Fálkinn - 27.02.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
ætlir að giftast þessari manneskju
bráðlega, sagði hún beisk.
— Já, á laugardaginn.
Andy kastaði höfði og Elva gat les-
ið úr augum hans, að það var þýð-
ingarlaust að koma með nokkrar mót-
bárur.
Hún ók burt af bænum klukkan
tvö. Hún var með gamia brúna fióka-
hattinn sinn á höfðinu, og augnaráð-
ið var hvasst og markvisst er hún
stefndi inn i bæinn.
Kortéri fyrir klukkan þrjú kom liún
inn i verslunina, sem hún liafði ætlað
ser að 'hitta Libbie Strait í. Óþægileg-
an eim lagði á móti henni er lnin opn-
aði dyrnar. Þetta var iíkt og verslanir
gerast i smábæjum, þar sem öllu æg-
ir saman, en Elva fitjaði upp á trýnið
og setti þessa lykt i samband við
Libbie Strait. Hún leit rannsóknar-
augum á afgreiðslustúlkurnar, og er
hún hafði skoðað þær allar þóttist
hún ekki í vafa um hver sú rétta væri.
Það hlaut að vera sú langa, jarp-
hærða þarna úti í horni. Ilún var tví-
mælalaust laglegust af öllum af-
greiðslustúikunum, að því slepptu að
hún hafði notað fullmikið af vara-
litnum, en það var munninum til
lýta, sem annars var fallegur. Og auk
þess leit þessi stúlka út fyrir að hafa
reynt sitt af hverju um ævina.
Elva gekk hiklaust til hennar.
— Ég þarf að tala við Lilibie Strait,
sagði hún.
— Þá verðið þér að fara inn í járn-
vörudeildina, sagði stúlkan i ailt ann-
að en vinsamlégum tón.
— Þakka yður fyrir, sagði Elya.
Henni var margt í hug er hún labb-
p.ði inn í deildina, sem hénni hafði
verið vísað á. Sú jarphærða þarna
hinu megin var eklcert lamb að leika
sér við, hugsáði hún með sér, en samt
var svo að sjá, að hægt mundi vera
að þinga við hana, ef hún sæi sér
bag i því.
Nú hafði hún farið í járnvörudeild-
ina, en sá ekki neina afgreiðslustúlku
þar. En nú kom lnin auga á einhverja
litla telpu, sem stóð bogin fyrir inn-
an búðarborðið. Hún rétti úr sér þeg-
ar Elva kom nær, og Elva starði for-
viða á hana.
Þetta var ung stúlka, Iiafði Andy
sagt. Hann hefði komist nær því
rétta ef hann hefði sagt að hún væri
barn. Fyrir framan Elvu stóð mögur
ung stúlka, sem ekki var hægt að sjá
neitt fallegt við nema stór grá augu
með óvenjulega löngum augnhárum.
Eins og á stóð voru þessi augu þrút-
in og rauð vegna kvefs, sem líka hafði
sett greinileg merki á litla rauða nef-
ið og sprungnar varirnar.
Nei, þetta gat ómögulega yerið
Libbie Strait, hugsaði Elva með sér.
Unga stúlkan þarna var einna svip-
uðust veikum hungruðum kettlingi.
— Ég mun ekki hitta Libbie Strait
bérna? spurði Elva.
Það kom bros á andlitið á litlu
stúlkunni.
— Jú, það er ég, sagði hún og röddin
var hás svo að lnin gat varla látið
heyra til sin. — Get ég gert eitthvað
fyrir yður?
— Já, það er einmitt það, sem þér
getið, sagði Elva.
Nú var hún ekki hissa lengur. Var
það ekki einmitt þetta, sem lnin gat
búist við! Einmitt syona hlaut Libbie
Strait að líta út! Síðan Andy var
krakki hafði hann oft komið heim
með alls konar aumingja i eftirdragi,
til þess að hjúkra þeim og gera þeim
gott.
— Mig langaði til að hitta yður,
sagði hún. — Ég heití Elva Winters.
Eg er móðir Andys.
— Óóóó!
Unga stúlkan brosti aftur, en nú
var brosið enn hlýrra, og Elva fann
að það var eitthvað barnslegt og biðj-
andi i þessu andliti.
— Það gleður mig að kynnast yður,
frú Winters, sagði hún.
— Það er fallega sagt af yður, sagði
Elva þurrlega.
Hún leit kringum sig i versluninni.
— Það er ekki að sjá að þér hafið
mikið að gera í dag, sagði Elva. —
IJaldið þér að hann húsbóndi yðar
vildi gefa yður frí i svo sem klukku
tima? Eg skal vitanlega borga það,
sem þér missið í við það.
Unga stúlkan roðnaði.
■— Nei, það eigið ])ér alls ekki að
gera, sagði hún. — Gefa mér peninga,
á ég við. Eg var einmitt að hugsa um
livort ég ætti ekki fremur að fara
heim.
Hún tók öskju með pappirsvasa-
klútum úr hillunni undir búðarborð-
inu.
— Ég ætla að fara og segja herra
Hoff að ég fari heim. Eg kem aftur
eftir aúgnablik, frú Winters.
Þegar Libbie kom aftur hafði hún
farið í stutta, slitna kápu og sett á
sig hettu. svo að hún lcit út eins og
þrettán ára barn. Elvu varð enn ó-
rórra en áður.
— Mér datt i hug að við gætum
farið inn til Wallers, hérna í næsta
húsi, sagði hún. — Ég held að þér
liefðuð gott af að fá eitthvað heitt
að drekka.
— Þökk fyrir, það mundi vera gott,
sagði Libbie og brosti enn þakklát-
legar.
Elva skálmaði yfir götuna með
Libbie við hliðina á sér, án þess að
segja orð. En þegar þær voru komnar
inn í innsta liornið i veitingastófunni
sagði Libbie:
— Það var einmitt hérna sem liann
Andy bað min . .. Eiginlega er mér
óskiljanlegt hvernig honum gat dottið
það i liug. Eins og ég líka líl út núna!
En mér er nær að liahla að það sé
kvefið í mér, sem kom honum til að
biðja min. Hann sagði nefnilega að
ég færi ekki nógu varlega með mig,
og að ég þyrfti mann til að sjá um
að ég færi mér ekki að voða.
— Já, það er líkt honum, sagði Elva
slutt í spuna.
Henni létti þegar frammistöðu-
stúlkan kom. — Hvað viljið þér
drekka? spurði hún.
— BoIIa af kaffi, þökk fyrir.
— Kaffi! át Elva eftir og horfði
igrundandi á mögru kinnarnar á
Libbie. — Við skulum fá okkur brenn-
heitt súkkulaði, sagði luin við
frammistöðustúlkuna. — Úr góðri
mjólk, skiljið þér!
Það kom gleðisvipur á Libbie og
augun ljómuðu, syo að hún gerbreytt-
ist alveg.
— Þetta er einmitt það sama sem
Andy gerir alltaf, sagði hún. — Hann
lætur mig biðja um kaffi, en biður
um brennheitt súkkulaði i staðinn ...
Andy hefir sjálfsagt sagt yður, að ég
var gift áður? sagði hún svo eftir
dálitla bið.
— Já, ég hefi heyrt ])að, sagði Elva,
sem fannst að nú væri tíminn kominn
til að láta skriða til skarar.
— Já, ég hefi heyrt það, sagði hún,
— og það var einmitt það, sem .. .
Nú heyrðist bylmingshnerri, svo að
hún stansaði.
— Æ, fyrirgefið þér, stundi Libbie
og strauk á sér þrútið nefið. Elva
var ekki lengi að sjá að vasaklútur-
inn hennar var rennvotur.
— Hafið þér ekki hreinan vmsa-
klút? spurði lnin.
Libbie hristi höfuðið. — ... ég
gleymdi öskjunni með pappirsvasa-
klútunum i búðinni, sagði hún. — En
kannske get ég fengið klút hérna.
Hún sýndi snið á sér til að standa
upp. Elva opnaði stóra handtösku og
tók samanbrotinn vasaklút upp úr
henni.
— Takið þér þennan, sagði liún
hryssingslega. — Eg hefi annan.
— Þakka yður kærlega fyrir, sagði
Libbie. — Ég ætti að vera farin heim
fyrir löngu. En ég kvíði svo fyrir því.
Það er nefnilega kalt i herberginu
minu, og maður finnur enn meir til
Framhald á bls. 14.
GOÐ ÆSKUNNAR i 6. =
Jt
V'
.A

%
$
%
%
%
%
%
£
V
.^1
k1

Það er stundum vandráðin gáta,
hvers vegna einn leikari verður
vinsælli en annar, sem þó hefir
engu minni þokka og er engu
minni listamaður. En sá sem fær
vinsældirnar er þó oftast eitt-
livað frábrugðinn öðrum og nýja-
brumið vekur alltáf eftirtekt. Og
undirrót vinsældanna er að vekja
eftirtekt og láta tala um sig, —
verða frægur^— að endemum. en
þó helst mannkostum.
Micliael Craig er frægur fyrir
það, að hann hefir ekki enn ver-
ið bendlaður við nein hneyksli.
Og hann vekur eftirtekt fyrir það,
að hann vandar minna til hár-
greiðslunnar en aðrir ungir
menn, og hefir Belinda Lee þó
gefið honum ágæta greiðu. En sú
áminnnig hreif ekki. Ilann er
sambland af gentlemanni og pöru-
pilti, gengur i litsterkum bóm-
ullarskyrtum, opnum i hálsmálið,
brosir oftastnær og hefir ljóm-
andi falleg augu, sém smjúga
gegnum flestar stúlknasálir. Hann
hefir víða farið — siglt á kaup-
skipum um allan heim nema
Austur-Asíu.
Hann er Englendingur, fæddur
í Indlandi árið 1930, en þar yar
ist viss um að sigra að lokum. í
fyrstu kvikmyndinni var hann
statisti i stórum lióp. í þeirri
næstu fékk hann að segja nokkur
orð og varð býsna hreykinn. En
þessi fáu orð voru klippt úr
myndinni áðúr en hún var sýnd,
segir Craig og brosir.
MICHAEL CRAIG
sjómaðurinn sem varð leikari.
faðir hans hermaður. En þriggja
ára kom hann til Englands og sjö
árum síðar fór hann til Kanada,
1940 — og gekk i skóla þar. Hið
frjálsa líf i Kanada átti vel við
hann. IJann langaði til að sjá sem
mest af veröldinni og réðst þvi
til sjómennsku sextán ára. En
engum datt annað i hug en að
hann mundi verða sjómáður alla
sína ævi.
En eftir fimm ára siglingar
sagði hann foreldrum sínum að
nú ætlaði hann að hætta þessu.
Hann ætlaði að verða leikari!
Allir urðu hissa og spurðu hvað
kæmi til, en hann svaraði þvi
einu, að liann langaði ekki til
neins annars en verða leikari.
Svo settist hann við að skrifa
um hundrað bréf, til ýmissa leik-
félaga i Englandi. Leið mánuður
svo að hann fékk ekki eitt ein-
asta svar, en svo koin bréf, og
þar var honum boðið smáhlut-
verk. Hann tók því með þökkum,
-og gekk nú að leiklistinni með
sömu atorku og sjómennskunni
áður.
Hann þrælaði fyrir sultarkaup,
en lét ekki liugfallast. Hann þótt-
En Bank-félagið mikla kom
auga á þennan unga mann og
þótti hann líklegur til frarha.
Hann fékk að leika í nokkrum
myndum þar, og siðan var gerður
við hann samningur til margra
ára.
Og siðan hefir vegur hans farið
sivaxandi. Hann græðir peninga,
en heldur sparar á þeim en leik-
arar eru vanir að gera. Hann
hefir keypt sér lítið hús í
Wimbledon og býr þar eins og
fólk flest, notar ódýra bifreið og
berst ekkert á. En þó vekur hann
athygli í byggðarláginu fyrir eitt:
liann notar aldrei hálsbindi ncma
liann megi til, og gengur alltaf
með óhneppta skyrtuna. „Maður
á að klæðast eins og manni er
þægilegast", scgir hann.
Fólk hefir þótst taka eftir að
hann sé alveg eins í göngulagi og
Cary Grant, og sjálfur játar hann,
að hann sé hrifinn af honum, og
langi mest til að fá að leika hlut-
verk, svipuð þeim, sem Cary hef-
ir orðið frægur fyrir um ævina.
Næst: Tommy Steele.