Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames.
Janet Taman
Spennandi áslarsaga, viðbnrðarík og dularfull. —
— Það var nú fremur lítið.
FVeddie fann að hún hikaði.
-— En það kom eitthvað fyrir?
Hún gat ekki sagt lionum frá samtalinu,
sem hún hafði heyrt úti á veröndinni, en
það fannst henni hafa verið það eina mark-
verða, sem kom fyrir eftir að Freddi'e fór
þaðan.
— Auðvitað kom ýmislegt fyrir. Yið
drukkum og röbbuðum um allt milli him-
ins og jarðar og svo — svo fylgdi Jason
mér heim.
Þau voru komin niður að þrepinu, sem
höggvin voru í klettinn niður að bað-
ströndinni. Janet gekk á undan. — Þér
getið afklætt yður þarna, cn ég klæði mig
úr þarna fyrir handan. Hún benti á tvö
skýli, sem voru þarna á ströndinni. Janet
var fegin að sleppa þannig frá þessu um-
ræðuefni og vonaði, að Freddie hefði al-
veg gleymt því, þegar þau fæyu að busla
saman í sjónum. En Freddie var greini-
lega iðinn við kolann. Ilann hafði augsýni-
lega ætlað sér að fá fréttir hjá henni.
— Enn hafið þér ekki sagt mér, hvað kom
fyrir hjá Wyman i gærkvöldi eftir að ég
var farinn, sagði Freddie, er þau hittust
aftur úti á sandinum, sem var svo heitur,
að það lá við að hann brenndi iljarnar.
— Eg hefi þegar sagt yður frá öllu, sem
skiptir máli og ég man.
— Eg er ekki leynilögreglumaður. Mig
skortir meira að segja flesta hæfileika í þá
átt. Og þetta er heldur ekki þriðja stigs
jfirheyrsla, en mér fannst þér verða svo
undarlegar, þegar ég varpaði spurning-
unni fram í fyrstu. En — hann hikaði
augnablik, og Janet fannst rödd hans bera
þess merki, að liann væri taugaóstyrkur
— það, sem ég á við með því að vera að
spyrja yður svona í þaula, er það, hvernig
Heather var, eftir að ég fór. Tók hún þessu
öllu kæruleysislega og með hlátri og flissi
eða virtist það fá á hana?
Janet tók eftir því að hann gerði sér upp
kæruleysi -— jafnvel hlátur. En hún vor-
kenndi honum — vorkenndi bæði Heather
og honum, því að henni fannst framkoma
beggja bera þess vott, að þau elskuðu hvort
annað ennþá, þó að þau gerðu sér far um
öð dylja það að öllum jafnaði af illri
nauðsyn. ,
í — Mér fannst hún vera hálfgert úti á
þekju það, sem eftir var kvöldsins. Þetla
virtist hafa liaft töluverð áhrif á hana. Já,
ég er reyndar viss um það, að henni þótti
þetta mjög leiðinlcgt. Hugur hcnnar var í
uppnámi. — — Eg geri ráð fyrir, að þér
hafið orðið að skrifa þessa grein — og þó
þegar litið er á það, að þér skylduð vera
trúlofaður Heather, þá finnst mér það
skammarlegt.
— Þér eigið við, að þetta hafi verið
bjánaleg hugmynd? Hégómalegar duttling-
ar! Aftur greindi hún biturleika í rödd
lians.
— Nei, ég á ekki við það. Eg á við, að
þér hljótið að liafa vitað, livaða afleiðing-
ar þessi skrif mundu hafa. Þér hljóið að
hafa vitað, livoð þér vaoruð að gera.-----
Annars veit ég ósköjj lítið um þetta, aðeins
það sem Iiún sagði mér.
— Sagði hún yður eitthvað? Talaði liún
við yður um okhur?
— Já, svaraði Janet. — Þau voru nú
komin niður að sjávarmálinu, þar sem
smábylgjurnar kældu heitan sandinn. Janet
rak tána ofan í, eins og til þess að inæla
sjávarliitann. — Já, liún sagði mér sitt af
hverju og hvers vegna hún hefði neyðst til
þess að slita trúlofuninni.
— Hún var alls ekki neydd til þess að
slíta trúlofuninni.
— Nei, ekki ef málið er skoðað af yðar
sjónarhóli. — — En séð frá hennar hlið,
þá var hún neydd til þess. Að öðrum kosti
liefði það þýtt, að fullkominn fjandskap-
ur hefði orðið milli liennar og föður henn-
ar.
— Já, auðvitað hefði það kostað óvin-
áttu þeirra á milli — um stundarsakir að
minnsta kosti. Wyman gamli er fantur í
peningamálum. Auk þess er liann svo ó-
þolinmóður, að engu tauti er komandi við
liann. Allt verður að falla honum í skaut
þegar honum þóknast. Og tillitslaus er
hann úr hófi fram; þegar peningar eru ann-
ars vegar. Hann skeytir hvorki um afkomu
annarra né almennt velsæmi, þegar fé er
i tafli. En hann er bráðskemmtilegur mað-
ur og liðlegur á ýmsan Iiátt, þegar fjármál
eru ekki á dagskrá, þótt undarlegt kunni
að virðast.
Þetta fannst Janet mjög sennilegt, því
að hún hafði séð á honum tvær hliðar
kvöldið áður.
— Jæja, sagði hann og yppti öxlunum,
um leið og hörkusvipur færðist yfir andlit
hans. — Við þessu er ekkert liægt að gera
Allt verður að hafa sinn gang. Eg er nefni-
lega smeykur um, að Heather liafi of mikl-
ar fjármálataugar eins og faðir hennar.
-----En eigum við annars ekki að fara að
koma okkur út í? Þau stungu sér bæði í
öldurnar og syntu frá ströndinni. Allt var
svo kjTrrt og friðsamlegt þarna. Enginn hál-
ur til þess að rjúfa friðinn og jafnvel eng-
inn maður til þess að ónáða þau. Allt svo
dásamlega friðsælt!------En hún gat ekki
jannað en látið sér til hugar koma orð, sem
hann hafði viðhaft, þegar þau hittust í
Kingston í fyrsta skipti. Hann liafði sagt,
að undir hinum hvíta og friðsæla hjúp eyj-
arinnar og lífsins þar, fælist hættan. Henni
varð hugsað til bátsins, sem flutti sjúkling-
ana til dr. Kurtz og hún minntist liksins
á skurðarborðinu.
Er þau höfðu synt nokkra stund, lögð-
ust þau í sandinn og þurrlcuðu sig. Vel-
líðan lagði um Janet og hún fór að líta
hjartari augum á atburði# kvöldsins og til-
veruna yfirleitt. Hið eina, sem gerði hana
kannske dálitið órólega var fjarvera föð-
ur hennar.
— Það er svo scm ágætt að liggja hérna
og njóta hins þægilega morgunsvala, sagði
Freddie, cn satt að segja, þá er ég orðinn
hanhungraður. Ilafið þér horðað morgun-
verð ?
— Eg er ekki svöng, en kaffisopi mundi
vera mér kærkominn.
— Kaffi, egg og flesk er nú svei mér
gott að fá, þegar maður hefir orðið svefn-
vana.
— Ilafið þér eklti getað sofið vegna at-
burðanna i gærkvöldi? spurði hún og liorfði
framan i harin.
Hann var einkennilegur á svipinn, er
hann sagði: Nei, auðvitað ekki!
ÞAU klæddu sig í fötin og lögðu af stað upp
klettaþrepin í áttina til Taman Great
House. Þá skaut kviðanum allt í einu upp
í huga Janet á ný. Skyldi ekki eitthvað
hafa komið fyrir á meðan þau voru í
burtu? Væri óhætt fyrir þau að fara lieim
að húsinu?
Hún sneri sér allt í einu að Freddie.
— Það var fallega gert af yður að taka
mig með yður--------og ég vona að ég sjái
yður bráðléga aftur.
— Bráðlega! Eg er nú ekki búinn að yf-
irgefa yður strax, sagði Freddie og hló.
Ilún taldi víst, að hann væri að gera
að gamni sínu og hló líka. — Já, það var
reglulega fallega gert af yður að taka mig
með. Það er alltaf gaman að vera í
skemmtilegum félagsskap. En maginn kall-
ar núna. Eg verð að fara inn og borða
morgunverð. Eg þykist vita að yður sé
eins íarið. Eg vona að þér fáið góðan mat
á gisiliúsinu.
— Eg er viss um að ég fæ miklu betri
mat hjá yður, sagði hann. — Kærar þakk-
ir fyrir boðið.
Ennþá taldi hún víst að hann væri að
gera að gamni sínu, og ef allt liefði vei-ið
méð felldu, þá liefði liún tekið því sem
hverju öðru gamni og annað hvort boðið
honum inn eða sagt honum að það væri
ekki hægt án þess að roðna. En nú varð hún
vandræðaleg og vissi tæplega, hvað hún
átli að segja.
— Mér þykir það mjög leitt, en — —
en það er ekki hægt. E — ég veit ekki,
hvort nokkur matur er til svona seint. Og
svo — svo er ég líka gestur hérna sjálf.
Sem sagt, mér þykir þetta mjög leiðinlegt,
því að ég hefði svo gjarna viljað bjóða
yður að horða með mér, en það er ekki
hægt. Hún fann það sjálf, að hún hæði
stamaði og fórst afsökunin yfirleitt mjög
illa úr liendi.
— Blessaðar verið þér, það gerir ekkert
til, þó að lítill matur sé til. Eg er ekki
hanhungraður.
— Annað sögðuð þér niðri á baðströnd-
inni áðan. Þér sögðuð, að yður langaði í
egg, flesk og lcaffi.