Fálkinn - 13.07.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
von á ofbeldi og ruddaskap. En hætturn-
ar eru til. Hitabeltið er klakstöð lasta og
spillingar. Loftslagið spillir siðgæðishug-
myndum manna og eitrar ástríður þeirra.
Já, það eru einkum ástríðurnar, sem
magnast. Hann liælti skyndilega við þetta
umræðuefni og sneri yfir í annað. —
Eigum við ekki að fá okkur að borða og
fara svo í í Glass Bucket á eftir? Það er
negrasýning þar í kvöld.
Hún svipaðist um. — Skyldi Hankin
ekki ætla að koma aftur?
Aftur tók hún eftir liinu undarlega
hrosi á vörum hans. — Eg held að liann
komi tæplega aftur. Mér segir svo hugur
um, að liann hafi scð mig hjá yður og
ekki viljað koma.
— Hvers vegna?
— Máttur pennans, og sú staðreynd, að
ég þekki í raun og veru alla liérna, sagði
hann.
9. KAFLI.
ÞAÐ VAR margt fólk í The Glass Bucket,
einum hinna mörgu skemmtilegu nætur-
klúbha í Kingston, þetta kvöld. Janet og
Freddie höfðu neytt kvöldverðar í næði,
og um 11-leytið voru þau komin niður í
The Glass Bucket og sátu þar við eitt hinna
litlu horða og horfðu upp á dansgólfið fyr-
ir ofan, sem var lika eins konar sýningar-
svið fyrir dansendur.
Það var aðeins þak yfir dansgólfinu og
hljómsveitarpallinum, en þar sem fólkið
sat við borðin gat það liorft upp í stjörnu-
liimininp. Ef það kærði sig um, gat það
gengið upp tröppuna, sem lá upp á dans-
gólfið og fengið sér snúning. En þá varð
það að vera við því búið, að ótal augu
fylgdust með þeim, því að þau voru kom-
in upp á sýningarsvið.
— Það er negrasýning í kvöld, sagði
Freddie. — Þá fyllist allt hér á svipstundu.
Það er ekki orðið áliðið ennþá, svo að
það líður nokkur stund, þangað til þeir
koma.
— Það verður gaman, sagði Janet. En í
rauninni hafði hún liugann við allt annað:
Mundu Jason og ljóshærða stúlkan koma
þangað lilca?
— Svo að þér eruð í alvöru að hugsa um
að tfara til Taman Great House? spurði
Freddie í hléinu.
— Er nokkurt gistihús í Salt Harbour,
þar sem ég get húið?
— Já, eitt. The Tropical. Það er að vísu
ekki gott gistihús, því að Salt Harhour er
ekki komin í hrennipunktinn ennþá.
— Það er nógu gott handa mér.
— Hver veit nema við liittumst þar,
sagði hann og hallaði sér aftur á hak.
— Ætlið þér þangað líka?
— Já, fyrst þér farið, þá hlýt ég að fara
þangað líka. Finnst yður þetta óeðlilegt
svar?
Hún hefði mjög gjarna viljað trúa því,
að svarið væri eðlilegt, a ðþessi ungi og
laglegi blaðamaður væri svo hrifinn af
henni, að hann væri fús til þess að elta
hana til Salt Harhour. En liún gat ekki
trúað því. Það hlaut að vera einhver veiga-
meiri orsök til þess, að hann tækist slíka
ferð á hendur. Sú liugsun hvíldi óþægi-
lega á lienni, að athugasemd liennar varð-
andi Sir John og Salt • Harbour ætti ekki
svo lítinn ])átt i þessari fyrirætlun Freddies.
Það var vafalaust tilviljun, en í sömu
svifum sá hún Sir John, frú Heathson og
Sonju koma inn úr dyrununp Sonja var í
nýjum kvöldkjól með livítu piqué, sá Janet
strax. Hún leit mjög vel út og fötin klæddu
hana vel, enda fer ljóshærðu kvenfólki
livítt mjög vel, þótt flestir haldi hið gagn-
stæða að óreyndu. Hún virtist mjög glöð í
bragði, en þegar liún kom auga á liana —
kom auga á Janet —, þá var eins og allt
líf og allur litur hyrfi úr ásjónu hennar.
Janet minntist ónotalega athurðanna um
borð, þegar Sonja hafði látið ýmsar sneið-
ar falla í liennar garð og verið hin önug-
asta. Hvað gat legið á bak við þetta?
En eftir augnahlik var Sonja liorfin úr
liuga liennar. Það var í raun og veru hræði-
legt, að hugur hennar skyldi vera svona
bundinn hjá Jason, að hún gat ekki liugs-
að neitt til hlítar vegna þess. Þegar liún
hafði komið auga á Jason og ljósliærðu
stúlkuna í hinum enda skálans, þá gat
hún ekki hugsað um annað eða horft á
annað.
— Vitið þér, liver Ijóshærða stúlkan,
sem þarna situr, er? Hún gat ekki á sér
setið með að spyrja.
— Hvort ég veit? svaraði hann. — Eruð
þér að skopast að mér, spurði hann rudda-
legp.
— Nei —--------nei, ég spurði hara af því,
að mér finnst hún óvenjulega fallegur
kvenmaður. Hún fann að hún stamaði á
orðunum, þar sem svar hans hafði verið
svo undarlegt.
— Þér verðið að fyrirgefa mér. Þetta
liitti viðkvæman stað. Við —Heather Wy-
man og ég ■— vorum nefnilega trúlofuð
eða svo gott sem.
— Ó, það þykir mér mjög leitt. er það
húið að vera núna?
— Hún sleit því. Eg veit ekki hvers
vegna. Okkur virtist lynda ágætlega. Ef til
vill hefir það allt saman verið úr föður
hennar. Honum hefir. ekki fundist að ég
væri nógu ríkur. Samt veður hann í pen-
ingum sjálfur.
— Svo að hún er rík, sagði Janet.
— Rík? Já, það skyldu menn ætla. Að
minnsta kosti er faðir hennar það. Hann á
helminginn af plantekrunum hérna á
eynni. Og það vill einmitt svo vel til að
hann á næstu planterkru við eign yðar
í Salt Harbour. The Blue River Estate.
Henni fylgir yndislegt hús uppi á hæð.
— En hvaða máli skiptu peningar þá,
þegar hún virðist eiga nóg af öllu?
— Föður hennar finnst það ef til vill
skipta máli, sagði hann biturt. Hann byrj-
aði sjálfur se hóklialdari, giftist ríkri ekkju
og keypti flestar landeignir sínar fyrir
hreinustu smámuni. Það var hægt fyrir
tuttugu árum. Samuel Wyman er eins kon-
er ókrýndur konungur hér á fjármálasvið-
inu. En gaman væri að vita, livers vegna
þessi maður er með lienni?
Janét hrosti út í annað munnvikið. —
Eg þekki að vísu ekki alla hérna á eynni,
en ég veit, hver þessi maður er. Hann heit-
ir Jason Brown, Jason Winther Brown.
Freddie hnyklaði hrýnnar. — Það er eins
og nafnið kippi í bjöllustreng í hausnum
á mér, en mér er ómöguegt að munal hvers
vegna, þó að ætti að hengja mig.
— Hver er hann? Iivað gerir hann? Hvað
er liann að gera hingað?
— Hann varpaði öllum spurningunum
fram í einu og heið síðan eftir svari. Janet
svaraði eftir dálitla þögn.
— I hreinskilni sagt þá veit ég það ekki.
Eg veit ekki hver hann er — hurtséð frá
nafninu —, hvað hann gerir eða hvert
erindi hans liingað er.
— Svo að þér þekkið hann þá eklci?
— Nei, ég verð að játa það, sagði hún.
Og hún hekkti hann heldur ekki neitt. Hún
hafði komist að þeirci niðurstöðu, að það
sé hægt að elska mann án þess að þekkja
hann hætishót.
— Haldið þér að hann sé hara ferða-
maður, sem er kominn hingað til þess að
sleikja sólskinið í vikutima eða svo?
-— Getur verið. En svo minntist liún þess
að hann hefði verið á einhverju næturbrölti
um horð, hegar liann kom inn í klefann til
liennar. Hann liafði heldur ekki farið í
land i Bermudaeyjum. Hann hafði sagst
hafa störfum að sinna.
— Þér virðist vera í vafa. Hefir liann
minnst á nokkurt starf við yður?
— Nei, ég veit, að Sir John hefir gert
honum tilboð um atvinnu.
— I samhandi við fyrirætlanir hans hinu
megin á eynni?
— Já.
— Hann fer þá til Salt Harbour lika.
Hann leit ennþá einu sinni yfir að horðinu,
þar sem Ileather og Jason sátu og hrukk-
aði ennið dálítið. Þau virðast vera góðir
vinir. Hann býr kannske hjá Wymans-
fólkinu. Þau eiga yndislegt liús eins og ég
liefi áður sagt yður. Það mun áreiðanlega
fara vel um hann þar.
— Já, vafalaust.
Sýningin var byrjuð. Ljósin liöfðu verið
dejrfð og kyrrð var komin á gestahópinn.
Hljómsveitin fór að leika, en viðfangsefn-
in og hljóðfærin voru af annarri gerð en
áður. Það voru liljóðfæri hinna frumstæð-
ustu eyjaskeggja, Tom-tom-trumba, sem
var barin með þurrkuðum hrossleggjum,
fiautur, pípur og annað slíkt. Og svo komu
dansarnir. Dökkir likamarnir gljáðu og
liprar holsveigjurnar og léttur fótahurður-
inn bar vott um gífurlega leikni og fimi.
Sýningin átti að tákna þrælavinnu á plant-
ekru Þrælaeigandinn vr þ.arna og pskaði
þá áfram undir einrænu hljóðfalli kórsins
á hak við. Þetta var fráhrotið og frum-
stætt í eðli sinu, en eigi að siður var sýn-
ingin stórkosteg •— ekki fyrst og fremst
fyrir augað heldur fyrir hina sálrænu hlið.
Hún var áhrifamikil. Það var ekki svo mik-
ið, sem sást á sviðinu, en í hugum áliorf-
endanna opnuðust hlið þrælabúgarðanna
með ógnum sínum. I hugarheimum þeirra
hirtist sveitaþorp liinna innfæddu, dauf-
lýst af tunglskininu og skuggsælt vegna
pálmatrjánna. Þar dönsuðu þrælarnir, uns
þeir sigu niður máttvana af þreytu. Janet
fann lil undarlegrar löngunar til að hlæja.
Það var eins konar sjálfsvörn, því að ann-
ars hefði hún orðið hrædd. Tilfinningarn-
ar, sem slikur dans vekur meðal fólks eru
hlátt áfram óhugnanlegar. Það var eins og
öll siðmenning væri víðs fjarri — eins og
hún hefði aldrei verið lil nema á yfirhorð-
inu. Fólluð þarna hélt vafalaust, að það
væri siðmenntað, en það þurfti ekki nema
V