Fálkinn - 20.05.1949, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
þaö var venjulega ekki þörf á að ganga
vopnaður í London, sérstaklega þegar hann
haí'ði aðeins œtlað i Kennington, þar sem
Arclier átli heima, því að það var skikk-
anlegt hverfi.
Fótatakið heyrðist aftur. í sama bili tók
Gregory eftir live Archer gaf honum nán-
ar gætur. Það var eitthvað í augnaráðinu,
sem færði honum lieim sanninn um að
hugboð hans hafði ekki logio. Hann liófst
handa án þess að hika.
Ilann sveiflaði vinstri hnefa og sló Chiv-
ers bylmingshögg undir hökuna. Samtímis
lyfti hann hægri fæti og sparkaði Archer
í hnéð. Þegar Gregory átti við ofurefli lét
hann aldrei nægja hálfnað verlc. Hann
hafði oft bjargast úr kröggum og það var
vegna þess að hann vílaði aldrei fyrir sér
og dró ekki af.
Hann heyrði aftur fótatakið i stiganum.
Nú var það nær. Þungt fótatak, og liann
heyrði að það voru fleiri en einn sem komu
ofan að. Yæru þetta mennirnir sem héldu
vörð í húsinu og Archer og Chivers voru
að híða eftir þeim, þá var hann kominn í
slæma klípu, nema hann gæti slegið þessa
tvo i rot og komist á burt úr húsinu áður
en hinir kæmu.
Archer hafði horft á Gregory og varð
alls eklci forviða. Hann hljóp til hliðar er
Gregory sparkaði. Greip þunga bók og kast-
aði í hausinn á honum.
Gregory heygði sig og nú lieyrði hann
að fótatakið varð hraðara.
— Helvitis rotlan! öskraði hann og sveif
á Archer.
■— Sjálfur eruð þér rotta! öskraði Archer
á móti er þeir ultu báðir á gólfinu.
Ilurðinni var hrundið upp og Gregory
sá tveimur stórum mönnum bregða fyrir
er þeir komu inn. Þeir voru eins og fyrr-
verandi hnefakappar.
Gregory sleit sig af Archer og komst á
fætur. Ilann þreif stól og vingsaði honum
fyrir sér er hann æddi að þeim kappanum,
sem nær var. Einn fóturinn rakst beint
i munninn á manninum. Hann rak upp
óp af sársauka, riðaði og datt aftur á bak
út í opnar dyrnar, en félagi hans náði í
stólfótinn og rykkti stólnum af Gregory.
Archer var kominn á fætur aftur og kom
nú æðandi. Gregoi-y stöðvaði liann með því
að reka honum liögg í hjartastað. Arclier
greip í skrihorðið og stóð þar riðandi og
liálfmeðvitundarlaus eftir höggið. Hinn
kappinn hafði stokkið til hliðar og mið-
aði nú byhningshöggi á kjálkann á Gre-
gory. Hann vatt sér undan eins og köttur,
svo að liöggið lenti ekki á honum með
fullum krafti, en samt dalt hann á gólfið.
Hann bar báðar hendurnar fyrir andlitið
og velti sér eftir gólfinu þangað til hann
rakst á einn skjalaskápinn. Komst á hnén
og þreif stóra blekflösku sem slóð á skrif-
borðinu og ])eytti lienni af öllu afli á
kappann, sem hafði gefið lionum höggið.
■— Varaðu þig, Summers! hrópaði Ar-
cher, en aðvörunin lcom um seinan. Flask-
an kom í bringuna á manninum. Hún
brotnaði ekki en tappinn hraut úr og
hlekið spýltist um hann allan. Svo datt
flaskan og fór í mél á gólfinu.
Chivers hafði komið fyrir sig fótum aft-
ur, en það hafði Gregory líka gert. Hann
beygði sig, greip úlnliðinn á litla mannin-
um með annarri hendi, en hinni í jakka-
kragann, og sveiflaði lionum kringum sig.
— Komdu, Ben! hrópaði Summers til
félaga síns með blóðuga munninn, og kom
vaðandi móti Gregory.
— Áður en Chivers veslingurinn vissi af
liafði Gregory nærri því brotið úlnliðinn á
honum um leið og hann þeytti honum á
lappirnar á Summers. Hann datt og þegar
hann kom æðandi með boginn nautshaus-
inn og blóðið lagandi úr munninum, gaf
Gregory honum högg undir bringubeinið
svo að hann riðaði, en Gregory vatt sér til
hliðar, hoppaði yfir lappirnar á Summers
og út að dyrunum.
Honum óx hugur er hann komst framhjá
ofsækjendum sínum þremur. Ef liann
kæmist ofan stigann áður en hnefakapp-
arnir næðu sér aftur mundi hann fá tíma
til að ná slagbrandinum frá og forða sér
út i myrkrið. Og þegar Iiann kæmi út á
götuna gat hann kallað á hjálp. Það voru
litlar líkur til að Archer og stoðir hans
langaði til að hlanda lögreglunni í málið.
Gregory var aðeins meter frá dyrunum
þegar Archer henti stól í fæturna á hon-
um. Stóllinn Iiitti hann utanvert í fótinn
og liann hrasaði og datt. Áður en liann
komst á fætur hafði Ben snúið sér og lcom
vaðandi. Gregory greip um ökldana á lion-
um og gat fellt hann. Ilnefakappinn datt
þvert yfir Gregory, sem gat snúið sig
undan honum og var kominn á hnén þeg-
ar Summers óð að honum á ný.
Gregory rétti upp hendurnar til að verja
andlitið, en i sama bili fannst honum eins
og þungur múrsteinn kæmi í hnakkann á
sér. Chivers hafði gripið reglustiku úr
stáli og barði henni í lmakkann á honum.
Gregory riðaði um stund, hálfmeðvit-
undarlaus. Handleggirnir hengu máttlaus-
ir og Summers barði liann i andlitið. Af
því að höggið kom ofan að og lenti ekki
á hökubroddinum varð liann ekki meðvit-
undarlaus, en liann datt vit af. Áður en
hann gæti komið fyrir sig nokkurri vörn
höfðu báðir hnefakapparnir lagst ofan á
hann.
Ben spýtti formælingunum út úr blóð-
ugum hvoftinum og sló Gregory tvö hnefa-
liögg í andlitið og þrýsti báðum hnjánum
að bringunni á Iionum svo að hann náði
ekki andanum. Hann engdist sundur og
saman af kvölum, en þeir sneru honum
á grúfu. Undu svo báða handleggi hans
aftur fyrir bak og bundu saman hendurn-
ar. Svo reislu þeir hann upp, stóðu um
stund másandi og bölvandi og settu hann
svo á stól.
Gregory hengdi hausinn. Ilann var hálf-
rænulaus. Og inni í höfðinu var lilct og
hann væri stunginn með tveimur stórum
nálum. Honum fannst eins og hægra eyrað
væri orðið tvöfalt, eftir höggið sem hann
hafði fengið lijá Summers. Og það blæddi
úr nefinu á honum eftir höggin sem liann
hafði fengið í andlitið. Og hann verkjaði
sáran í kviðirin eftir meðferðina, sem liann
hafði fengið úti i ganginum.
Eins og í þoku heyrði hann Archer
benda lmefaköppunum tveimur. Svo heyrði
hann rödd hans. Það var eins og hún kæmi
úr fjarska.
— Eg aðvaraði yður, var það ekki. Þér
neydduð mig til að lofa yður að lcoma með
mér, og nú hafið þér fengið makleg mála-
gjöld.
Gregory reyndi að kinka kolli, en lion-
um fannst eins og heilinn rynni allur fram
í ennið. Það var eins og hann væri laus,
og honum lá við að æpa af sársauka. Hann
kenndi ekki neins haturs til Axxhers. Það
var honum sjálfum að kenna að hann var
korninn í þessar ógöngur. Hann hafði gert
þó skissu að vanmela andstæðing sinn.
Jafnvel í Englandi var það fásinna að
koma óvopaður á svona stað.
Archer hélt áfram að tala. Nú heyrðist
röddin greinilegar. — Þér eigið einn sök-
iixa á því, sem oi’ðið er. Nú þekkið þér
staðinn og Iivað getur aftrað þvi að þér
komið liingað aftur með lögi-egluna. Skjöl-
in okkar eru örugg hérna. Við getum ekki
flutt allt þelta safn. Við eigurn á hættu að
ýmsum af bestu meðlimum okkar verði
varpað í fangelsi og þeir látnir sitja inni
árum sarnan. Það mundi eyðileggja okkar
félag algerlcga. Grikkurinn sem þér ætl-
uðuð að gera mér sýnir, að þér álitið að
hagsmunir þjóðarinnar séu ofar liags-
munum einstaklingsins. Okkar hagsmunir
ei-u alþjóðlegir. Þess vegna verðið þér að
horga gjaldið fyrir að hnýsast í okkar mál.
Or þvi að við höfum tekið yður getum við
ekki sleppt yður.
Gregory leit hægt upp og horfði á Ar-
chei’. Þeir ælluðu þá að hafa lxann i haldi
þarna til þess að komast hjá húsrannsókn?
Það kom sér ekki vel, en hann gat ekkerl
við því sagt. Það mundi líka reynast erfitt
fyi'ir þá að liafa hann í haldi lengi. Sir
Pellinore vissi að lxann ætlaði að lieim-
sækja Archer og þegar Gregory kæmi ekki
áftur til að gefa skýi’slu mundi sir Pelli-
nore vafalaust setja Scolland Yard á ann-
an endann til að leita að honum. Bílstjór-
inn sem hafði ekið Archer og Gregoi’y
mundi finnast. Lögreglan mundi hafa
strangar gætur á Archer. Hann mundi ekki
geta komist á þennan slað án þess að lög-
reglan yrði þess vör. Og jafnvel þótt lög-
reglan fyndi hann ekki þá vissi Gregory
að mennirnir, sem settir yrðu til að gæta
hans, mundu einhverntíma ekki vera nægi-
lega athugulir. Hann ætlaði síðar að hugsa
ráð til að komast úr þessu einkafangelsi,
sem hann var kominn í.
Hann tók nú eftir að andlit Archers varð
fölt og þreytulegt. Það var eins og hann
liefði afráðið að gera eitthvað sem þyrfti
mikillar áreynslu. Svo heyrði hann að
hann sagði hátt og skýrt:
— Við getum elcki liaft yður hér sem
fanga um óákveðinn tíma. Og eftir að þér
liafið komist að lxver skjölin okkar eru,
getum við ekki heldur sleppt yður. En
skipakvíarnar eru bér á næsta horni. Við
verðum að senda yður í dálitla lágnættis-
sundfei’ð.
XVIII. Roltturnar fá sitt.
Þótt hálfrænulaus væri, skildi þó Gre-
gory smám saman hve alvarlega horfði fyr-
ir honum. Hann var bandingi, algerlega á
valdi Arcliers og þessara kempna lians,
sem voru líkari gorilla-öi)um en mönnum