Fálkinn - 16.03.1956, Side 13

F Á L K1N N
13
að ég get ekki munað það allt. Ég er hrædd
um að ég sé nokkuð heimsk, Lucien."
Hann hló. „Nei, það er öðru nær! En það
er erfitt fyrir alla að koma úr einni veröld í
aðra, í einu vetfangi."
„En þig langar mikið til að ég verði fín
dama?“
Hann h&rfði á hana meðan hann svaraði:
„Ekki fín dama, Michelle. Ég vil fyrst og
fremst að þú verðir þú sjálf. En þú ert eins
og gimsteinn, sem glitrar fegur þegar hann
er slípaður.“
Michelle leit á hringinn sinn og steinana sem
glitruðu í honum. Hún andvarpaði. Svo fór
hún að hugsa um frú Grotier.
„Þú mátt ekki segja henni upp starfinu,
Lucien,“ sagði hún. „Úr því að þú hefir sjálf-
ur beðið hana um að hjálpa mér, hefir hún
ekki gert nema skyldu sína. En viltu biðja
hana um að fara hægar. Ég get ekki lært allt
í einu.“
Lucien var á báðum áttum. Honum hafði
runnið reiðin talsvert, og nú var honum farið
að detta í hug hvort Michelle hefði ekki gert
of mikið úr því, sem raunverulega hafði gerst.
Frúin gat að vísu verið talsvert erfið stundum,
en ... en hver átti að stjórna heimilinu? Hins
vegar mundi Michelle ekki finnast hún vera
frjáls manneskja á sínu eigin heimili eftir
þetta. Hann vóg það sem mælti með og á
móti. Hann vissi að réttast væri að losna við
ráðskonuna — hann gæti gert það á viðfelld-
inn hátt. En það var freistandi að láta allt hald-
ast í gamla horfinu um sinn, þangað til hann
hefði fundið manneskju, sem gæti gengið í
stað frú Grotier. Og þangað til Michelle væri
orðin dálítið vanari. Þau ætluðu að verða í
húsi Michaels um sinn, hvort eð var.
„Þú mátt ekki vera slæmur við hana,“ sagði
Michelle.
Það réð úrslitunum. „Eins og þú vilt!“ sagði
hann og honum létti. „Við látum hana verða
áfram.“
Þegar frú Grotier sá þau koma, varð hún
verulega hrædd, í fyrsta skipti í mörg ár.
Hún var sannfærð um að Michelle hefði sagt
honum hvað þeim hafði farið á milli, og að
náðartími hennar væri nú á enda. Hún þorði
ekki að hugsa til þess, sem Lucien mundi
segja.
Sér til undrunar heyrði hún Michelle segja,
og leggja sig fram um að tala fallega og mál-
lýskulaust: „Mér þykir svo leiðinlegt að þér
hafið verið hraédd um mig, frú. Mig langaði
til að bregða mér á flakk. Ég hugsaði ekkert
út í, að fólk er óvant iöngum gönguferðum
hérna, eins og maður fer í sveitinni."
Frú Grotier náði sér von bráðar aftur. „Þér
gerðuð okkur verulega hræddar, frú Colbert,“
sagði hún. „Það er hugsunarleysi að hræða
fólk svona.“
Lucien stillti sig um að brosa. Frúin var
eins og köttur, fannst honum. Hvernig sem
henni var fleygt kom hún alltaf niður á lapp-
irnar.
En hann sagði ekkert fyrr en seinna um
kvöldið, eftir að Michelle var komin upp í
herbergið sitt. Þá kallaði hann á frúna inn
til sín og frúin kom. Hún hafði séð á svipn-
um á Joseph, að eitthvað óþægilegt mundi
vera í vændum.
Lucien sneri sér formálalaust að efninu.
Hann sagðist skilja að frúin hefði gert allt í
besta tilgangi, en uppeldi, sem aðeins gerði
nemandann hræddan, væri eingöngu til ills.
„Ég ætla að reyna að finna einhvern, sem
skilur konuna mína,“ sagði hann. „En þang-
að til ætlum við að flytja okkur dálítið lengra
frá París — ég held að hún þrái sveitina —
hún hefir verið í sveit alla sína ævi.“
„Staðan mín er laus hvenær sem yður
þóknast, herra Lucien,“ svaraði frú Grotier
stutt og kaldranalega.
„Ekki þennan asa, frú Grotier. Þér vitið
mjög vel, að það verður enginn hægðarleikur
að finna manneskju, sem getur farið í fötin
yðar, og ég veit vel hve skuldbundinn ég er
yður, eftir öll þessi ár. Þér getið hugsað mál-
ið betur meðan við verðum burtu. Kannske
getið þér bent mér á staðgengil fyrir yður?“
„Eins og þér viljið, herra Lucien,“ sagði
frúin. j j ! r?j
Það sauð í henni þegar hún fór út. Áferðar-
fallegu orðin hans gátu ekki blekkt hana. Nú
var það aðeins tímaspurning, hvenær hann
tilkynnti henni, að hann hefði ráðið aðra
manneskju í staðinn hennar. Og allt var þetta
þessari skinheilögu stelpu að kenna. Hún hafði
virst svo alúðleg, en það var auðséð hvað hún
hafði sagt við herra Lucien!
önnur hvor okkar verður að vikja burt af
heimilinu! hugsaði frúin með sér. Og ef ég
má ráða þá skal það verða hún! Ætli mér
takist ekki að hafa uppi á neinu misjöfnu
um hana ...
Lucien fór upp til Michelle. Hún sat við
gluggann og horfði út í garðinn. Þetta var
hlýtt og hljótt kvöld og hún hafði aðeins
smeygt sér í þunnan morgunslopp utan yfir
náttkjólinn. Dökkt hárið féll eins og ský niður
á herðarnar.
Þegar hann kom inn sneri hún sér frá glugg-
anum og rétti fram báðar hendurnar til hans.
Hann þrýsti henni að sér og þau brostu hvort
til annars í stjörnubjörtu rökkrinu.
„Lucien,“ hvíslaði hún, „ef þú aðeins elsk-
ar mig skal ég reyna að verða eins og þú
vilt hafa mig. Ég skal gera það sem ég get.“
Hann lokaði munni henni með kossi.
Svo fór hann að segja henni frá húsi Mic-
haels, sem þau áttu að fá. „Við fengum enga
hveitibrauðsdaga,“ sagði hann. „Og þetta
verða að vísu ekki hveitibrauðsdagar heldur,
því að þú verður að vera svo mikið ein.“
„Eins og það geri nokkuð til, ef ég aðeins
veit að þú kemur,“ hvíslaði hún. „Ekkert
annað í veröldinni er mér nokkurs virði. En
ef þér hættir að þykja vænt um mig, get ég
ekki lifað.“
„Ég mun elska þig alla mína ævi,“ sagði
hann. „Alltaf, alltaf.“
Hún andvarpaði og þrýsti sér fastar að
honum. Hún var sæl þessa stundina. Þessa
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Draugagangur hjá
Adamson.