Fálkinn - 07.12.1956, Síða 14

12
FÁLKINN
„ÓLTKÆR $y}5TUR
★ ★ Sptnnandi (ratnhaldssaga ★ ★
— Þegar ég þarf á áliti þínu að halda skal
ég láta þig vita.
Nú varð Lesley fjúkandi reið. Hún spratt
upp af stólnum og stóð andspænis systur
sinni. — Þú hefir beðið um það! Þú vissir
að það mundi falla í minn hlut að tala við
Martin í dag, eftir að þú varst farin — og þú
minntist ekki á það einu orði — lést allt
danka. Þú ert dágóð og þú ert bleyða, Virgi-
nia. Þú flýrð undan því, sem þú ræður ekki
við og lætur aðra taka á sig vandræðin, sem
þú hefir valdið.
Virginia roðnaði. — Þegar þú hefir lokið
við að ausa úr þér skömmunum er best fyrir
þig að fara að hafa fataskipti. Einhver verð-
ur að vera viðlátinn þegar gestirnir fara að
koma.
— Ég á ýmislegt ósagt ennþá. Lesley fann
hvernig hjartað hamaðist, en nú varð hún
að halda áfram. — Þú hefir hagað þér illa
gagnvart Martin. Þú hefðir átt að tala end-
anlega við hann þegar hann kom hingað,
í staðinn fyrir að hlæja að honum eins og
hann væri einhver kunningi þinn héðan frá
Buenda. Hann kom alla leið frá Englandi
til að hitta þig, og þú vildir ekki svo mikið
sem tala við ’hann.
— Hann tefldi á tvær hættur. Maðurinn
er yfir þrítugt, svo að hann ætti að vita
hvað hann gerir. Ég hefi aldrei lofað hon-
um neinu. Ef hann hefir afvopnað þig þá
held ég að þú ættir að fara þarna suður og
reyna að hugga hann.
— Þegi þú! Þú hefir eyðilagt nógu mikið,
þó að þú misskiljir ekki líka það sem ég
segi. Martin er mesti myndarmaður og þú
hefir farið svívirðilega með hann — það er
allt og sumt. Ég vorkenni honum vegna þess
að ég get haft samúð með öðrum.
Virginia hafði náð stjórn á sér aftur. Hún
vissi að hún mátti síst af öllu hlaupa á sig
í stælunni. Hún horfði á fölt andlitið á
Lesley — sá angurværðina í bláum augun-
um — og brosið varð fyrirlitlegt.
— Það var leitt að þú skyldir ekki gera
tilraun til að hugga Martin, sagði hún. —
Hann var einmitt í réttu sálarástandi til að
faila fyrir samúðarfullri systur. En þú færð
ekki að sjá hann aftur. Hann sagðist ætla
að fara strax.
Var hann ... æstur?
— Ég veit ekki. Virginia yppti öxlum. —
Ég'sagðist hafa forðast hann því að ég vildi
nauðug að honum liði illa. Hann sagðist skilja
að ég væri ástfangin af öðrum manni. Það
var allt og sumt.
— Þú ert ekki ástfangin, Virginia, sagði
Lesley hásum rómi. — Þú vilt ná í Fernando
af því að hann er öðru vísi en allir hinir, af
því að hann er ríkur og í miklu áliti. Þú hefir
aldrei á ævi þinni kynnst manni, sem er jafn
fríður og heillandi og Fernando, og það svalar
hégómagimd þinni að spánskur höfðingi skuli
dást að þér og gefa þér undir fótinn. Þú
heldur að allar konur mundu öfunda þig ef
þú giftist honum.
— Það er satt — er það ekki? Fólskan
skein úr grænum augunum. — Þú öfundar
mig, Lesley. Þú ert með blæðandi hjarta —
á laun — alveg eins og skólastelpa. Heldur
þú að Fernando kæri sig nokkuð um svo-
leiðis flónskulega skólastelpuást?
ALEIN I MYRKRINU.
Lesley sneri sér undan. Hún var þurr í
kverkunum. — Við vorum að tala um
Martin. Ætlarðu að láta hann fara svona?
— Hvað ætlastu til að ég geri?
— Ætlast til? Lesley var gröm. — Ég
ætlast ekki til neins — af þér. Mér fellur
ekki að segja það, Virginia, en þú ert harð-
brjósta og mesti fanturinn, sem ég hefi
nokkurn tíma þekkt. Ég efast um að nokkur
önnur 'stúlka sé til, sem mundi leika Martin
jafn grátt. Og ég vona að Fernando uppgötvi
það í tæka tíð.
Hún var óviðbúin áhrifunum af síðustu
árum sínum. Virginia þreif í handlegginn á
henni og beygði sig að henni. Grænu augun
skutu neistum og munnurinn afmyndaður af
reiði.
— Heyrðu, Lesley. Ef þú minnist einu orði
á þetta við Fernando eða nokkurn annan,
skal ég sjá um að þú iðrist sárar en þú hefir
nokkurn tíma gert á ævi þinni. Ég hefi
reynt að hafa gott samkomulag á milli okk-
ar, en þú ert andvíg því. Þú hatar mig af því
að þér finnst ég hafa komist upp á milli þín
og pabba. Þú hafðir gert þér von um að sölsa
undir þig peningana hans án þess að ég vissi,
en ég var frá upphafi dálítið glöggskyggnari
en þú. Þú færð það sem þér ber, og ekki eyri
umfram það.
Lesley reiddist. — Peninga! Þú getur ekki
hugsað um annað. Heldurðu ekki að ég sjái
hvað stjórnar öllum þínum gerðum? Inni-
skórnir sem þú keyptir handa pabba í vikunni
sem leið og hálsbindið í dag — og svo margt
annað. Þú reynir að kaupa velvild hans fyrir
hans eigin peninga. Þú getur hirt þá alla fyrir
mér. Mér þótti vænt um Amanzi meðan við
stunduðum tóbaksrækt þar, en eftir að
beryllium fannst þar eyðilagðist allt fyrir
mér. Ég verð aldrei sæl af þeim peningum.
— Jæja, láttu þá einhverja aðra fá þá, sem
hafa gleði af þeim. Og hafðu þínar skoðanir
fyrir sjálfa þig. Mundu að ég vann fyrir mér
sjálf í níu ár, en þú þurftir ekki að vera nema
tvö ár á skrifstofu. Þú hefir átt góða daga
síðan þú fórst frá Englandi og nú kemur að
mér, og það verður þú að sætta þig við eða
hypja þig á burt héðan. Og þú skalt ekki láta
þér detta í hug, að þú hafir pabba á þínu
bandi. Það geta allir séð hvora okkar honum
þykir vænna um.
Síðasta setningin gekk fram af Lesley. Orð-
in hittu beint í mark. Þetta var hverju orði
sannara. Faðir hennar var gagntekinn af
Virginiu, fríðleik hennar og atlætinu sem hún
sýndi honum. Virginia var ljóshærð eins og
móðir hennar hafði verið og honum hafði
auðsjáanlega aldrei dottið í hug að grænu
augun voru afbrigði innan Nortonfjölskyld-
unnar. Það kom fyrir að Virginia gagnrýndi
Lesley í gamni fyrir ýmislegt viðvíkjandi hús-
stjórninni, en þá brosti Edward Norton bara
og gerði aldrei tilraun til að taka svari yngri
dóttur sinnar. Líklega hefir honum fundist
að ekki væri tiltökumál þó að tvær systur
rifust einstöku sinnum.
Nei, Lesley gat ekki áfellst föður sinn.
Hann hafði fullan rétt til að meta Virginiu
meira. En samt fannst henni að þessi stað-
reynd hefði gert líf hennar tilgangslaust.
Hann og Virginia voru þau einu, sem henni
voru nákomin, og ef hann kærði sig ekki
um ástríki hennar . . .
Hún rétti úr sér. — Ég held að ég verði
að ganga út dálitla stund, sagði hún. — Ég
kem bráðum aftur.
Hún heyrði að Virginia kallaði eftir henni,
en gekk rólega niður garðstíginn og niður
að ánni. Hún gekk spölkorn upp með ánni
og settist svo á stein á árbakkanum og starði
út á vatnið. Hún fann þrýstinginn af tárum
við augnalokin, en hún gat ekki grátið. Sál-
arkvalirnar voru dýpri en svo.
Hún hugsaði til Martins sem hvarf burt
í gamla bílnum, að starfi sem honum var
nauðugt að taka að sér, en varð að taka,
vegna þess að hann hafði undirskrifað
þriggja mánaða samning. Veslings Martin,
honum leið illa núna, og enginn gat hjálpað
honum.
Henni varð litið á eintrjáningsbát, sem
lá bundinn við árbakkann. Það væri gaman
að láta sig reka niðureftir ánni og jafna sig
eftir rifrildið við Virginiu. Það mundi hjálpa
henni til að komast í samt lag fyrir sam-
kvæmið í kvöld.
Hún leysti kollubandið, steig út í og ýtti
frá landi með árinni. Báturinn rann út á
miðja ána, þar sem rennslið var nokkurn
veginn jafnt. Og hún horfði á sólarlagið og
naut kyrrðarinnar kringum sig.
Myrkrið færðist yfir von bráðar og um leið
fór hún að hugsa til Fernandos. Hann mundi
verða þarna í kvöld — hæverskur og heill-
andi að vanda þegar hann talaði við Virginiu,
og föðurlegur þegar hann talaði við Lesley.
Hún mundi sjá hann í hópi hinna undirgefnu,
vingjarnlegan og skör hærri — forstjóra fyr-
irtækisins — mikla manninn í öllu tilliti.
Hvers vegna þurfti hún endilega að verða
ástfangin af Fernando, hugsaði hún með sér,
raunamædd. Það voru aðrir menn til, sem
henni féll betur við — Neville Madison til
dæmis — en ástin var eitthvað sem læddist
að manni og náði völdunum áður en maður
vissi af. Hún hafði alls ekki hugsað um Fern-
ando fyrr en það var orðið um seinan. Bros
hans hafði lagt hana í læðing — augun og
röddin . . . og nú vissi hún að hann var eini
maðurinn í veröldinni sem hún gæti nokkurn
tíma gifst.
Lesley skalf við tilhugsunina um kulda hans
og um myndina í skúffunni í borðstofunni.