Fálkinn - 28.09.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
því sem gerðist. Svo bætti hann allt í einu
við: — Langar yður til að ég taki yður í
faðminn og kyssi yður?
— Alls ekki! svaraði hún og spratt upp.
Hann hló þannig að hjarta hennar engdist
allt í einu af einhverri óskiljanlegri þrá. Hann
stóð fyrir framan hana og var uppleitur. Háls-
inn var sterklegur og brúnn, og hláturinn kom
upp úr þurru, og þó að hún vissi að hann væri
að hlæja að henni, gramdist henni ekki. Það
lá-við að hún væri glöð, því að henni fannst
hinn ósýnilegi veggur milli þeirra væri horf-
inn, og hún fann að hún gat andað frjálsar
í návist hans.
— Ekki að vera hrædd, sagði hann bros-
andi. — Ég er ekki vanur að sólunda atlot-
unum. Hann tók hana undir arminn. — Við
skulum fara og sjá hvernig hinu fólkinu líður.
GÓÐA NÓTT, SENOR CUERO.
Lesley skemmti sér vel það sem eftir var
kvöldsins. Söngurinn færðist í aukana kring-
um bálin, sem blossuðu upp á ný, og sumir
reyndu að dansa í snöggu fílagrasinu. Bill
Pemberton sagði lygasögur og hinir bænd-
urnir sögðu frá meira og minna trúlegum sög-
urri um viðureign sína við villidýr.
Anna og Lesley hituðu kaffi og báru fram
smurt brauð, og þegar allir höfðu matast, stóð
Fernando upp og kvað mál til komið að fara
heim til Kalindi.
— En fyrst ætla ég að fylgja ungfrú Norton
heim, ságði hann.
Anna leit snöggt til hans. — Við höldum
áfram góða stund ennþá, sagði hún. — Það
er ekki víst að Lesley kæri sig um að fara
strax.
— Hún er þreytt, sagði hann fastmæltur.
—■ Þetta hefir verið skemmtilegt kvöld, og
ég er yður mjög þakklátur fyrir að bjóða
niér. Og við Lesley sagði hann:
— Eruð þér tilbúin, senorita?
Önnu virtist vera skemmt. Hún sagði síðar
við Bill, að hún hefði viljað gera hvað sem
vera skyldi fyrir Fernando, ef hann hefði
kallað hana „senoritu“ í þeim tón. Hún sagði
vingjarnlega: — Jæja þá! Ef þú ert viss um
að þú viljir ekki láta reka þig svona á burt,
Lesley.
— Ég get reynt það í þetta eina skipti,
ságði Lesiey varlega.
— Góða mín, það er í fyrsta skiptið, sem
allt er komið undir, sagði Anna.
— Ungfrú Norton er alveg eins óhætt með
mpr og henni mundi vera með honum Bill
yðar, sagði Fernando brösandi. — I guðs friði,
senorita.
Lesley fór á eftir honum út að bílnum.
Hann ók varlega út úr bílaröðinni sem stóð
HVERS VEGNA ER SJÓRINN SALTUR?
1. Viö vitum öll að siórinn er saltur, en hvers
vegna er liann saltur, en árnar og stöðuvötnin
ósölt? — Það eru þó árnar sem bera saltið, eða
söltin, út í sjóinn. Vatnið i þeim leysir upp allt
sem unpleysanlegt er, og ber það svo með sér út
í hafið. Þess vegna er árvatnið víða salt, en svo
lítið að maður finnur það ekki. En sjórinn tekur
við þessu salti úr ánum öld eftir ökl. Það er giskað
á, að saltið sem berst i sjóirin á hverju ári riemi
mörgum milljarð smálestum.
2. Algengasta saltið í sjónum er venjulegt matar-
salt, og í sólríkum löndum hefir ])að verið unnið
úr sjónum öldum saman, með þvi að veita sjó inn
í grunn lón og láta hann gufa upp. Þá verður
saltið eftir. Svona saltvinnsla er enn stunduð í
Miðjárðarhafslöndum, við Persaflóa, i Kina, Ind-
landi og Japan og viðar. ■— í Rann of Cutch á
vesturströnd Indlands er „saltlón“ og þar mynd-
ast salt án þess að nokkur mannshönd komi nærri.
Botninn i lóninu er lág flatneskja, 100x300 kíló-
metrar, en eyjan Cutch liggur milli hennar og
sjóvar. í suðvestanátt og um .stórstraumsflóð flæðir
sjórinn inn á flatneskjurnar um þröngt sund og
þekur hana. Allt sumarið blæs hlýr monsúnvindur
yfir landið og þá gufar sjórinn upp af flatneskj-
unni. Og að haustinu liggur 10—12 cm. þykkt
saltslag eftir.
þarna, og út á þjóðveginn. Langa stund hélt
hann áfram án þess að segja orð við hana,
en Lesley naut kyrrðarinnar eftir allan hávað-
ann í samkvæminu. Loks spurði hann hugs-
andi:
— Þegar þér komið fram í eidhúsið heima
hjá Pemberton sá ég að þér brostuð. Hvað
var það, sem þér höfðuð séð í tómu húsinu?
— Húsið var ekki tómt. Anna á sjö ára
gamlan dreng, og hún bað mig um að iíta
til hans og athuga hvort hann svæfi.
— Finnst yður rétt að láta börn aiast upp
í Buenda? spurði hann. — Sjö ára drengur
ætti að ganga í skóla og vera með öðrum
drengjum á líku reki.
— Anna segir honum til, og hann hefir
hestana og hundana að leika sér við. Þegar
hann verður tiu ára á hann að fara í heima-
vistarskóla, alveg eins og öll hin börnin hérna
í héraðinu.
Nú varð þögn. Loks sagði hann blátt áfram:
— Það hefir sjálfsagt verið rétt sem þér sögð-
uð áðan. Ég skil ekki sjónarmið enskra
kvenna. Líklega hefi ég átt of lengi heima
meðal Spánverja.
Hann ók upp síðustu brekkuna, nam staðar
við hliðið við Amanzi og fór út úr bílnum um
leið og hún. Þegar hún sneri í áttina upp að
húsinu tók hann í handlegginn á henni. —
Ég kem ekki með yður inn, sagði hann. —
Gerið svo vel að segja föður yðar, að mig
langi til að tala við hann í vikulokin.
Hún benti honum á upplýsta gluggana. —
Hann er á fótum ennþá og biður. Getið þér
ekki komið inn og boðið honum góða nótt.
Hann hristi höfuðið. Ég ætla að bíða hérna
þangað til ég sé að þér eruð komin inn. Góða
nótt!
— Góða nótt, senor Cuero.
Þegar hún kom upp í ganginn heim að
húsinu var hún sárari en hún vildi játa sjálf.
Þau höfðu nálgast svo mikið eftir samtalið
á bekknum, og hún hafði ímyndað sér að
hann mundi fara að kalla hann Lesley, með
áherslu á síðari samstöfunni, svo að það
hljómaði allt öðru vísi en aðrir sögðu það.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBBRTSprent.
ADAMS0N
Hínar fjórar árstíðir.