Fálkinn


Fálkinn - 17.01.1958, Blaðsíða 8

Fálkinn - 17.01.1958, Blaðsíða 8
8 FÁLKINN Snemma morguns í september kom- um við i kauptúnið Middletown i Kansas, í miðri preríunni, en hún var kringum 5 þúsund fermílur enskar. í aðalstrætinu voru einkum drykkju- krár og spilavíti, og framhliðar hús- anna þannig úr garði gerðar, að þau virtust liærri en þau voru. Karlmenn í reiðstigvélum örukuðu um moldar- götuna og kvenfólkið liélt upp pilsun- um til þess að skíta þau síður út. Fjórir hvítu, stóru uxarnir vöktu at- hygli ihvar sem við fórum um toæinn, og það gerði lika gríðarstóri Censtoga- vagninn, sem þyrlaði upp jóreyk á báðar 'hliðar. Við fundum þarna stóra verslun og fórum þar inn til að kaupa kaffi, mjöl og aðrar nauðsynjar, þó að verð- lagið væri gífurlega hátt. En við urð- um að kaupa þetta, því að við vorum orðin vistalaus, eftir nokkurra mán- aða ferðalag í uxavagninum. Það var hálfgert kvalræði fyrir okkur fimm strákana, sem höfðum iifað á einhæf- um mat — kanínum, baunum og pönnukökum — að stara gljáandi aug- um á glerstampana i glugganum, sneisafulla af brjóstsykri. Patobi spurði kaupmanninn um land- ið þarna fyrir vestan, en hann græddi lítið á svörunum. Gamli maðurinn, sem liafði strigapoka fyrir svuntu, starði yfir þvera búðina á nokkra kúreka, sem gláptu á okkur fjölskyld- una og virtust vera forvitnir um okk- ur, þó að við værum ekki mikil fyrir menn að sjá. Gamli maðurinn leit á hægri hand- legg föður míns og sagði: — Er það slæmt? — Já, víst er það slæmt, svaraði pabbi, án þess að minnast á að hann hafði fengið kúlu i handlegginn, er hópur nautaþjófa höfðu ráðist á tjöld landnemanna. Hann rétti honum tíu cent og sagði: — Láttu mig fá eins mikið af brjóst- sykri og liægt er fyrir þetta. Brjóst- sykur og drengir eiga saman. Ég var eldri en bræður minir, svo að ég vissi hve mikið okkur munaði um tíu cent, en samt Ihýrnaði yfir mér við þetta. Þegar við höfðum lokið við að versla héldum við áfram, og þegar við vorum komin hálfa mílu út fyrir kauptúnið náðu þrír riðandi menn í okkur — þeir tveir, sem höfðu verið að glápa á okkur í búðinni og einhver sá þriðji, hár vexti. Hann var vel til fara og reið fallegasta brúna hest- inum, sem ég hefi séð. Þeir riðu fram fyrir okkur og lokuðu leiðinni. Pabbi reið á undan og ég hægra megin. Bræður mínir fjórir sátu inni i vagninum hjá mömmu. — Hvert eruð þið að halda? spurði stóri maðurinn. — í Langadal. — Það eru -hundrað mílur þangað. Haldið þið að þið komist það? — Því ekki það? Við höfum góða uxa, nóg nesti og allt sem við þurfum. Stóri maðurinn horfði á patoba. Hann var myndarlegur, en röddin var þreytuleg er hann hélt áfram: — Þá komist þið þangað. Þetta land s<em þið komið i eru grasvellir, sem aldrei hafa kynnst plógi. Þegar þér eruð kominn yfir fjallið getið þér sest að hvar sem þér viljið, en ekki hérna. En ef þér hafið plóg meðferð- is verðið þér að gæta þess að láta hann ekki snerta land hérna megin fjallgarðsins. — Hvers vegna haldið þið nauta- bændurnir að þið einir eigið landið hérna? spurði mamma. — Við ágirn- —- Sækið hann undir eins, sagði mamma. — Og þið hinir standið kyrrir og fleygið beltunum ineð skamm- byssunum á gólfið ... umst ekki meira en dálítinn skika, sem við getum lifað á og gert dreng- ina okkar að góðum mönnum. Okkur langar ekki til að taka neitt frá nein- um. Á leiðinni höfum við hitt gott fólk, sem hús hafa verið brennd of- an af og uppskera þess eyðilögð, af því að það hypjaði sig elcki á burt þegar nautabændurinir komu. Ég tók eftir að stóri maðurinn horfði á mömmu. Þrátt fyrir allt moldrykið gat engum dulist hve fríð hún var, og hún talaði fallegt siðaðra manna mál. — Þvi miður er þetta svona, frú, sagði hann. — En ef þið jarðyrkju- hændurnir náið fótfestu á graslend- inu verður þetta eins og preríubruni. Hundruð manna koma í kjölfar ykk- ar, og eftir tiu ár er engin beit eftir handa fénaðinum okkar. — En ekki eigið þér þetta land? sagði mamma. — Það er allra eign, stjórnin hefir gefið það fólki, sem vill setjast hér að og byrja nýtt líf. — Frú, sagði hann — maður á það, sem maður getur haldið fyrir öðrum. Ef fjölmenni safnast hingað verða gripirnir okkar að vikja fyrir plógn- um og allt verður öðruvísi. En áður en það skeður verður miklu grasi breytt í kjöt, það skuluð þér vera viss um. Hann veifaði hendinni til hinna tveggia, og svo þeystu þeir allir af stað, i sömu átt og vð ókum. Þegar við háttuðum okkur um kvöldið og vorum að borða kanínur ng baunir, hvislaði Sarnúel að mér: — Sástu að þeir höfðu byssur? Heldurðu að þeir hefðu skotið hann pabba, ef hann hefði andmælt þeim? Mér brá við. Mér fannst kaldur gustur leika um bakið á mér, svo ég fór að skjálfa. Daginn eftir bilaði hjól á vagnin- um, og við urðum að setjast um kyrrt og gera við það. Sem betur fór var lækur þarna hjá okkur og nóg gras handa skepnunum, en það voru ux- arnri fjórir, tvær mjólkandi kýr, kálfur og hestarnir tveir, sem við pabbi riðum. Pabbi var lítt verkfær vegna hand- leggsins, svo að það var mamma og við Samúel, sem urðum að gera við hjólið. Það var komið i lag um kvöld- ið, en þá var orðið of seint að halda áfram. Þegar við höfðum lokið við að borða horfði pabbi út á götuslóð- ann. — Þarna er mikill jóreykur, sagði hann. — Það getur verið einn maður, en líka heill her, moldin rýkur svo mikið núna. Það er best að þið dreng- irnir farið allir og gætið að skepn- unum, því að þeir staðnæmast vafa- laust hérna. Ég fór með fjórum bræðrunum mín- um niður að læknum en læddist svo tilbaka. Ég sá að mennirnir tveir sem komu, voru þeir sömu sem verið höfðu með stóra manninum daginn áður. — Ég sé að þið hafið ekki hlýtt skipuninni, sem ykkur var gefin, sagði annar þeirra önugur. — Ykkur var bannað að láta plóginn snerta moldina í þessari sveit. — Við urðum að taka liann af vagn- inum meðan við vorum að gera við lijólið, svaraði pabbi. — Við höldum áfram í fyrramálið. — Sá þykir mér góður! sagði ann- ar maðurinn við hinn. — Sagði ekki Ed Sparks að plógurinn mætti ekki snerta jörðna fyrr en hann væri kom- inn út úr landareigninni hans? — Jú, það sagði hann, svaraði Har- vey. — Hvað eigum við að taka til bragðs. Ed Sparks lætur sér ekki líka, að vaðið sé ofan í hann. — Ed Sparks! Ed Sparks! sagði mamma. — Er hann eins konar guð ykkar? Sá sem fyrr hafði tekið til máls tók ofan hattinn og hneigði sig djúpt fyrir mömmu af hestbaki. — Hann er foringinn okkar hérna, og allir verða að haga sér eftir þvi, sem liann skipar fyrir. Hann á flesta gripina, stærstu’ drykkjukrána, marga riddara og margar byssur, og hann sættir sig aldrei við að honum sé ekki hlýtt. Og þið verðið að taka afleið- ingunum eins og aðrir. Komið þér með okkur til gripanna ykkar, bæði þér og konan yðar. — Hvað liafið þið hugsað ykkur að gera? spurði pabbi rólega. — Ef þ'ið ætlið að gera skepnunum einhvern óskunda þá er mér að mæta. — Hægan, hægan. Dave, sagði mamma og klappaði honum á hand- legginn. — Þeir ætla bara að athuga, að við höfum ekki gert neitt fyrir okkur. Ég vissi að pabbi var hugaðasti maðurinn í heimi, en mamma reyndi Þar giltu engin lög nema skotvopn. Og hvernig átti veik kona aö bjargast þar? — Móðir mín gerði það!

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.