Fálkinn - 13.07.1951, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir H. COURTHS-MAHLER.
tJRDRÁTTUR.
Hinn ungi verkjræðingur, Ib
Oldentoft, er kominn til fram-
andi borgar, þar scm á að op-
inbera trúlofun hans og Ölmu
Stuck. Af tilviljun kemst hann
að því, að hún ann honum ekki,
og slitur þess vegna trúlofuninni.
Hann hittir Aage Torring, vin
sinn og skólabróður á gistihús-
inu, sem hann býr í. Aage er á
heimleið frá Afríku eftir 3 ára
dvöl þar við járnbrautarlagningu.
Ib segir honum ekki frá funcli
sínum og ungrar Stúlku Evu Malte
sem hann hafði hitt aðframkomna
af hungri. Ilann liafði hjálpað
henni, og skömmu eftir, að fund-
um þeirra hafði borið saman,
hafði hún fengið vinnu sem fiðlu-
leikari á kaffihúsi. Um það veit
Ib ekki. Eva hefir komið á eina
morgunæfingu oð Schröder for-
stjóra og Runge pítnóleikara
finnst mikið til leiks hennar
koma og eru hinir stimamýkstu
við hana.
herra Scliröder upp og gekk til
morgunverðar, sem var jafnan stærð
armáltíð. Hann heimtaði alltaf krydd
sild til þess að vega á móti köku-
lyktinni, sem jafnan angaði þarna
um allt. Eva og herra Runge sett-
ust við eitt smáborðanna í salnuin
og þangað var þeim fært smurt
brauð og kaffi. Áður en Eva hafði
hellt í bollann hjá sér hafði lierra
Runge skellt í sig brauðskammti
beggja. Þjónustustúlkan virtist þekkja
hina veiku hlið lians, þvi að litlu
siðar kom hún með viðbót og sagði
við hann með höstugum svip.
„Þetta er cinungis handa ungfrú
Malte. Þér liafið fengið yðar
skammt.“
Píanóleikarinn lagði sig ekki nið-
ur við að svara henni, en rcyndi að
lialda virðuleik sínum með því að
horfa á hana með lítilsvirðingarsvip.
Síðan sneri hann sér að Evu og
sagði eins ljúfmannlega og honum
var auðið.
„Fyrirgefið, ef ég hefi verið of
frekur á brauðinu. Eg hlý,t að hafa
gert það í leiðslu, því að efniskennd
gæði eru mér svo ákaflega lítils
virði.“
„Ó, blessaðir verið þér. Það er
feykinóg eftir handa mér,“ svaraði
Eva kurteislega. En hún gladdist þó
ósegjanlega yfir því, að þjónustu-
stúlkan hafði fært lienni viðbótar-
skammt.
Er hún hafði lokið máltiðinni,
liefði liún eiginlega getað farið, þar
sem hún átti ekki að mæta í vinnu
fyrr en klukkan tvö. En hún átti
ótalað við herra Schröder um mikil-
vægt málefni, og hún varð að bíða
þangað til honum þóknaðist að koma
fram aftur. Hún bað hann um að
fá 70 franka greidda fyrirfram, þó
að hún hefði varla einurð í sér til
þess. Hún bauðst til að láta fiðlun
vera eftir á veitingahúsinu sem veð.
Hún bað hann að reiðast ekki, því að
hún hefði svo brýna þörf fyrir þessa
peninga.
Glaðlegt andlit lierra Schröders
varð dálítið svipþungt.
„Fyrirframgreiðslu? Það er nú
nokkuð, scm við leggjum ekki í
vana okkar hérna. En engin regla
er án undantekninga. Þér skuluð fá
hana í þetta skipti, en með þvi
skilyrði að þér minnist ekki einu
orði á það við Runge. Þá mundi
hann koma lika og heimta fyrirfram
greiðslu, og ég mundi aldrei hafa
frið fyrir honum. Hérna hafið þér
pcningana! En hvað viðvikur fiðl-
unni þá verðið þér að hafa hana
lijá yður til þess að æfa yður á.
Hafið hana bara með yður lieim.
Eg treysti yður það vel.“
Eva þakkaði lionum fyrir með
tárin í augunum. Hcnni fannst sem
þungu fargi væri af sér létt. Nú
gæti hún greitt Ib Oldentoft skuld
sína. Glöð í hjarta flýtti hún sér
til pósthússins og sendi 100 frankana
til hans. Með þeiin skrifaði hún:
„Hér með sendi ég yður peningana,
sem þér lánuðuð mér, því að ég hefi
fengið nokkuð af kaupi mínu greitt
fyrirfram. Eg er glöð yfir því að
þurfa ekki að láta þetta dragast leng-
ur og sendi yður bestu þakkir minar
fyrir alla hjálpsemina.
Eva Malte.“
Síðan flýtti hún sé upp á litla her-
bergið sitt á gistihúsinu. Þar skildi
hún eftir fiðluna sína, en síðan lagði
hún enn af stað í flýti, og í þetta
skipti til þess að leita sér að herbcrgi
með húsgögnum lijá einhverri fjöl-
skyldu.
Hún fann fljótlega það, sem hún
leitaði að, litla stofu, sem hún gat
fengið leigða fyrir 40 franka á mán-
uði. Hún mundi sem sé eiga 60 franka
eftir af mánaðarkaupi sínu, þegar
húsaleigan væri borguð. Það mundi
nægja 'henni fyrir öðrum útgjöldum.
Að vísu mundi það verða naumt fyrsta
mánuðinn. Konan, sem hún fékk her-
bergið hjá vildi fá einhverja fyrir-
framgreiðslu og Eva lét hana hafa
10 franka. Frú Möller hafði hún skuld-
að 53 franka og dvölin á gistihúsinu
liafði kostað hana 5 franka. Eva reikn-
aði þannig út, að þegar hún fengi 30
franka greidda hjá herra Schröder um
næstu mánaðamót, þá ætti hún rétt
fyrir húsaleigunni, sem þá yrði 30
frankar, og 2 franka umfram til þess
að nota til allra annarra útgjalda í
mánuðinum. En það mundi líklega
nægja. Mat fcngi liún á veitingaliús-
inu.
Hún sótti dótið sitt á gistihúsið og
fór í eina góða kjólinn, sem liún átti,
svartan silkikjól. Þvi miður var liann
þó mikið notaður, og hún hafði miklar
áhyggjur út af því, að hann mundi ekki
endast, þangað til hún hefði ráð á
að kaupa sér annan. Hún yrði að
fara eins vel með hann og henni væri
unnt. Þess vegna gætti hún þess vel
að hafa púðann, sem fiðlan var látin
hvíla á, með fiðlukassanum. Að svo
búnu lagði hún af stað til veitinga-
hússins til þess að taka við liinni nýju
stöðu. Henni til mikillar ánægju, var
borinn fram ágætis miðdegisverður
fyrir hana. En leiðinlegt var að þurfa
að njóta hans ásamt herra Runge, sem
litla mannasiði kunni, þó að návist
hennar drægi úr liinum grófu siðum
hans.
Þegar þau höfðu lokið snæðingi,
gengu til til starfs síns. Herra Sch-
röder leit snöggt á Evu og virtist á-
nægður með útlit hennar. Hún hefði
vafalaust dregið að sér fóllc vegna út-
litsins eins, alveg burt séð frá því, að
hún spilaði yndislega. Frammi í eld-
liúsinu gaf herra Schröder fyrirskip-
anir um að gera vel við ungfrú Malte
í mat. Það mætti hefldur ekki gleyma
því að láta hana hafa nóg af kökum
lieim með sér á kvöldin.
„Hún verður að braggast svolítið.
Þá verður hún fallegri,“fsagði hann
við konu sina, sem brosti til sam-
þykkis.
Þannig stóð á því að Eva dafnaði
nú ákaflega vel, næstum þvi eins og
í gamla daga heima hjá stjúpforeldrum
sinum—þó ð hún stæði með fiðluna
til miðnættis hvert kvöld. Að vísu
var það ýmislegt, sem henni féll ekki
við starfið, t. d. varð liún ávallt tauga-
óstyrk í hvert skipti, sem hún sté upp
á pallinn. Það hjálpaði ekki, þó að hún
fengi jafnan mikið lófatak gestanna.
Hún hneigði sig feimnislega og yfir-
lætislaust, og það var einmitt þetta,
ásamt æsku hennar og fégurð, sem
ávann henni marga aðdáendur.
Herra Sohröder hafði fullkomna á-
stæðu til þess að vera ánægður. Eva
Malte dró stöðugt fleiri gesti til veit-
ingahússins, þó að hún kynntist þeim
okki frekar. Til allrar hamingju krafð-
ist herra Schröder þess ekki, að hún
væri mjög stimamjúk við gestina. Hon-
um var það nóg, að hún leit vel út og
lék vel á fiðluna. Sjálfur var hann
stórhrifinn af hvorutveggja.
Þrátt fyrir heldur léleg kjör gat Eva
verið ánægð með tilveruna, og það var
liún líka, þó að hún hugsaði stund-
um lengra fram í tímann, full af ó-
Ijósri þrá, sem hún sá litla möguleika
á að fá fullnægt. Hugsanir hennar
hvörfluðu til Ib Oldentofts, velgerð-
armanns hennar. Skyldi liann vera í
bænum ennþá? Hún vissi, að hann
var ekki búsettur þar. En hann mundi
áreiðanlega koma aftur, þegar brúð-
kaup hans færi fram. Þegar hugsana-
þráðurinn var kominn á þennan rek-
spöl varð henni alltaf þungt um
hjartaræturnar.
Þegar Ib Oldentoft opnaði augun
næsta morgun, sá hann sér til mikill-
ar skelfingar, að klukkan var orðin
níu. Hann ætlaði að sækja systur sína
á járnbrautarstöðina á ellefta timan-
um, svo að hann varð að hafa hrað-
ann á. *
í borðsalnum hitti hann Aage Torr-
ing, vin sinn, við morgunverð og hann
settist hjá honum. Litlu síðar kom
þjónninn með bréf til hans, sem hann
varð hissa á að fá. Það var okki við-
skiþtabréf og skriftina þekkti liann
ekki. Hann reif bréfið upp í snatri
og bað afsökunar á því. Er hann hafði
litið á undirskriftina, vissi hann hvers
kyns var. „Eva Malte“ stóð undir
bréfinu. Falleg og mótuð rithönd.
Hann las bréfið línu fyrir línu með
mikilli ákefð, og honum fannst það
miður, er hann sá, að hún mundi
liverfa úr lífi hans, þar sem hún hafði
fengið atvinnu. Hann sá nú, að það
liafði ekki verið nein ævintýramann-
eskja, sem hann hafði komist i kast
við, og það jók áhuga lians á lienni.
Hann yrði að reyna að liafa upp á
henni. Það gæti varla verið erfitt.
Ilann mundi fyrst leita upplýsinga hjá
frú Möller, þegar honum ynnist timi
til.
Aage Torring tók eftir því, hve við-
utan hann var og alvarlegur á svip-
inn.
„Vonandi hefir þú ekki fengið slæm-
ar fréttir?"
Ib hrökk við og stakk bréfinu í
brjóstvasann.
„Nei, nei. Þetta er alls ekkert, sem
skiptir máli,“ flýtti hann sér að segja.
Honum var ómögulegt að skýra frá
fundum þeirra Evu Malte að svo
komnu máli. Samt livarf hún honum
aldrei algjörlega úr huga, meðan hann
ræddi við Torring yfir morgunverð-
inum. Hann var áhyggjufullur og for-
vitinn út af því hvers konar vinnu
hún mundi liafa fengið og hvernig
lienni mundi vegna.
Eftir morgunverðinn skildi Ib við
Torring, eins og umsamið var, þar
sem hann ætlaði einn á járnbrautar-
stöðina. Aage Torring ætlaði að sigla
úti á vatninu á meðan, en siðan ætl-
uðu þeir að hittast við næstu máltíð.
Ib leit á úrið og sá, að það var dá-
lítilfl tími þangað til lestin kæmi. Það
væri rétt að nota hann til að heim-
sækja frú Möller. Rifreið hans stóð
tilbúin fyrir utan.
„Haldið þér, að þér getið fundið
aftur húsið, sem þér fóruð með stúlk-
una til i gærkvöldi?“ spurði hann
bílstjórann. „Eg vil gjarna komast að
því, hvernig henni hefir rcitt af.
„Það get ég auðveldlega, herra verk-
fræðingur. Húsið er hérna rétt hjá.“
„Ágætt. Akið mér þangað fljótt.“
Eftir nokkrar mínútur voru þeir
komnir að húsinu. Ib fór inn og stað-
næmdist fyrir framan dyrnar með
messingplötu, sem nafnið Möller var
letrað á. Frú Möller opnaði fyrir hon-
um. Hann hneigði sig og sagði:
„Get ég fengið að tala við ungfrú
Malte?“
Konan horfði undrandi á hann.
Hvaða erindi gat þessi fíni maður átt
við stúlkuna, sem hafði leigt hjá
henni?
„Nei, þér getið ekki náð tali af
henni hér. Hún er flutt.“
Ib tók eftir tortryggnislegum glampa
í augnaráði hennar.
„Það var mjög leitt,“ sagði liann.
„Hún hefir sótt um stöðu á skrifstofu
minni (,tilgangurinn helgar meðalið*,
hugsaði liann með sér). Getið þér sagt
mér, hvar liana er að finna?“
Þar sem frú Möller vissi, að ungfrú
Malte hafði sótt um hvert starfið eftir
annað, lét hún af tortryggni sinni.
Hún varð vingjarnlegri og sagði: „Mér
þykir það sannarlega leitt, að þér
skulið koma of seint. Eg veit aðeins,
að hún kom í gærkvöldi og sótti dótið
sitt. Hún ætlaði að leita sér að öðru
herbergi, þar sem búið var að leigja
herbergið hérna ’öðrum. Mig grunar
líka, að hún hafi fengið atvinnutil-
boð í gær, þvi að það beið hennar
bréf hérna. Hún er einstæðingur og
fær ekki bréf frá neinum ættingjum
eða vinum. Annars las liún ekki bréfið
hérna í gærkvöldi. Hún virtist hafa
öðrum hnöppum að hneppa.“
„Þér vitið kannske ekki, hver sendi
bréfið? Var ekkert nafn á umslaginu,
sem gaf það til kynna?“
„Jú, það var það. Eg las það, en nú
er ég búin að gleyma því. Hvað var
það annars? Nei, mér er ómögulegt að
muna það. Eg hefi ekki gott minni.“