Fálkinn - 29.01.1960, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
Gamall bóndi var fárveikur og
fluttur á spítala í sjúkravagni. Eng-
um datt í hug að hann kæmi lifandi
heim aftur, en það fór á aðra leið.
Honum batnaði svo að hann var
burtskráður af spítalanum.
— Það var mesta furða að þú
skyldir ná þér aftur, sagði nágrann-
inn.
— Já, hefði ég ekki verið svo
veikur, að þeir gerðu ekkert við
mig, þá hefði ég varla sloppið lif-
andi burt.
Lán ■ óláni
„ÖLDUNGA-KEPPNI.“ — Margir hafa áhuga fyrir gömlu hílunum, sem einu sinni þóttu
dýrgripir en nú eru orðnir forngripir. Þegar kappakstur fer fram á þessum bílum milli Hyde
Park í London og Brighton, safnast jafnan fjölmenni þangað til þess að horfa á. — Hér sést
„Sunbeam" frá árinu 1903 vera að leggja upp í hina erfiðu ferð. Ung stúlka í kjól frá alda-
mótunum færir ökuþórnum kaffi á liitaflösku til að hjartastyrkja sig á á leiðinni.
flothylki um borð. Hvert þeirra ber
allt að tíu manns. Það er aðeins
rúm fyrir þrjá í hverju flothylki,
en hinir verða að hanga utan á því
og synda. Við verðum að vera við
þessu búin — í versta falli.
— Við lifum ekki af að vera í
sjónum, sagði ein konan. — Og litlu
börnin deyja eftir eina mínútu.
VONIN DVÍN.
Eftir dálitla stund heyrðist rödd
Martins aftur í hátalaranum. — Eg
var að fá veðurfregnirnir, sagði
hann, — Það hefur myndast kulda-
garður í útnorðri og spáð norðvest-
anroki á morgun. Það getur orðið
dálítið hlé milli roksins sem nú er
og næsta storms. Við verðum hér
um borð þangað til veðurathugana-
skipið segir okkur, að við verðum
að yfirgefa flugvélina. Eða þangað
til vélin fer að sökkva. í augnablik-
inu er öllu óhætt i vélinni og engin
yfirvofandi hætta. Gerið svo vel að
vera róleg og þolinmóð áfram, eins
og hingað til. Við skulum gera það
sem í okkar valdi stendur til þess
að öllum verði bjargað. . . .
Cronk skipstjóri á veðurathug-
anaskipinu hefur stungið upp á að
við setjum eitt flothylki í sjóinn, til
að sjá hvernig fer um það. Kannske
einhverjir vildi hjálpa okkur til að
koma einu gúmmíhylkinu í sjó-
inn....?
Við hjálpuðumst að við að koma
hylkinu út úr dyrunum, og í sömu
svifum sáum við að flothylki var
varpað út af skipinu. Þetta var til-
raun og við vorum ekki nema fimm
sekúndur að skilja, að engu manns-
lífi væri hægt að bjarga með þessu
móti. Flothylkin þeyttust til og frá,
með svo miklu afli að enginn mað-
Hann byggði fyrstu
„mansardhæðina".
Fyrsta, önnur og þriðja hœð —
og svo kemur „mansard“-hœðin.
undir hanabjálkaloftinu. Kvist-
herbergjahœð, sem þó getur verið
býsna rúmgóð. Margir kjósa
fremur að búa á mansardhceðinni
en neðri hœðunum og útsjónar-
samt fólk getur gert íbúðina vist-
lega.
Öldum saman höfðu menn
notað þök með samfeldum halla
ag beinum sperrum neðan frá
vegg og upp í mæni. Og þökin
urðu há þegar húsin voru breið.
Plássið á þakhœðinni nýttist illa,
þó að kvistgluggar vœri á þeim.
Þar var ekki um að rœða nema
súðarherbergi.
Mansardþökin hurfu úr tisku
um skeið, en á síðustu áratugum
hefur þeim fjölgað mikið, því að
húsrúmið nýtist miklu betur með
þeim. Þar sem áður voru súðar-
herbergi er hœgt að gera góða
íbúð með því að hafa hlykk á
sperrunum.
Húsameistarinn Francois Mans-
ard fœddist í París 1599 og nú er
nafn ha?is víðkunnara en það
hefur nokkurntíma verið áður,
vegna byggingalagsins sem hann
var frömuður að. En fœst húsin
sem byggð voru að hans fyrir-
sögn eru nú horfin, eða þökunum
hefur verið breytt svo mikið að
stíllinn nýtur sín ekki. Svo er
t.d. um franska þjóðbankann,
„Banque de France“ og hið fagra
„Hotel Carnevalet“. Þar hafði
hefðarfrúin de Sevigné forðum
bœkistöð sína og þar var sam-
komustaður skálda og listamanna.
í dag er húsið safn og þar er
meðal annars til sýnis síðasta
ilmvatnsglas Marie Antoinette
drottningar, gamlir búningar og
ævafornar beinagrindur.
Bróðursonur Francois Mansard
hét Jules Hardoin og lœrði bygg-
ingalistina af honum. Hélt hann
verki föðurbróður síns áfram í
sömu stefnu. Jules fœddist 1645
og var því rúmlega tvítugur er
föðurbróðir hans féll frá, árið
1666. Jules er frœgastur fyrir hall-
irnar í Versailler og Invalide-
kirkjuna.

:?ÍtÍtÍt5tÍtÍíXKSÖ«(íí5£KSÍ>ÍÍÖ0ÍÍ«ÍÍÍÍOtÍtÍ<ÍtÍt>tXSíKitÍtít>tSOtt0«OtttXXXSCt5OOO»ÍXXÍÍXÍtÍC
ur hefði geta haldið sér í þau svo
mikið sem eina mínútu.
Þar brást sú von. Við vissum það
öll, en enginn lét neitt á því bera.
Enginn grét. Maður skyldi hafa
haldið, að þar sem svo margir voru
saman og skildu að ekkert var
framundan nema dauðinn, mundi
hafa orðið uppnám, óp og bænar-
áköll. En — ónei. Ég býst ekki við
að önnur eins geðró hafi nokkurn-
tíma sést undir líkum kringum-
stæðum.
Burlingham sat enn bak við mig
og var að tala við drenginn sinn.
— Þetta lagast bráðum, væni minn.
Við verðum dálítið votir, en Guð
lætur ekki svona góðan dreng, eins
og þig, drukkna.
Svo leið hver klukkutiminn af
öðrum. Skipið hringsólaði í sífellu
kringum okkur. Við vorum hræddir
um að það mundi fara svo nærri að
vængirnir brotnuðu enn meir. Og
þá var úti um vélina. En Cronk
skipstjóri var eigi síðri skipstjóri
en Martin var flugmaður.
Klukkan var orðin hálffjögur
síðdegis, og þá tók ég eftir að vatn
var farið að koma í vélina. Fyrst
ofurlítill pollur á gólfinu. Maður
hefði ekki tekið eftir honum ef
maður hefði ekki alltaf verið að
líta á gólfið. Og tíminn leið. Við
sátum þegjandi í vélinni. Störðum
fram undan okkur tómum augum —
eða skimuðum yfir öldurnar til
,,Bibb“, sem stundum var alveg hjá
okkur og stundum um þúsund
metra undan.
Við gátum heyrt allt sem þeir
töluðust við sín á milli Martin og
Cronk. Um hálfsex-leytið sagði
Martin: — Ég er hræddur um að
flugvélin fljóti ekki lengi úr þessu,
Cronk. Það er réttast að við yfir-
gefum hana. ... Ef þér getið bjarg-
að þó ekki sé nema konum og
börnum....
— Hve margar konur og börn
eru þarna hjá yður?
— Tuttugu konur og tólf börn.
Flest yngri en átta ára....
Einhver heyrðist bölva um borð
í skipinu. Svo heyrðist önnur rödd
þar: „Ekki látum við þau drukkna
fyrir augunum á okkur. Er það
meiningin?“ Svo varð steinhljóð.
Þessi orð voru eins og fagur söng-
ur í eyrum okkar. Bak við mig
heyrði ég frú Ritchie biðja, heitt og
innilega: — Drottinn minn og Guð
minn, gefðu björgunarmönnunum
styrk! Láttu ekki dáðríka menn
drukkna í nótt!