Fálkinn - 17.01.1958, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
vinna hjá honum — og vitir meira að segja
hvar skjalið er.
— Hefir þér hugsast að ég bryti upp skáp-
inn hans, spurði Antonía æst.
— Nei, ég get ekki hugsað mér þig sprengja
upp skáp. Ég verð að hugsa þetta mál. Það
geta gefist ýms tækifæri. Vinnur þú í skrif-
stofunni sem skápurinn stendur í?
— Ég hefi aðeins unnið þar einu sinni —
núna í dag. Antonía leit örvæntingaraugum
til hennar. — Ætlarðu að biðja mig um að
stela skjalinu, ef ég fæ tækifæri til þess?
— Þú mundir gera okkur ómetanlegan
greiða með því, góða mín, svaraði m(óðir
hennar og brosti.
— Ég hélt, sagði Antonía beisk, — að þú
hefðir afráðið að flækja mér ekki inn í þetta
— óheiðarlega líf ykkar?
Frú Marlow lyfti brúnum. — Þú hlýtur
að hafa afar viðkvæma samvisku, Antonía
mín, ef þú kallar þetta óheiðarlegt. Það sem
ég er að biðja þig um, er að ryðja úr vegi
hótun, sem hvenær sem væri gæti orðið til
þess að við yrðum að fremja — glæp!
Hún hikaði áður en hún sagði síðasta orð-
ið, eins og hún væri ekki alveg viss um hvað
það þýddi.
Antonía beit á vörina. Ef til vill var eitt-
hvað til í því sem móðir hennar sagði. Þegar
endaskipti höfðu verið höfð á tilverunni var
stundum erfitt að segja hvað var rangt og
hvað rétt.
— Ég get ekki hugsað mér að ég fái nokk-
urn tíma tækifæri til að gera það, muldraði
hún loksins. En hún vissi vel, að þetta var
ekki mergurinn málsins. Spurningin var:
Mundi hún fást til að gera það, ef hún fengi
tækifærið?
Var þá rétt að láta foreldrana verða áfram
undir oki Shardons — úr því að hann var
bófi? Eða var það skylda hennar að feta í
fótspor foreldra sinna og gerast þjófur sjálf,
í þeirri von að hún gæti bjargað þeim frá
að sökkva dýpra en þau voru sokkin?
— Ég mundi ekki taka ákvörðun um þetta
undir eins, ef ég væri í þínum sporum, sagði
móðir hennar, eins og þær sætu og væru að
tala um iitinn á nýjum kjól, sem þær ætluðu
að kaupa. — Það borgar sig aldrei að flana
að neinu. Eftir því sem við vitum best er
hættan ekki yfirvofandi. En, bætti hún við,
eins og úti á þekju, — ég vona að þú teljir
skyldu þína að láta ekki tækifærið ganga
þér úr greipum, ef það gefst.
Antonía varð fegin því að móðir hennar
vildi gefa henni frest. — Ég skal hugsa um
þetta, svaraði hún. — En mér kemur ekki
til hugar að ég muni nokkurn tíma fá tæki-
færi ...
— Ég þori varla að vona það heldur, svar-
Hvar er nábúinn?
aði móðir hennar, sem lagði allt aðra merk-
ingu í orðin en Antonía hafði gert.
— Ég — ég held ég verði að fara að hypja
mig. Antonía stóð hægt upp. — Ég er svo
þreytt að mig verkjar í allan kroppinn.
— Aumingja barnið! Það var líkast og móð-
ir hennar vorkenndi henni einhver ósköp. —
Það er engin furða. En reyndu nú að hugsa
ekki of mikið um þetta. Að vissu leyti þykir
mér leitt að hafa sagt þér það. En ég gat
ekki látið þetta tækifæri ganga úr greipum
mér.
Antonía bauð móður sinni góða nótt, og
þegar hún var komin út á götuna fór hún
að velta fyrir sér hvernig hún hefði nokkurn
tíma getað verið hamingjusöm og ánægð í
þessu húsi.
En það hörmulegasta var þó, að það virt-
ust erfiðleikar á að geta lifað áhyggjulaust
annars staðar líka — því að hugsanir hennar
mundu leggja hana í einelti þó að hún væri
heima í þakherberginu sínu. Hamingja og
ánægja! Henni fannst það tilheyra allt ann-
arri tilveru.
Antonía átti órólega nótt. Hún hafði mar-
tröð og bylti sér til og frá í rúminu.
SlMAHRINGING.
Þegar hún kom á skrifstofuna morguninn
eftir tók jafnvel ungfrú Smith eftir hve illa
hún leit út. — Það var leitt að þér fóruð ekki
að mínum ráðum og urðuð undir verndar-
hendi móður yðar áfram, sagði hún, og
Antonía varð að stilla sig til þess að fá ekki,
krampahlátur. Hvað skyldi ungfrú Smith
hafa sagt um verndarhendur móður hennar
ef hún hefði vitað sannleikann í rnálinu?
En Antonía hafði svo mikið að gera allan
fyrripart dagsins að hún gat ekki hugsað um
annað en vinnuna. Og þegar Shardon gerði
orð eftir henni aftur, seinna um daginn, var
hún alveg róleg og stillileg er hún fór inn
til hans.
I þetta skipti las hann henni fyrir ýms bréf,
og meðan hún sat við að skrifa, var hún
alltaf að hugsa um stóra peningaskápinn, sem
stóð bak við hana.
„Ég vona að þú teljir skyldu þína að láta
ekki tækifærið ganga þér úr greipum ef það
gefst,“ hafði móðir hennar sagt. En hvaða
tækifæri gat henni gefist? Antonía lagði aft-
ur augun og bað allar helgar vættir að láta
tækifærið aldrei bjóðast, því að ábyrgðin af
að nota það var svo mikil að hana tryllti við
því.
I þessum svifum stóð Shardon upp og gekk
að skápnum og opnaði hann, og lét hann
standa opinn meðan hann var að blaða í ein-
hverjum skjölum.
Hann var ekki þannig gerður, að hann væri
hirðulaus um peningaskápinn sinn, hugsaði
Antonía með sér. En samt hafði hún ekki
komist að sjá, að hann notaði mjög venjuleg-
an lykil. Líklega mundi hann opna stafalás-
inn um leið og hann kæmi á morgnana, en
meðan hann var á skrifstofunni lokaði hann
aðeins með venjulegum yale-lykli. Sá lykill
var að vísu á öruggum stað í vasa hans, en ...
Síminn hringdi og truflaði hana í því sem
hún var að hugsa.
— Spyrjið hver það sé, viljið þér gera svo
vel, sagði hann stutt og hélt áfram að blaða
í ýmsum skjölum á skrifborðinu.
Antonía tók símann, en áður en hún gat
sagt nokkuð heyrðist björt, innileg rödd: —
Ert það þú, Max?
— Nei, þetta er ekki herra Sherdon. Hver
er þetta með leyfi?
— Frú Shardon, auðvitað.
— Ö! Antonía hafði óljóst hugboð um að
hún hefði átt að biðja afsökunar á, að hún
hefði ekki skilið það strax.
— Það er konan yðar, sagði hún og rétti
fram símann.
— Spyrjið þér hvað hún vilji mér, sagði
Shardon og leit ekki einu sinni upp úr því,
sem hann var að lesa.
Antoníu fannst þetta svo óviðfelldið að hún
roðnaði, en af því að Shardon lét ekki svo
iítið að lita upp, þóttist hún verða að gera
eins og hann sagði.
— Maðurinn yðar á mjög annrikt þessa
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiOsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.-
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.