Fálkinn - 30.10.1959, Síða 4

4
FÁLKINN
Sagan segir, að inni í frumskóg-
unum við Padang í Burma hafi guð-
inn Rama átt tignarlegt musteri, og
þangað komu pílagrímar langar leið-
ir til að biðja um blessun hans.
Líkneski guðsins var með tveimur
augum, eins og venjulegt er, en auk
þess hafði Rama auga í miðju enni.
Og með þessu auga sá guðinn gegn
um sál mannanna og langt inn í ó-
komnar aldir.
Pílagrímarnir skriðu á hnjánum
framhjá þessari goðamynd, laf-
hræddir við syndir sínar og þetta
Marie Antoinette fleygði demantin-
um á leiðinni á höggstokkinn.
sálarauga guðsins. Ef til vill hefur
sumum áf þeim syndugu dottið í
hug, að hægt mundi vera að koma
því í peninga, því að þetta var feg-
ursti gimsteinninn, sem nokkur
þeirra hafði séð. En þeir voru full-
vissir um, að guðinn mundi lesa
hugsanir þeirra, og þess vegna
þorðu þeir aldrei að koma nærri
enni hans. Og svo var hitt, að must-
erisverðirnir mundu hafa gát á slíku
og sá, sem stæli auga guðsins, átti
ekki neins von nema pyntinga og
dauða.
— En maður er nefndur Tavern-
ier. Hann var franskur og trúði
ekki á guðinn Rama. Hann hafði
unnið um skeið í demantanámunum
í Burma' og hafði heyrt sögurnar,
sem fóru af hinum dásamlega „auga
steini — þriðja auganu“. Hann af-
réð að reyna að eignast þennan stein
og bjóst dularbúningi sem indversk-
ur pílagrímur og þóttist vera heyrn-
arlaus og mállaus. Svo hélt hann
inn í frumskógana í Burma.
Það var helzt að sjá, að forlögin
vildu hjálpa honum til að ná í stein-
inn. Því að þennan októbermánuð,
sem hann gerði ferð sína í, rigndi
nærri því stanzlaust. Og í rigning-
um eru allir Indverjar latir. Þarna
voru sem engir pílagrímar á ferð, og
musterisverðirnir þóttust geta tekið
sér hvíld, því að ekkert var að gera.
Þess vegna tók enginn eftir dulbúna
pílagrímnum, sem faldi sig í skóg-
inum og laumaðist þaðan inn í
musterið. Tavernier komst klaklaust
inn í hofið og upp að líkneski goðs-
ins og tókst að ná gimsteininum
úr koparenni þess með hnífsoddin-
um sínum. Hann stakk steininum
ofan í eltan hrútspung, sem hann
bar á brjósti sér í þveng um háls-
inn, og fór sína leið. Nokkrum dög-
um síðar komst hann með skipi frá
Rangoon áleiðis til Evrópu. En pest-
in — svarti dauði eða kólera -—
kom upp um borð í skipinu á leið-
inni. Tavernier tókst þó að komast
úr skipinu, þegar það kom til Mar-
seille, og fór beina leið til Parísar.
Hann ætlaði sér að selja franska
„sólarkónginum“ — Lúðvík XIV.
— steininn, því að hann var allra
manna ríkastur og sóaði of fjár í
gjafir til vildarkvenda sinna. Þessa
stundina var það markgreifynjan
af Montespan, sem var í náðinni
hjá kóngi-, og sagt var, að kóngur
gæfi henni allt, sem hún bæði hann
um.
— Þegar skartgriparáðunautur
kóngsins sá hinn fagra bláa demant,
sem Tavernier tók upp úr vasanum,
skildi hann þegar, að þarna var um
sjaldgæfan gimstein að ræða, sem
kóngur mundi ágirnast. Steinninn
vóg 110 karöt, en var óslípaður.
Þegar kóngur sá steininn, hoppaði
hann af kæti og lagði þegar svo fyr-
ir, að umgerðin og festin skyldi
vera úr mjög mjóþræddu víravirki,
svo að steinninn sjálfur nyti sín
þess betur á hinum granna hálsi
frillu hans, markgreifaynjunnar.
Greifynjan var heila viku sam-
fleytt í konungsgarði eftir að hún
hafði fengið hina dýru gjöf — en
svo snerist allt við hjá henni í
skyndi. Lúðvík sólarkóngur hætti
að sinna henni. Hún varð að skila
honum demantinum, konungurinn
tók við honum og bað fjármálaráð-
herra sinn að geyma hann fyrst um
sinn. Og nú komst blái demanturinn
í franska krúnugripasafnið, en
hefnd indverska guðsins fylgdi hon-
um eftir sem áður. Því að þremur
vikum síðar var þessi fjármálaráð-
herra fangelsaður fyrir að hafa dreg-
ið sér óleyfilega ríkisfé svo milljón-
um franka skipti. Hann dó í fangels-
inu — en sama dag dó Jean Tavern-
ier, þjófurinn að sama gimsteinum,
austur í Calcutta!
Hann hafði þá eytt peningunum,
sem hann fékk fyrir bláa demantinn
— „þriðja auga guðsins" — og hafði
ætlað sér að ná í fleiri dýra steina
þar eystra. En nú tók sóttin hann,
sú sama, sem hafði drepið svo
marga um borð í skipinu, þegar
hann kom að austan með „þriðja
augað“ sitt. Hann sat í musteri einu
og horfði á dans, hálf-máttvaná af
veikindum. En þá réðst allt í einu
einn af „hinum heilögu fílum“ i
musterinu á hann og stangaði hann
til bana. Þannig lauk æfi Jeans Tav-
erniers, mannsins, sem stal „þriðja
auganu"...
— En blái demanturinn lá í kjall-
arahvelfingunni alla tíð þangað til
Marie Antoinette fékk spurnir af
honum. Engar þjóðsögur hafði hún
heyrt af steini þessum, heldur að-
eins hitt, að hann væri með af-
brigðum fallegur. Enginn varð til
þess að segja henni að steini þess-
um fylgdi ógæfa og mannsbani, eða
að hertogafrúin af Montspan hefði
notað hann og að Lúðvík XIV. hefði
snert á honum skömmu áður en
hann fékk bólusóttina, sem varð
honum að bana.
Þegar hin unga, skrautgjarna
Tina Onassis, núverandi eigandi
Hope-demantsins.
drottning sá bláa demantinn, varð
hún frá sár numin af hrifningu.
Henni þótti umgerðin og festin of
grönn, og lét búa steininn í nýja
umgerð, sem hún taldi að færi sér
betur. Frænka hennar, Lamballe
prinessa, fékk að nota þennan skart-
grip einu sinni, og þær frænkurn-
ar fengu sig aldrei fullsaddar af að
dásama hann.
Þegar Marie Antoinette var leidd
á höggstokkinn, bar hún þetta djásn
um háls sér. Það er sagt, að hún
hafi slitið það af sér og fleygt því
HOPE-DEMANTINIM
- Hefur verið ógæfusteinn. -k Nú á frú Tina Onassis gripinn
Jrœyir qi\nAtei\nar ^ 3