Fálkinn - 29.01.1960, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
PETER Morris verksmiðjueigandi
stóð upp og lokaði firðsjánni ólund-
arlega. Hann gat ómögulega haft
hugann við það sem hann sá. Hann
kveikti á lampanum í loftinu og
þrammaði eirðarlaus um íburðar-
mikla stofuna. En fótatakið heyrðist
ekki..Þykki persneski gólfdúkurinn
sá fyrir því.
Það var tvennt sem kvaldi Peter
Morris. Sveitastjórnin hafði tekið
eignarnámi stóra spildu af fallega
garðinum, sem var kringum stór-
hýsið hans, því að það stóð til að
gera þjóðveginn breiðari. Og þegar
þungir vörubílarnir brunuðu um
veginn hrikti í gamla stórhúsinu og
það hristist eins og í jarðskjálfta,
og úti í garðinum var ekki verandi
fyrir skrölti og havaða fra umferð-
inni. En Peter Morris hafði einsett
sér að byggja nýtízku stórhýsi á
afviknum stað, til að forðast um-
ferðina, og það var ekki kostnaður-
inn, sem honum óx í augum, heldur
hitt, að bæjarstjórnin hafði ger-
samlega skotið skolleyrum við
klögumáli hans út af eignarnám-
inu.
kaffi þarna í stofunni hans. Hún
hafði hellt koníaki á glas handa
Howland, en drukkið bananalíkjör
sjálf. Og svo gat hann getið sér til,
hvað þau mundu hafa gert á eftir.
Peter Morris vissi að Annabel var
oft með Howland. Skiftavinur hans
einn hafði sagt honum það og
smjattað á. En að Howland vendi
komur sínar heim til hans líka, þeg-
ar hann var ekki heima — það var
uppgötvun, sem hann hafði gert
sjálfur. Og hann var upp með sér
fyrir skarpskyggnina.
Ætti hann að hringja á þjóninn
og spyrja hann hvort hann hefði
borið fram kaffi fyrir Annabel og
Howland nýlega? Nei, hann hætti
við það. Ekki vegna þess að hann
væri nærgætinn, heldur komst hann
allt í einu á þá skoðun, að réttar
væri að tala við Annabel fyrst. —
Honum var forvitni á að vita
hvernig hún tæki þessu. Ef hún
þrætti fyrir allt, eins og hann bjóst
við, gæti hann yfirheyrt þjóninn á
eftir.
Peter Morris lét loga í bókastof-
unni sinni og gekk hægt upp dúk-
lagaðan hringstigann upp á efri
hæðina, þar sem svefnherbergin og
gestaherbergin voru.
Hann drap á svefnherbergisdyr
Annabel.
Enginn svaraði.
Hann barði fastar, og nú heyrði
hann syfjulega rödd hennar umla.
— Kom inn!
Hann opnaði dyrnar og þreifaði
fyrir sér eftir rafsnei'linum á þil-
inu, en áður en hann hafði fundið
hann var kveikt á lampanum á
náttborðinu.
—- Ert það þú? Er eitthvað að?
spurði Annabel og settist upp í rúm-
inu.
Hann svaraði engu, en starði eins
og dáleiddur á fölt andlitið og eld-
rautt hárið, sem féll í bylgjum nið-
ur á axlir hennar.
— Hvers vegna starir þú svona á
rúig? Ertu veikur?
SAKLAUS
Hitt, sem hafði vakið gremju
Peters Morris, var heilflaska af
Napoleons-koníaki, sem stóð í vín-
skápnum hans þarna í stofunni. —
Það kann ef til vill að þykja skrítið,
að ríkur verksmiðjueigandi skuli
gera sér rellu út af öðru eins smá-
ræði, en þegar á allt var litið var
þetta mál flóknara en maður skyldi
halda. Síðustu vikuna hafði Peter
Morris sem sé tekið eftir að alltaf
var að lækka á flöskunni, án þess
að hann ætti sjálfur nokkra sök á
því. Að vísu hafði Annabel, konan
hans, lykil að vínskápnum líka, en
. hún hafði megnustu óbeit á koníaki.
Þess vegna hlaut það að vera ein-
hver annar, sem drakk þetta dýra
koníak. En hver?
Peter Morris var farið að gruna
að það væri hinn margdáði leikari
Jan Howland, sem fengi sér dropa
úr flöskunni við og við, en ekki
hafði hann lykil, svo að þá hlaut
það að vera... .
Peter Morris kreppti hnefana.
Hann skáimaði að vínskápnum, og í
annað skiftið, á sama klukkutíman-
um opnaði hann skápinn og renndi
augunum á ílöskurnar. Nei, það var
ekki um að villast. Tíu flöskur af
serrí og þrjár portvínsflöskur höfðu
yfirleitt ekki verið snertar. —
Flaskan með Napoleons-koníakinu
var tæplega hálf. Hann tók hana úr
skápnum og leit á ofurlítið blýants-
strik, sem hann hafði sett á miðann.
Jú, eitt eða tvö glös höfðu verið
tekin úr flöskunni síðan hann setti
blýantsmerkið á hana. Hann setti
flöskuna á sinn stað og fór að
athuga aðra flösku, sem banana-
líkjör var í. Það hafði lækkað á
henni líka. Með öðrum orðum:
koníakið og bananalíkjörinn höfðu
verið drukkin í félagi.
Bananalíkjör var uppáhalds-
drykkur Annabel, konunnar hans!
Peter Morris skellti vínskápnum
í lás. Til þess að róa æstar taug-
arnar kveikti hann sér í vindlingi
og hélt áfram að þramma um gólfið.
Hann varð sannfærðari og sann-
færðari um, að Annabel væri hon-
um ótrú. Þegar hann skeytti ýms-
um smáatriðum saman, sá hann
fyrir sér myndina.
Annabel hafði boðið Jan How-
land heim, og þau höfðu drukkið
Morris var afbrýðisamur og eftir því sem lækkaði í
koníaksflöskunni, varð hann vissari um sekt hennar. og
svo vaknaði hefndarhugur inn í honum ....
Cftir.
FRAIVK RROWI
Það var áhyggjuhreimur í rödd
Annabel.
Nei, það gengur ekkert að mér,
svaraði Peter Morris og vætti þurrar
varirnar með tungubroddinum.
En ég verð að tala alvarlega við
þig!
— Við mig?
IJún horfði forviða á hann.
— Já, sagði hann harkalega.
— Það er viðvíkjandi Jan Howland.
Er það satt að þú leggir lag þitt við
hann?
Nú kom hlátur í augun á Anna-
bel.
— Já, vitanlega er ég oft með
Jan Howland, svaraði hún rólega.
— Þetta er skemmtilegur, ungur
maður, og ég hef miklar mætur á
honum. Það kemur fyrir að hann
býður mér í hádegisverð, og ég geri
ráð fyrir að einhver hafi séð okkur
saman og látið það berast til þín.
Fólk er alltaf svo hugulsamt í því
tilliti — þegar aðrir eiga í hlut. Þú
ert alltaf á kafi í kaupsýslunni, og
stundum leiðist mér að sitja alein
heima. -— Reyndar er ég oft með
Mortimer líka, en honum hefur þú
sjálfur boðið heim nokkrum sinn-
um.
— Já, Mortimer þekki ég, sagði
Morris og bandaði frá sér hendinni.
— Og ég er ekkert hræddur um
hann. Hann er að mínu áliti vind-
þurrkaður garmur, en Jan Howland
er einn af þessum mönnum, sem
kvenfólkið getur ekki neitað um
neitt.
—- Ég veit ekki hvað þú átt við,
tók Annabel fram í, og röddin varð