Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 3

FALKINN
3
Kappreiðar
Kappreiðar haja œtíð þótt vinsæl íþrótt hér
á landi, og fer áhugi manna sízt minnkandi.
Kappreiðar Fáks á annan hvítasunnudag hafa
nú um rúma þrjá áratugi sett svip sinn á bœjar-
lífið. — Á myndinni hér til vinstri sést einn
fótfráasti hesturinn, Kirkjubœjar-Blesi, vinna
þrjú hundruð metra stökk. Eigandi hans e<r
Jón M. Guðmundsson að Reykjum.
Öræfin heilla
Nú er sumarið komið og sumarleyfi manna
eru byrjuð, eða fara í hönd. Þeim er að sjálf-
sögðu varið til hinna margvíslegustu hluta, en
þó munu flestir reyna að ferðast eitthvað, eða
komast á annan hátt úr því umhverfi, sem
þeir eru í allan ársins hring, nema þessar þrjár
til fjórar vikur. Marga dreymir eflaust um að
komast til útlanda, en slík ferðalög eru dýr
og ekki á allra færi og alls ekki nema með
nokkurra ára millibili. En þá er það landið
sjálft. Upp á hvað hefur það að bjóða? Þeir
sem því hafa kynnzt, eru ekki í vafa um svar-
ið. Það hefur upp á að bjóða blómlegar sveitir
og sérkennilega staði, en ekkert er þó jafn heill-
andi og öræfi landsins, auðnirnar, þar sem skipt-
ist á myrkur sandur, tignarleg fjöll og hrika-
legir jöklar. í þessu umhverfi eru svo eins og
óasar í eyðimörkinni einhverir fegurstu blettir
þessa lands.
Það kemur öllum saman um, að hvergi sé
dásamlegra að dvelja um stundarsakir en ein-
mitt inn á öræfum, það er að segja í góðu
veðri. Engar ferðir eru jafnháðar veðrinu og
öræfaferðir, því það er lítil ánægju að aka þar
um í bílum og sjá ekki úr augum. En þótt
veðurfarið sé ótryggt hér á landi, mun mjög
sjaldgæft, að þeir, sem fara í lengri öræfaferð-
irnar fái ekki einhverja góðviðrisdaga, og þá
verður öllu öðru gleymt.
Mönnum kemur það kannski spánskt fyrir, að
íslendingar, sem búa í köldu landi, skuli í sum-
arleyfi sínu leita upp á jökla, en engu að síð-
ur er því þannig farið. Jöklarannsóknafélagið
hóf í fyrra ferðir fyrir skemmtiferðafólk upp
á Vatnajökul og heldur þeim áfram á þessu
ári. Jafnframt er þetta vísindaleiðangur, þar
sem jökullinn og þá fyrst og fremst Grímsvötn,
eru mæld. Að vísu er það ekki á færi nema
þaulæfðra og kunnugra að skipuleggja slíkar
ferðir, en meðal skemmtiferðafólksins hefur
bæði verið kvenfólk og rosknir menn.
Mynd, sem hér fylgir, er frá leiðangri Jökla-
rannsóknafélagsins í ár, þegar farið var á að-
eins tveimur sólarhringum frá Reykjavík á
Grímsfjall. Bílarnir eru hér að leggja upp frá
jökulröndinni. Á þeim var komizt um fimm
hundruð metra úpp á jökulinn, en þá var kom-
ið í nærri hreinan snjó, hið ákjósanlegasta færi
fyrir snjóbílana, sem tóku þar við mönnum og
farangri.
Tjörnin í Reykjavík
Það er vafamál, að nokkur staður í Reykja-
vík sé vinsœlli en Tjörnin. Þeir eru ekki orðnir
háir í lofti hnokkarnir, þegar þeir byrja að
suða í pabba og mömmu um að fara niður
að Tjörn til þess að gefa bra-bra brauð. Og þeir
eru ekki margir feðurnir og mæðurnar, sem
standast þá sókn. En Tjötnin er ekki aðeins
bústaður bra-bra, því að innan um allar end-
urnar synda nú tignarlegir svanir. — Hér á
myndinni getur að líta svanahjón, sem borgar-
stjórnin í Hamborg fœrði Reykjavík að gjöf,
með fyrstu afkvœmin, sem þau eignast hér á
landi, sex litla og ósjálfbjarga hnoðra. Svan-
irnir gæta unganna sinna vel, og þeir geta
verið grimmir, ef þeim finnst ejnhver gerast
of nœrgöngull við þá, og þá er vissulega betra
að forða sér.