Fálkinn - 14.08.1953, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Stnlkan, sem gekk heim til Rnsslands
P'fNHVERS STAÐAR á hinum köldu
eg eyðilögðu ströndum Berings-
sundsins er að finna lausn einkenni-
legrar gátu. Komst hin „Rússneska
Lily“ alla leið til heimalands síns,
eða fórst hún þegar leið að lokum
hinnar örlagariku göngu hennar?
Hver sem lausnin er, er hin furðu-
lega tilraun Lilian Allings til að fara
fótgangandi frá New York til Rúss-
lands, meira en 7000 milna vegalengd,
einstæð saga um mannlegt þolgæði
og hugdirfsku.
Það var árið 1920, að þessi stúlka
kom sem innflytjandi til New York.
Hún ‘ var félítil, en kom í ákveðnum
tilgangi. Foreldrar hennar og bróðir
voru í ættlandi hennar, Rússlandi, og
aðstaða þeirra þar var mjög hæpin
vegna eftirkasta byltingarinnar 1917.
Þau höfðu sent hana utan til að finna,
ef hægt væri, nýtt heimkynni fjarri
öllum styrjöldum og ófriði. Þar sem
þeim virtist Evrópa heldur ótrygg,
urðu Bandaríkin fyrir valinu.
Allings fjölskyldan var stétt fast-
eignaeigenda, og sú stétt átti ekki
upp á háborðið hjá byltingarsinnum
í Rússlandi eftir valdatöku þeirra.
Bróðir Lilyar hafði gjarnan viljað
takast þessa för á hendur, en það
var álitið réttara, að hann yrði eftir
heima. Hann var starfsmaður rikis-
stjórnarinnar og var því fær um að
tryggja öryggi fjölskyldunnar að ein-
hverju leyti.
En það var ekkert því til fyrirstöðu
að Lilian færi. Fjölskylda hennar var
undir það búin að flýja, að fengnum
skilaboðum frá henni.
Skömmu eftir að hún fékk vinnu
í einu hinna rússnesku veitingahúsa
í New York, varð hún fyrir því óláni,
að þjónn nokkur stal öllum pening-
unum, sem nota átti til að greiða fyrir
flótta fjölskyldunnar. En Lily var svo
ókunnug og hjálparvana i stórborg-
arlifinu, að hún tilkynnti ekki lög-
reglunni þjófnaðinn. Hún beit aðeins
á jaxlinn og kepptist við að vinna
fyrir sömu upphæð á ný.
Þá dundi ógæfan yfir — i líki bréfs
með þýskum stimpli. Bréf þetta skýrði
frá því, að nýr handtökufaraldur
hefði gengið yfir Moskvu, faðir henn-
ar, móðir og bróðir höfðu öll verið
send í fangabúðir i Síberíu. Bréfrit-
arinn hafði einhvern veginn komist
undan til Þýskalands. Einni stundu
eftir lestur bréfsins, hafði Lilian
Alling tekið á'kvörðun sina. Hún yrði
að fara til Sifberíu — tafarlaust.
Aleiga hennar var sjötíu og níu doll-
ara og fötin, sem hún stóð í, svo að
það lá í augum uppi að hún gat ekki
ferðast sjóleiðina. í vesturátt, að visu
hinu megin við óravidd meginlands
Ameríku var Beringssundið og hinum
megin þess — Sibería. Þá leið var
henni kleift að fara með litlum til-
kostnaði. tíún gæti farið gangandil
Lily hóf þegar undirhúning farar-
innar. Fyrst tók hún 50 dollara af
sparifé sinu og saumaði seðlana í
jakkann sinn innanverðan. Það fé
ætlaði hún ekki að snerta fyrr enn á
leiðarenda, það átti að notast til að
múta fangavörðunum.
Fyrir nokkra dollara fékk hún
sterka gönguskó, $ 1,50 varð hún að
eyða í landabréf og kennslubók í
ensku. Hún lærði nokkrar setningar
úr bókinni til að nota á leiðinni:
„Eg heiti Lilian Alling. Eg ætla gang-
andi heim til Rússlands. Enga bílferð.
Eg er sterkbyggð. Tefjið mig ekki, ég
þarf að flýta mér. Eg er ekki að biðj-
ast ölmusu. Eg hefi peninga ....“
Vissulega átti hún peninga. Að
undantekinni hinni dýrmætu fjárhæð,
sem hún hafði saumað í föt sín; átti
hún tuttugu dollara til að greiða fyrir
sér á ferðalagi um vegalengd, sem nam
mörgum þúsundum mílna!
Morguninn eftir fór hún til New
Jersey og lét skýjakljúfa New York
að baki sér. Von bráðar hirti liún af
veginum gilda járnstöng og faldi í
fötum sínum — varnarvopn, sem liún
hafði hugboð um að not kynni að
verða fyrir.
Henni var oft boðið að aka vega-
lengd, en Lily hafnaði öllum boðum,
því að hún taldi sig ekki nógu kunn-
uga siðvenjum landsins um ferðalög
á þjóðvegunum.
BFTIR nokkrar nætur undir berum
himni fór hún að venjast ferðalaginu.
Lily komst brátt að raun um, að liún
fékk betri mat á hændabýlunum en
á veitingahúsunum, og kæmi það fyr-
ir að liinar gestrisnu sveitakonur
neituðu að taka við greiðslu, krafðist
Lily þess að fá að hjálpa til við eld-
hússstörfin. Þar, sem hjálpar var
þörf, vann liún oft nokkra daga til
að bæta við hinn fátæklega fararsjóð
sinn. En það var aldrei hægt að fá
hana til að dvelja lengi. Heimþrá
hennar var svo sterk.
Menn muna eftir henni í Chicago,
Minneapolis og Winnipeg, hún vann
fyrir sér stuttan tdma á hverjum stað
í veitingahúsum. Uppskeran var að
hefjast á kanadisku sléttunum, og
þar vann hún á ökrunum. Næst urðu
menn varir ferða hennar á síma-
vörslustöð i óbyggðum norðurhluta
Bresiku-Columbíu. Linumaður einn sá
skyndilega sér til mikillar undrunar
smávaxna, granna stúlku, klædda
tötrum, með strigaskó á fótum.
Línumaðurinn gerði ríkislögregl-
unni í Hazelton aðvart. Yarnarlaus
stúlka, sem stefndi i norður á þessum
stað í byrjun vetrar, hlaut að eiga
ömurlegan dauðdaga fyrir höndum.
Lögreglumaðurinn lagði þegar af stað
í veg fyrir hana.
Lily sá þegar á einkennisbúningn-
um að hér var vörður laganna á ferð.
Hún greip til járnstangarinnar en
fylgdist nauðug með honum til lög-
reglustöðvarinnar í Hazelton.
„Hvert eruð þér að fara?“ spurði
lögregluþjónninn.
„Bara til Síberíu." Hún sagði þetta
eins og hér væri aðeins um smáferða-
lag að ræða.
„Bara Síberríu?“ endurtók lög-
regluþjónninn undrandi. „Hvaðan?“
„Bara frá New York til Siberíu!"
„Hvers vegna til Siberíu?"
„Móðir mín, faðir, bróðir,“ sagði
Lilý, „þau eru í Siberíu, þurfa mín
með. Eg verð að fara.“
„Já, auðvitað. Einhvern tíma
seinna. En ekki núna, veturinn er svo
liarður. Lögregluþjónninn hélt áfram
góða stund að útskýra hætturnar við
ferðalag sem þetta.
„Eg er mjög hraust," hrópaði hún.
„í Rússlandi gekk ég oft í miklum
snjó. Ó, ég verð að fara! Eg geri eng-
um neitt!“
„Hvernig fáið þér að borða?“
spurði hann.
„Eg borga,“ sagði Lilý hreykin.
Hún sýndi fjársjóð sinn. Hvorki
meira né minna en tíu dollara!
En lögreglumaðurinn hafði þegar
tekið ákvörðun sína. Hann skýrði
varlega fyrir henni, að hann ætlaði
að senda hana til forstöðukonu
Oakalla fangelsisins, ög þar myndi
lnin fá nógan mat og góða aðhlynn-
ingu. Þegar voraði mætti hún svo
halda áfram för sinni til Síberíu.
Auðmjúk í bragði fór Lily með
lögreglumanninum til fangelsisins
utan Vancouver borgar. Að tveim
mánuðum liðnum hafði gott viður-
væri og hvíld styrkt krafta hennar
á ný. Þá var lienni útveguð vinna hjá
góðum vinnuveitanda, í þeirri von að
eitthvað drægi úr ferðahug hennar.
Þar vann hún í nokkra mánuði og
safnaði farareyri. Hún hélt loforð sitt
og beið fram í júnímánuð. Siðan
hvarf hún aftur.
Tæpum mánuði siðar var hún kom-
in til borgarinnar Smithers. Það var
ótrúleg vegalengd! Lilý hafði farið um
30 mílur á dag. Lögregluforinginn i
Smithers starði á hana fullur undr-
unar og aðdáunar.
„Eg er ekki hrædd,“ sagði Lilý. „Eg
er búin að fara margar mílur. Eg verð
að halda áfram. Hinn lögreglumað-
urinn lofaði því!“
Hún sárbændi um leyfi til að halda
áfram, og lögregluforinginn lét til-
leiðast, en þó með skilyrðum. Hann
setti það upp að Lily kæmi við í kof-
um linumannanna, sem höfðu þann
starfa að gæta símalína óbyggðanna
og annast viðgerðir á þeim. Kofar
þessir voru staðsettir meðfram lín-
unni með tuttugu mílna millibili.
Hinu stutta sumri eyddi liún í það
ýmist að klífa brattar hæðir eða fara
ofan í djúpa skuggalega dali. Menn-
irnir, sem allir vissu um komu hennar,
gerðu sér það að venju að fara á móti
henni. Á einum þessara staða stóðu
nokkrir kofar saman — þar var eins
konar aðalbækistöð símamannanna.
Rétt áður en Lilý kom þangað, boðaði
napur kuldanæðingur komu vetrarins.
Þegar rökkva tók barði hún að dyr-
um eins kofans. Dyrnar opnuðust og
undrandi línumaður kallaði: „Heyrðu
Charlie, hún er komin!“
Annar maður kom í ljós. „Við
bjuggUmst ekki að að þú kæmir svona
fljótt,“ sagði hann.
Lilý reyndi að brosa. „Eg verð að
komast til Siberiu. Eg er bráðum
komin.“
Þeir báru á borð fyrir liana heitan
kvöldverð. Og meðan stormurinn
næddi ýlfrandi um kofana leituðu
mennirnir uppi sterklega stígvélaskó
lianda Lilý, og ennfremur söfnuðu
þeir köflóttum vinnuskyrtum, sniðu
og saumuðu upp úr þeim flíkur, sem
voru nokkurn veginn mátulegar á
hana. Úr gömlum buxum útbjuggu
þeir tvennar síðbuxur.
Tveim dögum síðar lægði storminn,
en þó var enn kalsaveður. Línumenn-
irnir tóku saman hinn hlýlega skjól-
fatnað, sem þeir höfðu útbúið handa
henni og varð úr því stærðar böggull.
Einum þeirra að nafni Jim datt
snjallt ráð í hug.
„Við skulum gefa henni hann
Brúnó,“ sagði hann. „Hún er ekki
ein ef liún liefir hund með sér, og
auk þess getur hann borið farangur
hennar."
Þeir skiptu farangrinum d tvo
böggla og lögðu þá yfir bak Brúnós.
Siðan litskýrði Jim, hátíðlegur i
bragði, eigandaskiptin fyrir Brúnó,
sem virtist skilja hann og láta sér
þetta vel lynda.
„Þú mátt eiga liann,“ sagði Jim við
Lilý. „Okkur fannst að það yrði öm-
urlegt fyrir þig að klífa liæðir óbyggð-
anna alein.“
Þá blikuðu tár i augum hennar, og
í geðshræringunni þakkaði hún þeim
á móðurmáli sínu. Síðan lagði hún á
fjöllin og hundurinn skokkaði á und-
an lienni.
FREGNIN um liinn óvenjulega ferða-
lang barst langt á undan henni eftir