Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
unni minni undir koddanum, því
að mér var vel ljóst hversu auð-
veldlega maður getur komist inn
í eilífðina í borg eins og Bir el
Abd, en þá heyrði ég bliða kven-
rödd segja hvíslandi:
— Skjótið ekki, herra!
Þarna stóð þá kvenmaður. Hún
sveif fislétt yfir að rúminu mínu.
Eg rétti höndina fram og snerti
á henni. Hún var nakin. Eg teyg-
aði anganina af ilmvatninu henn-
ar. Eg þekkti hana aftur. Sama
anganin og af Yala, Fatíma og
Salóme.
— Hver ert þú?
Eg fékk ekkert svar. I stað þess
heyrði ég hana snökta. Eg strauk
með hendinni niður eftir berum
hryggnum á henni.
— Af hverju ertu að gráta?
Eg reis upp. Hún kom alveg að
mér, stóð á tánum og hjúfraði sig
upp að mér.
— Hadji el Hamar ætlar að gefa
mig bókhaldaranum sínum, hon-
um Molok, herra, hvíslaði hún, —
og ég hata hann.
— Hræðilegt, sagði ég.
— Hann er ljótur, hvíslaði hún,
og ég fann titringinn af mjúku
brjósti hennar strjúkast upp að
mér. — Eg hata hann, hélt hún
áfram, — og ég elska yður, herra.
Ef ég nú hefði verið einhver
skáldsöguhetja, þá myndi ég auð-
vitað fyrst og fremst hafa hugsað
til bókhaldarans og ýtt þessu
yndisfagra sýnishorni sköpunar-
verksins frá mér og farið með
hana aftur til herbergis míns, en
nú var þetta engin skáldsaga, held-
ur ómengaður raunveruleikinn og
ég var blátt áfram landkönnuður-
inn Johansen — vissulega vanur
við sitt af hverju, en svo sannar-
legu engu jafn töfrandi og þessu.
— Yndið mitt, sagði ég og
þrýsti henni upp að mér, og á
meðan tunglið varpaði silfurljóma
sínum yfir borgina, vafði hún
mjúkum örmunum um háls mér
og litlu gullbjöllunnar um ökla
hennar hringluðu — og varir okk-
ar mættust í glóandi algleymis-
kossi, sem var brennandi sem hita-
beltisdagurinn.
— Hver ert þú? hvíslaði ég í
dáleiðslu, — Yala — Fatíma —
eða Salóme?
Hún hjúfraði sig bara upp að
mér eins og lítill hænuungi að
móður sinni.
— Spurðu ekki, herra, — kysstu
mig heldur — hitabeltisnóttin er
stutt.
Og rétt er það, hitabeltisnóttin
er stutt. Klukkustundirnar liðu
frá okkur eins og mínútur, og
þegar fyrsta skíma morgunsins
sýndi sig út við sjóndeildarrhing-
inn, þá renndi hún sér úr faðm-
lögum mínum og sagði hvíslandi
um leið:
— Elskulegi Arkibald . . megi
Allah aldrei láta þig gleyma mér.
Á næsta augnabliki var hún
horfin.
Eg fann enn þá kossa hennar á
vörum mér, fann enn þá ilminn
af nöktum líkama hennar og ást-
aratlotin í unaðslegum faðmi
hennar, þegar ég gekk inn til vin-
ar míns, stórvezírsins, seinna um
morguninn til þess að snæða
morgunverð með honum. Hún
hafði ekki viljað segja mér nafn
sitt, hugsaði ég með mér, en karl-
mennirnir eru stundum kænni en
kvenfólkið. Eg hafði hugsað mér
að spyrja vin minn, stórvezírinn,
hverja hinna þriggja dansmeyja
hann hefði ákveðið að gefa bók-
haldaranum sínum, honum Molok.
— Eg vona að þér hafi liðið vel
í nótt, vinur minn, sagði hann við
mig um leið og við heilsuðumst.
— Þakka þér fyrir, Hajje, svar-
aði ég, — nóttin hefir verið fyrir
mig sem óslitinn sæludraumur.
Síðan snæddum við morgun-
verð. Yfir kaffinu leit ég á vin
minn, stórvezírinn.
— Hajje, vinur minn, sagði ég,
— hverja þeirra þriggja: Yala,
Fatíma og Salóme hefir þú hugs-
að þér að gefa bókhaldaranum
þínum, honum Molok?
Vinur minn Hajje boraði úr
tönnunum í sér með tannstöngli
úr gulli.
— Allar þrjár, sagði hann syfju-
lega.
Nokkrum dögum seinna yfirgaf
ég vin min, stórvezírinn, og hélt
för minni áfram lengra inn í land-
ið. Þegar ég tók úlfaldann minn
í hallargarðinum, sátu þær Yala,
Fatíma og Salóme uppi á svölun-
um og veifuðu til mín, og augu
þeirra leiftruðu og varirnar ljóm-
uðu rauðar og heillandi, en enn
þann dag í dag er ég ekki viss um
hver þeirra hún var.
IIÚN VAR SÝKNUÐ.
í hánnbœnum Knoxville er strang-
lega bannað að liafa brennivín undir
höndum. Fyrir nokkru var allroskin
kona þar kölluð fyrir rétt, sökuð
um brot á bannlögunum. Þótti sann-
anlegt að hún hefði átt brennivin i
fórum sínum. — En ákærða kvað
þetta rangt. Að visu hefði hún kom-
ist yfir flösku af brennivíni, en til
þess að brjóta ekki lög kvaðst hún
ekki hafa viljað geyma liana lieldur
drukkið iiana undir eins. „Þess
vegna er ekki hægt að segja, að ég
liafi haft brennivin undir höndum,“
sagði sú gamla. Dómarinn féllst á
þetta og sýknaði lcerlinguna.
ÞAD TÓKST.
Gamall franskur umrenningur, Réne
Premier, stal fyrir nokkru reiðhjóli,
ók því til næstu lögreglustöðvar og
spurði hvort hann þyrfti að gera
rneira fyrir sér til þess að fá húsa-
skjól fyrir næsta vetur. Hann væri
orðinn svo kulvís að liann þyldi
ekki að liggja úti á nóttinni. — Og
með tilliti til þess, að liann „átti
inni“ nokkra skilorðsbundna dóma
fékk liann liúsaskjólið.
TISKUMYNDIR
ÞaÖ er ótrúlegt að liœgt sé að
hreyfa sig mikið í þessum kjól.
Hann er frá Jacques Griffes og
er úr svörtu og hítu tweed. —
Flauelskraginn, breiða leðurbélt-
ið og stóru tréhnapparnir er állt
svart en iumskarnir eru rauðir.
Jacques Fath, sem keppir við C.
Dior um æðsta sæti meðál tísku-
húsa Parísar, hefir sótt hugmynd
sína að þessum kjól aftur i tísku
ömmu okkar. Þetta er grár úllar-
tauskjóll, kragálaus og sléttur á
bölinn. Tvöföld hnapparöð nær
niður fyrir mitti og á ermunum
eru þrisettar breiðar flysjur. —
Rúskinshanskar og lítill hattur
með slöri fara vel við kjólinn. —
HVAD TYGGJA KÍNVERJARNIR?
Særðir amerískir hermenn í Kóreu
segja að kinversku hermennirnir
fjörgi sig á æsingalyfjum, sem þeir
hafa í smáöskjum í malnum sinum.
Allir hermennrnir liafa þetta og
tyggja það á líkan liátt og tuggu-
gúmmí, en áhrifin eru meiri en af
þessu vcnjulega.