Fálkinn - 13.07.1951, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Konungborið fólk giftist. — Nýlega gengu í heilagt hjónaband
i Saint-Pierre de Chaillon kirkjunni i París þau Michael prins
af Bourbon-Parma, bróðir Anne, konu Michaels fgrrum Rúm-
tnakonungs, og Yolande de. Broglie prinsessa. Fjöldi konun-
hor.ins fólks var viðstatt, enda er margt slíkt flóttafók í Frakk-
landi. — Hér sjást brúðhjónin koma úr kirkju eftir vígsluna.
VITI» ÞÉR . . .?
aö laxinn leitar alltaf þngaö sem
honum er hrygnt?
Þetta er alkunna um allar laxár
og á því byggist klakið. í Japan hafa
menn gert stórar klakþrær og þegar
laxinn leitar í þær aftur eftir göng-
urnar um sjóinn, má lieita að hægt
sé að ausa lionum upp með hönd-
unum. í bæði Bandaríkjunum og
Iíanada er verið að gera tilraunir
með svona klakþrær til þess að
auka laxveiðina, enda veitir ekki af
til þess áð vinna á móti laxveiðun-
um í sjónum, sem hindra að laxinn
komist upp í ósalt vatn til að
lirygna.
aö fuglar hætta fljótt að óttast gömlu
hrœðurnar?
Þess vegna hefir ensk flugelda-
gerð búið til nýja tegund af hræð-
um, sem eyrað en ekki augað verð-
ur fyrir áhrifum frá. Álialdið, sem
er sjálfvikt i 9 tíma í einu, gefur
frá sér skarpan hvell 45. hverja
mínútu, og um leið fara armar úr
málmi að skellast saman og gera
mikinn hávaða, svo að allir fuglar
lé'ggja á flótta. — Hér á myndinni
sjást þessir „hrossabrestar“ fugla-
ríkisins.
BÖÐULL EINTN DAG.
Frh. af bls. 9.
Marquita, yngsta dóttirin, lá
á hnjánum og faðmaði móður sína
grönnum örmum, hún grét í sí-
fellu, og nú fór Manuel litli að
setja ofan í við hana. 1 sama bili
kom hallarpresturinn og f jölskyld-
an flykktist kringum hann og fór
með hann til Juanitos.
Victor gat varla afborið að
horfa á þetta lengur og benti
Clöru og flýtti sér svo inn til
hershöfðingjans, til þess að gera
nýja tilraun til þess að hafa áhrif
á hann. Hershöfðinginn sat yfir
borðum. Hann var í góðu skapi
og drakk með foringjum sínum,
sem voru farnir að verða góðglað-
ir.
Klukkutíma siðar voru hundrað
helstu borgararnir í Menda leidd-
ir upp í höllina, samkvæmt skipun
hershöfðingjans. Þeir áttu að vera
vitni að aftöku Leganes-f jölskyld-
unnar. Hermennirnir mynduðu
röð til að hafa gát á Spánverjun-
um og létu þá standa undir gálg-
unum, þar sem lík greifaþjónanna
hengu. Það lá við að borgararn-
ir rækju höfuðin í líkin. Höggpall-
urinn stóð um þrjátíu skref frá
og það blikaði á sverðið. Böðull-
inn stóð viðbúinn, ef svo færi að
Juanito neitaði. Og brátt heyrð-
ist í þögninni fótatak margra
manna, taktviss ganga hermann-
anna og glamur í byssum. Þessi
hljóð blönduðust hávaðanum frá
veislu foringjanna, alveg eins og
danslögin höfðu kvöldið áður yfir-
gnæft viðbúnaðinn til uppreisnar-
innar. Nú varð öllum litið til hall-
arinnar og fjölskyldan sást koma.
Yfir andlitunum hvíldi óbifandi
ró. Aðeins einn — sá sem átti að
lifa — var náfölur og titrandi og
presturinn studdi hann og reyndi
að hugga hann. Böðullinn þóttist
skilja, eins og allir aðrir, að Juan-
ito hefði látið undan og ætlaði að
annast verkið. Gamli greifinn,
kona hans, Clara, Marquita og
bræðurnir tveir féllu á hné nokk-
ur skref frá aftökupallinum. Ju-
anito fór með prestinum þangað.
Þegar hann kom að höggstokkn-
um tók böðullinn í handlegginn á
honum og vék honum til hliðar
til að gefa honum ieiðbeiningar.
Skriftafaðírinn lét hina dauða-
dæmdu snúa sér undan til þess
að þurfa ekki að horfa á aftök-
urnar. En þau voru öll ekta Spán-
verjar og létu ekki bilbug á sér
finna.
Clara flýtti sér til böðuls síns.
— Juanito, vorkenndu mér að
ég er svo huglaus, og byrjaðu á
mér.
1 sama bili heyrðist fótatak og
Victor kom. Clara hafði þegar
lagst á hné við höggstokkinn og
nakinn, hvítur hálsinn beið eftir
böðulssverðinu. Victor Marchand
fölnaði, en herti upp hugann og
fór til hennar.
— Her9höfðinginn vill gefa þér
líf ef þú giftist mér, sagði hann
hljóðlega.
Spánarmærinn horfði á hann
með stolti og fyrirlitningu.
— Svona, Juanito, sagði hún
með djúpri rödd.
Höfuð hennar valt fyrir fætur
Victors. Greifafrúin gat ekki stillt
sig er hún heyrði hljóðið, það fór
krampakippur um hana — það
var eíni sársaukavotturinn.
— Ligg ég rétt svona, kæri
bróðir? sagði Manuel litli.
— Þú grætur, Marquita, sagði
Juanito við systur sína þegar að
henni kom.
— Já, víst geri ég það. Eg er
að hugsa um þig, elsku Juanito.
Hvað þú syrgir okkur mikið, þeg-
ar við erum farin.
Svo kom markgreifinn, tíguleg-
ur og háreistur. Hann horfði á
blóð barna sinna, sneri sér að
þöglum áhorfendunum, rétti
höndina til Juanito og sagði með
sterkri rödd:
— Spánverjar, ég gef syni mín-
um föðurblessunina. Og þú, mark-
greifi, högg þú ódeigur, því að
þú ert án sakar.
En þegar Juanito sá greifafrúna
nálgast, hrópaði hann:
— Þetta er móðir mín!
Útikjóllinn — Nú er tími til að
sgna sig í útikjólnum. Hér er
beigelitur kjóll með fallegu
sniði. Kjóllinn er sléttur með
vösum á mjöðmum. Skgrtu-
bhissa með % ermum og breið-
um líningum. Silkiklút er bund-
ið sem slifsi um hálsinn og
stungið undir beltið og niður í
vasann. Svart belti, hattur og
hanskar.
Og nú heyrðist skelfingaróp frá
áhorfendunum. Veisluglaumurinn
og hláturssköll foringjanna þögn-
uðu. En greifafrúin skildi að nú
var þróttur Juanitos þrotinn. Hún
sveiflaði sér yfir brjóstvarnar-
garðinn og hrapaði til bana í
klettunum. Nú heyrðist aðdáun-
aróp, en Juanito féll i ómegin.
— Hershöfðingi, sagði einn
svinkaði foringinn. — Marchand
var einmitt núna að segja mér
svolítið af aftökunni. Eg þori að
veðja um, að þetta hefir farið
fram eins og áskilið var ........
— Herrar mínir, svaraði hers-
höfðinginn, eftir einn mánuð
verða fimm hundruð franskar
fjölskyldur yfirbugaðar af sorg og
flóandi í tárum. Gleymið þið að
við erum á Spáni? Viljið þið láta
eftir dauð beinin í ykkur hérna?
Eftir þessi orð var ekki einn
einasti maður í hópnum, sem vildi
drekka úr glasinu sínu.
Þrátt fyrir þá virðinu, sem
markgreifinn de Leganes nýtur,
og þrátt fyrir heiðurstitilinn el
Verdugo (böðullinn), örmagnast
hann af sorg, lifir í einveru og
sést sjaldan. Beygður maður undir
byrði síns aðdáunarverða illvirkis,
virðist hann bíða þess óþolinmóð-
ur að honum fæðist sonur, svo að
hann öðlist rétt til að sameinast
skuggum þeim, sem fylgja honum
hvar sem hann fer.