Fálkinn - 28.09.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
... mér er ómögulegt að falsa sjálfan mig ...
Ungírúin er dstfangin.
INHVERN TÍMA hafði verið kom-
ið fyrir rafmagnsbjölluni i skóla-
stofunum i Minver. Bjöllurnar voru
þar enn, en svo langt sem menn
mundu hafði aldrei heyrst hljóð í
þcim, nema bjöllunni úti í gangin-
um, sem ailtaf lét til sín heyra í lok
kennslustundanna. í dag fannst ung-
frú Bent bjölluhljómurinn eins og
sigurhljóð, cftir erfiða kennslustund
í 2. bckk B.
Þessi síðasti tími á föstudögum fyr-
ir laugardaginn, sem var frídagur í
þetta sinn, var alltaf sálarraun. Stelp-
urnar voru æðrufullar og óþolinmóðar
og höfðu ekki hugann við kennsluna.
— Og svo voru það lexíurnar, sagði
ungfrú Bent, alveg eins og hún héldi
að hún hefði gleymt þeim. — IJið eig-
ið að skila verkefnunum á blaðsíðti
þrjátíu-og-þrjú á mánudaginn. Ein-
Itver námsmærip. stundi og ungfrú
Bent bætti við: —bær af ykluir, sem
hafa fylgst með í dag, eiga ekki erfitt
með að teysa þau.
Hún leit á Carol Phipps, sem hafði
tekið sérstaklega illa cftir. Svo tók
hún saman bækurnar og fór út.
— Lexíur! orgaði Carol sárgröm
þegar ungfrú Bent var farin út. —
Hún gæti látið það ógert að setja
'Okkur fyrir til mánudagsins! Svo henti
hún frönsku málfræðinni upp í loft
en greip hana á lofti. — En ég ætla
ekki að skila jtessum verkefnum. Ég
verð á danssýningu í Ungmennafé-
laginu á sunnudagskvöldið, og verð
að æfa mig. Hún mamma verður að
skrifa kennslukonunni bréf og skýra
þetta fyrir henni.
— Það mundi hún mamma mín ekki
gera, sagði ein vinstúlkan öfundandi,
meðan hún var að troða bókunum
sínum niður í töskuna. — Maður
skyldi ekki trúa að svona kennslu-
konur hefðu nokkurn tima verið ung-
ar sjálfar. Hvað heldurðu að þær geri
við fridagana sína? Ætli þær sofi?
Carol skellti lokinu á púltinu sínu.
— Það getur vel verið að einhverjir
kennararnir komi á sýninguna í Ung-
mennafélaginu, sagði hún.
— Til að sjá þig dansa — kannske?
sagði ein af hinum spottandi.
— Já, hver veit. Carol brosti ibygg-
in. — Ég held að ég viti livað ung-
frú Bent mundi helst gera sér til
dægrastyttingar. Ertu að koma, Sue?
Ef við flýtum okkur getum við
kannske séð ... Hún tók vinstúlku
sina undir arminn og þær fóru út og
hvisluðust á í ákafa.
— Gála! dæsti ein af hinuni stúlk-
unum. — Hverjum ætli hún sé skotin
í núna?
— Reikningskennaranum.
— Honum? Hann er eldgamall!
Minnsta kosti þrítugur ... !
Stella Bent gekk hægt áleiðis til
kennarastofunnar. Hún var að velta
fyrir sér hvernig hún ætti að tjónka
við stelpurnar i 2. bekk B. Þetta var
þriðja árið sem hún kenndi, en stund-
um lá henni við að örvænta af því
hve tilfinnanlega hana vantaði
reynslu. John sagði að það varðaði
mestu að láta ekki nemendurna verða
vara við ]>að.
Það logaði Ijós i bekknum, sem
John Hatton hafði verið að kenna
reikning i. Hann sat einn þar inni
við kennaraborðið og var að skrifa,
þegar hún gekk fram hjá opnum dyr-
nnum.
Stella gekk inn. Hún hafði þekkt
John fyrir mörgum árum — þegar
hann átti heima i næsta hæ. Hún
þekkti svo vel systur hans. Hann fór
á burt þegar liann var u])])kominn, en
þá var Stella enn skólatelpa. Og svo
hittust þau aftur í kennarastofunni
í Minver og urðu miklir vinir.
— Hver skrattinn! sagði John og
vöðlaði saman pappírsblaði í harðan
köggul. Hann miðaði á pappírskörf-
una og kastaði, en hitti ekki og kögg-
ullinn hrökk af þilinu fyrir ofan kiirf-
una.
— Hvað varstu að gera? spurði
Stella.
— Það var dæmi, sem ég ætlaði að
nota handa bekknum, en svo gat ég
ekki einu sinni reiknað það sjálfur.
Ilann stóð upp og tók saman bækurn-
ar. — Við náum ekki í strætisvagn-
inn, sagði hann og leit á klukkuna.
— Það gerir ekkert til, sagði Stella
er þau fóru út. — Ég fékk léðan gamla
bilinn hennar frú Graham í dag, ég
á að reka ýms erindi fyrir hana.
— Kannske þú viljir lofa mér að
sitja i að hænum hans Boons? Ég
þarf að tala við nemanda, sem býr
þar.
— Já, einmitt — er það drengurinn
sem ökklabrotnaði? Ég get beðið eftir
þér á meðan þú stendur við, ef þú vilt.
Það var ofurlítill efahreimur í
röddinni, eins og hún væri i vafa
hvort það væri viðeigandi að hjóðast
til þess. Hún horfði spyrjandi á hann.
Tvær stelpurnar úr 2. bekk B gengu
fram hjá. Þær glottu og dingluðu
skólatöskunum. Eins og vant var lét-
ust þær ekki sjá kennarana fyrr en
þær voru komnar fast að þeim. Þá
knébeygðu þær sig djúpt og sögðu:
„Góðan daginn" í kór, og roðnuðu
um lcið, eins og þær furðuðu á hvað
þær væru frakkar.
John beið með að svara þangað til
þær voru komnar hjá.
— Þakka þér kærlega fyrir, mér
þætti gott að þú hiðir, ef þú mátt
vera að því.
í aftursætinu í bílnum var fullt af
bögglum, og útvarpstæki sem Stella
átti að koma í viðgerð fyrir einn af
nágrönnunum.
— Ileyrðu, annast þú kaupskap fyr-
ir hálfan hreppinn? spurði Jolin ert-
andi um leið og hann settist inn í
bílinn.
— Fólk biður mig um að gera ýmis-
legt fyrir sig, sagði Stella. — Ég skil
eiginlega ekki livers vegna.
— Af því að þú ert svo hagsýn.
— Er ég það? Stella tók þetta í
fullri alvöru. Hún reyndi að koma
hreyflinum í gang. — Mér finnst ég
eitthvað annað en hagsýn í dag.
John horfði á liana. Hann þekkti
Stellu svo vel, að hann sá að eitthvað
ergði hana.
— Hver hefir verið þér til ergelsis
í dag?
— 2. bekkur B. Sérstaklega Carol
Phipps.
— Er það ekki sú langa, ljóshærða?
spurði hann. — Bróðir hennar er í
mínum bekk.
— Carol á líka móður, sem ekki
getur skilið livers vegna hún fær svo
lélegar einkum í frönsku. Stella
steig á ræsinn og .hreyfillinn fór að
suða. — Hún er ein af þessum, sem
segir að kennslukonurnar eigi svo
gott, því að þær hafi svo langt frí.
John hló. — Settu það ekki fyrir
þig. Gleymdu Phippsfjölskyldunni og
2. bekk B — að minnsta kosti þessa
tvo frídaga.
— Já, við eiguni frí í tvo daga. Hún
varp öndinni. John liafði sérstakt
lag á að kæta hana. — Hvað eigum
við að gera við þá?
Hún tók ekki eftir augnaráði hans
fyrr en liann sagði:
— Til hvers langar þig mest? Eig-
um við að bregða á leik og slcreppa
til London og fara í leikhús? Við ná-
um síðustu lest til baka.
— Ó, það væri gaman. Ætli það
sé ekki erfitt að ná í aðgöngumiða?
— Það er sennilega ekki útselt
sunnudagskvöldið.
— Það væri skelfing gaman, sagði
Stella með ákefð. En svo datt henni
i hug að þetta mundi verða dýrt og
hún bætti við: — Það mundi ekki
gera til þó að það væri ekki nema
bíómiðar.
Hún hélt fyrst í stað að liann hel'ði
ekki heyrt það sem hún sagði. Það
leið nokkur stund uns hann svaraði:
Svo sneri hann sér og hún fann öxlina
á honum þrýstast að sér: — Stella ...
Hún leit spyrjandi á hann og sá
ljómann í dökkum augunum. Bíllinn
tók kipp og hæna flögraði út á vegar-
brúnina.
— Það er bannað að ónáða bílstjór-
ann, sagði Stella og hló hikandi upp-
gerðarhlátur.
SÍfJASTA leslin rann út af stöðinni
í London rétt fyrir miðnætti. Stella
og John sátu aftast í einum opna
vagninum. Þau sögðu fátt, l)vi að þau
höfðu talað mikið meðan þau borð-
uðu kvöldverðinn á v'eitingahúsinu
eftir sýninguna.
Hún stalst til að líta á hann og var
að brjóta heilann um hvað hann væri
að hugsa um. Það var eins og hann
hefði lesið hugsanir hennar og liann
sagði: — Eg er að hugsa um að það
væri gamán að senda járnbrauta-
stjórninni bréf.
— Um hvað? spurði hún utangátta.
— Ég mundi ráðleggja að taka
gömlu vagnana í notkun á þessari leið.
Þá fengjum við klefa fyrir okkur ein,
sagði John.
Röddin var angurvær og andlitið
alvarlegt, eins og þetta væri mjög
þýðingarmikið mál, svo að lnin gat
ekki stillt sig um að hlæja.
Lestin nam staðar á hverri stöð, og
þegar þau nálguðust Minver var
vagninn nærri tómur. Þau liorfðu á
eftir þessum fáu farþegum, sem fóru
út á stöðinni. Sjálf áttu þau fáeinar
stöðvar eftir á ákvörðunarstaðinn.
— Við komumst ekki hjá Minver,
jafnvel þó frídagur sé, sagði Stella.
John leit snöggt til hennar: — Leið-
ist þér þar?
— Nei! Hún varð hissa. — Jafnvel
ekki þegar 2. bekkur B er sem allra
verstur. Minver er notalegur staður.
Hann leit úl um gluggann á litla
])orpið, sem kúrði þarna upp undir
ásnum.
— Ég held ég mundi kunna við mig
í einu af litlu húsunum þarna. Held-
ur þú að þú mundir ekki kunna við
þig þar líka?
— Ég hefi aldrei hugsað tmi það,
en — jú, ég mundi vafalaust kunna
vel við mig þar. Stella fann að hún
roðnaði, eins og hana grunaði að eitt-
hvað alvarlegt lægi bak við spurn-
inguna.
John tók laust um herðarnar á
henni, svo laust að hún gat látið sem
hún hcfði ekki tekið eftir því. Hana
langaði imíiiega til að þrýsta sér
nær honum og hallaði höfðinu upp