Fálkinn - 13.07.1951, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 15
JANET
TAMAN
Afarspennandi ástarsaga, viðburöarík oc iularfull.
ir hefðu tekið sig saman um að koma
lienni þangað sem fyrst aftur. Fyrst Jason,
síðan þessi viðurstyggilegi Henderson og
nú loks þessi fasteignamiðlari. En hvað
vildi hún sjálf í raun ag veru. Vildi hún
fara strax heim til Englands aftur?
—Fram til þessa hafði hún í raun og
veru viljað það? En nú varð hún fráhverf
því allt í einu. Henni stóð alveg á sama
þótt Jason væri þarna til þess að ýfa
upp harma hennar. Hvers vegna skyldi
hún láta reka sig heim frá þessari fögru
eyju með vélhrögðum og samblæstri?
Hvers vegna gæti hún ekki komið þeirri
hugmynd sinni í framkvæmd að fara til
Taman House sjálf og líta á eignina?
Ilann var staðinn upp. — Ef þér vilj-
ið afsaka mig, þá ætla ég að fara heim
og liringja undir eins. Ef til vill heppnast
mér að koma þessu í lag. Það yrðu góð-
ar lyktir fyrir báða aðila meira að
segja. Þetta tekur kannske dálítinn tíma,
því að samband fæst aldrei fyrr en eftir
nokkra bið. En þér setjið yður vonandi
ekki á móti þessu af þeir orsökum.
„Hamra skal járnið meðan heitt er“, það
eru orð að sönnu hér sem endranær. Og
hann var á halc og burt eftir andartak.
JANET sat dálitla stund kyrr og liélt á-
fram að drekka sítrónusafann og hlusta
á Calypso-hljómsveitina, en hún hlustaði þó
varla nema með öðru eyranu. Hún varð
gripinn þeirri tilfinningu, að hún væri
ekki lengur sjálfráð gerða sinna. Ýmsir
ókunnugir menn blönduðu sér í lif henn-
ar og fyrirætlanir og reyndu að hafa
áhrif á gerðir hennar á alla lund. Hún
reyndi að hrista þessar hugleiðingar af
sér. Hún skyldi ekki láta aðra stjórna
gerðum sínum, og það bláókunnuga menn.
Janet sá nú afgreiðslumanninn á gisti-
húsinu allt í cinu axla sig fram milli
borðanna.
Hún kallaði til hans, því að hún vildi
þakka honuin fyrir, hve fljótt liann liefði
afgreitt bón liennar með að biðja forstjóra
gistihússins um að setja hana í samband
við fasteignasala.
IJann nam staðar og horfði á liana með
undrunarsvip, en þó dálítið skömmustu-
legur. — Já, já, ungfrú Wood, eg man
þelta núna. En satt að segja þá liefi ég
ekki haft tíma til þess í dag. En ég skal
gera það strax á morgun.
Janet horfði á liann forviða. — Hafið
þér þá kannske ekki sent neinn fasteigna-
sala til min? Iiann sagði þó, að þér liefð-
uð gert það.
— Þetta hlýtur að vera einliver mis-
skilningur, ungfrú Wood. Hann strauk
hendinni um hár sér. ■— Viljið þér afsaka
mig, ungfrú Wood? Eg er að leita að Sir
John Falkland. Eg liefi mikilvæg skila-
boð til hans.
Ilún hafði ekki náð sér til fulls eftir
þetta óvænta áfall, þegar Freddie Clin-
ton settist allt í einu við borðið hjá henni.
— Halló! Eg vona að ég hafi ekki
látið yður biða? Það var ýmislegt frétt-
næmt, sem lá fyrir mér á skrifstofunni,
sem ég þurfti að koma inn í dálkinn
minn, áður en ég fór. En meðal annarra
orða, vissuð þér, að Sir Jolin Harcourt
Graliam var hér?
— Já, vitanlega. Við vorum samskipa
hingað. Mér fellur mjög vel við hann.
— Það er sagt að peningar fylgi alls
staðar í kjölfar hans. Það er líka altalað,
að liann ætli að leggja fé í eitthvert ferða-
mannafyrirtæki hérna. En livar? Um það
spyrja allii.
— Ilann minntist á Salt Harbour, rétt
þar iijá, sem eign mín er. Hún iðraðist
þess strax, að hún skyldi hafa sagt þetta,
En hún minntist þess þó ekki, að Sir
John hefði beðið neitt yrir þfetta. Þetta
gat ekki verið neitt leyndarmál.
Freddie blístraði lágt. — Þér segið ekki?
Þetta eru svei mér fréttir!
— En þér farið þó ekki að setja það
á prent. Það er ekki víst að Sir Þohn
kæri sig um, að þetta vitnist.
Hann hló dálítið kynduglega. — Nei,
ég skal svo sannarlega ekki láta prenta
það'. Annars ætti þetta eftir öllum sólar-
merkjum að dæma að gera Taman Great
Ilouse mildu meira virði fyrir yður, það
er að segja, ef þér komið austurríska
lækninum út.
Hún sagði honum um fasteignasalann,
sem hefði talið möguleika á því, að dr.
Kurtz vildi kaupa það. Þegar liún nefndi
nafn'ið á fasleignasalanum, varð blaða-
mðurinn dálítið einkennilegur á svip-
inn.
— Hankin? Hankin? Hans hefi ég al-
drei heyrt getið.
— Eg hélt, að þér hefðuð sagst þekkja
alla í Kingston, sagði hún storkandi.
'— Já, það er salt, og samt v.eit ég ekki,
liver Hankin er.
— Þér vissuð heldur ekki, hver Jeber-
son, lögfræðingur minn var, sagði liún.
Hann horfði á hana með undarlega
íhugandi augnaráði.
— Hafið þér kannske fundið einhverja
lausn á því?
— Já, ég hefi komist að því, að liann
hefir farið eitthvað burt. Og Hankin —
jæja, Jiarna kemur hann annars.
Hankin var kominn á móts við barinn
og tók stefnuna að borðinu, þar sem Jan-
et sat. En allt í einu sneri hann snögg-
lega við, eins og liann hefði gleymt ein-
liverju, og gekk út úr salnum.
Freddie hafði snúið sér við. —- Hvar
cr hann?
— Hann sneri við. Hann hefir vafa-
laust gleymt einhverju. Hann hlýtur að
koma aftur.
Freddie þagði við uns liann sagði: —
Ilafið þér ennþá í liyggju að selja eign
yðar?
— Já, ég liefi liugsað mér að fara þang-
að sjálf og tala við austurríska lækninn.
— Það verður erfitt fyrir yður að ná
fundum lians. Hann liefir sérstakan mann
til að annast allt slíkt fyrir sig. Lawton
heitir hann. Hann er eins konar ráða-
maður þar — eða réttara sagt útkastari.
— Hann er þreklegur maður liðlega
fimmtugur.
— Hankin talaði um hann ........
— Hann er dularfullur maður, því að
enginn veit neitt um liann. Og það fær
enginn neitt að vita um liann. Eg liefi
nú þótst liafa mín eigin góðu ráð til þess
að fá lólk til að tala, en þau brugðust
algjörlega gagnvart honum. Hann er þög-
ull sem gröfin. Eg hefi aldrei átt við
nokkurn verri. Það er liægt að eyða á
hann heilli whiskyflösku eina kvöldstund
án þess að hafa nokkurn skapaðan hlut
upp úr honum. Eg hefi gert það, en þó
veit ég ekkert um liann, og þar sem
ég veit ekkert um liann, þá vita aðrir
lieldur ekkert. Á það getið þér reitt yður.
En ég hefi mínar hugmyndir. Eg gæti
einna best trúað því, að hann væri upp-
gjafa skipstjóri eða eitthvað þess háttar.
Hann hefir þetta ruggandi göngulag, eins
og allir sjómenn. Hann virðist vera einn
af þessum mönnum, sem er gott að liafa
mcð sér, en liættulegt að liafa á móti sér.
— 'JÞetta er ekki í fyrsta skiptið í dag,
sem ég heyri orðið hættulegt eða að
menn séu hættulegir. Það virðist vera
uppáhaldslýsingarorð allra liérna. Einn
sagði mér meðal annars, að þér væruð
hættulegur.
Freddie hrosti. — Einmitt það. Það er
líklega vegna þess, að nú á dögum er
máttur pennans meiri en sverðsins. Atóm-
sprengjan hverfur jafnvel í skugga penn-
ans. Svo varð liann allt í einu alvarlegur.
Þér megið ekki ganga frain hjá þeirri
staðreynd, kæra ungfrú Wood, að liérna
á þessari sakleysislegu eyju er margt
hættulegt. Og það er miklu hættulegra
þess vegna, að hérna eiga menn sér ekki