Fálkinn - 28.09.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Framhaldsgrein 6'
Fyrir dst kinungsins
Konungshjónin landflótla dvöldu um skeið í St. Moritz. Hér eru þau á
skíðum með Grikkjanum Niko Zografos, sem var frægur fyrir að hafa
sprengt spilabankann í Monte Carlo.
LILIBETH OG PHILIP.
Litla In'isiS í Ascot varð bráðlega
of þröilgt banda okknr. — Nú höfum
við iifað liveitibrauðsdagana hérna í
þrjá mánuði, sagði Pétur. — Það er
mál til komið að við flytjum í einhver
stærri húsakynni.
Við keyptum Little Manor, það var
sex herbergja hús í litlum garði í
Surrey. Og nú gátum við boðið ti)
okkar gestum. Mamma og bræður Pét-
urs báðir komu og voru stundum hjá
okkur um tíma. En okkur þótti
skemmtilegast að vera ein.
Við 'höfðum bæði gaman af að fara
í gönguferðir þegar við vorum í sveit-
inni, og Bertie frændi leyfði okkur
að vera eins mikið og við vildum, í
skógunum, sem tilheyra Windsor-
höllinni.
Einu sinni er við vorum úti að
ganga sáurn við pilt og stúlku, sem
voru á gangi inn á milli trjánna.
Ef við hefðum ekki séð konungs-
liundana fjóra á hlaupum kringum
þau, mundum við hafa haldið að þetta
væri alþýðufólk. — Þetta eru kon-
ungshundarnir! sagði Pétur. Og svo
komum við nær. — Það er Philip! Og
það er Lilibeth! kölluðum við.
Við horfðum lengi hvort á annað
og bæði hugsuðum við það sama. í
staðinn fyrir að fara til frændfólks-
ins og lieilsa því, veifuðum við til
þeirra og héldum áfram.
— Við mundum ekki hafa haft gam-
an af að fólk hefði farið að tala við
okkur, ef við hefðum verið í þeirra
sporum. sagði Pétur.
Ég var honum sammála. — Philip
og Elizabeth ... sagði ég og liugsaði
Iiátt, — mikið þykir mér ef ...
— Já, það er svo að sjá, sagði Pétur.
— En við skulum ekki vera of veiði-
bráð, Sandra. Þau eru bara úti að
ganga. Hún er ekki nema átján ára.
— Hún verður nítján í apríl,
sagði ég.
Þegar við höfðum séð Philip og
Lilibeth iivað eftir annað í göngu-
ferðum okkar, sagði ég Marinu frá
þessu. Hún brosti og kinkaði kolli.
— Já, ég held að þeim þyki orðið vænt
livoru um annað, sagði hún.
— Þá ætla ég að vona þeirra vegna,
að þau þurfi ekki að bíða eins lengi
og við Pétur, eftir þvi að fá að trú-
iofast og giftast, sagði ég með tilfinn-
ingu.
Síðdegis einn daginn hringdi ég iil
Marinu og spurði hvort liún vildi
koma og drekka te hjá mér einni. —
Ég þarf að segja þér dálítið, sagði ég.
Það var kvíðasvipur á Marinu þeg-
ar hún kom. — Er það Pétur? spurði
hún. Og hún hafði fulla ástæðu til
að spyrja. Hinn 20. október fengum
við fregnina um að Beograd hefði
verið leyst undan hernáminu, og Pét-
ur hafði vérið frá sér numinn af
hrifningu. Ég liafði aldrei séð hann
eins uppvægan. Hann gat ekki um
annað talað í marga daga.
— Bara að ég gæti verið þar. Bara
að ég fengi að fara heim!
En það var nú ekki um Pétur sem
ég ætlaði að tala við Marinu í þetta
sinn.
— Pétur er jafn giaður og ég er,
sagði ég. — Hann heldur að við getum
farið heim til Jugoslaviu bráðum. Við
verðum að gera það, Marina. Ég á
barn í vonum.
KONUNGLEG FÆÐING.
Ég fánn að ég var með barni, er
við höfðum verið gift í átta mánuði,
í nóvember 1944. Auðvitað óskuðum
við að það yrði strákur, því að það
mundi styrkja aðstöðu Péturs til að
endurheimta hásætið, ef hann ætti
ríkiserfingja.
Til þess að barnið og ríkiserfinginn
gæli sannað jugoslavneskt þjóðerni
sitt varð Pétur að fá því framgengt að
herbergið á Hotel Claridge, sem ég
átti að fæða barnið i, yrði „fengið
að láni“ undan breskum lögum og
yrði jugoslavneskt.
Mamma mundi ekkert hvers konar
undirbúningur var liafður að barns-
fæðingum, en Marina frænka mín,
hertogafrúin af Kent, hafði gefið mér
ýms góð ráð. Og liún léði mér lækn-
irinn sinn.
Þegar ég var að leggjast á sæng,
17. júlí 1945, heyrði ég mikið skvaidur
og hávaða i næsta herbergi. Ég leit
á Pétur og varð hrædd. — Hvaða
mannfjöldi er þarna inni? spurði ég.
— Það eru fulltrúar konungsstjórn-
arinnar og tveir fulltrúar frá stjórn
Titos, sagði hann. — Þeir verða að
vera viðstaddir þegar sonur minn
kemur i heiminn.
— Nei, þeir fá ekki að vera við-
staddir, sagði ég. — Mér er ómögu-
legt að eignast barnið mitt innan um
hóp af ókunnugum karlmönnum i
iierberginu. Láttu þá fara undir eins.
En ég sá fljótt fram á að það mundi
ekki vera hægt að segja þeim að fara.
í Jugoslavíu gilda sömu lög og i Bret
landi, þegar konungsbarn fæðist.
Fulltrúar stjórnarinnar verða að vera
viðstaddir til að líta eftir. Þessi sið-
ur er ævagamall og varúðarráðstöfun
til að girða fyrir að öðru barni yrði
ekki iaumað inn til drottningarinnar
og liöfð skipti á því og barninu sem
hún fæddi.
Mér fannst þetta ruddaleg ráðstöf-
■un, en þá sagði Pétur, að það væri
ekki nauðsynlegt að mennirnir væru
inni i herberginu hjá mér. — Þeir
geta sagt að þeir hafi verið viðstaddir
fæðinguna þó að þeir standi fyrir
utan, ef hurðin er i hálfa gátt á milli.
En ég sat enn við minn keip. —
Þetta er viðbjóðslegt, sagði ég. —
Láttu þá fara, Pétur. Góði, láttu þá
fara burt!
Pétur sneri frá og ætlaði inn í stof-
una tii þeirra, en ég greip í hand-
legginn á honum því að nú byrjuðu
hríðirnar. Ég gleymdi fulltrúunum í
stofunni — ég gleymdi öllum mót-
bárum mínum — ég vildi aðeins að
Pétur yrði hjá mér.
— Farðu ekki, sagði ég biðjandi. —
Farðu ekki frá mér!
Ég fann að maðurinn minn varð
að vera hjá mér núna, er harnið okk-
ar var að fæðast í hekninn.
Þegar farið var að svæfa mig hélt
Pétur grimunni yfir andlitinu á mér.
Ég hefi sjálfsagt ekki þjáðst eins mik-
ið og hann. Hann varð að standa i
sömu sporum og finna hvernig ég
kreisti höndina á honum og sjá mig
rífa skyrtuna lians í tætlur. En af þvi
vissi ég ekkert fyrr en mér var sagt
það eftir á.
Klukkan var kortér yfir níu þegar
barnið fæddist. Ég hugsaði ekki úm
að spyrja hvort það væri strákur eða
stelpa, því að ég var svo hárviss um
að það væri strákur — og átti að heita
Alexander eftir föður Péturs og föður
mínum.
Alexander var fyrirmyndarbarn.
Hann vóg 17 merkur og var 55 senti-
metrar.
Mér var sýndur hann. Og mér fannst
liann yndislegur. Ég var stolt og sæl
þarna sem ég lá í rúminu.
Og nú komu sex karimenn inn í
herbergið til þess að óska mér til
hamingju. Nú átti að flytja mig inn
í svefnherbcrgið mitt aftur og Jugo-
siavarnir báru mig þangað. Þeir
skipuðu sér við rúmið, þrír hvoru
megin, lyftu fjaðradýnunni sem ég lá
á og báru mig gætilega og hátíðlegir
á svip inn ganginn og inn í svefn-
lierbergið mitt.
Svo settu þeir dýnuna ofan á rúm-
ið mitt, hneigðu sig og drógu sig í hlé.
Svo fékk ég að taka við barninu
og jugoslavneskur prestur kom inn til
að lýsa guðsblessun yfir okkur. Þegar
þeirri athöfn var lokið staðnæmdist
presturinn við fótagaflinn, bað um
að sér væri réttur hatturinn hans og
fieygði honum á gólfið og hoppaði á
honum lengi vei.
Ég starði agndofa á hann þangað
til Pétur skýrði mér frá því, að þetta
væri ævagamall jugoslavneskur siður.
Þessi skripalæti voru lii þess að óska
barninu gæfu og gengis.
„BIA-BIA“ SKÍRÐUR.
Svefnlierbergið mitt var i hátíða-
búningi. Allir sem við þekktum sendu
okkur yndisieg blóm, og heillaóska-
skeyti fengum við svo þúsundum
skipti. Marina kom sjálf til að „at-
huga“ okkur bæði. Bertie frændi og
Elizabeth sendu innilegar óskir, og
Bertie sagði, að hann og Lilibeth ætl-
uðu að verða skírnarvottar Alexand-
ers.
Ég hafði meira en nóg að liugsa.
Við höfðum ekki svo mikið sem náð
í barnfóstru handa stráknum, og
hvergi var mögulegt að fá keyptan
barnavagn.
Loks náðum við í barnfóstru, sem
var kölluð „Dadda Ho\ve“. Þetta var
góð, gömul kona, sem hafði þekkt mig
þegar ég var barn, og sem lofaði að
koma til okkar þegar Alexander yrði
sex vikna gamall.
Fóstran hætti eftir einn mánuð og
næsta hálfan mánuðinn vorum við
Pétur og mamma, sem hugsuðum um
drenginn.
Mér fannst hlægiiegt að kalla
drenginn jafn hátíðlegu nafni og Al-
exander. —- Við verðum að finna nýtt
nafn á hann, sagði ég við Pélur. Og
einn daginn þegar ég var að svæfa
liann heyrði ég mig raula: „Bia-bia,
barnið“. Uppfrá því hét hann aldrei
annað en Bia-Bia.
Það stóð til að skíra Bia-Bia í
Westminster Abbey. Ég var áhyggju-
full morguninn sem hann var skírð-
ur, þvi að nístingskalt var þennan
dag, og ég var lirædd um að dreng-
urinn inundi kvefast. Hann iá graf-
kyrr í fanginu á fóstrunni alla leið
í kirkjuna.
En í sömu svifum og Lilibetli tók
við honum — hún átti að halda hon-
um undir skirn, byrjaði hann að
sparka. Bertie frændi og Eiizabeth
skemmtussér auðsjáanlega, en það var
skelfingarsvipur á Lillibeth aumingj-
anum. Hún stóð sig nú eins og hetja
undir þessari löngu athöfn, meðan
presturinn var að smyrja hann, klippa