Fálkinn - 14.08.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
AÐ var sumar og sól og
Gabriel Buud kom labbandi
fram veginn, flatan og ryk-
ugan. Á einni beygjunni mætti
hann fallegri stúlku.
— Góðan daginn! sagði stúlkan,
beygði hnjáliðinn og hló framan
í Gabríel.
En hann sá 'hana varla. Hann
var sjálfsagt að hugsa eitthvað,
því að brosið á vörunum á hon-
um var svo raunalegt. Stúlkan
leit við og horfði lengi á eftir
honum, og svo hljóp hvítur kött-
ur yfir veginn.
Eftir dálitla stund mætti Gabri-
el bónda. Hann var með hrífu i
hendinni. Bóndinn nam staðar og
sagði: — Viltu kaupa hrífu?
Gabriel Buud horfði á hann, en
augnatillitið kom úr svo mikilli
fjarlægð að það virtist aldrei ætla
að komast til mannsins sem það
var ætlað. Hann svaraði tilboð-
inu engu, hristi bara höfuðið og
hélt áfram.
Bóndinn kióraði sér undir hatt-
barðinu og horfði á eftir Gabriel.
Hann hlýtur að búa yfir harmi,
hugsaði hann með sér.
Þegar hann hafði gengið nokk-
urn spöl enn, hitti hann gamla
kerlingu. Hún gekk kengbogin
með sterkt kvistaprik í hendinni,
og hún var með fallegan hvítan
klút á höfðinu. Þegar hún sá
Gabriel gat hún ekki neitað sér
um að nema staðar og heilsa, og
svo spurði hún: — Hvað viltu fá
fyrir þeytarana þína? — því að
hann var með 'knippi af vírþeytur-
um undir hendinni-
Gabriel nam staðar og brosti
angurvær. Svo rétti hann kerl-
ingunni þeytarana og sagði lágt
að þeir kostuðu ekki neitt. Kerl-
ingin glápti á hann og gleymdi
alveg að þakka fyrir, því að hann
hneigði sig stutt fyrir henni og
gekk áfram.
Þegar hann hafði gengið um
stund sleit hann upp blóm á veg-
arbrúnini. Hann gekk áfram
lengi og horfði á blómið, og hvíti
kötturinn læddist í humátt eftir
honum.
Undir kvöld kom hann í þorp
eitt, þar sem leikaraflokkur var
í sýningaferð. Leikararnir ætluðu
að sýna sig um kvöldið í Alþýðu-
húsinu, og höfðu sett stórar aug-
lýsingar upp víðsvegar meðfram
götunum. Þar stóð að þetta væri
frægt fólk úr höfuðstaðnum, og
nú átti að leika Hamlet með Ro-
bert Stenstad í aðalhlutverkinu
en Hanna Korn átti að vera Ofelia.
Þangað fór Gabriel Buud.
Hann nam staðar fyrir utan
samkomuhúsið og dustaði rykið
af gömlu dökkbiáu sparifötunum
sínum. Hann dró greiðu upp úr
innvasanum og greiddi gisið, ljóst
hárið vandlega.
Svo fór hann að miðasölunni
og sagði við stúlkuna: — Eg er
Gabriel Buud.
Viljið þér fá miða? spurði
stúlkan. Við höfum því miður að-
eins fimm króna miða eftir-
Miða! sagði Gabriel óþolinn. —
Eg er Gábriel Buud!
Stúlkan starði á hann og botn-
aði ekki í neinu. — Hvað viljið
þér þá? spurði hún.
— Ha — hvað vil ég? Eg er
Gabriel Buud. Þér hljótið að vera
nýgræðingur í leikhúsmálum.
En stúlkan var engu nær fyrir
það, og svo strauk hún hvítum
ketti, sem lá í kjöltu hennar.
Gabriel varð ergilegur og sagði:
— Lofið mér að tala við leik-
stjórann.
— Leikstjórinn er því miður í
önnum, sagði stúlkan jafn róleg.
— Sýningin á að fara að byrja.
Þá leit Gabriel alvarlega á
hana og sagði: — Eg skal segja
yður nokkuð. Eftir augna'blik
kemur leikstjórinn hlaupandi
hingað og segir: — Stenstad er
veikur. Hvað eigum við að gera?
Enginn getur tekið að sér hlut-
verkið fyrirvaralaust! — Þá skul-
uð þér fá að sjá hver Gabriel
Budd er.
Um leið og hann sagði þetta
kom leikstjóririn í raun og veru
þjótandi og hrópaði í öngum sín-
um: — Við verðum að afboða
sýninguna. Stenstad er alvarlega
veikur, hann hefir hita og upp-
köst, og enginn getur tekið að
sér hlutverkið hans.
Gabriel gekk fram og hneigði
sig og sagði: — Eg er Gabriel
Buud. Eg skal gjarna hjálpa yð-
ur- Eg veit hve leiðinlegt er að
þurfa að afboða sýningu á síðustu
stundu.
.Leikstjórinn horfði forviða á
hann. Svo sneri hann sér að stúlk-
unni í miðasölunni: Hver er þetta?
Hvað vill hann?
Stúlkan hristi höfuðið.
— Þér verðið að koma aftur
seinna, sagði leikstjórinn við
Gabriel. — Eg má ekki vera að
sinna yður núna. En Gabriel var
kominn á leið út. Hann gekk tein-
réttur og djarfur og bar höfuðið
hátt.
Það var orðið framorðið og
Gabriel fann að hann var orðinn
þreyttur. Hann var kominn út
fyrir þorpið og gekk upp óendan-
lega langa og bratta brekku. Svo
gekk hann fram á mann, sem lá
og svaf á nokkrum strigapokum
við veginn. Gabriel nam staðar
og sagði hæverskur: — Gott
kvöld!
Maðurinn sem lá þarna settist
upp og starði á Gabriel. Þetta var
langur slöttólfur, svartskeggjað-
ur og fölur í andliti.
— Gott kvöld og afsakið ónæð-
ið, sagði Gabriel. — Haldið þér
að það gæti komið til mála að ég
fleygði mér þarna við hliðina á
yður og hvíldi mig dálítið. Eg hefi
gengið langt í dag.
Maðurinn með skeggið færði
sig til og lagðist svo út af aftur-
— Ef þú elskar friðinn skal
enginn neita þér um legurúm, svo
sannarlega sem ég heiti Messías,
sagði hann.
Gabriel hallaði sér út af og
lagðist fast upp að manninum til
að halda betur á sér hita. Hann
studdi hendinni á handlegginn á
honum og spurði vingjarnlega:
— Kemur þú langt að?
Sá sem kallaði sig Messías uml-
aði eitthvað ógreinilega.
Gabriel strauk handlegginn á
honum og spurði vingjarnlega: —
Kemur þú langt að?
Sá sem kallaði sig Messías uml-
aði eitthvað ógreinilega.
Gabriel strauk handlegginn á
honum og þrýsti varlega að oln-
bogaliðnum. — Eg kem sunnan
að, hvíslaði hann. — Þú gerir það
kannske líka?
Sá svartskeggjaði svaraði ekki.
Gabriel hélt áfram að strjúka
honum handlegginn.
Eg strýk honum bara um hand-
legginn, hugsaði hann með sér.
Ekki getur verið neitt ljótt í því.
Honum þykir það kannske gott,
að minnsta kosti bannar hann mér
það ekki. Ef honum líkaði það
ekki mundi hann skipa mér að
hætta. Hann heitir Messías og er
hærður um úlnliðina. Nú tek ég
í höndina á honum, höndina á
Messíasi---------
En þá hrinti sá svartskeggjaði
handleggnum á Gabriel frá sér,
og 'hann reis upp við dogg og sagði
reiður: Ekki kem ég að sunnan
og ekki kem ég að norðan, og
jafnvel þó að ég hefði komið beint
ofan af himnum þá kemur það
ekki þér við. Ef þú getur ekki
verið til friðs verður þú að finna
þér annan stað til að sofa á.
Gabriel andvarpaði og sagði
ekki meira-
En um nóttina komu þrjár fagr-
ar stúlkur í hvítum náttkjólum
til Gabriels meðan hann var að
dreyma, en hann gat ekki annað
en horft raunalega á þær og hrist
höfuðið.
Þegar hann vaknaði morgun-
inn eftir var Messías farinn. Gab-
riel hélt af stað. Bratta brekkan
var hræðilega löng, það var farið
að halla degi þegar hann kom
upp á brún.
Loks kom hann að stórum bæ
með mörgurn útihúsum. Á dyra-
pallinum lá hvítur köttur og
teygði úr sér í sólskininu. Fólkið
var við heyskap úti á engjum, og
Gabriel settist hjá kettinum.
Hann var svo mikill dýravinur,
hann Gabriel, og nú fór hann að
hjala við köttinn.
Þú ert hvítur prins, en þú ert
ekki í álögum, sagði hann. Þú ert
hvítur kattaprins.
Kötturinn teygði úr framlöpp-
unum svo að sá í klærnar.
. Einu sinni fyrir langa löngu,
hélt Gabriel áfram, voru engir
menn til, en allir voru kettir. Fað-
ir þinn var konungur í stóru ríki.
Hann átti fagra gula skikkju, og
þú hétst Silfurfótur prins.
Vertu ekki að þessu bulli, sagði
kötturinn.
Þetta er ævintýr, sagði Gab-
riel- Hefirðu ekki gaman af því?
Það er lygi, svaraði kötturinn.
Allt sem þér 'kemur við er eintóm
lygi.
En það er svo fallegt, sagði
Gabriel til að afsaka sig.
Kötturinn stóð upp. Hann
teygði úr sér vel og lengi og stökk
svo niður af pallinum.
Allt er lygi, hrópaði Gabriel á
eftir honum. Geturðu sagt mér
eitthvað sem ekki er lygi?
Kötturinn silaðist letilega yfir
þvert 'hlaðið og skreið undir staf-
búrið. En svo skaut hann hausn-
um fram aftur og sagði: Þaö voru
engir leikarar i þorpinu í gcer.
Þá tók Gabriel til fótanna. Burt
frá bænum gegnum efsta, gisna
birkiskóginn. Og þegar hann var
kominn hæfilega langt burt, nam
hann staðar og kallaði til baka:
Þú lýgur, ’heimska búkattarkvik-
indið!
Svo linnti hann ekki fyrr en
hann var kominn upp á nakið
fjallið. Þar stóð hann um stund
og horfði á iðna litla fólkið sem
var að vinna niðri í dalnum. Hann
var glaður og léttur í lund og
svalur vindgustur lék um ljósa
hárið á honum.
Þá heyrði hann rödd bak við
sig, sem hann kannaðist við: —
Góðan daginn, Gabriel Buud! —
Það kom eins og hlýr, yndislegur
hlátur.
Hann leit við og sá fagra konu
sem brosti til hans. Það var Hanna
Korn.
Er .... eruð þér hérna? sagði
hann vandræðalega.
Nú skuluð þér ekki umflýja
mig lengur, sagði Hanna Korn.
FINN BJÖRNSETH:
Uvtti köiiunnn