Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 12

12
FALKINN
llllllllllllll JENNIFER AMES: iBiillilllilllligillllllieilllllllllllBBllllllliailSIIIIIilllllllllllIIIIIlII
BHÚÐUHLEITIIV
lll!lllll!llllllllllisillllllllilllll!llllillilll!iillllilillil!lliilli!lillil FRAMHALDSSAGA llllllliilllli!
— Þú mátt ekki taka þetta sem afskiptasemi,
Kata, sagði hann, alveg eins og hann hefði les-
ið hugsanir hennr. En ég vil alltaf vita að hverju
ég geng. Þú verður að reyna að fyrirgefa mér
það! Nú brosti hann svo notalega að henni rann
reiðin samstundis.
Helga kom inn rétt á eftir og settist óboðin
við borðið hjá þeim. Hún virtist vera viss um
að hún væri velkomin.
Kata hafði ekki séð hana síðan þær fóru úr
vélinni, og hún furðaði sig á að Bern skyldi
ekki hafa minnzt neitt á að hún væri horfin.
Það hafði auðsjánlega tekið lengri tíma hjá
Helgu en hinum að láta athuga skilríkin sín.
Hún virtist óró, og hreyfingar hennar lýstu óþoli
og hræðslu.
— Þetta voru meiri spurningarnar! Og nær-
göngular! sagði hún gröm og gretti sig. — Það
virðist vtía jafn erfitt að komast inn í þetta
land og í Bandaníkin. Mér fannst þeir halda, að
ég væri mjósnari — eingöngu vegna þess að ég
er ekki fædd í Englandi og hef átt heima er-
lendis nokkur ár! Hún hló: — Finnst ykkur ekki
hún hlægileg, öll þessi hræðsla við erlend ríki?
Bern kinkaði hægt kolli. Kötu fannst hann
beina orðum sínum til Helgu einnar.
— Jú, mér hefur stundum fundizt þetta hlægi-
legt, en svo rekst maður allt í einu á sannanir
fyrir því, að erindrekar, sem vinna að byltingum
eru athafnasamir, meir að segja á hærri stöð-
um. Óg svo eru allir þeir, sem vinna í leyni-
þjónustu ríkisstjórnanna. Það er ekki oft, sem
spurnir fara af slíkum mönnum. Og þó fer ekki
hjá þvá að þeir hverfi stundum — ýmist sjálf-
viljugir eða af annarra völdum.
Kata sat hljóð. Hún hafði sagt Bern frá því,
að bróðir hennar hafði horfið á dularfullan hátt,
en hún hafði ekki minnzt á að hann hafði starf-
að í leyniþjónustunni. „Það er ekki oft, sem
spurnir fara af slíkum mönnum . . . Og þó fer
ekki hjá því að þeir hverfi stundum — ýmist
sjálfviljugir eða af annarra völdum.“ — Hafði
Bern getið rétt til?
— En ég skil ekki hvernig nokkuirgetur lát-
ið ginnast til þess, sagði Helga. — Það er svo dá-
samlegt að lifa í frjálsu landi! Svo bætti hún
við: — Ég iðrast eftir því sem ég var að segja
um vegabréfaeftirlitið. Það gerir auðvitað ein-
göngu skyldu sína. En þegar maður er þreyttur
hættir manni við að verða ergilegur útaf öllum
þessum spurningum.
— Það er ekki nema eðlilegt, sagði Bern, —
ég skil það vel. Ég hefði átt að íúða, — kannske
hefði ég getað hjálpað þér.
Hún leit á hann og brosti: — Já, ég var að
velta fyrir mér hvað hefði orðið af þér. Þú
hefðir eflaust getað hjálpað mér.
Kata tók eftir að þau voru farin að þúast. Þau
voru auðsjáanlega orðin mestu mátar. En hún
gat ekki hugsað um annað en Adrian núna, og
nennti ekki að hugsa meira um þetta.
Mundi hún umgangst Adrian í Balgoola, eða
hafði hann hugsað sér að forðast hana, eins og
hann hafði gert síðustu mánuðina í Englandi?
Hvað sem öðru leið varð hún að geta náð til
hans þar. Hún þóttist viita að hann vissi meira
um örlög bróður hennar en hann vildi vera láta.
Hún gat ekki fyllilega trúað sögunni, sem sir Al-
exander hafði sagt henni. Sir Alexander vissi
ekki hvað Frank hafði sagt við hana áður en
hann fór síðast frá Englandi. Helga vissi auð-
sjáanlega eitthvað um Frank, en það mundi
ekki reynst hægðarleikur að veiða nokkuð upp
úr henni.
Helga var kvenleg og aðlaðandi, og stóru bláu
augun gerðu hana sakleysislega. En hún var á-
reiðanlega allt annað en heimsk. Kata fór á ný
að hugsa um hve undarlegt það væri að ferð-
ast alla þessa löngu leið til þess að gerast vinnu-
stúlka í annarri heimsálfu. Helga hafði vafalaust
menntun til að fá aðra og betri stöðu.
Þau voru að enda við að borða þegar Adrian
kom inn í dyrnar. Kata tók eftir að hárið á hon-
um var enn ljósara en það hafði verið í London.
Það virtist nærri því hvítt núna, og hann var
mjög útitekinn. Hann var orðinn ellilegri, fannst
henni. Eins og hann hefði haft miklar áhyggj-
ur síðustu mánuðina.
— Afsakið þið að ég trufla, sagði hann, — en
ég held að það sé réttast að við förum að kom-
ast af stað. Við eigum langa leið fyrir höndum.
— Við erum tilbúin, sagði Bern. — Við skul-
um ekki tefja fyrir yður. Hafið þér kynnst ung-
frú Prava. Þér heitið Sullivan, er ekki svo?
Adrian kinkaði kolli. — Komið þér sælar, ung-
frú Prava.
Hún horfði á hann. — Sælir, herra Sullivan.
Þau töluðu ekki meira saman. Hvers vegna
datt Kötu í hug að þau mundu hafa sést áður?
En hún hristi strax höfuðið og vísaði þeirri fjar-
stæðu á bug. Ég ímynda mér líklega of margt
hugsaði hún með sér.
Ferðin varð löng og óþægileg. Hún reyndi að
hvílast, en heilinn neitaði að róast, hún var enn
í uppnámi eftir samfundinn við Adrian.
Hún horfði á hálsinn á honum undir ljósa
hárinu, þar sem hann sat við stýrið, og hún var
ekki jafn örugg um sjálfa sig og hún hafði ver-
ið hingað til á leiðinni. Hún hafði haldið að hún
hefði vald á tilfinningum siínum og að hún væri
frjáls, en nú var hún ekki viss um það lengur.
Hún varð allt í einu hrædd við það vald, sem
Adrian hafði enn yfir henni. Það gat stofnað
Gœtuð þér - leikið eitthvað sem
mýkir buffið?
áformi hennar í hættu — og jafnvel fengið hana
ofan af því sem hún taldi skyldu sína.
Hún leit til Berns eins og hún vildi reyna að
fá nýjan þrótt frá honum. Hún tók eftir að Helga
var vakandi líka. Hún sat hreyfingarlaus, en tók
eftir öllu sem fram fór, eins og hún var vön.
Nú fór að birta. Og von bráðar breyttist
morgunskíman í litríkan morgunroða.
Þau fóru nokkra hringi yfir bæinn áður en
þau lentu. Þar voru stórar byggingar á víð og
dreif á allstóru svæði. Þau sáu götur og íbúðar-
hús og skemmtigarð. Þeim fannst þetta undra-
ve.rk eftir alla auðnina, sem þau höfðu séð áður.
Kata hresstist stórum. Bærinn var allt öðruvísi
en hún hafði búizt við. Þetta var líkara aldin-
garði en þorpi í ástralska hálmgresinu.
Flugvöllurinn var miklu stærri og skipulegri
en hún hafði búizt við. Síðar varð hún þess vísari
að öll stærri flugfélögin höfðu umboðsmenn í
Balgoola.
Flugvélin tók niðri, renndi fram brautina og
staðnæmdist fyrir framan flugstöðina.
Adrian leit við.
— Við ei;um komin, sagði hann stutt. — Ég
vona að það hafi ekki verið svo þröngt um ykk-
ur, að ykkur hafi liðið illa.
Þau teygðu úr dofnum fótunum. Kata þráði
ekkert meira en komast í bað og hafa fataskipti.
Bern ætlaði að búa í einum klúbbnum, en ætl-
aði að sjá henni fyrir herbergi í gistihúsi.
— Ef ég væri í þínum sporum mundi ég
nota daginn til að sofa út, sagði hann föðui'lega.
Hún brosti: — Það ætla ég líka að gera. Mér
finnst ég gæti sofið heila ævi núna.
— Við verðum varla farin að vinna að gagni
fyrr en eftir nokkra daga. Það væri gaman að
líta svolítið kringum sig hérna áður en maður
byrjar. Ég verð að hitta samverkamenn mína og
fá að vita á hverju ég á að byrja.
Þau komu út úr vélinni og Kata sá dálítinn
hóp við flugstöðina, sem kom á móti þeim.
— Þarna er Dennisonsfjölskyldan. Þau hjón-
in voru góðir vinir Franks.
— Ég hef heyrt minnst á þau. Það voru þau
sem höfðu ráðið Helgu í vist, og þess vegna veitti
Kata þeim enn meiri athygli.
Þau gengu spölkorn á undan hinu fólkinu.
Þetta voru myndarleg hjón. Hann hár og herði-
breiður, aðsópsmikill og fyrirmannlegur, ein-
hversstaðar á fertugsaldi. Hann bar með sér að
hann hefði gefið sig meir að íþróttum en and-
legri sýslan um ævina. Frúin var nærri því eins
há og hann. Hún var grönn og fölleit. Mikið roð-
uð um varirnar, augun vo.ru stór og mógræn á
litinn. Hvarmarnir voru ataðir í svertu, þó að
þetta væri snemma morguns. Hún var í rjóma-
gulri dragt og með græna slæðu um hárið, sem
var Ijósjarpt. Hún var vafalaust ein af þessum
veraldarvönu konum, sem Frank hafði dáð svo
mikið. Kata hafði alltaf ert hann með þvi.
— Halló, Adrian! kallaði frú Dennison á löngu
færi. — Ég sé að þú hefur skilað hópnum þínum
ósködduðum.
— Allt eins og fyrir var mælt, Freda, svaraði
hann brosandi.
— Vertu ekki að tala um fyrirmæli! Þú veizt
vel að gamli yfirboðarinn þinn mundikikna í
hnjáliðunum ef hann gæfi þér fyrirmæli, sem
þér væru ekki að skapi.
— Vertu ekki að gera lítið úr yfirboðaranum,
Freda! Til hvers heldurðu að ég hafi gifzt þér
nema til þess að hafa þig til að styrkja mig í
embættinu . . . Rödd Rodney Dennisons var djúp
og gjallandi og svo rak hann upp tröllahlátur til
að undirstrika það sem hann hafði sagt. Kata
átti eftir að vantreysta þeim hlátri síðar.
En einmitt vegna hlátursins líkaði fólki vel
við hann — Kötu líka fyrst á stað — og fannst
þetta vera mesta gæðablóð, sem alltaf væri reiðu-
búinn til að hlæja — líka að sjálfum sér.
Frú Dennison hafði gengið fram og rétt Helgu
báðar hendurnar. — Þér eruð áreiðanlega Helga
Prava. Ég þekki yður af myndinni, sem þér send-
uð mér. Ég vona að yður falli vel að verða hjá
okkur . . . Brosið var hlýlegt Þér eruð vafalaust
þreytt, auminginn, þetta er skelfing löng ferð.
Það var líkast og Helgu væri ekki um allt
þetta atlæti. En hún brosti og sagði:
— Það var fallega gert af yður að koma og
taka á móti mér.