Fálkinn - 14.08.1953, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
snyrtu þig eins fljótt og iþú getur. Prinsinn
sagði að teið væri tilbúið! sagði Agatha. —
Stattu ekki þarna við gluggann eins og þig
væri að dreyma, Rósalinda.
— Garðurinn er yndislegur! Rósalinda dró
sig með semingi burt frá glugganum.
HÚSIÐ VIÐ NlL.
Gestirnir söfnuðust saman á svölunum og
nutu góðgerðanna og svala loftsins eftir sól-
skinið á ánni. Fyrir neðan sá yfir rósagarð
eins og mjúkan flauelsdúk með óteljandi rauð-
um tilbrigðum. En bak við sáust limgerði með
jasmínum og mimosarunnar á milli.
Þegar drukkið hafði verið te vildu allir
gestirnir skoða húsakynnin og gekk prinsinn
á undan iþeim, ánægður yfir hve hrifnir þeir
voru- — Þetta er nærri því of fallegt til að
vera satt! hrópaði Suzette ihrifin, og allir tóku
undir það. Það var líkast æfintýri að sjá
svona fagran aldingarð í þessu fábreytilega
umhverfi með leirkofum og stritandi sveita-
fólki. Rósalindu fannst hún vera í draumi,
staðurinn lagði hana í læðing.
— 'Hvað er þetta? Suzette benti á stórhýsi,
sem hún kom auga á inni á milli trjánna. En
þetta hús virtist miklu eldra en hitt, stein-
veggirnir voru gráir og veðraðir. Þetta var
einnig tvílyft hús, en hlemmar og rimar fyrir
öllum gluggum á efri hæð.
Ali prins brosti: — Þetta er mitt hús, svar-
aði hann.
— Yðar hús? En er þá húsið sem við gistum
í ekki yðar hús?
— Auðvitað. Það er gestahús heimilisins —
eða sálaamlik.
— En hvað það er skrítið. Hvers vegna
hafið þér tvö hús? spurði Suzette.
— Það er siður hjá okkur. 1 Egyptalandi
eru gestirnir alltaf í sérstöku húsi, eða þá í
sérstakri álmu, ef tvö hús eru ekki til.
— En hvers vegna? Suzette vildi ekki láta
undan. Rósalinda óskaði að hún gæti stungið
upp í hana, en það gat enginn, ef Suzette vildi
fá skýringu á einhverju. — Eg skil ekki hvers
vegna gestirnir verða að vera út af fyrir sig?
— Það er vegna kvennanna- Enginn gestur
hefir aðgang að kvennabúrinu, sagði prins-
inn.
— Kvennabúrinu! Rödd Suzette glumdi í
kyrrðinni. — Ó, prins Ali, hafið þér kvenna-
búr? Eg hélt að þess konar væri úr tísku. En
hvað það er rómantískt!
Einn af ungu mönnunum gaf bendingu, til
að reyna að stöðva Suzette. Tremaine majór
rýndi á hana gegnum gleraugað sitt, eins og
hann væri að skoða sjaldgæft skorkvikindi,
og yfirlætisbrosið var horfið af Kitty. Það
var ekki siður að ræða við Egypta um svona
mál.
Það kom hörkusvipur á arnárandlit prins-
Hvar er fjallvætturin?
ins rétt sem snöggvast, geigvænlegur glampi
í augun. Rósalinda starði á hann, það var eins
og hún sæi nýjan, ókunnugan — og hættu-
legan — mann fyrir framan sig. En þessi
hörkusvipur hvarf jafn fljótt og hann hafði
komið, prinsinn reigði höfuðið aftur og skelli-
hló. — Kæra ungfrú Suzette, því miður verð
ég að valda yður vonbrigðum, en það er engin
rómantík læst inni í kvennadeildinni í mínu
húsi. En orðið er blátt áfram notað um hí-
býli kvenfólksins — herbergi móður minnar,
systra og annarra kvenna.
Það var eins og öllum létti, og Rósalinda
hugsaði með sér: — En hvað hann tók þessu
Ijúfmannlega! Suzette hafði móðgað hann, en
hann var maður til að skilja að hún gerði það
óafvitandi og af flónsku. Frú Green botnaði
ekki í neinu, en fannst þó að Suzette mundi
hafa sagt of mikið og heimskað sig. Og til að
draga athyglina frá dótturinni sagði hún
smeðjulega: — Er móðir yðar á lífi, priris?
— Já, svaraði hann kurteislega en stutt.
— Það var gott að heyra. Það væri gaman
að fá að heilsa henni-
— Eg er hræddur um að það sé ekki hægt,
svaraði prinsinn — móðir mín er ekki vel
frísk og getur ekki tekið á móti gestum.
— Það var leiðinlegt. En má ég ekki líta
inn til hennar rétt sem snöggvast, ég.skal ekki
þreyta hana.
— Því miður! Ali prins var kurteis en neit-
unin svo ákveðin, að frú Green hætti sér ekki
lengra út í þá sálma. 'Hann sneri sér að hinu
fólkinu og var nú aftur sami alúðlegi gest-
gjafinn: — Eigum við að snúa við? Kannske
ykkur langi að sjá appelsínulundinn? Trén
eru nú í blóma í annað sinn.
Gestirnir tóku vel í það og prinsinn fór með
þau í áttina frá húsinu sínu.
Rósalinda stóð við gluggann og starði út í
mjúkt náttmyrkrið. Frá svölunum fyrir neðan
heyrðust raddir karlmannanna. Þeir voru að
fá sér siðasta glasið og reykja síðasta vindling-
inn. Kvenfólkið 'hafði farið til herbergja sinna.
Þetta hafði verið ljómandi kvöld. Fyrst
kokkteill á svölunum um sólarlagið, svo af-
bragðs miðdegisverður í stóra salnum, og svo
hressingar á svölunum, með undirleik hljóm-
sveitar einhvers staðar úti í garðinum. Ali
prins hafði verið frábær gestgjafi, eins og hún
hafði vitað fyrirfram. Rósalindu fannst sér
falla betur og betur við hann, en hún hafði
séð hann frá nýrri hlið í dag. Sú hlið var ef
til vill hræðandi, en ekki hrindandi. Hún hafði
séð glampa í stál undir fiauelinu, mátt og
myndugleika, sem fór honum vel- Ali Yussuf
prins er stoltur maður og hann hefir ástæðu
til að vera það, hugsaði hún með sér.
En það var dálítið annað, sem henni hafði
orðið ljóst í dag. Prinsinn var austurlanda-
höfðingi og það var djúp staðfest milli hans
og vina hans frá vesturlöndum. Hann var
æðsti maður gamallar og göfugrar ættar, sem
hélt svo fast við forna siði að það var eðlilegt
að konurnar neituðu að taka á móti enskum
gestum. Þó að prinsinn hefði sjálfur orðið fyr-
ir margvíslegum enskum áhrifum, mundi hann
aldrei brjóta sínar eigin erfðavenjur. Rósa-
lind dáði hann og virti fyrir þetta. Hann varð
að vísu fjarlægari henni fyrir bragðið, en
enniþá hugþekkari og meira töfrandi.
1 næsta herbergi var önnur kona við glugg-
ann og starði út í myrkrið og hlustaði á radd-
irnar að neðan og reyndi að greina eina
ákveðna úr. Iris hafði séð nýjar hliðar á prins-
inum í dag, eins og Rósalinda. Hið austræna
og ókunna heillaði hana. Kvennabúr? Kannske
sagði hann ósatt er hann fullyrti, að þess hátt-
ar væri ekki til bak við rimlagluggana þarna
í hinu húsinu?
Það fór hrollur um hana en glampinp í
augum hennar var válegur, þegar hún fór frá
glugganúm.
MAHOMED OSMAN.
Sólbjartur morgunn, heitur en með léttum
andvara, tók á móti Rósalindu þegar hún kom
niður á svalirnar daginn eftir. Hún var í reið-
fötum. Nú átti að fará í hesthús prinsins og
reyna gæðinga hans fyrir hádegið.
— Góðan daginn! Mikill dýrðardagur er
þetta! sagði hún glaðlega-
— Góðan daginn, Rósalinda, svöruðu nokkr-
ir af yngstu mönnunum. Kitty, maður hennar
og aðrir af þeim eldri, kinkuðu kolli en ekki
eins hlýlega. Rósalinda hafði tekið eftir þessu
óftar en einu sinni síðustu vikurnar. Þó að
Adamson snerist
hugur.