Fálkinn - 29.01.1960, Blaðsíða 13

FALKINN
13
„Viljið þér sjá um þetta. Sýnið spjaldið á
deildinni. Ég fel yður alla umsjá með sjúklingn-
um.“
„Felið þér mér að ajá um hann ein?“ spurði
Sonja forviða.
„Já, víst geri ég það.“
Það fór ánægjuylur um hana alla er hún tók
við spjaldinu.
„Þakka yður fyrir. Það er leitt að númer tutt-
ugu og níu skuli ekki vera betri, eftir þennan
ágæta uppskurð, sem þér gerðuð á honum. Ég
hef aldrei upplifað annað eins. Það færi merki-
legt læknisverk til ónýtis, ef hann hefði það
ekki af.“
MacDonald tróð hægt í pípuna sína og svar-
aði svo:
„Skurðlæknir má aldrei hugsa um hvort verk
hans fari til ónýtis, þegar hann gerir uppskurð
við sjúkdómi, sem svo að segja vonlaust er um,“
sagði hann með mjúka hálendingahreimnum.
„Hver uppskufður sem við gerum gefur okkur
nýja reynslu, eitt skref áfram á braut þekking-
arinnar. Ég vissi að maðurinn var dauðadæmd-
ur, áður en ég rannsakaði hann. Þessir heimilis-
feður bíða alltaf þangað til allt er orðið um
seinan. En samt afréð ég að skera hann. Því að
jafnvel þó að ég gæti ekki bjargað lífi hans gat
ág hlíft honum við margra mánaða kvíða og
þjáningum. Með því að skera hann afstýrði ég
því að meinsemdin færðist upp í hörundið, þar
sem tilfinningin er næmust, og líklega fer svo
að hann sofnar svefninum langa eftir eina mor-
fínsprautuna. Næsta skipti, sem ég fæ svipað til-
felli, verð ég að fá sjúklinginn miklu fyrr,, og
þá getur orðið góður árangur að uppskurðinum.
Sonja hlustaði og hélt niðri í sér andanum.
Þetta var fyrsta skiptið sem yfirlæknirinn lét
svo lítið að tala við hana um sjúkdómstilfelli
eins og læknir við jafningja sinn.
„Og — er yfirlæknirinn ánægður með mitt
starf?“ gat hún ekki stillt sig um að spyrja.
Hann leit rólega upp og brosti.
„Mjög ánægður, ungfrú Harrison. Þér klippið
öruggt og nákvæmt, og þegar þér hafið fengið
dálítið meiri æfingu verðið þér ágætur skurð-
læknir.“
„Ég vildi óska að hann faðir minn hefði lifað
og heyrt yður segja þetta. Hann var læknir líka,
og honum hefði þótt mikið í þetta varið.“
„Jæja, var faðir yðar læknir, ungfrú Harri-
son,“ sagði hann og horfði á hana með meiri at-
hygli en áður.
„Já, hann var starfandi læknir í Marley,
og þegar ég var í skólaleyfunum hjálpaði ég
honum stundum."
„Já einmitt. Þetta skýrir málið. Mér fannst
þér vita svo einkennilega mikið, af læknanema
að vera. Hvenær dó faðir yðar?“
„Viku eftir að ég byrjaði á sjúkrahúsinu.“
MacDonald roðnaði. Hugur hans hvarflaði til
hins hranalega samtals, sem hann hafði átt við
aðstoðarlækni sinn um það leyti, og hann skamm-
aðist sín fyrir fruntaskapinn.
„Ef ég man rétt þá ber mér að biðja yður fyr-
irgefningar, ungfrú Harrison. Ég mun hafa ver-
ið mjög óþægilegur við yður um þær mundir.
Hvers vegna minntust þér ekkert á við mig, að
faðir yðar væri nýdáinn?"
„Einkalíf manns er alveg óviðkomandi starf-
inu,“ sagði Sonja og það brá fyrir metnaði í
brúnu augunum. Hins vegar mátti lesa aðdáun
úr augum yfirlæknisins, rétt í svip.
„Þér hafið rétt að mæla, ungfrú Harrison.
Munið ávallt að læknirinn er þjónn mannkyns-
ins. Hann á ekkert einkalíf. Jæja, viljið þér
biðja röntgendeildina um að senda mér mynd-
irnar af tuttugu og níu eins fljótt og unnt er.“
Sonja flýtti sér út. Hún var gripin sigur-
fögnuði. Hrós annars eins læknis og Philips Mac-
Donalds varð aldrei metið of mikils. Hún sá í
anda dauðadæmda manninn og var búin að
gleyma framkomu yfirlæknisins við hana á
dansleiknum. Hvað gerði það til þótt hann
væri harður og fruntalegur, úr því að hann
talaði um læknisathuganir sínar við hana í trún-
aði. Á leiðinni inn ganginn mætti hún Elsie.
„Ég sá yður ekki á dansleiknum í gær, ung-
frú Harrison,“ sagði hún og glotti illgirnislega.
„Voruð þér hrædd um að rekast á erkióvin yðar
— MacDonald yfirlækni?“
„Ég var á dansleiknum, systir,“ sagði Sonja
kuldalega. „En ég varð að fara að vörmu spori.
Faðir unnusta míns varð bráðkvaddur í gær-
kvöldi.“
Elsie Smith rak upp stór augu. „Ég vissi ekki
til að þér væruð trúlofuð, ungfrú Harrison. Hver
er sá lukkulegi?"
„Auðvitað Max Brentford,“ svaraði Sonja.
„Þér vitið það ofur vel. Góða systir, þér megið
ekki tefja mig. Ég er að flýta mér.“
Sonja hélt áfram inn ganginn, en sigurglampi
kom í augun á Elsie Smith.
„Jæja, hún ætlar þá að giftast hvolpinum
þeim,“ tautaði hún. „Guði sé lof fyrir það. Nú
er enginn þröskuldur milli MacDonalds yfir-
læknis og mín.“
„Góði Max, hef ég ekki sagt þér, að mér er
ómögulegt að hugsa til að giftast fyrr en ég er
orðin læknir.“
Sonja sneri sér í öngum sínum að unga mann-
inum, sem horfði bænaraugum á hana. Þau
sátu í legubekknum í litlu íbúðinni hennar. —
Fimm vikur voru liðnar frá láti Johns Brentfords
og nú var Max farinn að nauða á henni með gift-
inguna.
„Ég skil ekki hvað læknaprófið kemur gift-
ingunni við,“ svaraði hann angurvær. Þú getur
ofurvel starfað á sjúkrahúsinu þó við séum
gift. Ef þér þykir vænt um mig á annað borð,
lætur þú mig ekki búa aleinan í stóra húsinu
dag' eftir dag. Skilurðu ekki hve erfitt ég á?“
„Jú, ég geri það, Max. En hjónabandið legg-
ur konunni svo margt á herðar. Ég er viss um
að það mundi dreifa huga mínum frá náminu og
tefja fyrir lokaprófinu hjá mér. Og sama er
að segja um þig. Mundu að við eigum bæði að
verða læknar. Við höfum ekki efni á þeirri
munaðarvöru sem heitir ást, einmitt núna.
„Að þú verðir læknir er ekki það sama og ég
verði það,“ sagði Max og spratt upp.
„Hvað áttu við?“ sagði Sonja forviða.
„Ég á við það, að ég hætti við læknisfræðina,“
hélt hann áfram. „Ég er orðinn hundleiður á
þessu. Leiður á að sjá blóð og vesaldóm. Það
fer að fara í taugarnar á mér.“
„Heyrðu Max,“ sagði Sonja og þetta gekk
fram af henni. „Þér getur ekki verið alvara að
ætla að hætta við námið?“
„Jú, bláköld alvara. Þetta er ekkert karl-
mannsstarf og ég skil ekki hvernig mér datt
nokkurn tíma í hug að fara að læra læknisfræði.“
En í raun rettri var ástæðan allt önnur til
þess að Max vildi komast burt af sjúkrahúsinu,
ástæða sem mundi hafa komið eins og klaki við
hjartað í Sonju, ef hún hefði fengið að vita hana.
„Hvers vegna villt þú ekki hætta líka, góða?“
sagði hann og lagðist á hnén og tók um mittið á
henni. „Við skulum losna við þetta og byrja nýtt
líf. Þú getur komið þessum heimilum upp samt.
Þú þarft ekkert próf til þess.“
Sonja horfði áhyggjufull á fölt andlitið og
blpðhlaupnu augun.
„Ekki svo að skilja að mér komi það við,
Max,“ sagði hún vingjarnlega. „en drekkur þú
ekki nokkuð mikið núna?“
„Hvað á vesæll maður að gera, þegar hann
er aleinn í stóru húsi og er trúlofaður stúlku,
sem ekki vill giftast honum?“ svaraði hann og
horfði bænaraugum á hana. „Þú hefur ekki
hugmynd um hvað ég verð að líða. í hvert skipti
sem ég kem heim, finnst mér ég vera að koma
heim til hans pabba, og svo er hann þar ekki.“
Meyrt hjarta Sonju gat ekki staðist þetta. Hún
mundi sína eigin örvæntingu, er faðir hennar
dó fyrir nokkrum mánuðum. Veslings Max, karl-
maður, sem ekki hafði sama mátt til að bera sorg-
ina, sem kona hafði.
„Ég skil það, góði minn,“ sagði hún og strauk
úfið hárið á honum frá enninu með fingrunum.
„Og ef ég hefði nokkur tök á að giftast þér
núna, mundi ég ekki bíða — reiddu þig á það.
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl
10—12 og 1%— 6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.
öízli
an
I GÓÐA VEIZLU
Þó að síðu kjól-
arnir séu komnir
í tízku aftur, eru
þeir stuttu samt
algengari. Flest-
um finnst þeir
öllu hentugri og
ódýrari. Þessi
kjóll frá HEIM
er úr stórrósóttu
alsilki og þarf
enginn að skamm-
ast sín fyrir hann,
þó að hann sé
stuttur.

FLEGINN OG MEÐ SLAUFUM

Kvöldkjólarnir eru í vetur
flegnir í hálsinn og með smá-
skrauti. Þetta hœfir vel þeim,
sem hvorki eru of feitar eða
of magrar. — Svarti flauels-
kjóllinn frá DIOR er með kanti
úr minkaskinni og tveim satin-
slaufum að framan, en kjóllinn
frá LAVIN úr silki.