Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
WITIÐ ÞÉR . . .?
hvers vegna svo mörg þefdýr
(skunks) drepast á þjóðveg-
um Bandaríkjanna?
Skúnkurinn er illræmdasta þefdýr
Norður-Ameríku og hefir vanist því að
engin skepna þori að koma nærri hon-
um fyrir ólyktinni, er hann getur spúð
frá sér úr kirtli sínum. Þess vegna
dettur honúm ekki í hug að hreyfa
sig þó að bifreið komi brunandi að
honum. — Hér er mynd af þessari
skepnu með stóru rófuna og fallega
skinnið, sem kvenfólkinu þykir svo
gaman að eignast loðkápur úr.
að olíuleiðslurnar í heimin-
um eru orðnar svo langar, að
þær mundu ná sex sinnum
kringum hnöttinn á miðbaug?
Þó að ieiðslurnar séu dýrar borgar
sig margfalt að dæla olíunni í pípum,
heldur en að flytja hana á annan liátt
til útskipunarhafna frá olíulindunum.
Alls eru þessar olíuleiðslur 244 þús-
und ldlómetra langar.
hvers vegna rangar
blaðafréttir eru oft
kallaðar „endur“?
Síðan blöðin fengu
síma, ioftskeyti og
fjarritara til þess að
þjóna sér er hægt að
leiðrétta fljótt mis-
sagnir, sem verða í
fréttaflutningi. En þetta var öðruvísi
áður. Og af því að ritstjórunum þótti
illt að geyma góða frétt þangað til
hún fengist staðfest, settu þeir fyrir-
vara með greinni, — N. T. sem er lat-
ina og þýðir „óstaðfest“ (non testat-
um). En þetta var líkt þýska orðinu
„Ente“, sem þýðir önd. Þannig komst
þetta orð inn í blaðamálið.
'T’IL BIR EL ABD komum við á
áttunda degi. — Þegar lang-
þreyttar úlfaldalestirnar okkar
drögnuðust inn um borgarhliðin,
komum við auga á gullglitrandi
höll stórvezírsins, Hadji el Ham-
ars, en hún stóð í útjaðri borgar-
innar.
Eftir að ég hafði komið leið-
sögumönnum mínum og burðar-
körlum fyrir, klæddist ég hvítu
frá hvirfli til ilja og gekk á fund
vinar míns, stórvezírsins. Við vor-
um gamlir vinir frá skólaárun-
um í París. Sjálfur hafði ég lagt
stund á þjóðfræði, en stórvezír-
inn hafði aðallega gefið sig að
gaumgæfilegum athugunum á
— París, tautaði vinur minn
eftir að hafa tæmt sjöunda
kampavínsglasið. — Hugsa sér,
París! Bon Dieu, gamli vinur!
Manstu eftir Germaine? Hvílík-
ur vöxtur! Eða Loulou! Hvílíkar
mjaðmir, Arkibald! Hvílík brjóst!
— Eða Lucienne, bætti ég við.
— Ah-ha, stundi stórvezírinn
upp yfir sig.
— En konurnar þínar, Hajje?
spurði ég forvitnislega. — Þú nýt-
ur guðdómlegrar tilveru, það veit
sá, sem allt veit. Tuttugu og fimm
stykki.
— Fjörutíu, leiðrétti Hajje súr
á svipinn. — En það er ekkert
gaman að þeim. Chanson Hindou!
Yiilo, ffltímn 09 Solóme
— Úr endurminningum Arkibald Joliansens, landkönnuðar. —
hinu velþekkta næturlífi Parísar-
borgar.
Minn gamli vinur, stórvezírinn,
tók á móti mér í bláa salnum,
en gluggar hans sneru út að fljót-
inu. Hann var sjálfum sér líkur
eins og í gamla daga. Ef til vill
var hann þó orðinn ofurlítið feit-
ari.
— Tjing, tjing, gamli vinur!
heilsaði ég honum á fullkominni
Bir el Abd-mállýsku.
Minn gamli vinur, stórvezírinn,
varð allur eitt skínandi bros,
kyssti mig f jórum sinnum á hvorn
vanga og sagði:
— Er þetta þá ekki gamli vin-
ur minn, Johansen — eða ætti
mér að geta missýnst!
— Nei, aldeilis ekki, sagði ég,
— hér er gamli vinurinn þinn
kominn, landkönnuðurinn Johan-
sen.
— Arkibald! hrópaði stórvezír-
inn.
— Halló, kæri vinur! svaraði ég.
Að afloknum þessum inngangs-
kveðjum, ýttu tíu svartir þrælar
miðdegisverðarborðinu á undan
sér inn í salinn. Þetta er rikulegt
matborð — skömmtunarmiða-
laust. Steiktir fasanar, lax í may-
onnaise, rússnesk styrkjuhrogn,
kampavín og annað góðgæti.
— Vertu eins og heima hjá þér,
Arkibald, sagði stórvezírinn og
sló á herðarnar á mér. Það var
leiðinlegur óvani, sem hann hafði
einu sinni lært í Ameríku. Per-
sónulega er ég því afar mótfall-
in, að vera barinn á herðarnar,
nema því aðeins, að það standi
bein fast í hálsinum á mér.
— Mér finnst nákvæmlega eins
og ég sé 'heima hjá mér, kæri
vinur, sagði ég og réðst á laxinn.
Persneski markaðurinn! Aldrei
hælarnir upp í loftið eins og í
París.“
— Chica, chica bom chic, áttu
við?
— Einmitt! Chica, chica bom
chic — Carmen Míranda eða Rós-
íta Serrano! Það var kvenfóik,
vinur kær! Ah-ha, hvílikt kven-
fólk!
Minn gamli vinur, stórvezírinn,
þagði lengi og tuggði kjúklinginn
sinn og skólpaði kampavíninu í
sig eins og væri það vatn.
Þegar máltíðin var á enda, báru
fimmtán þrælar okkur inn í flau-
elssalinn, þar sem kaffið og líkjör-
inn beið okkar, og hljómsveitin
tók til við að leika ærandi lag,
sem af og til var bætt upp með
heljarmiklum trumbuslætti.
— Eg hefi reynt að kenna þeim
þessa góðu, gömlu dansa, en það
heppnast ekki, sagði vinur minn,
stórvezírinn.
— Það var leiðinlegt, sagði ég.
— Þetta á víst að tákna „Lime-
house Blues,“ útskýrði stórvezír-
inn.
— Hræðilegt, sagði ég og drakk
sterkt kaffi.
Stórvezírinn strauk skeggið,
sem nú er orðið dálítið fitugt eftir
allan matinn.
— Það er eins gott að við fengj-
um dans í staðinn, sagði hann og
klappaði saman lófunum.
Hljómsveitin þagnaði. Hinir
sveittu hljómsveitarmenn spýttu í
lófana og byrjuðu á ný. Fagur-
rautt fortjaldið var dregið til hlið-
ar og þrjár þokkagyðjur komu
dansandi inn á gólfið. Þrjár und-
urfagrar þokkagyðjur. Ein þeirra
Ijóshærð eins og sumardagurinn,
önnur dökk sem hitabeltisnóttin
og sú þriðja með hár, sem minnti
á kopar. Klæðnaður þeirra var
fólginn í mittislinda úr hreinu
gulli, og um öklana báru þær
glymjandi bjöllur. Líkamar þeirra
voru eins og steyptir í bronz,
grannir, naktir og freistandi, en
augu þeirra voru eins og leiftrandi
stjörnur um nótt.
Þær svifu nokkrum sinnum í
hringi, beygðu sig síðan niður og
dönsuðu svo léttilega á tánum
fram hjá mér, svo að ég fann ilm-
inn af hinum sterku, eggjandi ilm-
vötnum þeirra.
— Yala, þessi ljóshærða, sagði
vinur minn, stórvezírinn, geisp-
andi.
— Fatíma, þessi dökkhærða,
hélt hann áfram, — og Salóme,
þessi rauðhærða.
Eg svaraði engu, því að ég var
gjörsamlega uppnuminn af hinni
guðdómlegu fegurð kvennanna
þriggja. Svo þagnaði hljómsveit-
in og dansmeyjarnar létu sig falla
á gólfið. Eins og þrjár liðugar
ljónynjur skriðu þær í áttina til
okkar, og allt í einu hvíldu þrenn,
ástleitin augu á mér samtímis því,
að þrenn þrýstileg brjóst lyftust
og hnigu fyrir augum mér.
Anganin af nekt þeirra gerði
mig ölvaðan, því að ég var þó ekki
nema landkönnuðurinn Johan-
sen, — og berar axlir Yala, ljós-
hærðu dísarinnar strukust við
höndina á mér.
Vinur minn, stórvezírinn, geisp-
aði.
— Hvernig líst þér á, Arkibald?
spurði hann.
— Eg er stórhrifinn, Hajje,
sagði ég.
— Þið megið fara, dúfurnar
mínar, sagði stórvezírinn og gaf
bendingu með hendinni.
Dansmeyjarnar þrjár liðu á
burt og skildu eftir ilmvatnsangan
í salnum.
— Eg keypti þær á uppboði,
sagði stórvezírinn þreytulega.
Eg var enn þá undir áhrifunum
frá tilliti freistandi, sindrandi
augna. Að hugsa sér, að hægt
skuli að kaupa nokkuð svona dá-
samlegt á uppboði, hugsaði ég
með sjálfum mér. Skömmu síðar
féll vinur minn, stórvezírinn, í
svefn og var borinn út af tíu
Núbíunegrum.
Eg dró mig í hlé til herbergis
míns, sem var í vinstri álmu hall-
arinnar, og á meðan ég hægt og
gætilega færði mig í náttfötin
mín, þá hugsaði ég óaflátanlega
um Yala, Fatíma og Salóme, og
á meðan vinur minn, stórvezír-
inn, dreymdi um Carmen Miranda
og Rósíta Serrano, þá dreymdi
mig um Yala, Fatíma og Salóme.
Eg vaknaði skyndilega við létt
fótatak í herberginu mínu. Eg gat
séð einhverja veru í myrkrinu.
Eg þreifaði ósjálfrátt eftir byss-