Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Hér sjást bresk börn vera að koma úr skóla einum nálægt Ismaila við Suesskurðinn í fylgd með
enskum hermönnum. Hervörður er við skólann allan daginn til öryggis börnunum og kennurum.
Um leið og kosningunum í Englandi lauk gerði Attlee ráðstafanir til pess að flytja úr forsætis-
ráðherrabústaðnum Downing Street 10. Hér sjást flutningamennirnir að verki. Næstu daga mun
Churchill taka sig til og flytja inn. En hann hefir átt parna heima áður, eins og kunnugt er. —
in var að hefjast, og Eva komst þar
í ineiri glaum og gleði en nokkru
sinni fyrr ó ævinni. Faðir liennar
hitti þar lika margt gamalla kunn-
ingja. Vöktu þau hvarvetna hina
mestu athygli, og ekki leið á löngu,
uns Eva var umkringd af stórum
hóp aðdáenda. En engum tókst að
ná varanlegri hylli hennar. Faðir
hennar fór þá að veita þvi athygli,
að hún var farin að liugsa meira og
meira um þennan mann, sem hafði
unnið hug Iiennar og hjarta í Sviss.
Þau töluðu aldrei um hann, en end-
urminningarnar um hann höfðu allt-
af vakað i meðvitund hcnnar. Hún
gat ekki gleymt honum, þótt hún
gerði ráð fyrir, að liann væri gift-
ur fyrir löngu.
Meðan glaumurinn og gleðin á
ferðalaginu stóð sem liæst, skaut
upp í liuga hennar sterkri þrá eftir
kyrrlátu heimili. Hún fann það, að
lieiinsmanneskja gæti hún aldrei
orðið, og hlakkaði til þess tima, ,er
hún og faðir hennar mundu eign-
ast heimili, þar sem þau gætu búið
saman í friði og ró. Sjálfur var
Henrik Malte fyrir löngu orðinn
þreyttur á ferðalögum. Hann liafði
aðeins óskað þess, að dóttir sín
fengi að sjá með eigin augum ýmsa
af merkustu stöðum álfunnar, þar
sem lnin hefði ekki haft tækifæri
til þess að ferðast neitt fyrr.
Þau fóru aftur til Sviss frá Ri-
viera-ströndinni, en sneiddu hjá
stórborgunum. í nokkrar vikur
dvöldust þau i matsöluhúsi i Ilá-
ölpunum, þar sem þau nutu fjalla-
loftsins og hins stórkostlega um-
hvcrfis. Þau gerðust ekki fifldjarf-
ir fjallgöngumenn, cn þau fóru samt
í margar gönguferðir um nágrennið.
Þegar hausta tók, skrifaði Henrik
Malte til æskuvinar síns, Gunnars
Brobcrg og tjáði honum, að Iiann
hefði í hyggju að fara til fæðingar-
bæjar síns í byrjun október og dvelj-
ast þar um hrið, svo að það væri
við búið, að hann gerði alvöru úr
því loforði sínu að heimsækja hann.
„Eg verð að sýna þér dóttur mína,
kæri Gunnar,“ skrifaði hann. „Eg
er mjög hrcykinn fe.ðir og mér
finnst lífið unaðslegt. Eins og þú
munt hafa séð af kortum þeim,
sem við liöfum sent þér öðru liverju,
þá höfum við skoðað okkur dálítið
um í Evrópu, en erum nú orðin
jireytt á ferðalögum. Við höfum
hugsað okkur að dveljast í höfuð-
borginni um lengri eða skemmri
tíma, það er að segja, þangað til
við höfum ákveðið, hvar við ætl-
um að setjast að fyrir fullt og allt.
Eiginlega var það ætlun min að
halda hljómleika i Hljómleikahöll-
inni, en það er nú svo, að ég hefi
alveg glatað lönguninni til þess.
Sennilega er það af því, að ég læt
mér nægja að iðka tónlistina heima
Iijá mér. Þar sem dóttir mín leikur
einnig á fiðlu, og það svo vel, að
mér er unun að þvi að hlusta á
hana, þá getum við skipst á að
vera flytjendur og hlustendur."
Er liann hafði lokið við að skrifa
þetta bréf, leitaði liann Evu uppi,
en hún sat úti á stétt. Hún var djúpt
niðursokkin í hugsanir sinar og
starði fjarrænu augnaráði upp til
snjóglitrandi fjalltoppanna. Hann
settist við hlið hennar.
„Eg var rétt i þessu að skrifa bréf
til Brobergs vinar míns, og þar til-
kynnti ég honum, að við mundum
koma til höfuðborgarinnar í byrj-
un október.“
Hún rétti úr sér og brosti til hans.
„Það eru þrjár vikur þangað til
pabbi.“
„Já. Eg held að við ættum að
vera liérna viku cnnþá, en halda
siðan norður til Múnchen yfir Bod-
en-vatnið. Þar þarf ég að sýna þér
ýmislegt, en svo hugsa ég, að þú
hafir fengið nég af ferðalögum í
bráð.
Hún lagði liönd sina á liönd lians.
„Mér finnst ég hafa séð allan
heiminn!“
„Það er nú aðeins lítill hluti
heimsins, sem þú hefir séð. En í
Evrópu hefir þú séð ýmsa fcgurstu
bleltina, og þegar við höfum lokið
ferðalaginu, hefir þú úr nógu að
velja, þegar þú kýst þér endanlegan
dvalarstað.
„Já, en elsku pabhi, ekki fer ég
að ráða þvi, hvar við sctjumst að.
Það vcrður þú að gera.“
„Já, en ég vil gjarnan heyra á-
lit þitt. En áður en við tökum
nokkra ákvörðun, langar mig til þess
að vita, hvort þú liefir nokkra löng-
un til þess að fara i ferðalag með
mér til Argentínu. Eg held varla,
að þú getir hugsað þér að setjast
þar að. Allar aðstæður eru aðrar cn
þær, sem liú hefir vanist, og mér
er sjálfum þannig farið að ég
lield, að ýmsir staðir hérna i gamla
heiminum væru ákjósanlegri aðset-
ursstaður fyrir okkur. Búgarðurinn
minn i Argentinu er að visu dásam-
lega fallegur, en það er aðeins fyrir
fólk, sem vill lifa algerlega út af
fyrir sig, að búa þar.
— Nýi sjúklingurinn á C-ganginum
er ljómandi laglegur, sagði hjúkrun-
arkonan við yfirlijúkrunarkonuna.
— Já, það segið þér satt, svarar yfir-
hjúkrunarkonan. — En þér megið ó-
mögulega þvo honum í framan. Það
eru fjórar hjúkrunarkonur búnar að
gera það i morgun.