Fálkinn - 07.08.1959, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
*** LITLA SAGAN ☆☆☆
JF"orngripir ag
JAXZ !
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Ólafur dómari hafði, eins og
margir ekkjumenn á settum aldri,
frístundagaman, sem hann rækti af
mikilli aiúð, og sem kostaði hann
bæði tíma og talsverða peninga.
Hann safnaði gömlum gripum,
svo sem húsgögnum og myndum
og postulíni. íbúð hans var full af
alls konar forngripum, sem Andrés
sonur hans hafði mestu íyrirlitn-
ingu á.
— Rusl og ræksni, voru nöfnin,
sem hann valdi þessum fjársjóðum
föður síns. — Það er eins og mað-
ur eigi heima í forngripasafni!
Enda var Andrés í flestu alger
andstæða föður síns. Hans áhuga-
mál voru þess eðlis, að gamli mað-
urinn hristi oft höfuðið.
— Frumskógaýlfur! sagði dóm-
arinn, þegar Andrés setti plöturn-
ar á grammófóninn og fyllti stof-
una af trompetsólóum eða trumbu-
slætti. Að maður minnist ekki á,
þegar hann tók fram stórskotaliðið
sitt, stóra trumbu og nokkrar minni.
Dómarinn stóð með öndina í háls-
inum, þegar Andrés kaghýddi
trumburnar, svo svitinn bogaði af
honum.
Svo skeði það, að dómarinn
komst yfir fágæta ljósakrónu úr
prismaglerjum. Hún var rösklega
hundrað ára, vóg hundraö og þrjá-
tíu kíló og var mikil í þvermál.
Hún var líka afar dýr, cn af því
að dómarinn hafði lengi verzlað við
fornsalann, fékk hann krónuna
krónuna með afborgunum.
Nú kom hersing af rafvirkjum
og settu upp krónuna og lampa og
leiðslur í hana. Hún hékk í betri
stofu dómarans og yfirgnæfði allt,
sem þar var innanstokks.
;. — Hræðilegt! sagði Andrés.
**• — Dásamlegt, svaraði faðir hans.
Svo hékk lampinn þarna og safn-
aði ryki á allar prismurnar, en
dómarinn undi hverja frístund við
að horfa á gersemina. Það er ekki
ósennilegt, að hún hengi þar enn,
ef ekki hefði gerzt válegui atburð-
ur á heimilinu einn daginn.
Andrés hafði, að fengnu leyfi föð-
ur síns, boðið heim mörgum vinum
sínum og vinstúlkum. Unga fólkið
skemmti sér einkum við að dansa
nýtízku dansa, og dómarinn, sem
hafði flúið fram í eldhús, sat þar
eins og á glóðum og hlustaði á há-
vaðann úr stofunni.
Myndir duttu niður á gólfið við
og við, og dómarinn fann jarð-
skjálftann, sem dansinum fylgdi,
fram í eldhús.
Slysið bar að klukkan kringum
hálftíu. Loðin karlmannsrödd belj-
aði í gjallarhorninu — dómarinn
hafði aldrei heyrt rödd, sem frek-
ar þurfti á hálspillum að halda —
Andrés og vinir hans hoppuðu og
j híjuðu. Þá heyrðist ferlegur skruðn-
l ingur, og svo kom þögn!
| Ljósakrónan? datt dómaranum
« undir eins í hug. Með hjartað uppi
\ í koki ætti hann inn í stofuna og
sá versta grun sinn rætast. Dýr-
mætasta eign hans lá í méli á gólf-
inu.
Andrés sat stúrinn yfir hinum
jarðnesku leifum ljósakrónunnar.
Faðir hans hafði aldrei séð hann
svona framlágan. Hann grét. Stór,
kristaltær tár hrundu niður kinn-
arnar.Það voru einlæg sorgartár.
Ólafur dómari var alls ekki harð-
brjósta. Honum hitnaði um hjarta-
ræturnar við að sjá svona einlæga
iðrun.
Hann virti skemmdirnar fyrir
sér, svo ræskti hann sig og klapp-
aði Andrési föðurlega á öxlina.
— Ætli það verði ekki hægt að
gera við hana, drengur minn.
Andrés leit tárvotum augunum á
föður sinn.
— Hvaða bölvuð vitleysa er
þetta, sagði hann. — Hún er möl-
brotin.
Dómarinn tók upp vasaklútinn
sinn.
— Þurrkaðu nú af þér tárin,
sagði hann. — Eg er viss um að
við getum einhvern veginn límt
hana saman.
Andrés snökti. — Þú veizt ekki,
hvað þú ert að segja, sagði hann.
Dettur þér í hug að hægt sé að
líma saman brotna grammófón-
plötu. Þessi bölvuð ljósakróna
þurfti einmitt að detta beint ofan
á hana.
Hann tók upp brot úr grammó-
fónplötu og horfði stúrinn á það.
— Þessi plata er ófáanleg. .Frum-
innspilun. Louis Armstrong!
-Aí
vecj
HISSA
„Vér skiljum, frönsku, þýzku og
dollara" stendur á spjaldi í glugga
hjá fornmunasala einum í París.
★
Eldur, sem kom upp í kolanámu
í Englandi áriö 1926, slokknaði ekki
fyrr en eftir þrjátíu ár. Slökkviliðið
hafði fyrir löngu gefist upp við að
vinna bug á eldinum, en námusvœð-
■ið hefur verið girt og lokað. Hvað
eftir annað hafa stórar spildur hrun
ið niður, eftir því sem kolalögin
eyddust undir .jarðveginum. .Loks
fréttist það í fyrra, að eldurinn
hefði sloknað sjálfkrafa.
★
Frú WiLhelmina von Etten í De-
troit er orðin 104 ára og meðan
hún var og hét vann hún baki
brotnu jyrir tíu börnum sínum, við
gólfþvotta. .En .nýlega. fékk .hún
milljóna arf eftir dóttur sína, sem
hún haföi ekki séð í fimmtíu ár.
Dóttirin lét eftir sig 21 milljón, sem
hún hafði haft upp úr þvi að giftast
sex .auðkýfingum,. hverjum .eftir
annan. Og móðir hennar fcer tíunda
hlutann af þessum arfi.
★
/ hvert skifti sem fólk í Linz
hringir ákveðið númer þar í borg
er svarað í símann: „Já, ég er lif-
andi, get ég gert nokuð annað fýrir
yður?" Maðurinn sem svarar heitir
Josef Spiesmayr og rekur stóra skó-
verzlun í borginni. Einn góðan veð-
urdag barst það eins og eldur í sinu,
að hann hefði framið sjálfsmorö.
Lögreglan athugaði málið og gat
rakið þessa falsfregn til kennara eins
sem hafði verið að útlista fyrir nem-
endum sínum hversvegna kaup-
sýslumenn styttu sér oft aldur, og
nefndi Spiesmayr sem dœmi. Eftir
nokkra klukkutíma vissi allur bœr-
inn að Spiesmayr hafði fyrirfarið
sér. En hann er nú ekki dauðari en
svo að nú er hann í máli við kenn-
arann og œtlar að láta hann borga
sér drjúga fúlgu fyrir meiðyröi.
Vitið þér ...?
að amcrísku brugghúsin verja
óhemju fjár til auglýsinga?
Á síðasta ári vörðu þau t. d. 46
milljón dollurum til auglýsinga í
sjónvarpi eingöngu, en þær höfðu
líka þau áhrif að áhorfendurna
þyrsti i ölið og salan óx um 10%.
að klerkastéttarmenn verða
allra manna Ianglífastir?
Læknarnir geta hinsvegar ekki gert
sér von um að ná nema meðalaldri,
en veitingaþjónar eru sú stétt
manna, sem er fljótust að ganga
sér til húðar.
EILEEN JOYCE, hin heimsfræga enska pianist inna, rekur búskap á jörðinni Cartwell í West-
erham, sem hún keypti af sir Winston Church ill. Þar rekur hún fyrirmyndarbú og leggur eink-
um stund á nautgriparækt og sendir stundum gripi á sýningar, svo sem þessa tvo kálfa af
jersey-kyni, sem vekja mikla athygli á gripasýningu í Hyde Park.
s-------------------------------------------------------—----——--------------—