Fálkinn - 17.02.1956, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
ekki ... ekki samboðin yður ... eldri
bróðir minn liefir verið i tugtlui.simi,
og yngri bróðir minn er ... og ég
■hefi verið sökuð um þjófnað ..
Lucien andvarpaði.
„Allt ])etta skiptir ekki neinu máli,
Michclle," sagði hann-og tók utan um
hana og dró liana að sér. „Settu ])að
ekki fyrir ])ig. Þú skalt gleyma ])ví.
I>ú hefir sagt að þú skulir gera allt
sem ég vil.“
,,.Tá,“ hvíslaði hún, og ]>egar hann
þrýsti henni að sér sýndi hún enga
niótstöðu. Hún gat ekki gert honum
iþað Ijóst, að hún væri fús til að verða
ástmey hans og þjóna honum svo
lengi sem hann viidi, en að tiginn
maður eins og hann, gæti ekki gifst
stúlku, sem lítið liafði verið niður á.
Eftir dálitla stund komu þau inn
til húsfreyjunnar, sem beið eftir þeim.
Hún leit upp og brosti, en hjartað
var angurvært.
„Frú,“ sagði Lucien, „á morgun
verðum við að leggja snennna upp,
til þess að komast til Parisar fyrir
kvöldið. Þess vegna skuluð þér óska
okkur til hamingju í kvöld. Michelle
hefir lofað að verða konan mín.“
Gestgjafafrúin var ekki vön að láta
ganga fram af sér, en nú féll henni
allur ketill í eld og hún gapti og aug-
un urðu eins og í þorski á þurru landi.
„Ko — konan yðar, herra!“ stamaði
hún.
Lucien hló. „Flýttu þér nú að fara
að sofa, Michelle," sagði hann. „Þú
ert þreytt og við eigum langa leið
fyrir höndum á morgun!
Hún leit til hans og brosti svo veikt
að varla var hægt að greina það, og
flýtti sér svo upp stigann eftir að
hafa boðið frúnni góða nótt.“
„Frú,“ sagði Lncien ákærandi,
„lívað hélduð þér ...?“
Nú var maddaman farin að jafna
sig. ,,Ég hélt það sem ég held enn.
herra,“ sagði hún. „Þér hljótið að
skilja, að reynd kona eins og ég læt
ekki blekkjast jafn auðveldlega og
ung óreynd, saklaus og töfrandi
stúlka.“
Lucien horfði á liana og brosti.
Hann hugsaði hratt. Hann sá fram á
að hann gat ekki komið heim til frú
Grotier með Michelle eins og lnin var
núna ... það mundi gefa frúnni að-
stæðu, sem hvorugum aðilanum væri
lioll. Miohelle varð að vera gift hon-
um þegar hann kæmi með hana á
heimilið, og auk þess öðru vísi klædd
en liún var. Hitt varð tíminn að lækna.
EKKI ER ALLT SEM SÝNIST. —
Mennirnir á myndinni eru tveir en
ekki einn. Annar stendur niðri í
brunni og rekur upp hausinn.
Það ætti að takast að mennta liana
og gera hana stétthæfa ... hann
nennti ekki að hugsa um alla þessa
smámuni, því að nii var eldur í æðum
hans og nú vildi hann vera sæll. En
honum hafði dottið dálítið í hug, i
sambandi við það, sem húsfreyjan
sagði.
„Heyrið þér, frú,“ sagði hann, „það
mun vera bæði prestur og gullsmiður
hér í grenndinni?"
„Já,“ svaraði liúsfreyjan, en nú fór
hjartað að herða á sér.
„Getið þér náð i þá báða fyrir mig
— en núna undir eins?“
„Eins og yður þóknast, herra.“
Meðan Lucien beið eftir þessum
tveimui'j sem liann hafði gert boð
eftir, og síðan talað við þá, stóð
Michelle uppi í herberginu og var á
báðum áttum.
Herbcrgið var litið og ókunnuglegt,
og það lá við að hún væri hrædd við
það. Þarna var allt framandi og lagið
til að hræða.
Næturloftið, sem lagði inn um
gluggann, var svalt, og henni var kalt
í siðum grófgerðum náttkjólnum.
Loks skreið hún undir sængina til að
liita sér. Og þar yfirbugaði þreytan
hana smám saman og hún sofnaði.
Þegar hún vaknaði var komið sól-
skin og fuglarnir sungu, og einhver
var að drepa á dyrnar. Húsfreyjan
kom sjálf inn, brosandi og vingjarn-
lcg eins og móðir.
Það sem siðan gerðist var eins og
þokumynd í meðvitund Michelle. Hún
varð að fara i nýja kjólinn og siðan
kom húsfreyjan með lútsterkt svart
kaffi, hveitibrauð og smér, cn slíku
óhófi var hún ekki vön. Svo urðu
þær samferða niður, og i betri stof-
unni stóð hcmpuklæddur prestur, sem
hún hneigði sig djúpt fyrir. Þarna
stóð hann og gestgjafinn, og einhver
þriðji maður, sem hún vissi ekki hver
var. Allir brostu þeir ti! hennar. Allra
augu voru vinaleg og björt. Sólin
skein inn um gluggana og alls staðar
í stofunni voruhlóm •—- það var líkast
og frúin hefði rúið allan garðinn sinn
til að skreyta stofuna.
„Velkomin, barnið mitt,“ sagði
presturinn og tók í höndina á henni.
Hann var góðlegur maður, og ein-
hvers vegna gladdist hann einlæglega
yfir einhverju, sem snerti hana.
En sjálf var hún ckki glöð, hún var
ekki örugg ennþá ... ekki fyrr en
dyrnar opnuðust og Lucien kom inn.
Allir viðstaddir tóku eftir hve mjög
glaðnaði yfir henni er hann -kom. Hún
vissi ekki sjálf að hún ljómaði at'
trausti og ást.
Lucien gekk til hennar og stað-
næmdist við liliðina á henni. Og svo
skeði það ótrúlega. Presturinn gaf
þau saman og augu lians voru góðleg
og hlýleg þegar hann talaði til
þeirra. Hún fékk hring, og hann vaK,
svo fallegur að hún tók andköf þegar
hún leit á hann, hún sem aldrei hafði
átt svo mikið sem brjóstnál. Tveir
steinar voru i hringnum og allavega
litur glampi stóð af þeim, þegar sólin
féll á þá.
Svo kom fólkið og óskaði Lucien og
henni til hamingju — allrar þeirrar
sælu, sem ástin getur gefið tveimur
sálum, sagði prestur.
„Maturijjn er tilbúinn," sagði hús-
freyjan og þau gengu frarn í borð-
stofuna og þar var ríkulega borið á
borð, þó ekki væri langt liðið dags.
„Ég gerði það sem ég gat, frú Col-
bert,“ sagði húsfreyjan. „Ég vona að
þið gelið borðað þetta.“
Frú Colbert! Michelle reyndi að
hugsa. En liún skildi ekkert i þessu
nafni, fyrr en hún hafði heyrt það
mörgum sinnum.
Hún var gift. Hún var kona Luci-
ens! Hún var frú Colbert!
Hún horfði á Lucien þar sem liann
sat við hlið hennar. Hún leit á hring-
inn á fingrinum á sér. Og luin leit
aftur á Lucien.
Og allt í einu tók hún báðum hönd-
um fyrir andlitið og grét.
Allir störðu á hana, karlmennirnir
forviða en húsfrcyjan brosandi. Því
að húsfreyjan skildi.
Lucien tók hendur liennar varlega
frá andlitinu. „Michelle!“ sagði hann
órólegnr. „Michelle, ertu að gráta?“
Þeir sem sáu andlit liennar gleymdu
því aldrei. „Já,“ sagði hún. „Ég er
svo hamingjusöm!" Og hún þrýsti sér
að honum og grét rneð höfuðið upp
að öxlinni á honnm.
Klukkutima siðar kvöddu þau gest-
gjafann og stefndu til Parísar. Nú sat
Michelle fram í, við hliðina á Lucien,
og nú gerði liún sér Ijóst hve mjúklega
bíllinn rann áfram, hve fljótt landið
brunaði fram hjá. En allt þetta var
aðeins umgerð um hann, sem í einu
vetfangi hafði breytt henni úr fyrir-
litinni öskubusku i prinsessu, sem
inenn og konur hneigðu sig' fyrir.
iÞau töluðu ekki mikið saman. Þau
þurftu ekki á orðum að halda til að
túlka tilfinningar sínar, og núna, eftir
að allur kviði og misskilningur var
horfinn, var sæla þeirra fullkomin.
Húsfreyjan liafði gengið frá góðri
nestiskörfu handa þeim, og þau tóku
sér hvíld og borðuðu í ofurlitlu rjóðri
í skóginum. Svo kveikti Lucien í píp-
unni sinni og lagðist á bakið í gras-
ið og horfði upp í himininn. Hann
vissi að það var ýmislegt, sem hann
varð að annast um og ihuga vel. Hann
varð að ganga frá ýmsu áður en hann
kæmi með Michelle heim til sín, ef
heimkoman ætti að geta orðið þannig,
að enginn særði hana.
Þau niundu koma svo seint til Par-
isar að cnginn timi yrði til þess að
komast i búðir. Þess vegna gat hann
ckki farið í gistihúsið, sem hann var
vanur að dvelja í, þegar hann af ein-
liverjum ástæðum komst ekki til
Versailles, þar sem hann átti heima.
ITann skammaðist sín alls ekki fyrir
Michelle. Það var ekki vegna falskrar
blygðunartilfinningar út af fötunum
hennar, sem hann var að hugsa um
þetta. En hann skildi að fólk mundi
verða starsýnt á Michelle, og hún
mundi taka eftir því. Og svo mundi
fólk tala um hana eftir á, fregnin
mundi berast um borgina — að Lucien
Colbert hefði gifst sveitastelpu, og
alltaf gat einhver orðið til þess að
bera það í hana.
Jæja, það var þó alltaf ein mann-
eskja sem hann gat talað við, og ekki
að kviða neinu fyrr en hann hefði
gengið úr skugga um hvort Michael
Sylvestre væri í borginni. Michael
mundi geta skilið hvernig á stóð, og
lofa þeim að vera i einhleypingsibúð-
inni sinni í nokkra daga.
„Ertu hamingjusöm, Michelle?"
spurði hann upp úr þurru.
Hún sneri sér að honum, þar sem
hún sat og var að horfa yfir landið.
„Já,“ svaraði hún ofur látlaust.
Þau héldu af stað aftur eftir dálitla
stund. Lucien hafði fengið ráðrúm
til að gera áætlun. Vitanlega hafði
hann lent í smáævintýrum áður, eins
og fles.tir karlmenn, og hann vissi
um verslun, sem ein af vinkonum
Framhald í næsta blaði.
FJÖLSKYLDUMEÐLIMUR. — Húsa-
meistarafjölskylda í Berlín hefir inn-
limað íkorna í fjölskylduna. Þegar
hann var nýfæddur valt hann úr
hreiðrinu og var hirtur og tekinn í
fóstur. Nú er hann orðinn heimavanur
í húsinu, og vill ekki þaðan fara.
LÍKA MET. — Austurríkismaðurinn
Helmut Horland sat á kaðli hátt yfir
jörðu frá þriðjudegi til sunnudags til
að setja nýtt þolmet í að sitja lengi
á kaðli. Eftir 130 tíma gat hann komið
niður og hvílt á sér sitjandann, því
að þá hafði hann farið fram úr fyrra
heimsmetinu í þessari „fþrótt".
SPEGILL Á FÆTI. — Það er alltaf
gott að vita af því að maður hafi
spegil við hendina, eða þá við fótinn.
Það er þýskur maður, sem hefir tekið
upp á að framleiða þessa nýju spegla,
cn nú er eftir að vita hvort kven-
fólkið kann að meta þá.