Fálkinn - 29.01.1960, Blaðsíða 4

r
4
FÁLKINN
ING í ATLANTSHAFI
oq ýrœkiley kjörcfuh
„SKÝJADROTTNINGIN“
í ÖLDURÓTI.
Svo fundum við að flugvélin
lyftist — hærra og hærra — og nú
runnum við upp á öldufald og
„skýjadrottningin“ brunaði áfram i
vindhviðunum sem við höfðum ekki
tekið eftir meðan við vorum niðri í
öldudalnum. Stormurinn tók vél-
ina og hringsneri henni eins og
skopparakringlu. Allt hringsnerist.
Mig sundlaði. Beltið skarst inn í
rifin á mér svo að mig kenndi til.
Mig langaði til að kasta upp.
Svo opnuðust dyrnar inn í stjórn-
klefann og þar var útvarpið í full-
um gangi. Röddin sem talaði var
eins skýr og þegar maður hlustar
á útvarp inni í stofu heima hjá sér.
— Þetta er George Lothian, flug-
stjóri á Trans-Canada-flugvélinní.
Ljómandi fallega gert. Ég hef aldrei
á æfinni séð jafn snilldarlega lend-
ingu. Við tökum ofan fyrir þér, allir
hérna!
Svo kom önnur stöð: — Þetta er
Steve Albulet, Trans-Canada. Til
Martins flugstjóra. Já, drottinn
minn! Þetta var lending, sem vert
er um að tala!
Lothian kom aftur: — Við verð-
um að halda áfram. Við höfum látið
allar flugstöðvar á New Foundland
og austurströndinni vita um ykkur.
Mörg skip eru á leiðinni til ykkar
og veðurathuganaskipið er skammt
frá ykkur. Það er á leiðinni til ykk-
ar. Ekki nema þrjár sjómílur frá
ykkur. — Jæja, við höldum áfram.
Líði ykkur vel!. . . . Guð veri með
ykkur. . . .
Þó flugvélin væri þung kastaðist
hún til og frá og var ýmist uppi á
öldufaldi eða í lægðinni. Við fund-
um hve mikið reyndi á grindina og
spurðum sjálfa okkur: -— Hve lengi
þolir hún þetta? Hve langt verður
þangað til botninn eða byrðingur-
inn rifnar. Hve langt verður þangað
til við drukknum?
o nnuir yrein
hverja mínútu gengu sjóarnir yfir
okkur. Vélin slagaði upp öldurnar
eins og drukkinn maður, stansaði á
öldufaldinu, svo var líkast og henni
væri gefið hnefahögg og hún hrökk
undan — síðan annað högg, og þá
hringsnerist hún tvisvar. Og svo
reið vélin á fleygiferð niður í næstu
öldulægð.
— Guð hjálpi börnunum mínum.
Gegnum hávaðann frá hreyflunum
heyrðist kona ein segja þessi orð.
Ég hélt að loftskrúfurnar mundu
brotna þá og þegar. Svo var vélin
komin ofan í lægðina. Ríðandi og
slagandi reyndi hún að klifra upp á
næstu öldu, en það var of seint.
Aldan brotnaði yfir okkur, allt
ætlaði af göflunum að ganga, og ég
hélt að hún mundi sogast niður í
djúpið. Eins og fnaður í óráði leitaði
vélin að fótfestu og smásaman létti
af henni vatnsþunganum.
Ég held að við höfum öll verið
breytingunni á skröltinu í hreyfl-
unum er Martin flugstjóri reyndi að
draga úr fereðinni með loftskrúf-
unum. En það var árangurslaust.
Með óstöðvandi afli var okkur þeytt
að skipinu, beint framundan okkur.
Það var líkast og ekkert gæti stöðv-
að okkur.
— Haldið ykkur vel. í Guðs bæn-
um. — Haldið ykkur vel. Við erum
að brotna!
ÁREKSTURINN.
Það var Martin flugstjóri, sem
hrópaði þetta. Ég hlammaði mér í
stólinn og hafði girt beltið í sömu
andránni og nefið á vélinni rakst í
skipið. Nístandi hljóð í málmi sem
var að brotna, hvein í eyrum okkar.
Veðurathuganaskipið lagðist út á
hlið — einar 40—-50 gráður hugsa
ég — og ég sá að einn hreyfillinp
okkar, nr. 3, rakst í einn björgunar-
bátinn á skipinu. Svo rétti skipið
sig við og annar vængurinn á vél-
inni rakst í yfirbygginguna á skip-
inu, en á næsta augnabliki komst
vélin i hlé. En aldan reis og þrýsti
okíiur upp að skipinu á ný — þetta
skiftið á framanvert skipið. Vinstri
vængbroddur vélarinnar rifnaði
sundur og nú hélt ég að úti væri
um okkur. En nú lét skipið að
stjórn og gat færst sig frá okkur,
smátt og smátt. Mér fannst þetta
vera heill klukkutími, sem við vor-
um að höggva í skipið, en raunveru-
Einn flekinn, sá fyrsti, sem sjómennirnir þrír björguðust á.
EKIÐ Á ÖLDUM.
Flugfreyjan hafði nóg að hugsa,
að hjálpa þeim, sem sjóveikir voru.
Ég leysti beltið og fór til konu, sem
var með smábarn í fanginu, hjálp-
aði henni með beltið og hún þakk-
aði mér og brosti. Engan ótta var
að sjá í augum hennar. Ég veit ekki
hver hún var. Hún kom frá írlandi.
En hugrökk var hún.
Allt í einu fóru hreyflarnir að
starfa. Vélin rann áfram og Martin
flugstjóri stýrði henni í vesturátt
upp eftir ölduhrygg. En svo hófst
hringdansinn fyrir alvöru. Krappar
öldur og langar öldur og vindhviður
köstuðu okkur til og frá. Aðra
sjóveik nema sjómennirnir. (Þeir
voru þrír farþegar um borð), og ég
sjálfur. Maginn á mér herptist sam-
an nokkrum sinnum, en ég kastaði
aldrei upp. Enda hef ég verið mikið
til sjós. Á seglskipum í gamla daga.
Og fyrstu stríðsárin var ég á tund-
urduflaslæðara áður en ég lærði
flug og fór í flugherinn.
Nú ríðum við nýrri öldu og beint
framundan sá ég í skutinn á veð-
urathuganaskipinu. Ég fékk aðeins
tíma til að athuga, að við mundum
vera svo sem 300 metra frá því, áð -
ur en ný alda reið yfir okkur aftan
frá og þeytti okkur áfram með
ótrúlegum hraða. Ég tók eftir
lega gerðist þetta allt á fimm mín-
útum. Nú var hæfilegt bil milli
okkar og við bögsuðum einir á
sjónum — og hvergi lak inn í far-
þegarúmið. Ég var alltaf að líta
niður á gólfið, en þar sást hvergi
vatn.
Martin hélt flugvélinni upp í
vindinn. Hann vissi jafn vel og ég
og sjómennirnir þrír, að ef við
fengjum ölduna og vindinn á hlið,
mundu vængirnir rifna af á svip-
stundu og við mundum sökkva á
nokkrum sekúndum.
HARÐNAR Á BÁRUNNI.
Ur stólnum sem ég sat í. ósjálf-
bjarga eins og allir hinir, gat ég'
séð skipið, um 250 metra undan.
Það ná nærri því þvert á vindinn
og öldurnar hömuðust á því. Það
var framundan okkur og fór nú að
ausa olíu, ef ske kynni að það gæti
lægt sjóinn. Tíróinn björgunarbát-
ur var settur út. Ég vissi ekki þá,
en komst að því seinna, að Paul B.
Cronk skipstjóri á ,,Bibb“, taldi
bátinn einu lífsvonina okkar. Hann
ætlaði svo að reyna að draga okk-
ur um borð á kaðli.
Björgunarbáturinn var heilan
klukkutíma að hringsóla kringum
okkur án þess að geta sætt lagi að
kasta fangalínu til okkar. — Við
fleygðumst upp og niður á öldum,
sem voru 10—15 metra háar. —
Stundum vorum við á öldufaldin-
um, en stundum björgunarbáturinn
og það var fáviska að halda að
nokkurt lag gæfist. Það var óhugs-
andi að mennirnir í bátnum gætu
kastað línu til okkar án þess að
mölva bátinn um leið. Við vorum
líka á sífeldri hreyfingu, ég hugsa
að okkur hafi rekið með nálægt
sex kvartmílna hraða, og menn-
irnir í bátnum réru lífróður til þess
að verða ekki viðskila við okkur.
Mér er óskiljanlegt hvernig þeir
gátu það og hvernig þeir gátu var-
ist því að bátnum hvolfdi. En það
verð ég að segja, að ég hef aldrei
séð dugnaðarlegri handtök en
þeirra.
Börnunum var hættast ef við
færum í sjóinn, hugsaði ég með
mér. Ég mundi ailtaf fljóta um
stund á bjarghringnum, enda var
ég vel syndur. Það var hugsanlegt
að ég bjargaðist? En börnin og
kvenfólkið? Það var merkilegt
hvernig kvenfólkið tók þessu. Það
sat rólegt og var að hjala við börn-
in. Hjónin héldust í hendur og
horfðu þegjandi hvort á annað. Þau
voru að kveðjast með augunum.
Tíu þúsund augnakveðjur, sagði
einn farþeginn. Hann var blaða-
maður.
Ekki held ég að neitt okkar hafi
verið búið að sætta sig við að deyja.
Ekki ég og ekki þeir sem næstir
mér sátu. Frú Ritchie sagði upp-
hátt. — Ég er alls ekki búin undir
að deyja. Og ég held ekki að nokk-
urt okkar deyi núna. Þessir
Ameríkanar þarna í bátnum bjarga
okkur. Við fáum hræðilega kalt
bað. En við verðum að láta hend-
ur standa fram úr ermum. Vera
viðbúin en sitja ekki eins og ósjálf-
bjarga amlóðar með hendurnar í
keltunni þegar hjálpin kemur!
Ýmsir tóku undir þetta. Ein kon-
an bað hástöfum: — Góði Guð! Þú
hefur bundið fleiri bylgjur. Lægðu
sjóinn og lofðu litlu börnunum að
lifa. Hjálpa þú hugrökku mönnun-
um þarna á bátnum, sem eru að
reyna að bjarga okkur.
Martin flugstjóri kom í hátalar-
ann — Ég býst við að við þurfum
að yfirgefa flugvélina. Það eru