Fálkinn - 14.08.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Þeir elskuðu
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
áður en hún hafði fengið tíma til að hugsa
sig um.
— Hverjir 'þá? Það var Suzette sem spurði.
— John .... til dæmis. Hann .... ég er
hrædd um að honum mislíki að ég tek
boðinu.
— Hvað kemur þú honum við?
Rósalinda roðnaði aftur. Suzette hafði rétt
fyrir sér. Henni kom John ekkert við, eða það
sem hún gerði. Þegar allt kom til alls hirti
John kannske meira um hvað Suzette gerði.
Suzette lét ekki undan. — Eg skal veðja
við þig að John tekur boðinu — ef hann þá
verður boðinn, og það verður hann auðvitað.
Viltu veðja?
— Já, ef þú veðjar ekki hátt! Rósalinda
reyndi að brosa. Hún stóð upp og gekk til
dyra. — Það er tími til að hafa fataskipti undir
miðdegisverðinn.
Mundi Suzette vinna veðmálið? Þessi hugs-
un vék ekki frá 'henni meðan hún var að hafa
fataskipti. Hún niátti ekki vinna! Tæki John
boðinu þá var það ekki af því að hann hafði
sigrast á gömlu andúðinni heldur af því að
hann vildi vera með Suzette. Rósalinda kreppti
hnefana. Ö, John, farðu ekki .... góði, farðu
ekki!
NÆSTU daga var ekki um annað talað en
laugardagsboðið, hvernig þær ættu að vera
klæddar og hverjir mundu vera boðnir.
Agatha hafði sannfrétt að Kitty væri boðin,
og Kitty hafði vottað að bæði hún og maður
hennar hefðu tekið boðinu. Sjálf var hún ekki
vön að afþakka boð, en hún hafði verið í vafa
um manninn sinn. Tremaine majór var nokkuð
þröngsýnn. En hann hafði afar gaman af
hestum, og prinsinn hafði sagt honum að
hann ætti von á ferðamönnum, sem væru með
margra arabiska reiðhesta. Majórinn gleymdi
öllum fordómum og hugsaði ekki um annað
en hestana.
Prinsinn hafði farið út á búgarð sinn til
að undirhúa samkvæmið, og John var í em-
bættisferð í Alexandrínu, svo að Rósalinda
og Suzette gátu ekki haft tal af þeim. Báðar
voru forvitnar um hvort John kæmi, báðar
hugsuðu um veðmálið en hvorug minntist á
það.
Það var glaða sólskin og ofurlítil gola þegar
gestirnir hittust á bryggjunni, þar.. sem
snekkja prinsins lá, en á henni átti fólkið að
fara norðureftir ánni- Greenfjölskyldan og
Rósalinda voru þær síðustu sem komu. Prins-
inn stóð við landganginn og beið. Hann var
í hvítum buxum og bláum stakk og Rósalindu
fannst hann aldrei hafa verið tígulegri. Sjálf
var hún í hvítum línkjól, með hvíta ilskó og
hvítt silkiband um hárið.
Frú Green leit yfir hópinn og gekk úr
skugga um að þarna var aðeins „fínasta fólk-
ið“ samankomið. Fullkomið samkvæmi, hugs-
aði hún með sér og hlammaði sér á bekk við
hliðina á Kitty. Rás viðburðanna hafði orðið
alveg eins og hún hafði óskað sér.
Iris leit letilega kringum sig, en véitti ekki
6.
bíinfl tvelr.
athygli öðrum en prinsinum. Hún var í ljóm-
andi skapi og það var hættulegur glampi í
rafgulu augunum. Þegar hún tók vindlinga-
hylkið. Rósalindu létti, John var ekki í gesta-
hópnum. Hann hafði ekki þegið boðið, eða
kannske ’hafði hann ekki verið boðinn. Suz-
ette var vonsvikin. John var ekki hér. Það
var líkast og sólin hyrfi, glitrandi áin var ekki
annað en mórauð for, og hún hataði þetta
samkvæmi. En hvers vegna var hann ekki
hérna? Þegar einn af ungu piltunum kom til
hennar, sagði hún ólundarleg: — Hvers vegna
er ekki John Midwinter hér- Er hann ekki
kominn til baka frá Alexandrínu?
— Midwinter? Hann er ekki boðinn!
— Hvers vegna ekki?
— A-a .... Hann yppti öxlum. — Mid-
winter er einn af þeim stóru síðan hann tók
við stöðinni eftir Fairfax ofursta. Það væri
ekki sæmandi fyrir hann að fara. Ali prins
vildi reyndar ekki bjóða honum heldur. Það
kann að þykja torskilið, en það eru óskrifuð
lög hérna.
— Liggur svona í þessu? Brúnin á Suzette
hækkaði. Hún 'brosti til unga mannsins og tók
af sér hattinn. Vindgolan ýfði þétt svart hár-
ið á henni og sólin speglaðist í augunum. —
Hvílíkur dagur! sagði hún með hrifningu.
Þetta samkvæmi gat orðið skemmtilegt, jafn-
vel þótt John væri þar ekki. Aðalatriðið var
að Rósalinda hafði ekki unnið veðmálið.
Gestirnir höfðu dreifst og sest í legustól-
ana á þilfarinu eða inni í salnum. Snekkjan
hafði verið fljót út úr höfninni og nú var borg-
in komin í fjarska. Áin breikkaði og á báða
bakka sá til grösugrar flatneskju. Hér og
hvar sáust lág húsahverfi inn á milli pálm-
anna. Þegar norðar dró sigldu þau milli skrúð-
grænna eyja og fóru svo nærri að þau gátu
greint melónurnar, sem glitruðu á í sólinni.
Gestirnir, sem sjaldan eða aldrei höfðu ver-
ið á þessum slóðum fyrr nutu ferðarinnar, en
fæstir þeirra hugsuðu mest um útsýnið. Flest-
ir voru að tala saman og höfðu dregið sig undir
sólseglið og nutu hressingarinnar, sem þjónar
prinsins báru á milli.
Rósalinda ihafði valið sér afsíðis stað út við
.borðstokkinn. Hugur hennar var langt í burtu
og hún hafði ekki augun af útsýninu og glitr-
andi vatninu í Níl. Allt í einu heyrði hún að
einhver talaði til hennar, og að viðkomandi
hafði gert það nokkrum sinnum án þess að
hún tæki eftir því. Hún leit upp og sá prins-
inn og þjón sem hélt á bakka.
— Hjartans þakkir! Hún tók glas með
appelsínusafa í.
— Nú voruð þér langt í burtu, sagði prins-
inn brosandi og hallaði sér út á borðstokkinn
við hliðina á henni.
— Nei, ekki lengra en þarna úti. Hún benti
á grænan hólma. — Eg vildi gjarna eiga heima
á svona stað.
— Eg er hræddur um að yður mundi fljót-
lega fara að leiðast þar, sagði prinsinn. —
Þykir yður þessi hluti Nílar fallegur?
— Já, yndislegur. Það er svo rólegt hérna.
— Já. Hann horfði fast á andlitið á henni.
— En það er ómögulegt að þér þráið rólega
staði, á yðar aldri.
— Jú. Stundum. Kannske er ég gamaldags
— eða þá bara löt.
— Eg held þér séuð hvorugt, en dálítið
þreytt. Kairo hefir verið erfið síðustu vik-
urnar, og lífið hefir víst verið talsvert eril-
samt hjá yður, er það ekki?
— Jú.
Prinsinn spurði ekki frekar, en breytti um-
talsefni og fór að tala um skipið og um stað-
ina, sem þau fóru hjá. Rósalinda hallaði sér
aftur í stólnum og hlustaði. Djúp rödd prinsins
lýsti náttúrunni, daglegu lífi á eyjunum og
fólkinu sem átti heima þar, á þann ’hátt sem
sá einn getur, sem hefir samúð með því.
Rósalinda gleymdi þreytunni; óróin og
kvíðinn, sem ofsótti hana um þessar mundir,
hvarf. Stundum leit hún upp og mætti dökku
augunum fyrir ofan sig. Það var komið á milli
þeirra eitthvert einlægnisamband, sem ekki
hafði verið áður. Hvorugt þeirra tók eftir
fólkinu og skvaldrinu í kring, þau hefðu eins
vel getað verið alein á einhverjum hólmanum,
sem þau sigldu fram hjá.
Þau hrukku við er þau heyrðu hvella
klukknahringingu. Suðan i hreyflinum þagn-
aði, hásetarnir kölluðust á og snekkjan rann
um að langri bryggju. — Ferðin var á enda.
Prinsinn yfirgaf Rósalindu og fór fyrstur
í land til að taka á möti gestunum.
ÓÐAL prinsins var spölkorn frá bryggjunni
og þrír bílar voru til taks að flytja fólkið
þangað. Leiðin lá vestur yfir grænar grundir,
þar sem fólk var að vinna. Það stóð í vatni
upp fyrir ’hné. Skurðir voru um landið þvert
og endilangt og sums staðar voru pallar, og
þar stóðu vopnaðir varðmenn.
Ósléttur vegurinn var fullur af fólki, vögn-
um og skepnum. Magrir strákar ráku f járhópa
á undan sér, en hænsn hlupu fram og aftur.
Konur báru ávaxtakörfur á höfðinu og græn-
meti og eldivið - heim úr þorpinu. Á einum
stað urðu bílarnir að víkja úr vegi fyrir úlf-
aldalest með bómullarböggum. Úlfaldarnir
þrömmuðu áfram og viku ekki ‘ hársbreidd.
Strákur gerði sér að leik að þvi að stinga
göt á bómullarballanna, sem náðu niður undir
jörð, og hrifsa bómullarhnoðra og stinga í
vasann, og hlaupa svo burt þegar sást til
þeirra.
Þau fóru um mörg þorp áður en þau komu
að esba prinsins, eða óðalssetri. Kringum
húsið var fjöldi af kofum úr leirklíningi og í
dyrunum sátu konur við vinnu. En sjálf höllin
stóð skammt frá. Bílarnir runnu gegnum hátt
hlið, sem varðmenn í litskrúðugum klæðum
opnuðu, og námu staðar við aðaldyrnar og
gestirnir voru látnir ganga inn á svalir, alsett-
ar smáborðum og hægindastólum. Prinsinn
hljóp út úr fremsta bílnum og bauð gestina
velkomna og sagði þjónunum að vísa gest-
unum á herbergi þeirra. Það duldist engum
að Ali Yussuf prins var húsbóndi á sínu heim-
ili.
Rósalindu og Greenfjölskyldunni var vísað
til fjögra samliggjandi herbergja með svölum
og baðklefa. Herbergin voru í sama stíl og
gestaherbergi á ensku höfðingjasetri, en í
baðklefanum var austrænn íburður.
— Er þetta ekki flott, mamma? sagði
Suzette hrifin.
— Jú. Þvoðu þér nú um hendurnar og