Fálkinn - 25.08.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
ljóshærða stúlku. Hún endurtók þetta oft
og talaði svo eitthvað um óheiðarlega fram-
komu sína. Hún gæti þess vegna ekki heimtað
að aðrir kæmu heiðarlega fram gagnvart sér.
Við fáum að heyra meira, þegar hún hefir
hvilt sig. Hún hefir orðið fyrir svo mikilli
taugaáreynslu."
„Eg skil,“ sagði Jane og sneri höfðinu, svo
að golan hristi hárið frá augunum.
George lá ennþá á hnjánum og leit upp til
hennar spyrjandi.
„Það er svo að sjá, sem fyrrverandi eigin-
maður þinn hafi neitt gamalla bragða.“
Röddin var blátt áfram og erfitt að greina,
hvort nokkuð lá bak við hana.
„Já, það er víst,“. svaraði hún. „Ó, George!
Eg kenni svo í brjóst um hana og hann. Eg
hélt, að honum hefði þótt svo vænt um hana,
að hann hefði hætt þessari vitleysu. Og mér
hefir alltaf fundist, að henni hafi heppnast
það, sem mér mistókst, og þess vegna hlyti
ég að vera gölluð á einhverju sviði — “
„Eg veit það,“ svaraði hann þýðlega og
beið.
„Hún er svo yndisleg," sagði Jane, „og svo
geðþekk." Þetta er ótugtarlegt. Hann hefir
engan rétt til þess að fara svona með hana.
Mér finnst ég bera ábyrgð á þessu. — Ó,
George! Hvað gerði ég rangt? 1 hverju mis-
heppnaðist mér?“
„Sjáðu nú til,“ sagði George ákveðið, stóð
allt í einu á fætur og tók þétt í axlir hennar.
„Þér hefir alls ekkert misheppnast. Mér finnst
þetta vera næg sönnun, þó að sannanir þurfi
ekki. Eg hefi fylgst með, hvað þú hugsar í
þessum efnum, en beðið eftir tækifæri til þess
að koma þér í skilning um sannleikann. Nú
liggur hann fyrir framan þig.“
„Ted hefir aldrei verið neins virði. Og hann
er ennþá ónytjungur. Hann mun aldrei lag-
ast, og þú hefðir aldrei getað fengið áorkað
neinu til hins betra. Þér hefir fundist sökin
hvíla á þér, af því að hann hafði aldrei lært
að meta þig eins og hann mat Lee. Ekki satt?“
„Eg hefi verið svo hrædd um það,“ sagði
Jane dauflega.
„Jæja, hélt George áfram, „nú hefir hann
farið frá Lee. Hann 'hefir ekki kunnað að
meta hana heldur. Sannfærir þetta þig ekki
um, að þú hefðir aldrei getað bætt hann neitt?
Hún getur það ekki heldur.“
Hann hristi axlir hennar dálitið til. Víður,
glettinn munnurinn brosti skilningsgóðu brosi.
Augu Jane fylltust af tárum. Það var sem
þungu fargi væri létt af innri vitund hennar.
Það fór skjálfti um hana. Líkaminn titraði og
hún varð óstöðug á fótunum. Fargi efans var
létt af henni. Óttinn hafði aldrei verið á bjargi
reistur. Framtíðin birtist nú í nýju ljósi. Það
var engin ástæða til að óttast misheppnan í
hinu nýja hjónabandi.
„Eg held að það væri rétt, að þú færir inn
og litir á sjúklinginn," sagði læknirinn og
sleppti takinu á öxlum hennar. Hann sá, að
Jane hafði stórlétt.
Lee opnaði augun, en deplaði augnalokunum
mjög ótt, þegar birtan skein á andlitið. Hún
varð undrandi á svipinn, er hún litaðist um í
ókunnu herberginu. Hún reyndi að muna,
hvað skeð hafði, meðan hún var að vakna til
lífsins.
Hún vippaði fótunum fram úr rúminu og
reis á fætur, en hún var óstyrk í hnjánum.
Síðan gekk hún út að glugganum og horfði
niður græna brekkuna ofan að sjónum. Er
hún sá öldurnar hamast tilgangslaust á strönd-
inni, rifjaðist allt upp fyrir henni.
Hin langa ferð hennar yfir meginlandið var
eins og alda, sem leitar til strandar, því að
hún hafði ekki annað markmið en að komast
til Jane fremur en aldan að ná til strandar.
Hvað við tæki var henni ráðgáta. Hún ætlaði
bara að færa Jane bollana, segja henni allt af
létta og treysta því, að hún gæti hjálpað.
Hún hafði komist alla leið. Hún var í húsi
Jane. Ljótri hugsun skaut upp kollinum í hug
hennar.
Hún snarsnerist við, þegar dyrnar voru
opnaðar, starði óttaslegin á Ijóshærða, grá-
eygða stúlkuna með dökka augnaumgerð og
alvarlegan munnsvip, sem kom inn með morg-
unverð á bakka.
,yEg heyrði, að þú varst farin að hreyfa
þig,“ sagði Jane blátt áfram. „Hvernig líður
þér?“
Lee starði á hana án þess að svara. Jane
setti bakkann frá sér og sagði glaðlega.
„Fáðu þér nú bita, Lee. George segir, að þú
hafir sérstaklega gott af því að borða heil
ósköp núna.“
„Eg vissi ekki, hvert ég átti að leita annað,“
sagði Lee hikandi og mjakaði sér í áttina til
Jane með framrétta hönd. „Eg mátti til með
að koma, Jane. En hvað hefir komið fyrir?
Eg ætti ekki að vera hér. En mér fannst —“
„Auðvitað áttu að vera hér,“ sagði Jane
glaðlega. „Sestu nú niður og reyndu að borða.
Þú hefir orðið fyrir áfalli — smávegis tauga-
æsingi, segir George. George er himinlifandi.
Og við erum bæði svo ánægð með að hafa þig
hérna.“
„Himinlifandi?" spurði Lee undrandi.
„George er læknir,“ útskýrði Jane. „Hann
fæst við venjuleg læknisstörf, en er annars
sálfræðingur að upplagi og áhuga, þótt ekki
hafi hann gert neitt stórt á því sviði ennþá.
Hann hefir hingað til notað okkur George fyr-
ir sálgrennslanir sínar, og nú erum við svo
fegin, að þú skildir einmitt vera hjá okkur,
þegar þú fékkst aðsvifið. Það er jafnvel enn-
þá ánægjulegra en að þú skildir skrifa mér og
færa mér tesettið."
„Georgie?“
„Sonur okkar,“ svaraði Jane. „Ef þú hefir
ekki heyrt í honum ennþá, þá er það hreinasta
furða. Og ég get fullvissað þig um, að þú átt
eftir að heyra mikið í honum. Það er rétt —
sestu niður og fáðu þér bita. Það er nógur
tími til þess að tala saman seinna."
Það var eitthvað róandi við nærvist Jane.
Lee létti. Hún fann til öryggiskenndar. Þetta
var sannkallaður griðastaður. Framkoma
Jane bar það með sér.
Lee bragðaði á kaffinu og fann þá, að hún
var banhungruð. Jane stóð nú við gluggann
og horfði út. Hún sneri sér ekki við fyrr en
Lee hafði lokið við að borða, stóð upp og
sagði:
„Þakka þér fyrir.“ Röddin var mild. „Mér
líður miklu betur núna. Eg held að ég geti
farið. Eg skammast mín annars fyrir að hafa
lagst svona upp á ykkur og þakka þér kær-
lega fyrir, að þú hefir ekki tekið það illa upp
fyrir mér.“
„Láttu nú ekki svona,“ sagði Jane snöggt
og sneri sér frá glugganum. „Þú komst til
mín til að tala um eitthvað við mig, og mér
þykir vænt um það. Mig hefir langað svo til
að sjá þig, síðan ég fékk bréfið frá þér, og
þú ert ekki síður yndisleg en ég átti von á.
Heldurðu ekki að við ættum að spjalla ofur-
lítið saman, áður en George kemur aftur úr
húsvitjununum og Georgie vaknar og setur
allt á annan endann? Eða viltu geyma það,
þangað til þú ert orðin hressari?“
„Nei, nei,“ sagði Lee fljótt. „Mér líður á-
gætlega. En ég veit ekki hvers vegna ég ætti
— ég veit ekki, hvers vegna ég var eiginlega
að koma hingað — hvers vegna ætti ég að
búast við því, að þú viljir hlusta á — “
En hin róandi og vingjarnlega framkoma
Jane ásamt nokkrum spurningum knúði fram
alla söguna.
„Þetta kom mér í skilning um“, sagði hún
loks vonleysislega, „að ég hefi engan rétt til
að reiðast óheiðarlegri framkomu annarrar
konu í minn garð, þar sem ég hefi gerst sek
um sams konar athæfi áður. Eg get ekki leng-
ur borið neina virðingu fyrir mér, og ég get
ekki farið aftur til Teds eins og allt er í
pottinn búið. Samt elska ég hann ennþá, jafn-
vel eins og hann er — “
Orðin runnu út í sandinn, og eftir augna-
bliks þögn sagði Jane: „Ef til vill er þetta ekki
eins slæmt og þú hefir talið sjálfri þér trú
um. Ef til vill hefir þú líka gert þér of háar
vonir í fyrstu, búist við of miklu. Það er
ekki víst, að þú öðlist nokkurn tíma allt,
sem þú hefir þráð, en það er þó einhvers virði,
sem þú hefir þegar öðlast. Annars varstu
að biðja mig að lýsa Ted eins og hann er frá
mínum bæjardyrum séð.“
„Já, gerðu það fyrir mig, Jane,“ bað Lee
enn.
Jane varð alvarleg og dálítið undarleg á
svipinn fyrst. Síðan stóð hún á fætur, gekk
hægt út að glugganum og starði út.
„Eg skal reyna, Lee,“ sagði hún alúðlega,
án þess að líta við. Röddin var undarlegt sam-
bland af meðaumkun og undrun — undrun
yfir því, hvernig umræðuefnið virtist létta
þungu fargi af hennar eigin sál. „Eg er núna
loksins búin að gera mér ákveðnar skoðanir
um hann. Þú átt þinn þátt í því. En ég held,
að ég sé viss í minni sök núna, að því er varðar
Ted.
Hún sneri sér frá glugganum og horfði
framan í Lee. Augnaráð hennar var einlægt
og fölskvalaust.
„Hann mun ekki breytast," sagði hún ákveð-
ið. „Þú getur ekki breytt honum, og það hefði
ég ekki getað heldur. Eg hefi lengi verið að
ergja mig út af því, að ég mundi hafa getað
það, en nú er ég viss um, að það er rangt.“
„Annars skal ég segja þér það, Lee, að Ted
elskar þig. Hann elskar þig eins mikið, og
hann getur nokkurn tíma elskað nokkra konu,
miklu meira en hann elskaði mig. Þess vegna
hefði ég aldrei getað breytt honum. Eg held
að hann muni aldrei breytast. Hann virðist
aldrei ætla að slíta barnsskónum. Eg veit að
hann elskar þig, Lee, af því að það var ekki
auðvelt fyrir hann að biðja mig um skilnað.
Ted leiðist rifrildi. Hann vill sneiða hjá deil-
um og óþægindum og lifa lífinu eins létt og
hann getur. Þess vegna þarf mikið til þess,
að Ted fari að biðja um skilnað. Eg skildi það
strax, þegar hann vildi skilja við mig, að eitt-
hvað mikið hafði komið fyrir. Það var engin
stundarhrifning. Hann varð að gera eitthvað í
málinu. Eg skildi þetta, þegar ég var komin
yfir reiðina, sem svall mér í brjósti lengi á
eftir. Og siðar fór ég að hneigjast meira og
meira að því að kenna mér um allt. Mér fannst