Fálkinn - 16.11.1951, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Tu.nglsskinseyja.rL
Spennandi unglingasaga mcð myndum
Ilill og Joe hafa bjargað Norton. Nú segir frá ráðagerðum óvina þeirra
þörf vœri á að mœta bófunum vopn-
aður!
Þeir leituðu hátt og iágt i fursta-
liúsinu til að finna uppdráttinn, sem
Lobo hafði stolið frá Bill, en árang-
urslaust. Loks varð Norton að biðja
drengina að liafa sig á burt áður en
Skeat og bófar hans kæmu.
Bill liljóp á undan en Norton og
Joc á eftir, en allt í einu datt Bill
nokkuð í hug. Án þess að segja nokk-
uð við liina, sem flýttu sér til fylgsn-
is síns í skóginum, sneri Bill aftur
að húsinu, þar sem Skeat geymdi
bæði matvæli og púður.
Þar stóð kassi, sem lokaður var
mcð sérstöku móti og Bill langaði
til að vita hvað í honum væri.
Hann var að opna kassann þegar
hann fann að gripið var um ökkl-
ann á honum.
Það var Lobo, sem stakk hausn-
um upp um gat í gólfinu, og áður
en Bill áttaði sig kippti malajinn
honum kyllifötum á gólfið.
Bill missti meðvitundina i fallinu
og það leið góð stund þangað til
hann rankaði við sér. Skeat og Lobo
töluðu saman i ákafa en tveir Kin-
verjar sátu eins og múmíur og gættu
fanga síns, sem var fjötraður á
höndum og fótum.
„Þú ert meiri klaufinn!“ urraði
Skeat. „Eg sendi þig til að sækja
skipstjórann, og í stað þcss að hann
komi heim sem fangi, finn ég hann
liérna í eyjunni, eftir a ðhann hefir
náð strákunum tveimur úr haldi.
Hvar er „Örin“? Hvers vegna sigldir
þú henni ekki inn á leguna?“
„Það voru strákarnir, sem björg-
uðu honum,“ svaraði Lobo urrandi
af vonsku. „Þeir rændu „Örinni“
frá mér og mönnum mínum —
komu okkur að óvörum — og svo
hafa þeir siglt skipinu liingað. En
við' komum i báti innfæddra manna.
Það var heppni að ég hafði falið
mig hérna og gat náð i strákhvolp-
inn.“
„Það bjargaði þér!“ svaraði Skeat
ógnandi. „Þú ert okkur að litlu
gagni, Lobo, og ef þú gætir ekki
að þér þá skaltu ekki eiga von á
góðu.“
Skeat var bálvondur. Þegar liann
leit við sá Bill að andlitið á lionum
var blátt og bólgið og stórt sár á
annarri kinninni, og annað augað
nærri því lokað og blár hringur í
kring. Þetta voru meiðsli eftir skriðu
fallið.
„En hér er annar peyinn, og með
hans hjálp ættum við að geta náð
í hina!“ sagði hann og glotti.
„Við verðum að ná i skútuna,“
sagði hann svo og sneri sér að
Lobo. „Hafðu með þér nokkra menn
og gakktu út fjörurnar þangað til
þú finnur „Örina“ og komdu svo
sem fljótast aftur. En hinir verða að
fara og leita að Norton og svarta
stráknum. Hvar eru þeir?“ spurði
hann snúðugt og hvessti augun á
Bill.
En liann svaraði engu heldur lok-
aði augunum og lést vera i yfirliði.
Skeat góndi á liann um stund, sendi
mennina á burt og hvarf svo burt,
til að binda um sár sín. — Ýmsir
hinir mennirnir voru lika stórmeidd
ir, þeir urðu að hvilast og jafna
sig. En enginn þeirra hafði drepist
eða særst til ólífis.
Skipstjórinn og Joe höfðu flúið
inn í skóginn og vonuðu að hitta
Bill jiar, en þeim varð ekki að
því. Loks sagði Norton:
„Eg er hræddur um að eitthvað
alvarlegt hafi skeð — bara að þorp-
ararnir hafi ekki náð i hann Bill?“
Joe hristi höfuðið: „Bágt á ég
með að trúa þvi,“ sagði hann.
Nú komu þeir upp á hól og svip-
uðust um. Allt i einu sagði Norton:
„Hvað er þetta? Er „Örin“ komin
á siglingu eða missýnist mér svona?“
Joe liorfði líka! Jú, ekki bar á
öðru. Skútan, sem þeir höfðu skilið
við fyrir akkerum norðan við eyj-
una, rann nú suður á bóginn fyrir
hægum byr. Með öðrum orðum
hlaut fólk að vera komið um borð.
„Eg er hræddur um að Lobo og
lians menn séu komnir aftur og liafi
tekið skipið. Og ef þeir hafa náð í
Bill líka fara þeir með liann út í
einhvcrja eyjuna til vina sinna,“
sagði Norton angurvær.
„Þá verðum við að bjarga honum,“
sagði Joe.
„Bara að ég gæti náð i Belamba
og beðið liann um að ráð,ast á Skeat
í nótt,“ hélt Norton skipstjóri á-
fram. „Nú eru bófarnir liræddir,
síðan þeir urfðu fyrir skriðunni.
Það væri kannske hentugt að ráð-
ast á þá núna.“
LEYNIGÖNGIN.
Meðan þeir voru að tala saman
var Skeat í rauninni að áforma að
flýja burt úr eyjunni. Hann var
hræddari við Norton og Belamba
en hann vildi láta á sér sjá.
Hann fór með Bill niður í fjöru
og nú sá Bill hvar Lobo var að róa
í land úr „Örinni“ og síðan fóru
einhverjir að ber.a ýmsan varning,
tunnur og kassa, um borð i bátinn
og reru honum út í skipið.
En nú varð Skeat hræddur um að
Bill mund ganga sér úr greipum,
og skipaði nú að fara með hann í
varðhaldið, sem hann liafði verið x
fyrst. Á leiðinni sá Bill hníf liggja
urðinni, líklega hafði einhver mað--
urinn týnt lionum. Hann lét sem
hann hrasaði oð tókst að detta
þannig að hann gat gripið hnifinn
um leið, með bundnum höndunum,
og stinga honum upp í ermina sína.
Malajarnir þrír sem voru með hon-
uin voru hálfsyfjaðir og tóku ekki
eftir neinu.
Þegar Bill var orðinn einn í kof-
anurn var hann fljótur að skera af
sér böndin. En liann þorði ekki að
fara úr kofanum vegna þess að
menn Skeats mundu vera þar á
fei’li i kring.
Þá kom hann auga á hlemminn
og hugsaði með sér:
„Skyldi ég ekki geta flúið þessa
leiðina?"
Á næsta augnabliki var hann kom-
inn ofan og lét lilemminn lokast
yfir sig. En í sömu svifum voru kofa
dyrnar opnaðar og Bill heyrði bölv
og ragn:
„Strákskrattinn f,arinn!“
Vitanlega beið liann ekki eftir að
heyra meira, cn hljóp inn i leyni-
göng undir liúsinu, langa leið burt.
Bill vissi ekki hvert.
Meðan óvinir hans voru að leita
og skömmuðu hver annan fyrir skeyt
ingaleysi flýtti Bill sér áfram þang-
að til hann sá Ijós. Gegnum opið í
göngunum sá hann stjörnur endur-
speglast í vatni, en Ijósið sem hann
sá var ef til vill sjö metra inni í
göngnunum og kom frá Ijóskeri.
Bill þrýsti sér varlega upp að hruf-
óttum klettaveggnum og horfði á
það sem gerðist skammt frá honum.
Skeat stóð við rifu í klettinum og
var að troða einhverju inn í liana.
Bill datt í hug að þarna væri aðal-
geymslustaður þorparans.
Skeat tautaði eitthvað og dró nú
smápoka út úr rifunni. En i sömu
svifum sneri hann sér við svo að
birta frá ljóskcrinu féll beint á Bill.
Skeat varð hamslaus er liann sá
að sést liafði til hans og tók undir
sig stökk og ætlaði að hramsa dreng-
inn, en rak þá tána í stein og
lirasaði. En Bill sveif á hann áður
en hann gat staðið upp og nú börð-
ust þeir þarna i dimmunni, því að
slokknað hafði á ljóskerinu.
Skeat var að vísu margfalt sterk-
ari en Bill, en Bill var liðugri og
tókst að snúa sig af lionum. Skeat
reyndi að ná til hans aftur en missti
þá litla pokann, sem Bill greip og
stakk í vasann. Svo hljóp hann sem
fætur toguðu út um hellismunnann
en Skeat rcyndi að elta hann uppi.
Enginn maður sást niður við sjó-
inn þegar Bill kom út í dagsbirtuna
og þess vegna hljóp liann niður í
fjöruna og ætlaði að synda á burt
og reyna að komast i felur.
Skeat skimaði í kringum sig eftir
Bill en gat livergi séð hann, því að
Bill liafði kafað eins mikið og hann
gat. En allt í einu brá lionum i
brún er hann fann að liann var kom-
in í þungan straum, sem þegar
hafði borið á burt mcð sér bátinn.
Nú gerði liann sér ljóst að hann
mundi ekki geta komist til baka
í Tunglsskinsey á sundi — það
þurfti meira til.
Lengi reyndi hann að streytast
á móti, en loks þreyttist hann; lion-
um fannst eyjan færast lengra og
legra burt. Og loks sökk hann, full-
viss um að hann mundi aldrei sjá
pabba sinn og Joe framar.
(Nœst segir frá fleiri furðutíö-
indum á Tiinglsskinseyjunni).
Vinn þú dyggilega átta tíma á dag
og vertu áhyggjlaus. Þá kcmur sá
tími að þú getur orið yfirmaður og
unnið tólf tíma á dag og hafir allar
áhyggjurnar.
— Það sem þú sáir munt þú upp-
skera. Þetta sannast á öllum ncma
lélcgum garðyrkjumönnum.

— Eg er ekki að kvarta, en íbúarn-
ir sem búa fyrir neðan mig geta ekki
þolað hávaðann þegar loftið fellur á
gólfið.
Fjölskyldan hagsýna.
— Þetta tekur engan tíma, elskan,
ég hefi skorið hjörtu í tré svo hundr-
uðum skiptir.
— Jú, í fjarveru yðar náðar, komu
nokkrir herrar frá slökkviliðinu, en
þeir kynntu sig ekki nánar.