Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
— Já, það getui’ vel verið. En allt er
breytilegt í þéssiim heimi. Þannig er það
líka með matarlystina. Eg er ekki nærri
því eins svangur núna og cg var niðri
á baðströndinni áðan. Það væri bara
hressandi að fá ofurlítinn kaffisopa. Nú
það gerði svo sem ekki neitt til, þó að
brauðsneið með smjöri fylgdi.
— Mér þykir þetta afarleitl, en dr. Kurtz
vill alls ekki, að cg bjóði gestum beim.
Það gætti örvæntingar í röddinni. Ef þetta
átti að vera glens og gaman bjá bonum,
þá fannst benni liann ganga helst lil langt
í þeim efnum.
-— Það er leiðinlegt, að liinn ágæti lækn-
ir skuli ekki vera gestrisinn. En liann fer
þó varla að fleygja mér á dyr, trúi ég. Auk
þess befi ég líka alveg nýlega komist að
raun um, að eg er sneggri en ég gerði ráð
fyrir, ef á þarf að lialda. Eigum við ekki
að fara inn?
Hún borfði á bann og sá, að bann brosti
ennþá, en samt var hann ákveðinn á svip-
inn og röddin gaf lil kvnna, að lionum væri
alvara.
— Eins og ég befi margsagt, þá þykir
mér þelta fjarskalega leiðinlegt, en ----en
ég get ekki boðið yður inn. Röddin bafði
nú næstum þvi alveg brugðist henni, og
bún fann að bún titraði öll. Það blutu
að vera taugarnar, sem þoldu ekki þessi
eilifu vandræði og launung. Og henni óaði
bókstaflega við þeirri hugsun að fara með
Freddie inn í Taman Great Ilouse á fund
dr. Kurtz.
--— Verið þér ekki bræddar, Janet. Það
er algjör óþarfi. Komið þér inn! Eg er
ekkerl smeykur um, að ég fari ekki með
sigur af hólmi í viðskiptum mínuin við
lækninn. Rödd lians var undarlega blíð
ér bann sagði þetta. Hann tók undir band-
legg lienni og leiddi liana. Við förum bæði
inn og borðum morgunverð saman.
— Yður er það ljóst, að mér er það
móti skapi að þér koiiiið með mér? sagði
hún, er þau voru aftur lögð af stað i átt-
ina til hússins.
Ilann bló gáskalausum Iilátri. — Já,
mér er það fullkomlega ljóst. Mér er ljóst,
að þér megið ekki bjóða mér inn. Það eru
l'yrirskipanir, sem. þér liafið fengið. En ég
befi líka fyrirskipanir til að fara eftir.
— Frá hverjum fáið þér fyrirskipanir?
spurði Janet livatlega.
Aftur bló bann þessum undarlega blátri.
Síðan sagði bann: — Þér vitið að ég er
blaðamaður, og venjulega fæ ég mínar
fyrirskipanir l'rá ritstjóranum.
— Eruð þér að gefa í skyn, að þér ætlið
að skrifa grein um sjúkrahúsið liérna?
spurði Janet snöggt, og Freddie komst eklci
bjá þvi að lieyra kvíðann í rödd liennar.
FELUMYND
Lærlingur skósmiðsins segir: „Nú er meistarinn
ekki i bœnnm og konan hans er að gera innkaup,
svo J>að er best að ég noti tækifærið og fái mér
pglsii og bi'auð— •— En konan er komin heim.
Hvar er hún?
Ráðning á felumynd í siðasta tölublaði: Stork-
urinn leitar að froski, sem hefir hoppað frá hon-
um. Froskurinn sést á öðrum væng storksins, ef
mgndinni er snúið alveg við.
Ilann svaraði ekki strax og virtist vera
á báðum áltum bverju bann ætti að svara.
— Það er ekki svo slæmt efni, verðið þér
að játa. Það gæti meira að segja orðið
mjög skemmtileg grein.
— Eg er yður algjörlega ósammála. Slík
grein mundi alls ekki verða skemmtileg að
mínum dómi. Röddin var livell og reiðileg,
þegar lnin*sagði þetta.
Jæja, svo að þér haldið það ekki! Nú
náði alvörublærinn líka tökum á Freddie.
— Það held ég nú reyndar líka. Sú saga yrði
alls ekki skemmtileg. Hún yrði ófögur og
mundi vafalaust vekja mikla abygli. Ef til
vill — bann bikaði andartak — mundi það
verða sorgarsaga.
Ilún svaraði engu. Hún ein vissi í raun
og sannleika, bvílík sorgarsaga þetta mundi
verða.
—- Eg held, í einlægni sagt, Freddie, að
lesendur yðar mundu eklci verða neitt
hrifnir af því að fá slíka grein. Eg efast
um, að þeir liafi nokkurn ábuga á þessu.
Og ég vona, að áliugi yðár á því sé ekki
Aiikill lieldur.
— Eg er bræddur um, að ég verði að
játa, að ég liefi einmitt mikinn álmga á
jiessu. Eg befi meira að segja verið mjög
áhugasamur um þetta mál núna alllengi.
Hann þagði stundarkorn, en tók svo aftur
til máls. — Annars ætla ég ekki að borða
morgunverð með yður til þess að afla mér
efniviðar í sögu, beldur kem ég sem góður
vinur yðar og vinur góðvinar yðar líka.
Hún minntist þess, að bann liafði sagt,
að bann bcfði talað við Jason Brown um
morguninn, og lijarta liennar tók að berj
ast ákaft.
— Eigið þér við Jason Brown? spurði bún.
— Skiptir það nokkru máli við bvern
ég á? Hið eina, sem mér finnst skipta
máli núna, er það, að við eigum að borða
morgunverð saman, og láta fara vel um
okkur eftir bestu getu. Við borðum ef til
vill líka bádegisverð saman.
Eruð þér fangavörður minn, eða
hvernig á eiginlega að skilja þetta?
— Ekki fangavörður, sagði Freddie. —
Verndari skulum við segja.
21. KAFLI.
ÞAU voru komin upp að búsinu og Janet
barði að dyrum. Ein binna innfæddu þjón-
ustustúlkna lauk upp, en dr. Kurlz var
bvergi sjáanlegur. Janet dró andann djúpt:
— Herra Clinton borðar morgunverð með
mér. Viljið þér gjöra svo vel og leggja á
borð fyrir einn i viðbót?
— Sjálfsagt, frú, sagði sú innfædda. —
Doklorinn er cinmitt að borða núna.
— Þú göngum við inn, sagði Freddie kát-
ur að heyra.
Hann sneri sér að Janet og sagði bros-
andi:
— Eruð þér eíns og þér eigið að vera?
Hárið, meina ég, og allt það.
— Já, ég geri ráð fyrir því, að það sé
alll í lagi. Hún reyndi að vera eðlileg í
tali, en það var eins og bún gæti það ekki.
Hún var afskaplega taugaóstyrk. Freddie
tók þá undir bandlegg liennar og gerði sig
líklegan til þess að taka forystulilutverkið
í sinar hendur. Hann sneri sér að stofu-
stúlkunni. — IJvar eru dyrnar að borðstof-
unni.
— Þarna, herra, svaraði bún og benti
á einar dyrnar.
Hann opnaði dyrnar og lét Janet ganga
inn. Sjálfur kom bann fast á eftir. Dr.
Kurtð starði á þau fró borðsendanum. Hann
varð undrandi á svipinn í fyrslu, en síðan
reiðilegur. Aftur varr það Freddie, sem
tók forystuhlutverkið i sínar bendur.
Adamstn
Peningana og klukk-
una.
Ilérna cr klukkan.