur inn. Það getur verið að allt sé lok-
að. Klukkan er tíu. En cg býst samt við
að einhver sé á verði.
Hann fór út og var í burtu svo sem fimm
mínútur. Gregory heyrði að hann talaði í
simann frammi í anddyrinu. Hann kink-
aði kolli til Gregorys þegar hann kom inn
aftur.
— Það cr í lagi. Við getum komið slrax.
Það er um 20 mínútna leið í bíl.
— Ágætt, sagði Gregory og stóð upp. —
Það er bifreið hérna úti og bíður eftir mér.
Eigum við þá að fara?
Gregory fór inn í bílinn án þess að gera
tilraun til að heyra heimilisfangið sem
Archer nefndi við bílstjórann. En hann
notaði tækifærið til að stinga hakakross-
inum í leynivasann á slifsinu sínu. Það
DAUÐANN

fyrr um kvöldið.
Bifreiðin ók fyrst góðan spöl til austurs
og beygði svo norður að ánni. Gregory
kannaðist við sig hér og hvar þangað til
bifreiðin ók yfir Old Kent Road og svo
austur aftur, í áttina til Bermondsey. Þetta
var ekki beinlinis fyrirmyndarhverfi, en
Gregory hafði ekki heldur búist við að
marxistar mundu geyma leyniskjöl sín í
nágrenni við lögreglustöðina. Hér var
miklu dimmara vegna jiess hve göturnar
voru þröngar. Á leiðinni útskýrði Gregory
hvað hann ætlaðist fyrir.
— Af því að ég geri ráð fyrir að þriðji
maður verði viðstaddur ætla ég að láta
sem ég sé Þjóðverji. Eg nota einn til tvo
klukkutima til að athuga plöggin með yð-
ur. Eg mun segja að flest bréfin séu ckla
en nokkur tek ég frá og tel þau grunsöm.
Eg get lesið þessi bréf og fengið hugmýnd
um hvað er að gerast. Að minnsta kosti
svo mikla að ég geti séð hvort það er salt
eða ekki, sem þér segið mér síðan. Þegar
þvi er lokið skal ég ekki nauða á yður
frekar, og ég skal eyðileggja plötuna að
myndarskrattanum, sem sýnir yður svo
grunsamlegan hjá henni Pearl litlu.
Archer virtist gera sig ánægðan með
þetta. Skömmu síðar stansaði bifreiðin á
gatnamótum og þá sagði hann: — Nú er
ekki langt eftir. Yið verðum að ganga síð-
asta spölinn.
Gregory skyldi vel að Archer vildi ekki
láta bílstjórann sjá hvert þeir færu. Archer
var kunnur maður og myndir af honum
voru oft í blöðunum. Gregory fór út úr
bilnum og borgaði bílstjóranum.
Þeir gengu fram götuna án þess að tala
saman. Gregory liélt að Archer mundi
reyna að villa hann með þvi að fara hlið-
argötur sitl á livað í þessu völundarhúsi.
En ekki varð séð að liann reyndi það. Þeir
fóru til hægri og síðan fyrstu götuna til
vinstri. Svo benti Arclier á lítið samkonm-
hús, sem mótaði fyrir í myrkrinu. Það virt-
ist loka götunni.
— Hér er staðurinn, muldraði Archer.
Þegar þeir komu nær réyndi Gregory að
rýna inn í myrkrið. Þarna var livergi
skímu að sjá. En í daufri glætunni ffá
tunglinu gat hann séð móta fyrir svörtum
húsþökunum við ofurlítið ljósari himin.
Yfir þökunum grillti liann í Ijósar grann-
ar rákir. Hann þóttist sjá að það væru
möstur á skipi og að þeir væru staddir við
skiþakviarnar í Thames.
Þetta var eftir lokunartíma og því eng-
inn maður í veitingasálnum í þessu sam-
komuhúsi. Archer fór fram lijá aðaldyr-
unum á horninu og hélt áfram niður sund-
ið. Þar nam liann staðar við dyr og
hringdi. Tvö stutt og eilt langt merki.
Þeir biðu nálægt fimm mínútur þangað
til opnað var og þeir heyrðu mannsrödd:
— Halló, ert það þú?
— Já, svaraði Archer með djúpri bassa-
rödd. — Það er ég og hann er með mér
félaginn, sem ég talaði um i símanum.
— Iíomið þið inn, sagði maðurinn. Hann
hélt uppi hurðinni þangað til þeir voru
komnir inn fyrir. Svo læsti hann og skaut
brandi fyrir. Þetta var lítil forstofa og
skuggaleg. Gregory tók eftir að yfir dyrun-
um .var slálplata, sem hægt var að draga
niður ef lögreglan reyndi að gera húsrann-
sókn þarna, og stór rafmagnsbjalla var á
hillu á vegánum.
Maðurinn fór með þá upp stiga. Þetta
.var lágur maður og lotinn, miðaldra. Gre-
gory sá hann ekki sæmilega fyrr en þeir
komu upp og inn í skrifslofulierbergi, en
þar var góð birta. Með öllum veggjum voru
skjalaskápar úr stáli.
— Þetta er félagi Cliivers, sagði Archer
og kynnti manninn fyrir Gregoi-y.
— Kröner, sagði Gregory og hneigði sig
að þýskum sið áður en hann rétti fram
höndina. — Það gleður mig að kynnast
yður, félagi Cliivers.
— Eg gat ekki sagt það í símanum,
Chivers, sagði Archer. En svo er mál með
vexti að félagi Kröner er nýkominn frá
Þýskalandi með ískyggilegar fréltir. Hann
hefir grun um að sum bréfanna sem við
höfum fengið frá félögum okkar séu föls-
uð. Þess vegna fannst mér best að koma
með hann hingað til að ganga úr skugga
um þetta.
Chivers var liæruskolinn með hvasst nef.
Það virtist koraa á hann þegar hann lieyrði
þetta og fór að tala um Iivaða afleiðingar
þetta gæti haft.
Gregory setti á sig hvert orð sem hann
sagði. Honum kom ekki við livað marxist-
arnir höfðust að, en liann varð aldrei of
fróður um mennina, sem hann átti við að
eiga. Það gat komið lionum að notum sið-
ar, er liann reyndi að komast í samband
við félaga þeirra í Þýskalandi. En liann
græddi lítið á því sem þeir sögðu. Þeir
nefndu ekki nöfn og gáfu engar upplýsingar.
Allt í einu kom honum í hug að þeir töl-
uðu aðeins lil málamynda og hans vegna,
til þess að seinka bréfaskoðuninni. Og er
hann hafði fengið þennan grun leit hann
á þá og sá að hann hafði rétt fyrir sér.
Þeir reyndu árangurslaust að leyna því
hve órótt þeim var. Þeir vonuðust eftir að
eittlivað mundi gerast.
Að vörmu spori heyrði hann fótatak í
stiganum. Ilann sá nú vel, að liann liafði
gefið Archer ágætt tækifæri til að veiða
hann í gildru, er hann liafði gerst svo á-
fjáður i að fara með honum á þennan
leynda stað. Arclier hafði talað lengi í
símann áður en þeir fór frá Walsingham
Terrace. Hann gat hafa gefið Chivers og
fleirum fyrirskipanir og búið þá undir
heimsóknina.
Gregory gramdist að liann skyldi ekki
hafa haft með sér skammbyssu. Þá hefði
hann verið betur staddur. Ilefði Iiann grun-
að að hann ætti að koma á svona stað
mundi hann ekki hafa verið vopnlaus. En